Handsome Boy หลอกรัก กักหัวใจนายสุดหล่อ

บทนำ

ฉันเชื่อแล้วว่า ‘ความรัก’ ทำให้คนเราทำทุกอย่างได้จริงๆ อย่างที่เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันเป็นอยู่นี่ไง  ผู้ชายที่เอาแต่พร่ำเพ้อถึงผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตลอดเวลา มันคงจะไม่เป็นปัญหาเลยถ้ายัยนั่นโสด ไม่ใช่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วแบบนี้ และดูเหมือนปัญหานั้นจะส่งผลมาถึงฉันด้วย

“นี่แกคิดจะให้ฉันทำเรื่องผิดศีลธรรมอย่างนั้นหรอ ฉันว่าแกตัดใจจากยัยนั่นจะดีกว่านะ”

มีอย่างที่ไหนมาขอให้ฉันไปทำให้คู่รักเขาแตกแยกกัน  ถึงฉันจะรักษาศีลได้ไม่ครบห้าข้อ แต่เรื่องแบบนี้มันก็เกินไปล่ะ TOT

“ถ้ามันง่ายฉันคงไม่มาขอให้แกช่วยหรอก ตกลงจะไม่ช่วยใช่มั้ย”

“ก็ไม่น่ะสิ”

“งั้นก็ไม่ต้องมาพูดกัน เสียแรงที่ฉันช่วยแกมาตลอด จำได้มั้ยว่าสมัยอนุบาลแกร้องไห้เพราะโดนเด็กผู้ชายในห้องเปิดกระโปรง ฉันก็ไปจัดการต่อยมันให้ ตอน ป.1 แกโยนลูกบอลขึ้นไปติดบนหลังคา ฉันก็เป็นคนปีนขึ้นไปเอาจนตกลงมาขาหัก ตอน ป.2 แกเดินตกลงไปในบ่อน้ำหลังโรงเรียน ฉันก็กระโดดลงไปช่วยทั้งที่ยังว่ายน้ำไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ ตอน ป.3 แกทำแก้วกาแฟใบโปรดของคุณครูแตก แต่พอเห็นแกร้องไห้เพราะกลัวโดนทำโทษ ฉันก็เลยบอกว่าจะรับผิดแทน เองตอน ป.4 แกจุดพุปาไปโดนสุนัขของคุณยายข้างบ้าน…”

“พอๆ” ฉันยกมือเป็นปางห้ามญาติขึ้นมาอย่างหมดความอดทน “แกจะไล่ทุกระดับชั้นปีเลยใช่มั้ยเนี่ย” ถ้าขืนปล่อยให้มันลำเลิกต่อ มีหวังบุญคุณท่วมหัวแน่

“สำนึกแล้วใช่มั้ยว่าฉันทำอะไรให้แกตั้งมากมาย ดีกับแกขนาดไหน แต่เรื่องแค่นี้แกกลับไม่ยอมช่วย”

ฉันพยายามนึกนะว่าเมื่อก่อนเคยทำอะไรให้มันบ้าง แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก งั้นอย่านึกมันเลย

“แค่นี้ของแกคือการให้ฉันไปแย่งแฟนคนอื่นนะโว๊ย”

“ฉันไม่ได้ให้แกไปแย่งสักหน่อย แค่ทำให้เขาเลิกกันก็พอ” มันต่างกันตรงไหนฟะ! “ฉันยังไม่อยากใช้ไม้ตายกับแกนะเค้ก ดังนั้นยอมช่วยฉันซะดีๆ”

ไพรส์ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ ไม้ตายอะไรของมัน หรือว่าถ้าฉันไม่ยอมช่วย มันจะจับฉันแก้ผ้าแห่ประจานรอบหมู่บ้าน  (คิดไปได้)

“ไม่ต้องมาขู่ บอกว่าไม่ก็ไม่สิ”

“แกได้รับสิทธิ์นั้นดี๋ยวนี้”

พูดจบไพรส์ก็ยื่นไอโฟนที่อยู่ในมือส่งมาให้ฉัน แม้ว่าไม่เข้าใจนักแต่ฉันก็รับเอาไว้ ภาพวีดีโอที่กำลังเพลย์อยู่นั้นทำให้ฉันเกิดความสงสัยขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป มันเป็นภาพเหตุการณ์งานวันเกิดของพี่พาร์กเกอร์ญาติสนิทของไพรส์นั่นเอง วันนั้นฉันก็ได้รับเชิญไปร่วมงานด้วย แถมยังเป็นผู้หญิงคนเดียวในงานที่เจ้าภาพเชิญอีกต่างหาก ก็เลยกลายเป็นดาวเด่นมีแต่คนยื่นนั่นยื่นนี่มาให้ดื่มเต็มไปหมด บอกตามตรงว่าฉันจำอะไรไม่ได้มากนักหรอก ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนหมดสภาพพร้อมกับได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเหมือนจะฆ่าใครตายของพี่พาร์กเกอร์แล้ว

