คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 สิ้นสุดบทบาทคุณครูกับนักเรียน
ตอนที่ 6
สิ้นสุดบทบาทคุณครูกับนักเรียน
‘ก็ยังอยากขอบคุณอยู่ดี’
คำตอบที่ได้ฟังทำผมนอนเหม่อมาร่วมชั่วโมง พยายามถามกลับไปว่า ‘เราควรทำยังไง’ คำตอบที่ได้กลับมาคือให้ผม ‘ทำสิ่งที่อยากทำ’ นั่นคือการเดินหน้าจีบโดยที่เขาเป็นฝ่ายตั้งรับ เป็นผลลัพธ์ที่ไม่คิดว่าจะออกมาดีขนาดนี้
เคยแสนดียังไง ผ่านมาแปดปีความแสนดีนั้นเพิ่มกำลังแบบคูณสอง
หลังจากให้คำตอบที่ทำเอาผมนั่งยิ้มเป็นบ้าเป็นหลังคุณรักแรกยังชวนคุยต่อถึงเรื่องอดีต คนถูกรักมักอยากรู้ว่าอีกฝ่ายตกหลุมรักตัวเองได้ยังไง ผมเองก็เล่าได้ไม่เต็มปากนัก อยู่ๆ ก็เคอะเขินปากหนักขึ้นมาเสียดื้อๆ เลยตอบออกไปว่า ‘จำไม่ได้แล้ว’ รอได้เป็นแฟนเมื่อไรค่อยเล่าให้ฟังแล้วกัน
เพิ่งรู้ว่าการได้แสดงความรักอย่างเปิดเผยมันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง
เมื่อคืนผมนอนหลับฝันดี วาดเรื่องราวความรักของตัวเองออกมาเสียหวานชื่นไว้เป็นแบบแผนเพื่อดำเนินรอยตาม แต่พอตื่นขึ้นมาความฝันนั้นกลับเลือนราง จำไม่ได้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง รู้เพียงว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีมากจนอยากจะกลับไปฝันต่ออีกหลายๆ รอบ เพราะโลกความจริงมักไม่เคยหอมหวานเหมือนความฝัน
‘อย่าลืมฝึกทำข้อสอบนะ’
ก็คุณครูน่ะเขาเอาแต่ชวนคุยแต่เรื่องการเรียนการสอน
พรุ่งนี้ผมต้องไปอบรมห้าชั่วโมงตั้งแต่สิบโมงเช้า ต่อด้วยการสอบใบขับขี่ทั้งภาคทฤษฎีและปฏิบัติ ครูใหม่เลยส่งไลน์มาเตือนว่าให้ฝึกทำข้อสอบออนไลน์ในแอปฯ ที่โรงเรียนส่งให้ มีตั้งสามร้อยข้อที่ต้องจำและอีกห้าสิบข้อที่เอามาออกข้อสอบ ผมลองทำไปแล้วหนึ่งครั้งปรากฏว่าได้แค่สี่สิบสองคะแนน ฉายแววว่าจะสอบไม่ผ่านจนชักเครียดขึ้นมา
ทฤษฎีก็ต้องจำเยอะ ท่าสอบจอดเทียบทางเท้าก็น่าเป็นห่วง พรุ่งนี้จะรอดมั้ยนะตัวผม
งานการไม่ได้ลงไปช่วยเพราะมัวแต่ทำข้อสอบที่ตกบ้างผ่านบ้าง ตอนผ่านก็ผ่านอย่างฉิวเฉียด ผมไม่หวังกับห้าสิบคะแนนเต็มขอแค่สี่สิบหกคะแนนให้ผ่านเกณฑ์มาสักหนึ่งคะแนนให้ชื่นใจ ลำพังแค่จำสัญลักษณ์ป้ายจราจรต่างๆ ยังจำแทบไม่หวาดไม่ไหว เจอหัวข้อการบำรุงรักษารถเข้าไปทำเอานั่งงงไปเกือบนาที ครูเขาสอนแล้วแต่ผมไม่จำเอง
