คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : If kurapica is a girl. ตอนที่สาม ฝันร้าย
ชั้นเติบโตมาด้วยความรัก
อยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะและความสุข
ไม่นึกว่า....ความสุขนั้น
จะแสนสั้นเพียงนี้......
แต่ว่า...วันนี้น่ะ....ชั้น....มีความสุข
เพราะว่า ชั้นมีเพื่อนที่แสนดียังไงล่ะ......
~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
เสียงหวีดร้องก้องระงมทั่วผืนแผ่นดิน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง กลิ่นของควันไฟที่ยังคงคุกรุ่นอยู่เรื่อยไป ดวงเนตรมองภาพตรงหน้าด้วยความหวาดหวั่น...เพื่อนพ้องของชั้น.....ทุกคน.....ไม่เหลืออีกแล้ว...เสียงหัวเราะของเพื่อนรัก......ไม่เหลืออีกแล้ว.......
“คุราปิก้า เป็นอะไรไปเหรอ?”
เสียงใสของเด็กหนุ่มผมสีนิลเรียกสติจากร่างบางซึ่งนั่งเหม่อมาตั้งนาน
“เอ่อ...ไม่เป็นไร”
ร่างบางตอบ เหม่อมองทิวทัศน์จากหน้าต่างรถไฟ....พลางคิดถึงการผจญภัยในการสอบฮันเตอร์
“กอร์น...ไปเที่ยวสำรวจรอบขบวนกันมั้ย?”
เด็กชายผมสีเงินเรียก เค้าจัดว่าเป็นเด็กที่ตัวสูงไม่น้อยถ้าเทียบกับเพื่อนวัยเดียวกันกับกอร์น ในช่วงที่คุราปิก้ากับพวกกอร์นได้เข้าสอบฮันเตอร์โดยการนำทางของนาวิกเกเตอร์ซึ่งคือปิศาจคิริโกะเจ้าบ้านใต้สนต้นเดี่ยว ผู้ซึ่งถูกใจกับความสามารถของทั้งสาม ในที่สุดก็นำทางมาสู่สนามสอบ และได้พบเจอกับเด็กชายผมเงินคนนี้ และเมื่อได้ผ่านการทดสอบมาหลายด่านก็ได้พบว่าเด็กชายคนนี้มีความสามารถที่เก่งกาจ จนเมื่อได้รู้ว่าเค้าเป็นถึงหัวกะทิจากครอบครัวโซลดิ้ก ตระกูลมีสังหารที่โด่งดังไปทั่วโลก การทดสอบจบลงเมื่อทั้งสามสอบฮันเตอร์ผ่าน ทว่าเด็กชายผมเงินคนนี้ถูกพี่ชายนามอิรุมิตามมาและบังคับให้กลับบ้านไป....พวกเค้าจึงตัดสินใจไปตามหาถึงตระกูลโซลดิ้ก....เหตุผลที่ต้องทำคือ “มิตรภาพ” เพราะว่าความเป็นเพื่อนจึงทำให้นักฆ่าหนุ่มคนนี้เปลี่ยนไป และทำให้คนๆหนึ่งเปลี่ยนแปลงได้ถึงขนาดนี้....คงต้องขอบคุณกอร์นเค้าล่ะ คนที่กล้าที่ทำให้ใครสักคนกล้าเปิดใจ.......
“กอร์นกับคิลัว พวกนายอย่ากลับดึกล่ะ....อย่าซนให้มากนะ”
เด็กสาวบอก
“อื้อ!!”
หนุ่มน้อยนามกอร์นขานรับแล้วลากเพื่อนสนิทให้ไปโดยไว ชายหนุ่มเพื่อนคู่ขาของร่างบางเดินมาทักทายหลังจากเพิ่งหลีสาวแล้วโดนไล่มาหมาดๆ
“พูดหยั่งกะแม่เลยแฮะนาย”
“งั้นมั้ง?”
คุราปิก้าตอบแล้วลุกขึ้นเพื่อออกไปเดินเล่นนอกตู้รถไฟ
“ว่าแต่ถามจริงเหอะ...จากนี้ไปนายจะทำอะไร?”
เลโอลีโอถาม
“ก็กลับบ้านไปฝึกวิชาไง”
หันขวับมาหาแล้วตอบง่ายๆ
“มีที่ให้นายกลับอีกเหรอ?”
