คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฝันครั้งที่ 5
ฝันครั้งที่ 5
Yanakorn : ช่วยเลือกของขวัญหน่อย
ข้อความแรกจากเพื่อนเด้งขึ้นมาในช่วงสายของวัน
หลงละสายตาจากงานเลื่อนสายตามาที่มองมุมขวาล่างของหน้าจอ
คลิกเมาส์ที่แจ้งเตือนเพื่อเข้าไปพิมพ์ข้อความตอบกลับไป
Veerayu : ของขวัญอะไร
Veerayu :
วันเกิดเหรอ
หลงลองเดาสุ่ม
วันปีใหม่ก็เลยมาตั้งนานแล้ว วันเกิดเพื่อนในกลุ่มก็ไม่ใช่
แล้วเพื่อนจะซื้อของขวัญไปให้ใครกัน เพื่อนที่ทำงานงั้นเหรอ
Yanakorn : ของขวัญบัดดี้
Yanakorn : ที่ทำงานเล่นบัดดี้กันจะเฉลยพรุ่งนี้
Yanakorn :
เลยว่าจะหาซื้อของขวัญให้
หลงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจแม้อีกฝ่ายจะมองไม่เห็น
เล่นบัดดี้กันอย่างนั้นเหรอ โตเป็นผู้ใหญ่ทำงานแล้วก็ยังเล่นอะไรแบบนี้ได้อยู่สินะ
มาคิดๆ ดูแล้วเขาเองก็อยากลองเล่นกับที่ทำงานเหมือนกัน
แต่บริษัทเล็กที่มีพนักงานแค่ไม่กี่คนแถมยังมีแต่ผู้สูงวัยคงไม่น่าสนุกเท่าไร
Veerayu :
บัดดี้เป็นหญิงหรือาย
Yanakorn : ผู้หญิง
ทีนี่ส่วนใหญ่มีแต่ผู้หญิง มีผู้ชายแค่สามคนเอง
Veerayu :
คิดไว้หรือยังว่าอยากซื้ออะไร
Yanakorn : ตอนแรกว่าจะให้แคบหมูกับน้ำพริกหนุ่ม
Yanakorn :
แต่คงไม่เหมาะมั้ง 55555
หลงหลุดยิ้มออกมากับความคิดของเพื่อน
จะว่าไปของขวัญชิ้นนี้มันจะไม่คุ้นเคยไปหน่อยเหรอ แคบหมูกับน้ำพริกหนุ่ม
Veerayu : อย่าลอกดิ
คิดเองๆ
Yanakorn : ลอกอะไร
ไม่ได้ลอกเลย
หลงส่ายหน้า
คิดเองที่ไหน แบบนี้มันลอกกันชัดๆ อีกอย่าง ผู้หญิงคนนั้นอาจจะไม่ได้อยากได้แคบหมูกับน้ำพริกหนุ่มเหมือนใครบางคนก็ได้
Veerayu : ตกลงจะซื้ออะไร
Yanakorn :
ยังคิดไม่ออกเลย ว่าจะชวนไปเดินดูด้วยกัน
Yanakorn : ไปมั้ย
'ข้ออ้าง' คำนี้โผล่เข้ามาในหัวเมื่อคิดถึงเรื่องของขวัญที่เพื่อนชวนไปช่วยเลือก
ในละครก็ชอบใช้มุกนี้ออกจะบ่อย แต่หลงกลับไม่คิดอยากปฏิเสธเลยสักนิด
เพราะไม่ว่าจะเป็นข้ออ้างหรือเรื่องจริง เขาก็เลือกที่จะตอบตกลงอยู่ดี
Veerayu : ไปดิ
ม. 5 เทอม 2
ญาณากร
หลงมองชื่อที่เขียนไว้บนแผ่นกระดาษเล็กๆ
สลับกับมองเจ้าของชื่อที่นั่งอยู่แถวข้างๆ แล้วได้แต่คิดว่ามันดีหรือไม่ดีกันแน่
ที่จับได้เพื่อนกลุ่มเดียวกันตอนเล่นบัดดี้แบบนี้
"ได้ใครวะ"