รอบที่เก้าของการทดสอบได้สี่สิบแปดคะแนนนับว่าดีที่สุดตั้งแต่ทำมา ลองกดดูข้อที่ตอบผิดแอปฯ มันก็ขึ้นหน้าโหลดแล้วค้างอยู่อย่างนั้น ก่อนหน้านี้ผมรออยู่เกือบสิบนาทีจนผล็อยหลับไป ตื่นมาอีกทีแอปฯ เด้งหลุด ตอบอะไรผิดไปก็ไม่รู้ แล้วก็เจอข้อเดิมซ้ำๆ ที่ผมไม่มั่นใจว่าตัวเลือกไหนถูกกันแน่ จะให้กลับไปค้นเฉลยที่มีสามร้อยข้อก็ขี้เกียจอีก เปิดกูเกิลก็ไม่รู้จะพิมพ์ถามยังไงเพราะเป็นรูปภาพที่ให้ตอบว่าควรทำยังไงหากเจอเหตุการณ์ลักษณะนี้ สุดท้ายเลยมั่วมันไปทุกรอบ
หันมองนาฬิกาอีกทีก็บ่ายสองกว่าแล้ว ทำไปหลับไปแป๊บๆ ผ่านมาเกินครึ่งวัน ทำอีกสักรอบแล้วกันค่อยลงไปหาหาอะไรกิน
จิ้มคำตอบไปเรื่อยๆ กระทั่งวนมาถึงข้อที่ผมเคยตอบมันทั้งสี่ตัวเลือกแต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรถูก เลยจัดการแคปหน้าจอไว้แล้วทำต่อให้เสร็จ ผลออกมาได้สี่สิบเจ็ดคะแนนซึ่งก็ไม่รู้อีกนั่นแหละว่าข้อไหนผิดบ้าง เป็นแบบนี้ทางเลือกเดียวที่เหลือก็คือถามคุณครู
‘ข้อนี้ตอบอะไร’
จังหวะดีในการหาเรื่องชวนคุย เปิดประเด็นด้วยการแวะมารบกวนครูใหม่ในฐานะลูกศิษย์ จากนั้นค่อยเนียนชวนคุยในฐานะคนที่กำลังจีบเธอต่อ
ไม่รู้ว่ากำลังยุ่งหรือหลับอยู่ถึงยังไม่ตอบ แต่การรอคอยเป็นสิ่งที่ผมต้องรับให้ได้เมื่อคิดจะสานสัมพันธ์กับใครสักคน ทำความเข้าใจการใช้ชีวิตในปัจจุบันของเขา และภาวนาไม่ให้ถูกดองแชตเพราะนั่นถือเป็นสัญญาณที่ไม่ดี
ออกจากห้องนอนลงไปหาข้าวกินตามที่ตั้งใจไว้ระหว่างรอคุณรักแรกตอบกลับ ผมพกมือถือไปด้วยเหมือนเป็นอวัยวะหนึ่งของร่างกาย วันนี้สบายใจได้ไม่มีใครคอยบ่นว่าเอาแต่เล่นมือถือเพราะทุกคนไปทำงานกันหมด ขลุกกันอยู่ที่ฟาร์มบ้านเลยร้างผู้คนแบบนี้
กินข้าวไปไถไอจีไป อย่าว่างั้นงี้เลยผมมีไอจีคุณรักแรกอยู่นะแต่เขาไม่ค่อยอัปเดตชีวิตเหมือนเฟซบุ๊กนั่นแหละ รูปก็ลงไว้รูปเดียวเมื่อหลายปีก่อน สตอรี่มีบ้างนานๆ ครั้งที่ลงเพราะถูกเพื่อนแท็กมาอีกที ฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมเราถึงห่างหายออกไปจากชีวิตกันและกันได้ขนาดนี้
อิ่มท้องแล้วแต่ยังไม่ได้คำตอบจากคุณครู สำหรับการติวสอบผมคงพอแค่นี้และปล่อยให้มันเป็นไปตามชะตากรรมและความสามารถ ณ ตอนนั้น ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องอบรมความรู้เน้นๆ อีกตั้งห้าชั่วโมง ผมสอบผ่านอยู่แล้วเชื่อสิ มากังวลใจกับการสอบปฏิบัติดีกว่า
ล้มตัวลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น กำลังจะเปิดทีวีหาหนังดูสักเรื่องคนที่กำลังรอก็ตอบกลับมา จำต้องวางรีโมตไว้แล้วหยิบมือถือขึ้นมาแทน