เลโอถามต่อ แต่เพิ่งรู้ตัวว่าทำร้ายจิตใจเพื่อนรักเลยรีบขอโทษขอโพยทันใด
“อ่ะ....ขอโทษๆๆ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ....”
“ไม่เป็นไร” ร่างบางบอกด้วยเนตรเศร้าหมอง.... “นั่นสิ ไม่ที่ให้กลับแล้วนี่....”
“เหรอ....”
ร่างสูงแตะไหล่เพื่อนปลอบ
“แต่ถ้านานยัง....รอดอยู่ได้...นายอาศัยอยู่ที่ไหนเหรอ?”
“ก็....ที่โบสถ์น่ะ....แต่ว่าไม่ใช่บ้านของชั้นหรอก.....แต่ว่าตอนนี้ชั้นคงอาจอยู่ไม่ได้เพราะว่า....ศาสนาคริสต์เค้าสอนไม่ให้อาฆาต....แต่ที่ชั้นทำคือการล้างแค้น...ชั้นไม่มีหน้ามาอยู่ในโบสถ์ให้รกหรอก.....”
“ก็เลิกซะสิถ้านายไม่ต้องการ”
คุราส่ายหัว
“ไม่ได้หรอก...จะให้คนแบบนั้นอยู่ไม่ได้ ชั้นไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นแบบเดียวกับชั้น.....แต่ก็...ขอบใจที่ให้คำแนะนำ....ไปล่ะ...ชั้นขอตัวไปเดินเล่นก่อนนะ”
พูดจบก็เดินออกไป โดยไม่ให้เห็นใบหน้านั้น ถ้าให้เจ้าบ้านั่นเห็นหน้าชั้นล่ะก็...ชั้นถูกล้อตายเลย...ก็ชั้นกลั้นน้ำตาได้ซะที่ไหนกัน......
~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
เสียงเครื่องยนต์ของเรือเหาะดังขึ้นระงม ณ ลานบินในสนามบินแห่งหนึ่ง ทั้งสี่ตัดสินใจแยกเพื่อกลับบ้าน มือประสานเป็นสัญญาณของการลาจาก...แต่ต้องได้พบกันอีกแน่....ณ ยอร์ชชินซิตี้.....
~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
“เลโอลีโอจะสอบเรียนหมอ กอร์นกับคิลัวก็ฝึกการต่อสู้เหรอ? ต่อไปเราก็ต้องไปหางานบ้างแล้ว”
ร่างคิดในใจ เดินเลาะไปตามชายเมืองเล็กๆ บรรยากาศเงียบในแบบชนบทนี้ทำให้เจ้าตัวไม่รู้สึกเบื่อ...ไม่เหมือนกับการอยู่ในเมืองใหญ่....
ร่างบางหยุดตรงโรงแรมแห่งหนึ่ง ตกแต่งด้วยสถาปัตยกรรมแบบชาวตะวันตกอย่างลงตัว ไม่หรูแต่ก็สะอาดตา เหมาะกับคนติดดินแบบเธอเสียจริง หลังจากที่จองห้องกับแคชเชียร์ รับกุญแจแล้วเข้าไปนอนเล่นกับเตียงใหญ่ ผ้าสีน้ำทะเลทำให้เธอสงบลง หลังจากที่ต้องเหนื่อยจากการเดินทางติดต่อกันมานาน
“เฮ้อ...จะทำไงกับไอ้รอยบ้าๆนี่นะ?”
ร่างบางบ่น เมื่อถอดเสื้อผ้าจนร่างเปลือยเปล่า ผิวสีขาวเนียนนุ่มราวกับได้รับการดูแลมาอย่างดี อีกทั้งรูปร่างอรชรงดงามยิ่งนัก แผ่นหลังเนียนปรากฏรอยที่คล้ายคลึงกับรอยสัก ลายของอักษรชาวคูลท์จางปรากฏโดยที่เจ้าตัวไม่เต็มใจนัก เด็กสาวอาบน้ำชำระกายอยู่เงียบๆ พลางระลึกถึงคำพูดของผู้เป็นแม่
“คูลจ๊ะ....จำเอาไว้นะ....ผู้หญิงชาวคูลท์ทุกคนต้องคำสาบ ลูกจะเป็นหญิงสาวเต็มตัวเมื่ออายุครบยี่สิบปี...ดังนั้นห้ามมีอะไรกันกับผู้ชายก่อนอายุยี่สิบปี....ไม่งั้นรอยสักที่กลางหลังจะเด่นชัด...จนเมื่อลูก “ทำแบบนั้น” บ่อยๆเข้า รอยสักนั่นจะเป็นคำสาบทำให้ลูกกลายร่างเป็นสัตว์.....”