โหน่งที่นั่งคู่กับหลงชะโงกหน้ามาดูแต่โดนเบี่ยงตัวหลบ
"ไม่บอก"
"ผู้หญิงผู้ชาย"
"ไม่บอก"
"เฮ้ยใบ้หน่อย
กูได้ผู้หญิง"
หลงเหล่มองอย่างไม่ไว้ใจ
ได้คนใกล้ตัวมีสิทธิ์โดนจับได้ไงอยู่แล้ว
แต่เมื่อลองเทียบจำนวนนักเรียนหญิงชายในห้องแล้วต่างกันอยู่ไม่มากนัก
งั้นเขาจะยอมใบ้ก็ได้
"ผู้ชาย"
"กี่ชื่อพยางค์"
"พอ"
"ไม่สนุกเลย"
สุดท้ายโหน่งก็เลิกตื้อเมื่อรู้ว่าไม่ได้ผล
กลับไปนั่งคิดถึงสิ่งดีๆ ที่จะทำให้คู่บัดดี้ตลอดสัปดาห์นี้ หลงเองก็เช่นกัน
จะเทคแคร์ยังไงให้เพื่อนไม่รู้ตัว
ในเมื่อปกติแล้วพวกเขาเรียกได้ว่าสนิทกันน้อยที่สุดในกลุ่มเลยด้วยซ้ำ
เพื่อนเป็นคนคนขี้เซา
หลงไม่รู้ว่าเพื่อนไปอดหลับอดนอนมาจากไหนหรือเอาเวลาช่วงกลางคืนไปทำอะไรหมด
แปดสิบเปอร์เซ็นต์นอกจากเวลาเรียนจึงมักเห็นเพื่อนคนนี้ฟุบหลับบนโต๊ะเรียนเป็นประจำ
อย่างเช่นตอนนี้
คนในกลุ่มกำลังคุยโม้ไม่ก็ปรึกษากันเรื่องบัดดี้
จากที่หลงฟังมาคงมีแต่เขาเท่านั้นที่ได้เพื่อนในกลุ่ม
เพราะบางคนถึงขนาดยอมเอ่ยชื่อออกมาว่าจับได้ใคร
กลุ่มของหลงนั้นจับจองมุมหลังห้องติดหน้าต่าง
ที่นั่งเป็นแถวคู่ หากไล่จากแถวหลังขึ้นไปจะเป็นนารอนกับขวัญ เพื่อนกับเล็ก
เก้กับเต้ย ส่วนหลงกับโหน่งนั้นจองที่ไม่ทันเลยได้นั่งแถวถัดไปข้างๆ เพื่อนกับเล็กแทน
ตอนนี้เป็นช่วงพักสิบนาทีของคาบเช้า
เพื่อนฟุบหลับ เล็กไปกับเต้ยไปเข้าห้องน้ำ ส่วนที่เหลือก็คุยห้ามหัวกันไปมา
เห็นแล้วนึกสงสารเพื่อนอยู่ไม่น้อย หลงเลยแอบขยับไปนั่งที่เล็ก
ตั้งใจจะทำอะไรสักอย่างให้เพื่อน
แต่เพียงแค่หย่อนก้นนั่งลงคนที่ฟุบอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมา
คนตัวอ้วนใหญ่เทอะทะอย่างเขาจะทำให้มันเงียบสงบไร้การเคลื่อนไหวคงไม่รอดสินะ
เพื่อนเงยหน้าขึ้นมาแล้วส่งยิ้มบางๆ
พวกเขาคุยกันไม่บ่อย แต่ใช่ว่าจะรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ด้วยกัน
"ทำให้ตื่นป้ะเนี่ย"
"แค่ไม่กี่นาทีเอง
ยังไม่หลับหรอก"
"เสียงดังด้วยใช่มั้ย"
"เสียงดังไม่เท่าไร
แต่หมอนมันไม่นุ่ม" เพื่อนบอกแล้วก็หัวเราะพลางโชว์แขนของตัวเองให้ดู
หลงยิ้มแหยกลับ มองท่อนแขนที่ไม่ถึงกับสุขภาพดีและไม่ผอมจนเกินไป
เห็นเส้นเลือดปูดโปนออกมาดูแล้วสมกับความเป็นชาย
แล้วมันก็คงไม่นุ่มน่าหนุนจริงอย่างที่ว่า
"แต่อันนี้น่าจะนุ่มดี"
แล้วอยู่ๆ เพื่อนก็ชี้มาที่แขนของหลง
