Twenty of love (20 วันแห่งรัก)

ลำดับตอนที่ #3 : ผมชื่อ ตาข่าย

สวัสดีครับ ผมชื่อ ตาข่าย ออกจะฟังดูแปลกๆใช่ไหมล่ะ จริงๆแล้วชื่อเดิมของผม คือ เน็ต ครับ

แต่ก็โดนเปลี่ยนชื่อ จากใครบางคน ซึ่งคนนั้นก็คือ ไอ้ ดิน เพื่อนรักของผมเองแหละ

ตอนแรกผมก็โกรธมันมากเลยนะ "ตาข่าย" โอ้ย คิดได้ยังไง เชยชะมัด

แต่ก็แปลกนะที่ตอนนี้ผมโคตรชอบชื่อนี้เลย ถึงแม้มันจะดูไทยๆไปนิด

แต่มันก็ดูไม่ซ้ำใครดี 

จริงๆแล้วผมโกรธใครนานไม่ได้หรอก ถึงแม้ตอนแรกผมจะโกรธไอดิน แต่วันรุ่งขึ้นก็หายแล้ว

แต่จะให้ผมหายงอนง่ายๆก็ออกจะปราณีกับ ไอดินมากเกินไป

ผมก็เลยแกล้งงอนมันอยู่พักนึง จนสุดท้ายจึงยอมหายงอน แต่ยังไงแค้นนี้ยังต้องชำระ

ผมเลยพ่วงสัญญาสุดโหดไปกับการหายงอนครั้งนี้ด้วย นั่นคือ "ให้มันหาแฟนให้ผม!"

ผมล่ะขำจริงๆ ตอนที่มันได้ยินว่า ผมให้มันหาแฟนให้ ดูท่าทางมันจะตกใจเอามาก

ทำให้ผมกลับมาแอบคิดว่า "หาแฟนให้เรานี่มันยากขนาดนั้นเลยเรอะ"

แต่แน่นอนแหละ ผมไม่ได้หวังให้มันหาให้ผมจริงๆหรอก แค่อยากแก้เผ็ดมันเฉยๆ

แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะ เป็นห่วงไอ้ดิน ซะแล้วสิ

ก็การที่มันไม่เจียมตัว ไม่จีบนางฟ้าคนนั้นเนี่ยสิ  

แต่จะว่าไปเรื่องนี้ ผมก็มีส่วนรับผิดชอบอยู่เหมือนกัน

เรื่องย้อนไปเมื่อ ก่อนวันเรียนหนึ่งวัน

ผมกับเพื่อนในกลุ่มที่สนิทกัน รุมล้อเรื่องที่มันยังไม่มีแฟนได้แต่แอบมองเขา

ไม่กล้าเข้าไปทัก จนสุดท้ายก็โอกาสก็ผ่านไป ทีแรกมันก็ทำเป็นหู ทวนลม

ไม่สนใจพวกผม แต่มีรึที่พวกผมจะยอมปล่อยมันง่ายๆ

ยิ่งมันไม่โต้ตอบ พวกผมก็ยิ่งล้อมันหนักเข้าไปอีก เข้าไปอีก เข้าไปเรื่อยๆ

จนในที่สุดมันก็ทนไม่ไหว และประกาศกับพวกผมในกลุ่มว่า

"พวกมึงคอยดูนะ วันแรกที่กูไปเรียน กูจะเข้าไปขอเมล์ ผู้หญิงที่สวยที่สุดในห้องให้พวกมึงดู"

พอพวกผมได้ยิน ก็หัวเราะกันลั่น เพราะรู้ๆกันอยู่ ว่า ไอ้ดิน มันขี้อายขนาดไหน

พวกผมจึงตกลงกันว่า วันแรกของการเรียนพิเศษ จะตามไปกดดันมันถึงที่เรียนเลย

พอมันทำไม่ได้ตามสัญญาจะได้แซวให้มันอายต่อหน้าสาวๆที่นั่นไปเลย

แต่พอถึงวันจริง ใครจะไปรู้ล่ะ ว่ามันจะกล้าทำตามสัญญาจริงๆ

ฉากที่มันเดินเข้าไปขอเมล์ นางฟ้าคนนั้น ถ้ามีกล้องสักตัวซูมมาที่พวกผม

ก็จะเห็นว่ากลุ่มผมทั้งกลุ่มทำหน้าแบบเดียวกัน โดยไม่ได้นัดหมาย

คือ อ้าปากค้าง ตาโต ยืนนิ่ง จ้องไปที่ไอ้ดิน จ้องมันตั้งแต่มันเข้าไปทักเขา

จนมันเดินคอตกกลับมาหาพวกผม พวกผมถึงได้สติ

ในขณะที่ไอ้ดินกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง ผมก็หันไปเห็นว่า มีผู้ชายกลุ่มใหญ่ๆ

เดินเข้ามาหาไอดิน ผมรู้แล้วแหละว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะ ผู้ชายกลุ่มนี้

มันเรียนห้องเดียวกับผมเอง และตลอดเวลาเรียน ไอพวกนี้ก็คอยตามตอยมอง

นางฟ้าคนนั้นมาตลอด แต่ยังไม่มีใครกล้าเข้าไปทัก แต่พอเลิกเรียนปุ๊ป ไอดินก็เข้าไปหาปั๊ปเลย

ตัดหน้าพวกมันจนเบรคแทบไม่ทัน แล้วตอนนี้เดินเข้ามาพร้อมเพรียงซะขนาดนั้น

คงมาเรื่องไอ้ดินแน่นอน ไม่ได้การล่ะ ผมคงต้องทำอะไรสักอย่าง

ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาพวกนั้นทันที

"เฮ้ยๆ พวกนายกำลังเข้าใจผิดนะ"