“เอ๋? แล้วทำไมเราต้องโดนคำสาบด้วยล่ะคะ?”
“ก็เป็นคำสาบของเด็กสาวเผ่าคูลท์คนหนึ่ง แม่เล่าไปลูกก็ไม่เข้าใจ...เอาไว้โตกว่านี้แล้วลูกจะรู้เอง”
“.....ตอนนี้หนูก็เพิ่งได้รู้ว่าคำสาบนี้ทำให้หนูไม่เป็นบ้าไป....กับไอ้คนที่ทำให้หนูอย่างนั้น มันต้องได้รับการล้างแค้นให้สาสมกับที่มันทำกับแม่กับพ่อและเพื่อนๆทุกคน หรือกระทั่งคนบริสุทธิ์....เค้าต้องได้รับการชดใช้...”
เธอพูดกับตัวเอง สายธาราตกกระทบผิวขาว ฟองสบู่เนียนนุ่มชำระคราบเหงื่อไคลจนผิวสะอาด เมื่อเสียงตกกระทบของหยดน้ำจบลง ร่างบางก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เช็ดตัวไปพลาง
“เฮ้อ....น่าสงสารผู้หญิงวัยเดียวกันน๊า!”
ว่าแล้วก็อมยิ้ม
“อายุสิบหก วันนั้นของเดือนมีเรียบร้อย...ไอ้เรารึ จนกว่าจะยี่สิบ...ปลอมเป็นผู้ชายนี้เป็นเรื่องกล้วยๆ”
คิดแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่....คิดไปก็คิดถึงมีเลียน ป่านนี้คงวุ่นน่าดูกับพวกเด็กๆที่โบสถ์
“รู้สึกสถานที่สมัครงานจะอยู่ไม่ไกล งั้นก็แต่งตัว หาอะไรทานแล้วค่อยไป....ฮ้าววววว การสอบนี่มันเหนื่อยจริงๆ”
ยังไม่ทันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็หลับคาเตียงทั้งๆที่ยังสวมผ้าขนหนูผืนเดียว.....ถึงจะปลอมเป็นชายได้....แต่ผู้หญิงก็ผู้หญิงวันยันค่ำ....ไม่ได้มีแรงควายลุกนั่งทั้งวันอย่างพวกกอร์น...แต่ถ้าจะพูดให้ถูกคือ...เจ้าพวกนั้นเหนือมนุษย์ไปสักหน่อย....เลยสู้ไม่ได้จริงๆเลย เรื่องแรงเยอะน่ะ......
~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*
“บ้าที่สุด!! นี่มันเรื่องอะไรกัน!!”
คุราปิก้าบ่นในใจเมื่อเจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน เมื่อเธอเข้าไปสมัครงานกลับถูกกล่าวหาว่าเป็นไก่อ่อน ไม่สามารถจะเป็นฮันเตอร์รับจ้างได้ ในความทรงจำคือหญิงสาวผู้มีนัยน์ตาคมกริบราวเหยี่ยว เรือนผมสีม่วงประหลาดเข้ากับรอยสักและการเจาะร่างกายไปทั่ว
คิดไปก็โมโหขึ้นมา....นี่เราฝีมือไม่ถึงขั้นเหรอ?.....
“ฮึ้ย!!”
เท้าเตะกระป๋องน้ำอัดลมแรงไปหน่อย จนมันเข้ากระแทกศีรษะกับใครก็ไม่รู้
....เออ ช่างเหอะวะ! หัวแตกก็จ่ายเงิน จบข่าว.....
ร่างบางคิดเพลินๆ เดินไปหาเหยื่อเคราะห์ร้ายซึ่งเป็นชายหนุ่มร่างกำยำ ผมสีน้ำตาลรุงรังของมันและดวงตาสีนิลไม่น่าวางใจ ระหว่างคิ้วทั้งสองอาบไปด้วยหยดโลหิตจากไรผม ท่าทางมันจะโกรธจัดสุดๆไปเลย....คุราปิก้าเอ้ย! แจ็กพ๊อตแตกว่ะ!!
“เอ่อ..ขอโทษนะครับ คือว่า....”