หลงมองท่อนแขนอวบอ้วนของตัวเองแล้วเลิกคิ้ว
แขนที่มีแต่ไขมันนุ่มนิ่มแบบนี้คงหนุนแล้วหลับสบายกว่าแขนที่มีแต่กล้ามเนื้อ
และถ้าบัดดี้อยากจะหนุน เขาเองก็ยินดี
"จะลองหนุนมั้ยล่ะ"
"ได้เหรอ"
"อืม"
เพื่อนยิ้มแฉ่งจนเห็นลักยิ้มตอนหลงวางแขนลงบนโต๊ะ
เขาฟุบตัวลงหนุนแขน หันหน้าตะแคงข้างไปทางหลงโดยที่รอยยิ้มจะแต้มอยู่บนริมฝีปาก
กะแล้วว่าแขนของหลงต้องนุ่มอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด
"หนุนแขนหลงดีกว่าจริงด้วยแฮะ"
หลงมองคนพูดกับริมฝีปากที่กำลังแย้มยิ้มอย่างไม่อาจละสายตา
อีกทั้งดวงตาที่เปล่งประกายสดใสคล้ายกับกำลังถูกสะกดทุกครั้งที่มอง
เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมใครต่อใครถึงได้หลงใหลในตัวเพื่อนคนนี้
เพราะถ้าหากเขาเป็นผู้หญิง เขาก็คงจะเผลอหลงเสน่ห์นี้เหมือนกัน
เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วินาทีเพื่อนก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งหลังตรงเหมือนเดิม
เขายังคงยิ้ม และบอกออกมาอย่างเสียดาย
"วันนี้เวลาไม่พอ
ไว้จะใช้บริการใหม่นะ"
หลงได้แต่พยักหน้ารับ
ก่อนเจ้าของโต๊ะตัวจริงจะกลับมา
ความอบอุ่นจากสัมผัสเพียงชั่วครู่หายไปอย่างรวดเร็ว
หลงย้ายกลับไปนั่งโต๊ะตัวเอง ร่วมวงสนทนากับเพื่อนๆ และกลายร่างเป็นหลงหลับจนขวัญต้องออกปากห้าม
ส่วนคนที่ทำตัวง่วงเหงาหาวนอนก่อนหน้านี้กำลังหัวเราะชอบใจ ไร้คำพูดไร้ข้อคิดเห็น
มีเพียงเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มชอบใจที่ใครต่อใครต่างชอบมัน
และแล้วก็มาถึงวันสุดท้ายของการเล่นบัดดี้
หลงรู้สึกว่าเขายังเทคแคร์บัดดี้ของตัวเองได้ไม่ดีนัก แต่การที่เพื่อนมักออกปากขอยืมแขนเขาหนุนก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ทำให้รู้สึกภูมิใจขึ้นมา
อย่างน้อยเขาก็ทำให้เพื่อนมีความสุขได้บ้างนอกจากของกินที่แอบเอาไปซ่อนไว้ให้ใต้โต๊ะ
วันเฉลยนั้นทุกคนในตกลงกันว่าจะจัดในห้องเรียน
โดยให้บัดเดอร์เตรียมของขวัญมาคนละชิ้นจะเป็นอะไรก็ได้ไม่จำเป็น
และนำไปมอบให้บัดดี้ของตนที่โต๊ะ
กิจกรรมเฉลยบัดดี้จัดขึ้นหลังเรียนในวันศุกร์
บรรยากาศเป็นไปด้วยความสนุกสนานเฮฮา ของขวัญที่แต่ละคนเลือกสรรมานั้นเพื่อบัดดี้ของตนโดยเฉพาะ
