คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : If kurapica is a girl. ตอนที่ 4 พยายาม
If kurapica is a girl. ตอนที่ 4 พยายาม
:+:+:+:+:+:+:+:+:
“แด่วิญญาณผู้ล่วงลับแห่งคูลท์...ข้า...ทายาทคูลท์ที่ยังมีลมหายใจ..จะขอปลอบประโลมแผ่นดินอันร่ำไห้แห่งลูคูโซ...ด้วยเลือดเนื้อของลูกลูคูโซ...ข้าจะขออุทิศเพื่อตามล้างแค้นพวกเงามายาผู้ชั่วช้า...และปลิดชีพเดนมนุษย์เหล่านี้ให้เสียจงได้..ข้าขอสาบาน.....”
สายลมโบกพัดเศษใบไม้ผ่านกานเด็กหญิงคนหนึ่ง เสียงแห่งความโศกาก้องกังวานไปทั่วผืนแผ่นดินซึ่งฝังร่างไร้วิญญาณของเหล่าชาวคูลท์ ชุดเสื้อคลุมสีน้ำเงินขอบสีทองประณีต ทับชุดภายในสีขาว หากแม้มีเศษดินโคลนเกาะตามอาภรณ์และร่างกายบางส่วน หากแต่ก็ไม่อาจทำให้ร่างงามนั้นลดความงามงดลงไปได้ ใบหน้าเศร้าสวยงามราวกับเทพธิดาบนแดนสวรรค์ ดวงเนตรขุ่นมัวจับจ้องหลุมศพแบบเรียบซึ่งเธอขุดเองด้วยสองมือน้อย เสียงที่สัมผัสทางโสดประสาท ได้เพียงเสียงหวีดหวิวของสายวายุที่ผัดผ่านกาย.....
“เฮื๊อก!!”
ร่างบางสะดุ้งสุดตัว ดวงเนตเบิกโพลง จับจ้องภาพตรงหน้าให้ถนัดชัดเจน กลับพบว่ากำลังจับจ้องเพดานสีเทาอยู่ เมื่อสมองสั่งการให้ลุก ร่างกายบอบบางลุกขึ้นเพื่อสังเกตการณ์
“ฝันไปเองหรือเนี่ย?...”
ในห้วงคำนึง คือภาพของตัวเองหน้าสุสานชาวคูลท์ ก็จำได้ว่าเพิ่งตื่นจากนิทราได้ไม่นาน...ตามองไปรอบๆก็พบว่ามีผู้ชายร่างสันทัดผมสีนิลประกายเขียว ดวงเนตรสีน้ำตาลที่ดูเฉื่อยๆ ท่าทีแปลกๆที่ชวนน่าสงสัย...เดี๋ยวสิ!นี่มันในห้องพักชั้นนี่นา....แล้วชั้นก็...ออกไปข้างนอก....แล้ว....แล้วกลับมาได้ยังไงนะ?
“นะ...นายเป็นใคร!”
คุราปิก้าตะโกนใส่แขกแปลกหน้า เจ้าตัวยังทำตาปริบๆแบบคนไม่ปกติ มือเกาหัวแกรกๆเหมือนคนโรคประสาทระยะแรก
“ อ่าว...เธอลืมแล้วรึไง..คนอะไร...ความจำสั้นเป็นบ้า.....”
“นายพูดแบบนี้หมายความว่าอะไรห๊า !!”
เด็กสาวลุกพรวดขึ้น ด้วยความโมโห กะว่าจะให้หมอนี่ชิมหมัดสักทีหนึ่ง
“เฮ้ย! เสียสาวหมดซี่!! ผู้หญิงอะไรวะ! ห้าวเป็นบ้า...กลับไปใส่เสื้อผ้าก่อนเหอะ! ไม่อายรึยังไง๊!”