เดก็สาวคราบเด็กหนุ่มกล่าวขอโทษ ไม่ใช่กลัวแต่ว่าสงสาร เพราะเธอเพิ่งกลับจากบ้านโซลดิ้ก ที่ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการฝึกโดยบังเอิญ ทำให้ร่างบางๆมีกำลังมหาศาลจนไม่น่าเชื่อว่าเธอจะทำการเช่นนี้ได้
“ไม่เป็นไรครับ น้องสาว...จะเตะใส่หัวพี่กี่ทีก็ได้!”
มันยิ้มร่า ทั้งๆที่หัวของมันป่านนี้ก้านสมองสะเทือนแล้วมั้ง....เอาเหอะ ไม่ตายก็ขอนับถือจริงๆ โห่! ไอ้ถึกเอ๊ย! สถานการณ์ สังเกตมั่งมั้ย?
“ผมเป็นผู้ชายนะครับ...แล้วกรุณาไม่ต้องพูดวาจาหวาน...สมัยนี้มันเชยแล้วครับพี่...”
เธอเน้นเสียงว่าครับให้คนฟังสะเทือนใจกันบ้าง แต่ไอ้ถึกนี่สิ! ยังยิ้มเหมือนแป๊ะยิ้มในงานตรุษจีนอยู่ได้ (ไอ้คนที่ใส่หน้ากากหัวโตๆ หน้ายิ้มๆ ในงานตรุษจีนที่เชิดสิงโตนั่นแหละ เค้าเรียกว่าแป๊ะยิ้ม)
“ไม่เป็นไรๆ ถ้าเชยนักก็มาใช้วิธีทันสมัยๆดีมั้ยจ๊ะ!”
ว่าแล้วไม่ทันไรมันก็เข้าคว้าแขนบอบบางของเธอเอาไว้ ร่างบางขัดขืนไม่สำเร็จ...รู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาล..ชิ!..ไอ้บ้านั่นมันเป็นฮันเตอร์เหรอ? ทำไมมันมีจิตสังหารมันหน้ากลัวอย่างนี้!!
“ปล่อยนะ!! ไม่งั้นชั้นตะโกนจริงๆด้วย!!”
มือสะบัดไปหาให้คนจับปล่อย เหงื่อกายไหลอาบเนื้อตัวด้วยความหวาดหวั่น จิตสังหารก่อเกิดความกลัวครอบคลุมจิตใจ ในย่านตึกร้างแห่งนี้ แทบหาคนไม่เจอ...แล้วเธอจะทำเช่นไร!!
“ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก หึๆ”
มันเค้นเสียงเจ้าเล่ห์ ดึงร่างบางให้เข้าใกล้ชิดมันยิ่งขึ้น ร่างกำยำยิ้มอย่างพอใจ ลิ้นชื้นเข้าโลมเลียใบหูซึ่งแดงกล่ำเพราะความขยะแขยงเต็มทน ร่างบางๆขัดขืนไม่สำเร็จ จิตสังหารยิ่งแผ่ซ่าน...ร่างกายไม่ยอมทำตามที่สมองสั่งการ เหมือนถูกพันธนาการด้วยบางอย่างที่มองไม่เห็น
“อ๊ะ! ปล่อยชั้น!!!”
ไม่มีอะไรที่จะหยุดร่างนั้นได้เชียวหรือ เทพธิดาผู้น่าสงสารถูกลากไปในตึกร้าง ความชื้นของไอน้ำยังสัมผัสได้แน่ชัด กลิ่นอับชื้นของข้าวของหลายอย่างทำให้ไม่อยากอยู่....คุราปิก้าพยายามขัดขืน ทั้งเตะทั้งถีบ แต่ก็ไร้ผล แขนทั้งสองถูกจับรวบเอาไว้แค่มือเปล่าของันเพียงข้างเดียว
ตุ๊บ!
ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนผ้าไบเก่าๆขาดวิ่นตรงกลางห้อง
“แก๊!!”
“อ้าวๆ ไหนว่าวิธีเชยไงจ๊ะ! ทำแบบนี้ไง! จะได้ไม่เชย ดูซิ! คนสวย เธอจะรอดมั้ย? ไม่มีใครช่วยหรอก...มาสนุกด้วยกันสองคนเถอะ...หึๆๆ”
“ไปให้พ้น! ไอ้โรคจิต! อึ้ก!!”