ถูกใจบ้าง น่าโมโหบ้าง บางคนทายถูก บางคนนึกไม่ออกเลยก็มี แล้วเพื่อนล่ะจะรู้ตัวไหมว่าใครเป็นบัดดี้ของตัวเอง
เลขที่ของหลงนั้นอยู่เกือบลำดับท้ายๆ
เมื่อถึงคิวตัวเองเขาก็หยิบถุงกระดาษที่เตรียมมาเดินไปยืนข้างโต๊ะของเล็ก
แต่เล็กนั้นได้รับของขวัญไปแล้ว
คนที่รู้ตัวแล้วว่าได้เป็นบัดดี้ของหลงเลยยิ้มกว้างยกมือชี้หน้าตัวเอง
"หวังว่าจะชอบ"
หลงยื่นถุงใบนั้นให้เพื่อน เพื่อนๆ
ในกลุ่มเริ่มส่งเสียงโวยวายเพราะจับได้คนในกลุ่มกันเองแต่ไม่มีใครรู้
ก็คงจะมีแต่เพื่อนเท่านั้นที่ดูดีใจและไม่โวยวายไปกับเขา
"ขอบใจนะ"
หลงไม่รู้ว่าเพื่อนชอบอะไรเป็นพิเศษ
การ์ตูน หนัง ศิลปะหรือดนตรี เขารู้เพียงว่าเพื่อนชอบกิน
อาจจะมีเมนูบางอย่างเป็นพิเศษ แต่ถ้าขึ้นชื่อว่าของกินเพื่อนก็ชอบหมด
เป็นคนชอบกินแล้วยังเป็นคนที่น่าอิจฉาอีก
น่าอิจฉาที่เพื่อนกินเท่าไรก็ไม่อ้วนตุ๊ต๊ะอย่างเขา
การเฉลยบัดดี้ยังดำเนินต่อไปหลังจากหลงเดินกลับมานั่งที่
เขาแอบชะเง้อมองตอนเพื่อนเปิดดูของในถุง
เพื่อนเองก็ชะโงกมามองเขาและยิ้มให้เช่นกัน หวังว่าจะชอบนะ
แคบหมูกับน้ำพริกหนุ่มเจ้าเด็ดในตลาดที่เขาซื้อให้เป็นของขวัญ
เพราะบ้านอยู่ถนนเส้นเดียวกัน
แถมที่ทำงานของหลงยังใกล้บ้านเพื่อนมากกว่าบ้านตัวเองเสียอีก ทำให้การนัดเจอกันในแต่ละครั้งของทั้งสองกลายเป็นเรื่องง่าย
เพื่อนเลิกงานสี่โมงครึ่งในวันที่ไม่มีเวรตอนเย็น ส่วนหลงเลิกงานหกโมง
คำนวณจากเวลาแล้ว เมื่อเพื่อนกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาเลิกงานของหลงพอดี
ตลาดใกล้สำนักงานเขตซึ่งอยู่ระหว่างที่ทำงานหลงกับบ้านเพื่อนกลายเป็นจุดนัดพบ
ตลาดแห่งนี้อยู่ในพื้นที่ของห้างสรรพสินค้าเล็กๆ
พ่อค้าแม่ค้าเริ่มตั้งร้านช่วงบ่ายสามโมงและเริ่มเก็บร้านตอนสองทุ่ม
หลงเองช่วงหลังเลิกงานก็มักจะแวะซื้อของกินที่นี่บ่อยๆ
"คิดออกหรือยังว่าจะซื้ออะไร"
ทันทีที่เจอหน้ากันหลงก็โยนคำถามใส่
เพื่อนทำท่านึก
คนที่เป็นบัดดี้เขาเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน
ถ้าพูดถึงจุดเด่นของเธอคงเป็นผมที่ยาวดำสลวย
แต่น่าเสียดายที่มันถูกเก็บไว้อย่างเรียบร้อยตามกฎของโรงพยาบาล แต่เหล่าสาวๆ
ยังสามารถหาสิ่งสวยๆ งามๆ มาใส่ให้มันดูไม่ธรรมดาได้เสมอ
และถ้าหากพูดถึงเรื่องความสวยความงาม
สิ่งที่เขาคิดว่าน่าจะเหมาะกับเธอคงเป็น...