ชายหนุ่ม(?)พูดสวนขึ้น ร่างบางงงกับคำพูดสักสองวินาที ก่อนที่จะเห็นสภาพของตัวเอง ภาพที่ปรากฏก็คือร่างอันเปลือยเปล่าซึ่งไม่ได้สวมใส่อะไรไว้ปิดบังผิวขาวๆเลย แค่เห็นได้แค่ห้าวินาที คุณเธอก็ฟิวส์ขาดทันที
“ไอ้คนลามกกก!!!! ออกไปน๊า!!!!!!!”
ตูม!!!!
เก้าอี้ข้างเตียงถูกเหวี่ยงเข้าอย่างจังที่ใบหน้าของชายหนุ่ม หากแต่เค้านั้นไม่ได้แม้แต่รอยขีดข่วน
โครม!!!
ตามมาด้วยนานาสิ่งของที่อยู่ใกล้มือของร่างบาง เธอมองคนตรงหน้าซึ่งทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนใดๆ เค้ามองเธอแปลกๆ ก่อนจะงัดไม้เด็ดออกมา
“อ๊ะ!!”
แม่เสือสาวต้องทรุดลงกับเตียง เมื่อรู้สึกถึงแรงกดดันจากคนตรงหน้า ความรู้สึกคุกคามของจิตสังหารนั้น ทำให้เธอต้องถอยกรูดไปนั่งชนหัวเตียง มือดึงผ้าห่มมาคลุมกาย
“จิตสังหารที่เธอได้เห็น..ที่จริงมันก็คือเน็น”
“เน็น?”
เธอตั้งคำถาม
“ใช่...”
ชายหนุ่มตอบสั้นๆ มือเกาหัวแกรกเหมือนเป็นรังแคระยะที่สาม (คูกะ-มีดั๊วะ?)
คุราปิก้าคิดทบทวน...เน็นเหรอ?...บางทีนี่ก็คือวิชาลับที่ทำให้เธอแข็งแกร่งได้...เมื่อนึกถึงเจ้าของจิตสังหาร สุดสยองในกลุ่มของผู้สอบฮันเตอร์ผ่านในปีนี้..ใบหน้าของคนโรคจิต มายากร ฮิโซกะ และใบหน้าแสนเรียบเฉย นักฆ่าไร้สีหน้ายิ้มแย้ม อิรุมิ โซลดิ้ก...ความเป็นไปได้ก็สูงทีเดียว..พวกนั้น...เก่งเกินมนุษย์ ก็เพราะ “เน็น” นั่นเอง!
“นี่!! นายจะสอน “เน็น” ให้ชั้นใช่มั้ย?”
ชายหนุ่มอึ้ง ทั้งที่เค้าไม่ทันได้บอกว่าเป็นวิชา แต่ร่างบางกลับตอบสนองได้รวดเร็ว..ผู้เข้าสอบฮันเตอร์ปีนี้มันสุดยอดอย่างที่เค้าว่าจริงๆ
“ฮื้อ..”
“จริงเรอะ!?”
คุราปิก้าแทบไม่เชื่อ...หมอนี่จะให้ฝึกวิชาเจ๋งๆแบบนั้นด้วย
“ก็จริงสิ! ก็ชั้นเห็นเธอต้องถูกคนอื่นทำร้ายไม่ไหว เป็นฮันเตอร์หน้าใหม่แท้ๆ ใครๆก็เสียดายกันทั้งนั้นแหละ ถ้าไม่ได้ช่วย”
“แล้ว...เน็นจำเป็นขนาดนั้นเชียวเหรอ?”
“ใช่..เพราะว่าเน็นทำให้ฮันเตอร์เก่งขึ้นไงล่ะ...คิดเหรอว่าฝีมือแค่นี้จะทำให้เธอเป็นฮันเตอร์เก่งๆได้...สาวน้อยเอ๋ย...เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิง..ชั้นคิดว่าเธอเป็นประเภทเรียนรู้ได้เร็ว...แต่ชั้นไม่ปราณีหรอกนะ ต่อให้เธอเป็นเด็กผู้หญิงก็ตาม อีกอย่าง....ค่าฝึกน่ะ จ่ายด้วยนะ”
ดวงตาสีน้ำตาลมองสาวน้อยอย่างติเตือน
“เออ รู้แล้วน่า...เป็นการตอบแทนที่นายเผยเคล็ดลับของคนเก่งๆ แล้วก็....ถามจริงนายเป็นฮันเตอร์ใช่มั้ย?”