‘ตอบข้อ ข. รอให้รถคัน ค. ผ่านไปก่อน’
ผมตอบผิดจริงๆ ด้วย
‘ขอบคุณครับ แอปฯ มันค้างอ่ะกดดูข้อที่ตอบผิดไม่ได้เลย’
‘ทำครบสามสิบครั้งยัง’
‘แค่สิบครั้งก็พอ ผ่านครบห้าครั้งแล้วเข้าสอบได้’
‘ได้เต็มมั้ย’
‘เอาผ่านก็พอแล้วคุณครูครับ’
พิมพ์ไปยิ้มไปรู้ตัวเลยว่ามีความสุขแค่ไหน นี่คืออิทธิพลของความรักสินะ อยากให้คุณรักแรกรู้สึกแบบนี้เหมือนกันเร็วๆ ชะมัด เขาจะได้มีความสุข
‘ยากมั้ย’
‘ไม่ยากมาก แต่เยอะ’
‘ตอนสอนก็บอกไปเยอะแล้วนะ’
‘มันก็จำได้ไม่หมดหรอก’
‘ไม่บอกจะได้ไปติวให้’
‘แล้วทำไมใหม่เพิ่งมาบอกตอนนี้’
เลขห้ารัวมาเต็มหน้าจอ ผมจริงจังนะ ถ้าบอกก่อนละก็จะขอร้องให้มาช่วยติวให้แน่ๆ ยอมจ่ายค่าสอนด้วยก็ได้
‘ไปกินเห็ดทอดกัน’
หัวเราะเสร็จก็ดันเปลี่ยนเรื่องซะงั้น
‘ชวนก่อนถือว่ามีใจนะ’
ไม่ได้อยู่ต่อหน้าความกล้าเลยมีมากเป็นพิเศษ บอกความรู้สึกไปแล้วต้องรุกจะจีบอย่างเปิดเผย หากคุณรักแรกทำเหมือนอ่อยจะเหมาว่าเขามีใจให้
‘อยากไปเฉยๆ แต่ถ้าคุณไม่ว่างไม่เป็นไร’
‘บอกเมื่อไรว่าไม่ว่าง’
พิมพ์เลขห้ามาอีกแล้ว ผมดีใจนะที่ทำให้เขาอารมณ์ดีได้ แม้ใจจะเจ็บแปลบๆ แต่ต้องรีบมัดมือชกก่อนคุณรักแรกจะเปลี่ยนใจ
‘งั้นเจอกันที่ตลาดตอนสี่โมง’
‘โอเค คุณมายังไง’
‘คงปั่นจักรยานไป’
‘งั้นเดี๋ยวไปรับ’
‘ไม่ต้องๆ มันอ้อมไปอ้อมมา’
‘มันมีทางไปโดยไม่ต้องวนครับคุณ ต้องไปศึกษาเส้นทางเพิ่มเติมบ้างนะ’
รู้สึกเหมือนถูกสั่งสอนแต่ก็จริงที่ผมไม่ค่อยรู้เส้นทางยิบย่อยมากนัก ค่อนข้างเป็นเด็กที่อยู่ในลู่ในทาง เคยออกนอกทางแล้วเจ็บหนักก็เลยเข็ด เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากการซ้อนมอเตอร์ไซค์เพลินเพื่อนรักที่ทำเอาผมแขยงกับการใช้ชีวิตบนท้องถนนไปอีกรอบ ต้องบอกด้วยว่าโชคดีที่ไม่ตาย
‘งั้นสี่โมงจะออกไปรอที่หน้าฟาร์ม’
‘โอเค เจอกัน’
ผมนอนยิ้มจนปวดแก้ม ใจอยากชวนคุยต่อแต่ก็ไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวของเขามากไปนัก ครั้งนี้ผมขอยกความดีความชอบให้เห็ดเข็มทองทอด ทำให้คุณรักแรกติดใจได้ทั้งที่ยังไม่ได้ลองชิม
น่าอิจฉาจนอยากจะเกิดเป็นเห็ดเข็มทอง
ห้านาทีก่อนสี่โมงเย็นผมก็เดินออกมารอที่หน้าฟาร์ม อากาศร้อนอบอ้าวแม้ไม่มีแดดแต่ชวนให้หงุดหงิด แต่ความหงุดหงิดใจเหล่านั้นก็จางหายไปเมื่อเห็นรถซีวิคสีดำขับมาจอดเทียบ เจ้าของรถเลื่อนกระจกลงส่งยิ้มให้ มาตรงเวลาสร้างความประทับใจให้กับเดตแรกของเราที่ผมโมเมเอาเองคนเดียว