"เน็ตคลุมผม"
"เน็ต?"
หลงเลิกคิ้วถามกลับ เขาไม่ค่อยคุ้นกับคำนี้นัก และไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร
"ที่มันมีโบว์แล้วก็มีตาข่ายเอาไว้เก็บผมยาวๆ
อ่ะ"
"อ๋อ"
"เอาไอ้นั่นแหละ"
"ช่างเลือก"
"มันน่าจะเหมาะดี"
"กับผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ"
"ใช่ หาอันที่มันสวยๆ
เวอร์ๆ หน่อยน่าจะเหมาะ" เพื่อนอมยิ้มแล้วนึกภูมิใจกับความคิดของตัวเอง ปกติเขาเป็นคนเลือกของขวัญไม่ค่อยเก่ง
แค่ซื้อของที่อยากซื้อโดยไม่ได้คิดว่าคนรับอยากจะได้หรือไม่
แต่ครั้งนี้เขากลับรู้สึกว่าเธอต้องชอบของที่เขาเลือกให้แน่ๆ
"ร้านตรงนั้นน่าจะมี"
หลงชี้ไปยังร้านที่อยู่ใกล้ทางออก ร้านนี้ขายของน่ารักๆ ที่พวกผู้หญิงชอบ
เขาเองก็เคยพาหยกแวะมาซื้อโบว์ผูกผมที่ร้านนี้เหมือนกัน
ร้านสำหรับผู้หญิงดูแล้วไม่เหมาะกับผู้ชายตัวโตๆ
อย่างพวกเขาเท่าไร โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีลูกค้าคนอื่นในร้าน
ทว่ารอยยิ้มกับสายตาของแม่ค้าที่มองมากลับทำให้คนถูกรู้สึกอึดอัด
คงจะเป็นอะไรที่แปลกเมื่อผู้ชายสองคนกำลังยืนเลือกเครื่องประดับของผู้หญิง
แต่คนถูกมองคงไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วมันเป็นน่ารักสำหรับผู้พบเห็น
ผู้ชายสองคนในร้านกิ๊ฟช็อปเครื่องประดับผู้หญิง
ในความคิดของคนมองก็แค่ผู้ชายที่กำลังเลือกซื้อของให้ผู้หญิง มาว่าจะเป็นแฟน
น้องสาว หรือเพื่อน ก็เท่านั้นเอง
ที่ร้านนี้มีเน็ตคลุมผมไม่มากนัก
หลงยืนข้างเพื่อนคอยออกความเห็นเมื่อเน็ตคลุมผมแต่ละอันถูกหยิบมาดู
ผ่านไปอันแล้วอันเล่าจนในที่สุดก็ได้ของที่ถูกใจ เพื่อนยิ้มกว้างส่งให้แม่ค้าคิดเงิน
ได้ของขวัญสำหรับบัดดี้แล้วก็เก็บใส่กระเป๋า รีบเดินนำออกจากร้าน
"เออใช่
แล้วก็มีของจะให้สำหรับบัดเดอร์ด้วย" เดินพ้นเขตร้านมาได้ไม่เท่าไรเพื่อนก็หมุนตัวกลับมาหา
เขายิ้มกว้าง มองหลงที่เอียงคอทำหน้างง
"บัดเดอร์ใคร"
"บัดเดอร์เมื่อตอน
ม. 5"
พูดจบเพื่อนก็เปิดกระเป๋าหยิบถุงบางอย่างออกมา
