The dear neighbor(แฟนฟิคฮันเตอร์ฯค่ะ)

ลำดับตอนที่ #1 : The dear neighbor. ตอนที่ 1 บ้านหลังใหม่

The dear neighbor. ตอนที่ 1  บ้านหลังใหม่
บ้านหลังสีขาวหลังใหญ่โตที่มีร่องรอยของแสงแดดที่สาดส่องจนสีซีด แต่ก็ยังคงสวยงามและแฝงไปด้วยความเงียบเหงาและอ้างว้าง ณ วันนี้มันจะกลายเป็นเรื่องราวที่อลหม่านชวนปวดหัวในไม่ช้า
 “นี่! พี่ฮะ เร็วๆสิ นี่ไงบ้านของคุณปู่ หลังใหญ่กว้างกว่าบ้านของคุณพ่อซะอีกแน่ะ” เสียงของเด็กผู้ชายผมสีดำดังขึ้นอย่างตื่นเต้น เขาพยายามดึงมือเด็กสาวที่สูงวัยกว่าอย่างตื่นเต้น
“ไม่เอาน่า กอร์น มาช่วยพี่ขนของก่อนสิ”
เด็กสาวเอ็ดขณะหิ้วกระเป๋าใบใหญ่กับสัมภาระมากมายก่ายกองดั่งมีห้องเก็บของเคลื่อนที่เลยทีเดียว ทั้งสองยังคงยืนอยู่ที่หน้าบ้านหลังนั้น เพื่อขนสัมภาระเข้าบ้าน ชายหนุ่มสองสามคนช่วยกันยกของกันอย่างขะมักเขม้น
“คุณหนูครับ เข้าไปข้างในก่อนเถอะครับ อากาศร้อนมากแล้วครับ”
ชายหนุ่มคนที่เป็นผู้ขนของเอ่ยขึ้น
“ค่ะ คุณพ่อบ้านก็ขนของเสร็จแล้ว เข้าไปพักในบ้านก่อนดีกว่าค่ะ”
เด็กสาวพูดพลางเช็ดเหงื่อที่รินไหล เส้นผมสีทองสลวยสะบัดเบาๆ เธอถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ดูเหมือนเธอจะยกแทบไม่ไหว
“ให้ผมช่วยไหมครับคุณหนู”
“ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นยกไหว สบายมากค่ะ”
เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงเนตรสีมรกตส่องประกายงดงามยิ่งนัก เสียงอันอ่อนหวานของเธอไพเราะดั่งเสียงนกขับขาน
“ว้าว! กว้างจังเลยฮะพี่ เราต้องนอนห้องเดียวเหรอฮะ” (คูกะจัง/อิจฉากอร์นเว้ย)
น้องชายตัวเล็กที่ชื่อว่ากอร์นของเธอกล่าวอย่างมีความสุขและกระโจนลงบนเตียงเดี่ยวที่แสนนุ่ม
“เดี๋ยวเหอะ น้องตัวแสบ จัดเสื้อผ้าเข้าตู้เดี๋ยวนี้นะ! ช้าเดี๋ยวพี่ลงโทษเลยนี่!”