ร่างบางสำลักอากาศ เมื่อหมัดทรงพลังเข้าปะทะท้องน้อยเข้า จนเธอจุก เรี่ยวแรงเริ่มหายไปเรื่อยๆ
“ไม่....ชั้นไม่...ยอม....”
เธอไม่อยากเป็นเหมือนเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา...ที่ต้องเสียความบริสุทธิ์ให้แก่ชายที่เธอต้องสังหาร ซ้ำตอนนี้ยังมาเจอคนชั่วแบบนี้อีก! เมื่อไหร่กันเล่าที่เธอจะตื่นจากฝันร้ายนี่สักที!
เสื้อสีแดงเลือดนกถูกแกะอย่างใจร้อน เพียงไม่นานร่างก็เหลือเพียงแค่เสื้อแขนกุดทับเสื้อกล้ามสีดำ กางเกงขายาวสีขาวถูกถอดเหลือเพียงกางเกงขาสั้น เผยขาเรียวขาวนวลเนียน
“เธอนี่น่ารักจริงนะ หึๆ”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย”
สายชลเนตรอาบไหลพวงแก้มขึ้นสีแดงเรื่อ เรี่ยวแรงหายแห้งไปราวหยดน้ำระเหยแปรเปลี่ยนเป็นไอน้ำ เด็กสาวได้แต่ภาวนาว่า.....ใครก็ได้ช่วยด้วย...เพียงแค่นั้น.....รู้สึกได้ถึงลมหายใจเป่ารดซอกคอ...และความเจ็บปวดจากการถูกขบเม้ม รู้สึกถึงมือใหญ่ที่สัมผัสไปทั่วร่าง มือสอดเข้าไปในเสื้อตัวเล็ก แม้จะมองเห็นไม่ถนัดก็รู้สึกได้ว่ามันกำลังยิ้มอย่างพอใจ...ใช่...ถ้าชั้นเป็นผู้ชายจริงๆ ก็คงจะดี...ไม่อยาก....ไม่อยากเห็นรอยยิ้มโรคจิตที่มองมาที่ร่างกายของตัวเอง.....
“อ๊า! ม่ายยยยยยยย”
ร่างบางร้องเสียงหลง เมื่อรับรู้ว่าสิ่งห่อหุ้มร่างกายถูกถอดออกจนหมดสิ้น ยิ่งทำให้ผู้กระทำเกิดอาการหื่นกำเริบ มันจึงกระทำการขบกัดผิวขาวๆจนเกิดรอยช้ำ ราวกับหมาป่ายามที่มันไม่มีอะไรทำ กัดขบกระต่ายน้อยราวกับเป็นเพียงของเล่นๆเล็กๆ ทั้งที่ไม่คิดจะกินตั้งแต่แรก
ร่างกำยำยังคงไม่เลิกง่ายๆ คงจนกว่าจะลิ้มรสความหวานจนสำราญหรือจนร่างนั้นจะยับเยินกระมัง....ดวงหน้าสวยง้ำงอ...ขอร้องล่ะ...ใครก็ได้...ได้โปรด...ทำให้ฝันร้ายๆของชั้นไม่ต้องเกิดซ้ำสองอีกนะ.....
สติเริ่มเลือนหาย...คุราปิก้าไม่รู้หรอกว่า...คำภาวนานั้นได้เป็นจริง.......
+การเดินทางยังไม่สิ้นสุด จงติดตามถ้าหากอยากรู้เรื่องราว+
ต้องขออภัยคนอ่านด้วยนะคะ คือว่าต้องตัดตอนเมื่อสอบฮันเตอร์ค่ะ เพราะจะทำให้เนื้อหายืด แล้วก็เราเน้นที่ภาคเกมจีไอค่ะ หวังว่าคงไม่โกรธเรานะคะ
รู้สึกหยั่งกะฉากค่ำ(ยังไม่ทันมืด)จะมีเยอะนะ ก็เป็นแนวสะท้อนความรันทดประมาณนั้น ดังนั้นถ้าใครไม่ชอบก็เชิญมองทางขวามุมบนสุด เห็นไอ้ปุ่มกากบาทสีแดง แล้วก็ใช้พลังงานที่เกิดจากการกินข้าวคลิกเบาๆที่เม้าท์ซีกซ้ายก็โอเค 5555+ (มีการย้อนด้วยแฮะ-*-)
ความคิดเห็น