เดินอ้อมไปขึ้นรถตากแอร์เย็นๆ ให้ชื่นใจ หลังจากที่เมื่อวานทำตัวเด๋อด๋าเคอะเขินไปได้ชาร์จพลังหนึ่งคืนสติผมก็กลับมาครบถ้วนสมบูรณ์เหมือนเดิม ทำตัวเป็นปกติส่วนใจที่มีให้ใจเพิ่มปริมาณขึ้นเรื่อยๆ หยอกใส่ลงโหลวันละดวงสองดวงอีกไม่นานต้องล้นออกมาแน่ๆ
“วันนี้คงได้กินนะ”
“ถ้าไม่ได้กินอีกก็ไม่ต้องไปอยากกินมันแล้ว”
“ทำไมใจร้ายจัง”
คนขับยิ้มขำไม่ได้ว่าจริงจัง เพราะผมมองอยู่ตลอดจึงเห็นทั้งสีหน้าและแววตาที่คุณรักแรกแสดงออก ทุกอย่างยังเหมือนวันที่เราได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แค่เขาไม่รังเกียจผมก็ดีใจแล้ว
“อย่าจ้องเยอะดิ”
“อ่า...โทษที”
โดนเตือนเลยต้องเบนสายตากลับไปมองทางข้างหน้า ไม่ได้อยากแสดงอาการมากจนเกินไปแต่บางครั้งมันก็เกินควบคุม ผมจะพยายามไม่ทำให้คุณรักแรกอึดอัดอีก
“ถูกมองนานๆ ผมก็เขินเหมือนกัน”
“อย่าพูดว่าเขินบ่อยดิมันเหมือนคนมีใจนะรู้เปล่า”
“คุณก็อยากให้ผมมีไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ แต่อย่าให้ความหวังกันเยอะเดี๋ยวคิดไกล”
“กับผมน่ะหวังเถอะ เพราะคิดว่าอยากลองดูเลยยังอยู่ตรงนี้ไง”
ผมหันกลับไปมองคนพูดอีกครั้งและครั้งนี้จะไม่ยอมละสายตาไปไหนง่ายๆ อย่างแน่นอน อยู่ๆ ก็มาบอกให้หวังแบบนี้เปอร์เซ็นต์ที่ผมจะสมหวังก็เกินห้าสิบแล้วงั้นสิ แต่ในอนาคตจะไม่แย่เอาเหรอหากผลลัพธ์ออกมาไม่เป็นอย่างที่หวัง เพราะทุ่มไปหมดแล้วมันคงแตกสลายไม่มีชิ้นดีหากหล่นลงกระแทกพื้น ยากที่จะประกอบให้สมบูรณ์ได้อีก
“อย่าพูดเหมือนจะยอมเป็นแฟนเราดิ”
“จีบแล้วไม่หวังเป็นแฟนเหรอ”
“หวัง”
“ผมก็หวังอยากเป็นแฟนกับคนที่ยอมให้จีบเหมือนกัน”
ฟังแล้วอยากจับคุณรักแรกมาเขย่าตัวแล้วบอกว่าถ้าจะพูดแบบนี้ก็ยอมตกลงเป็นแฟนกันไปเลยดีกว่า
“งั้นมาเป็นแฟนเราเลยเถอะ”
แต่พอพูดออกไปเขากลับหัวเราะซะงั้น
“จีบก่อนดิ”
“จีบทำไมในเมื่อสุดท้ายก็ต้องคบ”
คุณรักแรกไม่พูดอะไรอีกเอาแต่ยิ้ม เป็นการตัดความคิดผมกลายๆ เพื่อไม่ให้หวังมากเกินควร แต่เล่นพูดมาขนาดนี้ใครไม่คิดบ้าง สารภาพเลยว่าเกิดมายังไม่เคยจีบใครเป็นจริงเป็นจังสักคน เคยมีแฟนแต่ก็คบแป๊บๆ เลิก เป็นประเภทที่แอบมองแอบชอบเขาไปทั่วแต่ไม่ค่อยสมหวัง
บ้านผมอยู่ใกล้ตลาดใช้เวลาไม่กี่นาทีเราก็มาถึง จอดรถแล้วก็มุ่งหน้าไปยังร้านเห็ดทอด เห็นคิวยังน้อยเลยรีบต่อแถว ซื้อมาเลยสามถุงด้วยความอัดอั้น คุณรักแรกซื้ออีกสองถุงเห็นว่าจะเอาไปฝากที่บ้านด้วย