คุราปิก้าถาม
“ใช่....เป็นมานานแล้ว....พอละไม่ต้องเสวนา เธอน่ะอาบน้ำแต่งตัว แล้วไปจัดของ เราจะออกเดินทางกัน”
“ป่ะ.ไปไหนเหรอ?”
“ก็ที่ฝึกไง”
คุราปิกาหน้ามุ่ย....หมอนี่มันกวนจริงๆแฮะ
“จริงสิ!”
“หือ?”
“เลิกทำตัวเป็นผู้ชายซะที ชั้นเห็นแล้วนึกว่าตุ๊ด!”
“เออ..ชั้นรู้แล้วน่า...ชั้นแค่เอาไว้ข่มคนอื่นเท่านั้นเอง”
“ไร้ประโยชน์น่า...ไม่รู้ตัวรึไง...ว่าเธอออกจะน่าหม่ำ...หึๆ จริงๆแล้วแอบชมไม่ได้...นี่ขนาดไม่ได้เป็นคุณหนูมาจากไหน...ผิวเธอน่ะ ขาวสวย หุ่นก็เซ็กซี่... อกก็โต แถมหน้าตาดีอีก ฮ่ะๆ ถ้าไม่เป็นชั้น ป่านนี้เธอเป็นออร์เดิร์ฟขพวกโจรไปนานแล้วหนู เหวออออออ!!!!!!”
ชายหนุ่มหลบสิ่งของบินอย่างพัลวัน
“ไอ้โรคจิตตตตตตตต!!!!!!!”
เด็กสาวโมโหสุดๆไปเลย....ในใจก็ชักจะไม่วางใจเจ้าหมอนี่จริงๆ ไม่รู้ตอนสลบนั้น โดนทำอะไรไปแล้วมั่ง?
แต่ว่านะ...ถ้าไม่ยอมไป -*- แล้วเมื่อไหร่จะฝึกเน็นได้ฟะ
:+:+:+:+:+:+:+:+:
“อ่าวๆ มัวแต่ยืดยาดอยู่ได้ วิ่งให้มันมีพลังหน่อยเซ่! ทำเป็นคนไม่มีกล้ามเนื้อไปได้!”
“ไอ้บ้า!!!! ชั้นไม่ใช่นักมวยปล้ำนะว้อยยยยยยย ถึงขนาดวิ่งขึ้นบันไดสบายใจเฉิบแบบนี้!!!!!”
คุราปิก้าตะโกนใส่ เมื่อเธอต้องวิ่งขึ้นบันไดสำนักฝึกศิลปะการต่อสู้ ซึ่งร่างสูงใช้เป็นที่ฝึกเน็น
“เออ.....แค่นี้ทำเป็นสำออย...เป็นฮันเตอร์ไม่ใช่เรอะ!หรือ ป.จ.ด มาห๊า 55555+”
โผละ!!
อาจารย์โดยรองบาทาลูกศิษย์ประทับเข้าที่หลังเต็มๆ
“ทะลึ่ง!!!!”
“เออ..เอาคืนไป”
ว่าแล้วก็ขว้างอาวุธลับให้ร่างบาง เธอสวมมันลงที่ๆมันควรอยู่ แล้วจึงวิ่งตาม
“ว่าแต่ สำนักเนี่ย ทำไมบันไดมันเกินสองร้อยขั้นฟะ”
“ที่ทุรกันดานน่ะ....ไม่มีกระเช้าลอยฟ้าหรอก.....”
“เออ..เข้าใจแล้ว….”