เป็นใครก็ต้องสติแตกที่ตื่นมาเห็นรถสกายไลน์สุดหวงพังยับเยินขนาดนั้น ถึงขั้นอาฆาตว่าถ้ารู้ตัวคนทำจะเอาให้ตายเลย แต่ก็เอาผิดกับใครไม่ได้เพราะไม่มีหลักฐานแล้วก็สงสัยใครเป็นพิเศษ คดีก็เลยกลายเป็นโมฆะไป

“น่าสงสารพี่พาร์กเกอร์เน้อ ป่านนี้รถซ่อมเสร็จหรือยังก็ไม่รู้” ฉันยื่นไอโฟนคืนไพรส์ไปเมื่อวิดีโอนั่นเป็นภาพมืดดำสนิท แต่หมอนั่นส่ายหน้าแล้วดันมือฉันกลับมาตามเดิม จากภาพมืดๆ เหมือนถูกตัดเข้ามายังอีกฉาก มันไม่ใช่บริเวณงานที่ถูกจัดตรงริมสระน้ำ “ฉันนี่ มาทำอะไรตรงลานจอดรถ ”ชักเริ่มกลืนน้ำลายฝืดคอเมื่อเริ่มเห็นตัวเองเดินโซซัดโซเซ ในมือถือวัตถุอันตรายบางอย่างอยู่ มันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าตรงหน้านั่นไม่ใช่รถสกายไลน์สีแดงสดของพี่พาร์กเกอร์เขา

“มะ…ไม่จริ๊ง!” ฉันโยนไอโฟนของมันทิ้งลงพื้นทันทีที่คนในจอภาพนั่นฟาดไม้เบสบอลลงบนรถสกายไลน์สุดรักของพี่พาร์กเกอร์ ทำไมถึงได้เป็นฝีมือของฉันไปได้ล่ะ ทามมายยยยย “แกตัดต่อใช่มั้ยไอ้เพื่อนชั่ว ไหนแกบอกว่าวันนั้นกล้องวงจรปิดไม่ทำงานไง”   

“โยนทำบ้าอะไรฟะ! ขนาดไม่เมายังทำลายข้าวของของคนอื่นได้อีกนะ เสียแรงที่ฉันช่วยปกปิดความผิดให้”

ไพรส์เป็นคนเช็กข้อมูลกล้องวงจรปิดทั้งหมดเพราะพี่พาร์กเกอร์หัวเสียแล้วก็วุ่นวายอยู่กับเรื่องของประกันทั้งวัน  (ฉันว่าทะเลาะกับประกันซะมากกว่า) เลยไม่มีเวลามานั่งดูเอง

“แกทำให้ฉันตกใจนี่นา”

“แกจะตกใจยิ่งกว่านี้อีก เพราะเดี๋ยวฉันจะส่งคลิปมือทำลายไปให้ไอ้พาร์กเกอร์มัน ”

‘คลิปมือทำลาย’ แกตั้งชื่อให้ฉันรู้สึกแย่หนักกว่าเก่าทำไมกัน

“ฉะ…ฉันว่าพี่พาร์กเกอร์คงไม่โกรธหรอก ก็ฉันทำไปโดยไม่รู้ตัวนี่นา อีกอย่างเขาเองก็สนใจฉันอยู่ด้วย”

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ใจฉันมันจะเต้นทะลุออกมาข้างนอกแล้ว แม้ว่าพี่พาร์กเกอร์จะขายขนมจีบให้ฉันอยู่ก็ตามที แต่ถ้าให้เลือกระหว่างรถกับฉันล่ะก็ ชักไม่แน่ใจเหมือนกัน

“มันรักรถ”

เออ! จะตอกย้ำกันไปถึงไหนวะ อันเนี้ยฉันก็พอรู้ แต่แกก็น่าจะพูดให้กำลังใจกันบ้างไม่ได้หรือไง

“ฉันช่วยแกก็ได้ อย่าส่งคลิปนั่นไปให้พี่พาร์กเกอร์เลยนะ”

“เสียใจ”

“หมายความว่ายังไงเสียใจ”

“ฉันส่งไปแล้ว”

“อะไรนะ!”

กรี๊ดดดดดด!!!