ได้ซื้อเห็ดเข็มทองทอดสมใจก็รู้สึกเหมือนกับภารกิจตลอดสัปดาห์สิ้นสุดลง ผมชวนคุณรักแรกเข้าไปนั่งในร้านเดิมที่ใช้เป็นสถานที่สารภาพรัก เห็นโต๊ะที่นั่งเมื่อวานยังว่างก็ชวนไปนั่ง
แอปเปิลโซดากับเห็ดทอดที่ผมชอบ วันนี้คุณรักแรกสั่งชาไทยเมนูเด่นของร้าน ผมนั่งมองเขาหยิบเห็ดทอดขึ้นมากินและรอลุ้นด้วยความตื่นเต้นเหมือนเป็นคนทำเอง แต่มันจะต่างอะไรในเมื่อผมเป็นคนแนะนำ ลำบากลำบนอดทนรอกินกันมาตั้งหลายวันต้องมีความคาดหวังกันบ้าง
“อร่อยดี”
แค่นี้แหละโล่งแล้ว
“แต่ชิ้นล่างๆ นี่น่าจะเค็มนะ” เขาบอกพลางยกดูก้นถุงที่ผงเขย่ารสอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกันมันไหลลงไปกองตรงนั้น
“ก็เค็มอยู่” แต่ผอมก็ชอบอยู่ดี
“เพราะงั้นอย่ากินเยอะ”
“แต่มันเป็นผักนะ”
“ผักทอดอ่ะคุณ”
“ก็ผักอยู่ดี”
ของอร่อยมักด้อยประโยชน์ แต่แล้วยังไงเล่าในเมื่อมันอร่อย แล้วใช่ว่าผมจะได้กินบ่อยๆ ดูอย่างครั้งนี้สิต้องรอเป็นสัปดาห์
“พรุ่งนี้สอบแล้วนะ ตื่นเต้นมั้ย” คงรู้ว่าเถียงผมไม่ชนะคุณรักแรกเลยชวนเปลี่ยนเรื่อง
“ตื่นเต้น แต่รู้ว่ายังไงก็คงผ่าน”
คุณครูเขาขำเพราะยังไงก็คงผ่านจริงๆ
“อย่าลืมมาให้กำลังใจด้วย”
“ต้องไปอยู่แล้ว”
เพราะเป็นคุณครูที่โรงเรียนนี่นะยังไงก็ต้องอยู่ดูนักเรียนที่สอนมาอยู่แล้วแม้จะคุมสอบไม่ได้
นั่งกินไปคุยไประลึกถึงความหลังครั้งวัยเยาว์กันบ้างกระทั่งเห็ดทอดหมดถุงเราก็หมดธุระจะอยู่ที่นี่ต่อ คุณรักแรกมาส่งผมที่บ้าน วนเข้ามาข้างในแต่ไม่ได้แวะลงมา ทวงสัญญากันว่าครั้งหน้าจะพาทัวร์ฟาร์มแต่ก็ไม่รู้ว่าครั้งหน้าที่พูดถึงนั้นคือเมื่อไรเหมือนกัน
“อย่าลืมทำข้อสอบอีกนะ”
“ไม่ทำแล้วเบื่อ”
“ไปแล้ว พรุ่งนี้สู้ๆ”
ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านี้ก่อนเขาจะขับรถออกไป ดูเหมือนเพื่อนปกติไม่เหมือนคนที่กำลังกุ๊กกิ๊กกันเลยสักนิด อ้อลืมไป มีแต่ผมคนเดียวที่รักเขาไปก่อนนี่นา
จะสมหวังมั้ยนะกับรักแรกครั้งนี้
กลับมาที่โรงเรียนสอนขับรถอีกครั้งหลังได้หยุดพักหนึ่งวัน เช้านี้มีอบรมความรู้เกี่ยวกับกฎหมายจราจรและมารยาทการขับขี่ห้าชั่วโมง ทุกอย่างดำเนินไปอย่างน่าเบื่อจนผมเกือบหลับอยู่หลายรอบ ต้องถ่างตานั่งฟังเพราะมันคือเนื้อหาของข้อสอบ กระทั่งผ่านไปสองชั่วโมงคาบเรียนกฎหมายจราจรและป้ายต่างๆ ก็สิ้นสุดลง