ผ่านไปยี่สิบนาที ทั้งสองก็ได้มายืนบนธรณีประตูขนาดมหึมายิ่งกว่าประตูหน้าบ้านโซลดิ้กซะอีก
ทุกๆสิ่งของสถานที่ล้วนแต่ตกแต่งด้วยสถาปัตยกรรมแบบตะวันออก (คูกะ-ให้นึกถึงภาพสำนักวัดเส้าหลินละกันน่อ ^^) ร่างบางตะลึงในความอลังการของสถานที่ฝึก
“ที่นี่ล่ะ...สำนัก “ยามาโทริ” สำนัการต่อสู้ ที่ฮันเตอร์ต่างๆใช้เป็นฝึกฝน.......ถามหน่อยนะ...อยากให้ชั้นฝึกเน็นให้กับนายที่ไหน....วันนี้เราจะมาเลือกสถานที่กัน...เดินให้ทั่วไปเลย”
“ครับ...”
ร่างบางขานรับ
“เน่ๆ พูดให้มันตรงเพศหน่อยสิ”
“ก็คนอื่นไม่รู้ว่าชั้น...เป็นอะไรนี่นา!”
“อ่ะ...เข้าใจแล้วๆ เอาเหอะ ไปตะลุยกัน”
แล้วทั้งศิษย์ทั้งอาจารย์ก็เดินทางไปท่องสำนักด้วยความสนุก(?)
:+:+:+:+:+:+:+:+:
“น้องสาวจ๊ะ จะไปไหน ให้พี่นำทางมั้ยน้อ~ง”
เสียงที่คาดว่าเป็นคนในสำนักทักทาย คนเหล่านั้นนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆที่ร่างบางนั่งพักผ่อนหลังจากที่เหนื่อยจากการเดินรอบสำนัก
“จะบ้าเรอะ! ชั้นเป็นผู้ชายนะว้อยยยย”
ไม่ใช่แค่เคืองอย่างเดียว คุราปิก้าตะโกนไป แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ที่สำคัญคือตอนนี้เค้าปลอมเป็นชาย เห็นชัดๆว่าเค้าสวมชุดผู้ชาย แล้วไหงมันทักผิดวะ -*- กลุ้มใจจริง (คูกะ-ก็ช่วยหล่อกว่านี้ไม่ได้รึ หน้าตาแบบนี้ใครเค้าจะคิดว่าเป็นชายล่ะ คุราจังงงง)
“เอ้า! อาหารกลางวัน”
กล่องข้าวสีดำถูกโยนใส่มือของเด็กสาว อาจารย์ยิ้มกวนๆก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“ขอบใจ”
“เออ”
กริยาแบบคนไม่นับถือทำให้ชายหนุ่มเริ่มโกรธขึ้นนิดๆ
“ว่าแต่นายหาได้ยัง ที่ฝึกน่ะ”
ดวงตาสีมรกตมองใบหน้าที่เริ่มแก่ลงตามวัย
“ก็หาได้ เราจะฝึกในสวนป่า ที่ฝึกคงต้องเป็นน้ำตกอ่ะนะ ส่วนนั้นมีน้ำที่สะอาดเหมาะกับการอาศัย...แล้วก็เงียบสงบดี”
ร่างบางลุกขึ้น มือหยิบกระเป๋าสัมภาระ
“นำทางไปสิ การฝึกน่ะ ยิ่งเร็วยิ่งดี”
“ก็ได้ๆ”
ชายหนุ่มเดินนำหน้าไปสู่สถานที่ฝึก โดยที่มีร่างบางเดินตามหลัง เค้าไม่รู้เลยว่า การฝึกเน็นนั้น...ยากลำบากแสนเข็ญเพียงไหน...ไม่รู้ว่า...อีกนานแค่ไหนจึงจะมีพลังพอที่จะโค่นแมงมุมได้....แต่ด้วยหัวใจที่แข็งแกร่งนั้น...ทำให้เธอเติบโตขึ้น...เติบโตพอที่จะต่อกรกับโชคชะตาที่แสนโหดร้าย......
+การเดินทางยังไม่สิ้นสุด จงติดตามถ้าหากอยากรู้เรื่องราว+
55555+
ตอนนี้สั้นสุดๆไปเลยยย เหอะๆ คือว่าอู้อ่ะค่ะ ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ
ความคิดเห็น