เด็กสาวดุด่าน้องชายที่นิสัยไม่จริงจังตรงข้ามกับนิสัยเธอโดยสิ้นเชิง
“คร้าบๆ ว่าแต่พี่จะนอนกะผมไปอีกนานเมื่อไหร่ล่ะฮะ”
กอร์นถาม พลางมองพี่สาวด้วยดวงตาสีน้ำตาลที่แสนไร้เดียงสา
“เดี๋ยวๆ!!พูดงี้หมายความว่ายังไงล่ะ”
เด็กสาวพูดอย่างไม่พอใจ(คูกะจัง/หยั่งกะว่าเค้าเป็นตัวน่ารังเกียจหยั่งนั้นล่ะ)
“ก็ผมนอนดิ้นนี่ฮะ”
กอร์นตอบอายๆ มือหยิบเสื้อตัวโปรดใส่ไม้แหวน
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่นา”
เธอหยิบสมุดเล่มสีฟ้าที่มีชื่อติดว่า คุราปิก้า คูลท์
“พี่ฮะ แล้วพี่จะเรียนต่อยังไงฮะ พี่สอบเทียบปริญญาตรี ทั้งๆที่พี่ยัง 16 ปีอยู่เลย”
กอร์นถามอย่างสงสัยกับวุฒิการศึกษาแปลกๆของพี่สาว
“อ้อ...พี่สอบเทียบมหาลัยจะได้เรียนจบเร็วน่ะ พี่อยากเรียนหมอจิตวิทยามากกว่าตำรวจอย่างที่ตระกูลของเราเป็นนี่
คุราปิก้าพูดพลางค้นเอกสารต่างๆแล้ววางบนโต๊ะ
“แล้วทำไมพี่คิดว่าอาชีพหมอมันจะน่าสนใจกว่าตำรวจ ผมว่าเป็นตำรวจน่ะดีกว่า”
เธอส่ายหัวเบาๆ
“ไม่หรอกกอร์น พี่ไม่อยากฆ่าหรือทำร้ายคนหรอก ต่อให้เป็นคนชั่วก็ตามทีเถอะ หมอจิตวิทยาน่ะ คือผู้ชี้ทางสว่างให้กับคนโรคจิตที่อาจเป็นฆาตกรในอนาคตก็ได้ พี่ว่านะ การรักษาดีกว่าการทำลายเสียอีกนะ”
เธอยิ้มอย่างแสนเศร้าให้กับน้องชาย มือหยิบรูปเล็กๆที่มีคุณพ่อ คุณแม่ของเธอ
“เพราะว่าชั้นไม่อยากเสียคนที่ชั้นรักไปอีกแล้ว ชั้นถึงได้....”
ดวงตาสีมรกตเหม่อมองไปยังนอกหน้าหน้าต่าง เธอหันหลังให้น้องชาย
“ชั้นจะปกป้องน้องชายของชั้น แม้เค้าจะเป็นแค่น้องบุญธรรมก็เถอะ แต่ชั้นก็รักเค้าเหมือนน้องชายแท้ๆ ชั้นจะไม่ให้เค้าได้รับอันตรายจากคนชั่วที่จ้องจะเล่นงานเค้า แค่เราเป็นตระกูลตำรวจ กอร์นก็แค่เด็กผู้ชายธรรมดา เค้ายังไม่ได้เป็นตำรวจสักหน่อย ทำไมพวกนั้นยังคิดที่จะล้างแค้นอยู่เหรอ คุณพ่อทำถูกแล้วละที่ทำอย่างนั้นกับคนชั่ว ที่เหลือก็คงเป็นหน้าที่ของชั้น ชั้นจะต้องปกป้องเค้า”
เด็กสาวปฏิญาณตนในใจ แล้วน้ำตาหยดใสก็อาบแก้มสีขาวเนียนเงียบๆ
“กอร์น ไปเก็บของข้างหน่อยซิ พี่ลืมเอาไว้ข้างล่าง”
“ฮะ” ว่าแล้วน้องชายตัวแสบก็เดินออกจากห้อง ทิ้งพี่สาวเอาไว้ในห้องเพียงลำพัง
เด็กสาวยังคงร้องไห้ เธอนึกถึงวันที่แสนเจ็บปวดที่เธอต้องเสียบุพการีอันเป็นที่รักอย่างไม่มีวันจะจากลับ แม้ว่าคุราปิก้าจะร้องไห้ แต่เธอก็ยังดูงดงามเฉกเช่นเทพธิดาที่แสนเศร้า เธอจะรู้ไหมว่ายังมีใครสักคนที่มองดูเธออยู่......มองอยู่ไกลๆ(คูกะจัง/ทำนองว่าถ้ำมองน่ะแหละ)จากบ้านหลังคาสีเทาที่ใหญ่โตดั่งคฤหาสน์ข้างบ้านเธอ เขาจับจ้องเธอผ่านกล้องส่องทางไกล ด้วยความแปลกใจระคนกับความสงสาร
ทำไม...สาวสวยอย่างเธอถึงได้เศร้าสร้อยเช่นนี้นะ..............................
>To be continue<
เฮ้อ..เหนื่อยๆ คือว่าลงบทความเป็นเรื่องสั้นเลยลงตอนต่อไปไม่ได้ เวรกรรม ก็เลยลบบทความซะแล้วมาทำใหม่ แงงงงงงงงงงงงงง
ขอบคุณที่อ่านนะคะ แล้วก็สุขสันต์วันเกิดนะ ปาคุจัง!!!