เดินตาปรือลงมาจากห้องเรียนพร้อมกับคนอื่นๆ เที่ยงแล้วน่าจะหมดคาบสอนของครูใหม่พอดีแต่ชะเง้อหาแล้วชะเง้อหาอีกก็ยังมองไม่เห็นตัว ตั้งแต่ส่งไลน์มาให้กำลังใจกันเมื่อเช้าก็เงียบหายไปเลย
ผมออกมานั่งรอหน้าออฟฟิศ ไม่ค่อยหิวเท่าไรเพราะเมื่อเช้าจัดมาเต็มที่จนนั่งง่วงในห้อง เวลาพักหนึ่งชั่วโมงจึงหมดไปกับการนั่งเล่นมือถือ ส่งไลน์ไปหาคุณครูแต่ยังไม่มีคำตอบ แต่พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีกลับเจอตัวจริงเดินมาพร้อมกล่องข้าว
ออกไปซื้อข้าวมานี่เอง
“ไงคุณปลาทอง กินข้าวยัง”
ตอบว่าไงดี ถ้าตอบว่ากินแล้วเขาคงเดินผ่านไป แล้วถ้าตอบว่ายังไม่กินล่ะจะชวนไปกินด้วยกันหรือเปล่า
“ยังเลย”
“ต้องกินด้วยนะ”
“เมื่อเช้ากินมาเยอะยังอิ่มอยู่เลย”
การทักทายจบลงเมื่อครูใหม่ยิ้มให้ก่อนเดินผ่านผมเข้าออฟฟิศไป อ่อนโยนในฐานะคุณครูไม่ใช่เพื่อนสมัยเด็กหรือคนที่กำลังถูกจีบ ผมก็ทำได้แค่นั่งเบื่อๆ อยู่ตรงนี้ รอเวลาถูกเรียกขึ้นอบรมอีกรอบและผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้ด้วยตัวเอง
เฮ้อ จะดราม่าทำไมก็ไม่รู้
ก้มหน้าจิ้มมือถือต่อแต่เงาใครสักคนที่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบ
“ไป เดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน”
กะพริบตาปริบๆ ไม่อยากเชื่อหูกับสายตาตัวเอง มองคุณครูควงกุญแจรถเดินนำหน้าไป
ตัดพ้อในใจไปตั้งเยอะมาให้ความหวังกันอีกแล้วนะ ชักงงแล้วว่าใครจีบใครกันแน่
นักเรียนที่นั่งรออยู่อย่างโดดเดี่ยวมองตามผมที่ได้อภิสิทธิ์ขึ้นรถครูใหม่กันเป็นแถว ว่ากันตามจริงคุณครูเองก็หน้าตาดีดูมีเสน่ห์อยู่ไม่น้อย ตอนยิ้มก็หล่อตอนขับรถยิ่งเท่ต้องมีนักเรียนแอบหวั่นไหวบ้างละ แต่ไม่ใช่ผมแน่ๆ เพราะแอบรักมานานแถมไม่ใช่แค่อาการหวั่นไหว
“คุณครูเท่ขนาดนี้มีนักเรียนแอบชอบบ้างมั้ยเนี่ย”
“เท่อะไร ไม่มีหรอก”
“อย่ามาโม้เลย”
“คุณนี่แหละคนแรก”
เล่นเอาไปต่อไม่ถูก ผมเป็นนักเรียนคนเดียวที่คิดไม่ซื่องั้นเหรอ
“โรงเรียนเขามีกฎห้าม ถ้าโดนจับได้นี่ซวยแน่ๆ”
“งั้นเรื่องของเราล่ะ”
“นอกเวลาเรียนแล้วถือเป็นข้อยกเว้น”
เป็นบทสนทนาที่เหมือนได้คบกันแล้วกับคำว่าเรื่องของเราที่ผมพูดขึ้นมาเอง นอกเวลาเรียนที่ว่าก็คือตอนนี้ ตอนที่คุณครูพาผมออกมาหาอะไรกินช่วงพักเที่ยง แต่สำหรับเราสองคนคงไม่มีใครมองว่าเป็นคู่รัก พี่ๆ ธุรการเขารู้กันหมดว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็ก