เพราะเป็นสีทึบหลงจึงเดาไม่ออก จนเมื่อมันถูกยื่นมาให้พร้อมคำเฉลยถึงได้เข้าใจ
"แคบหมูกับน้ำพริกหนุ่มจากเชียงใหม่"
แต่หลงกลับไม่คิดว่ามันคือของขวัญ
ในเมื่อเพื่อนเพิ่งกลับจากงานแต่งเพื่อนที่เชียงใหม่เมื่อวาน
เพราะฉะนั้นมันควรเรียกว่าของฝากมากกว่า
"ไม่ใช่ของฝากหรอกเหรอ"
"มันก็เหมือนกันแหละน่า"
"ไม่เห็นจะเหมือน"
"เหมือนดิ"
"เหมือนตรงไหน
ไม่ได้เล่นบัดดี้บัดเดอร์กันสักหน่อย"
เพื่อนมองคนที่เถียงอย่างไม่ยอมแล้วอมยิ้ม
ตอนนี้มีมุกเสี่ยวๆ ลอยอยู่ในหัวเขาเต็มไปหมดแต่ยังลังเลว่าควรจะเล่นดีหรือเปล่า
เกิดหลงไม่ชอบโดนทำมึนตึงใส่ขึ้นมาคงลำบาก อีกอย่างเขาไม่ใช่สายแจกมุก
เกิดมาก็ยังไม่เคยเดินหน้าจีบใครเป็นจริงเป็นจังเพราะเป็นฝ่ายถูกเข้าหามาโดยตลอด พอมาลองคิดๆ
ดูแล้วสงบปากเอาไว้น่าจะดีกว่า ถ้าไม่เมาเขาคงไม่กล้าทำเรื่องบ้าๆ กับหลงจริงๆ
"ยิ้มอยู่นั่นแหละ"
"เป็นแค่ของฝากก่อนก็ได้"
สุดท้ายของที่ตั้งใจซื้อมาให้เพื่อเล่นมุกเสี่ยวก็กลายเป็นแค่ของฝากธรรมดา
หลงยิ้มขำส่ายหน้าให้กับอาการแปลกๆ
ของเพื่อนที่เขาเข้าใจดี ถึงจะติสท์ ดูเอื่อยเฉื่อยไม่สนใจรอบข้าง แต่เขารู้ดีว่าเพื่อนคนนี้ห่วงความรู้สึกคนอื่นมากแค่ไหน
อะไรเลี่ยงได้ก็เลี่ยง อะไรที่พอทำได้ก็ทำ
"ซื้ออะไรอีกมั้ย"
เพื่อนส่ายหน้ารัวๆ
เมื่อโดนถาม เขาตั้งใจมาซื้อแค่ของขวัญให้บัดดี้กับเอาของฝากจากเชียงใหม่มาให้หลง
แม้มันจะเป็นข้ออ้างในการนัดเจอกันครั้งนี้ก็ตาม
"กลับเลยมั้ยจะได้ไปส่ง"
"กลับเลยก็ได้"
เพื่อนพยักหน้ารับ ก่อนเดินตามหลงไปยังลานจอดรถ
คนเดินนำหน้าอมยิ้มกับตัวเอง
นึกขำคนที่ไม่ยอมเอ่ยปากขอทั้งที่น่าจะมีอะไรอยู่ในใจ เพราะสีหน้าหงอยๆ
ที่แสดงออกมานั้นเดาได้ไม่ยาก แค่ลองเอ่ยปากออกมาว่า 'ยังไม่อยากกลับ' แค่นั้นเขาก็พร้อมจะยืดเวลาเพื่อให้อยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้
อยู่กับเพื่อนที่ชื่อเพื่อน
อยู่กับเพื่อน
คนที่ไม่ได้อยากรู้จักกับเขาแค่ในสถานะเพื่อน
TBC
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เจอกันตอนหน้าค่า
ความคิดเห็น