ไอนั่นมันแค่เอาของที่หล่นไปคืน เขาเฉยๆ ผมพูดพลางชี้มือไปที่ไอดิน ที่กำลังเดินหน้าเอ๋อมารวมกับกลุ่มพวกผม

ผมดูจากสีหน้าของพวกมันแต่ละคนก็รู้แหละว่าพวกมันไม่เชื่อ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เพราะ กลุ่มที่พวกผมที่ยืนอยู่ก็มี 5-6 คน แถมแต่ละตัวเล็กๆซะที่ไหน

ถ้ามีเรื่องๆจริงคนที่เละน่าเป็นฝ่ายพวกมันซะมากกว่า

แต่ก็นั่นแหละผมไม่อยากมีเรื่อง

"ขอโทษแทน เพื่อนผมด้วยละกัน ที่ทำอะไรไปโดยไม่คิด"

"ถ้าพวกคุณอยากจะเอาเรื่อง ก็ให้มาคิดที่ผมเถอะ เพราะผมเป็นคนให้มันเอาไปคืนเอง"

ผมพูดละยัง อดอึ้งตัวเองไม่ได้เลย ไปจำมาจากละครเรื่องไหนวะเนี่ย พระเอกสุดๆ

หลายคนในกลุ่มพวกมันเริ่มเดินเข้ามาหาผม แต่เดินเข้ามาได้ไม่กี่ก้าวก็เริ่มถอยไป

เพราะ กลุ่มของผมเดินตรงเข้ามาหาผมเช่นกัน เพื่อจะมาคลี่คลายสถานการณ์

สุดท้ายก็กลายเป็นการเผชิญหน้าระหว่าง 2 กลุ่ม คนที่อยู่แถวๆนั้น

เริ่มแสดงสัญลักษณ์ประจำตัวของคนไทยออกมา เข้ามาเป็น"ไทยมุง"มากขึ้นเรื่อยๆ

กลุ่มมันกับกลุ่มผม ยืนจ้องกันสักพัก ก่อนที่พวกมันจะทำท่าฮึดฮัด และยอมสลายตัวไปเอง

กลุ่มผมเมื่อเห็นว่าสถานการณ์คลี่คลายแล้ว ก็พากันเดินไปจากตรงนี้ทันที ก่อนที่เรื่อง

จะเข้ามาอีก ตลอดเวลาที่พวกผมเดินออกมา ผมแอบชำเลืองไปหา ไอดิน อยู่บ่อยๆ

ก็เห็นว่า มันยังคงมีสีหน้าเลื่อนลอย ปนเศร้านิดๆ โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่า

ตัวมันเองเกือบทำให้มีเรื่องขึ้นซะแล้ว พอเดินออกมาได้ไกลพอสมควรแล้ว

พวกผมก็ล้อมวงเข้าหา ไอดิน จะได้ด่ามันสักหน่อย ที่ทำอะไรไปโดยไม่คิด

แต่เมื่อพวกผมเห้นสีหน้ามันแล้ว ก็อ้าปากด่ากันไม่ออกสักคน

ก็ท่าทางมันเศร้าอย่างกะมีใครตายซะขนาดนี้ พวกผมก็พูดอะไรกันไม่ออก

เงียบกันอยู่สักพัก ไอดินก็พูดขึ้นว่า

กู ขอโทษนะเว่ย ไม่น่าทำให้มันเป็นเรื่องเลย

"เฮ้ย ไม่เป็นไรๆ"

เพื่อนคนอื่นกำลังจะอ้าปาก ผมก็ชิงขัดขึ้นมาก่อนเพราะ ถ้าขืนเพื่อนผมไปด่ามันตอนนี้ มันคงรับไม่ได้แน่ๆ

"พวกกูไม่คิดมากหรอก พวกกูผิดเองแหละที่ไปยุ มึงเมื่อวาน จนมีเรื่อง ขอโทษนะเว้ย"

พูดเสร็จผมก็เอาศอกไปสะกิดเพื่อนข้างๆ เป็นเชิง "ตามน้ำให้กูหน่อย"

"อ่...เออๆ ใช่ๆ มึงอย่าคิดมากเลย"

"อื้ม....ขอบใจว่ะ" พูดเสร็จก็ทำหน้าเศร้าต่อไป

ทำให้ทั้งกลุ่มรู้ว่า ไอดินมันดันไปชอบ นางฟ้าคนนั้นเข้าจริงๆซะแล้ว

จากวันนั้นผมก็เลยรู้สึกผิดกับมันมากๆ จนผมตัดสินใจว่าต้องรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ซึ่งมันก็มีอยู่แค่2วิธีเท่านั้น คือ 1.ช่วยให้มันตัดใจจากนางฟ้าคนนั้นให้ได้

2.ช่วยมันสุดกำลังในการจีบ นางฟ้าคนนั้น

ซึ่งจากชั่งน้ำหนักในความสำเร็จแล้ว วิธีแรกน่าจะดีต่อชีวิตและทรัพย์สินของไอดินมากกว่า

ตอนพักวันนี้ผมเลยเตือนให้มันตัดใจซะ มันก็ทำท่ารับฟังผมนะ

แต่มีรึที่ผมจะดูไม่ออกว่า มันยังตัดใจจากนางฟ้าคนนั้นไม่ได้ จากวันนั้นผมเลยตัดสินใจกับตัวเองแล้วว่า

"เป็นไงเป็นกันวะ ขอช่วยคนธรรมดา ฉุดนางฟ้าลงจากสวรรค์สักครั้ง"