คุณรักแรกพาผมมายังร้านตามสั่งใกล้ๆ โรงเรียนที่เขาเพิ่งมาซื้อ แม่ค้าถึงกับร้องทักเขาก็แก้ตัวไปว่าครูคนอื่นฝากซื้อแต่รอบนี้พาเพื่อนมากิน ถูกถามอีกว่าทำไมกินเมนูเดิมเขาก็บอกไปว่าเห็นของเพื่อนแล้วน่ากินดี ส่วนผมนั่งขำคิกคักอยู่ในใจ
ผมกินราดหน้าเส้นใหญ่ ส่วนเขาสั่งกะเพราคอหมูย่าง ต้องกินอย่างทำเวลาเพราะเวลาพักเหลืออยู่ไม่มากนัก คุณครูต้องกลับไปสอนต่อ ผมต้องกลับไปเรียน แต่เสียดายที่ไม่ได้เรียนกับครูใหม่แล้ว
“อบรมตอนบ่ายครูเป้เป็นคนสอนนะ”
“คนที่สอนเรื่องป้ายวันแรกอ่ะเหรอ”
“ใช่”
“แล้วครูใหม่ล่ะ”
“ผมก็มีนักเรียนของผมครับ”
“อยากเรียนกับครูใหม่จังครับ”
“เอาไว้นอกรอบแล้วกันนะครับ”
ผมจำได้ที่เขาเคยบอกว่าแม้จะจบจากโรงเรียนไปแล้วก็สามารถเรียกคุณครูได้ตลอดเวลาหากมีปัญหา นอกรอบที่ว่าคงเป็นสิ่งนี้ เอาไว้จะโทรตามนอกรอบบ่อยๆ นะครับคุณครู
อีกสิบนาทีจะหมดเวลาพัก คุณครูพาผมกลับโรงเรียนจากนั้นก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของใครของมัน
การอบรมช่วงบ่ายเนื้อหาไม่น่าเบื่อเหมือนช่วงเช้าเพราะมีวิดีโอให้ดู คุณครูผู้สอนก็มีอารมณ์ขันปล่อยมุกสอดแทรกเนื้อหาตลอดเวลาเพื่อให้จดจำและเข้าใจง่าย จบจากนั้นก็เข้าสู่การสอบทฤษฎี คะแนนดีเกินคาดได้มาตั้งสี่สิบแปดคะแนน จากนั้นก็มานั่งรอสอบปฏิบัติการต่อ รถกระบะที่ผมใช้มีเพื่อนร่วมสอบด้วยอีกสี่คน ท่าจอดเทียบทางเท้าที่กังวลผ่านไปได้ด้วยดีอย่างน่าแปลกใจ แต่เกือบมาตายตอนสอบท่าสุดท้าย กะผิดไปหน่อยจนเกือบจะชนเสาล้ม
สอบทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยผมก็ออกมานั่งมองคนอื่นๆ ตรงม้าหินอ่อน คุณรักแรกประจำอยู่ท่าหนึ่งยืนนิ่งคอยสังเกตการณ์ แต่ตอนผมสอบแอบมากระซิบกันข้างรถว่า ‘สู้ๆ คุณปลาทองทำได้’ เพราะเหตุนี้ล่ะมั้งเลยทำให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
ไม่รู้ว่าการสอบจะจบลงเมื่อไร แต่สำหรับวันนี้เวลาของผมกับคุณรักแรกคงหมดลงเพียงเท่านี้ ผมโทรให้พี่สาวมารับ ส่งไลน์บอกเขาว่าจะกลับก่อนและให้พักผ่อนมากๆ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสัปดาห์ตอนนี้สอบผ่านแล้วนะ ถ้าได้ใบขับขี่แล้วจะเอามาอวด พูดเหมือนจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เจอกันแต่เปล่าหรอก ผมแค่อยากทำให้ดูซึ้งในฐานะคุณครูกับนักเรียน และเตรียมความพร้อมเพื่อเริ่มบทบาทใหม่
จากนี้รอรับแรงปะทะจากปลาทองตัวนี้ได้เลยคุณรักแรก
tbc.
ความคิดเห็น