นิยาย นารูโตะ NaruSasu รักนะนายจิ้งจอก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

~ บทนำ ~

ทุกสิ่งทุกอย่างมักจะมี 2 ด้านเสมอ อยู่ที่เราต่างหากว่าจะเลือกมองด้านไหนของมัน...

ถ้าหากไม่มีด้านใดด้านหนึ่ง มันก็จะไม่สมดุลย์ตัวอย่าง เช่น เวลา...

เมื่อมีกลางวันก็ต้องมีกลางคืน ไม่งั้นก็จะไม่เกิด ' วันใหม่ ' ขึ้น...

เมื่อมีมนุษย์ก็ต้องมีเหล่าภูติผีปีศาจ... มันเป็นของคู่กัน เพราะเดิมที เหล่าภูติผีปีศาจ

มีรากกำเนิดมาจากมนุษย์นั่นหล่ะ....

เมื่อมนุษย์ตายไป วิญญาณก็จะออกจากร่าง บ้างก็ไปเกิดใหม่ แต่ถ้ายังมีบ่วงอยู่ก็จะวนเวียน

อยู่อย่างนั้น จึงเกิดเป็นสิ่งที่เรียกว่า ' ผี '  ถือเป็นพวกชั้นต่ำ 

ถ้าคนที่ตายไป มีตบะ บุญ หรือวิญญาณสูงหน่อย ก็เป็น ' ภูติ ' ไม่ก็ ' เทพ '

ตามศาลเจ้าต่างๆ  พวกนี้ถือว่าเป็นพวกชั้นกลาง - ชั้นสูง

ส่วนปีศาจนั้นก็คือก้อนความรู้สึกต่างๆ อันแน่นรวมกัน ซึ่งปีศาจก็จะมีแบ่งเป็น 3 ชั้นอีก

ชั้นต่ำ ชั้นกลาง และก็ชั้นสูง...

มีคนพูดว่า ที่เหล่าภูติผีปีศาจไม่ออกมาในตอนเช้าเพราะกลัวแสงแดด นั่นก็ถูก.... 

แต่เพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ส่วนอีกครึ่ง เป็นเพราะเส้นมิติต่างหาก 

พวกภูติผีอยู่กันบนโลกเดียวกับเหล่ามนุษย์ เพียงแค่อยู่กันคนละมิติเท่านั้น

โดยมีเส้นระหว่างมิติคั่นเอาไว้ เส้นมิตินี้จะหายไปในเวลา 2 ทุ่มและกลับมาอีกทีตอนตี 4 

ในเวลา 6 - 7 ชั่วโมงนี้ เหล่าภูติผี ปีศาจต่างๆก็จะออกมาทีมิติมนุษย์ บ้างก็หลอกหลอน

บ้างก็ชุมนุมจัดงานเลี้ยงกัน บ้างก็มาแอบดูทายาทของตัวเอง(ถ้าเป็นพวกผี)

แต่ส่วนมากน่าจะเป็นอันแรกเสียมากกว่า ถ้าเกิดเหล่าภูติผีปีศาจต่างๆไม่กลับมาภายในมิติ

ของตน ถ้าเป็นพวกชั้นต่ำก็จะสลายหายไปภายใน 2 วัน  เพราะบรรยากาศภายในมิติของมนุษย์

นั้นบริสุทธิ์เกินกว่าที่พวกชั้นต่ำจะทนได้ ถ้าเกิดเป็นพวกชั้นกลาง - ชั้นสูงจะอยู่กี่วันก็ได้

ตามสบาย แต่ส่วนมากก็จะไม่ค่อยอยู่ที่มิติของมนุษย์เท่าไหร่หรอก

พวกผีถือว่าเป็นพวกชั้นต่ำถ้าไม่กลับ ก็สลายหายไป

ก็จะเหลือแต่พวกภูติ เทพ กับปีศาจ ซึ่งปีศาจส่วนมากจะไม่ถูกกับพวกภูติหรือเทพเท่าไหร่

แต่ก็มีบางส่วนที่จะเป็นเพื่อนกัน ซึ่งหาก็ได้ยากเลยทีเดียว

....ภายในหนึ่งปี จะมีวันหนึ่งที่เส้นมิติจะหายไปทั้งวัน....

คืนก่อนวันนั้นพวกปีศาจก็จะจัดเทศกาลฉลองกัน พอตอนเช้าก็จะมาในมิติของมนุษย์พร้อมกับ

พักพวกของตน  

ซึ่งวันนั้น ก็คือ... ' วันพรุ่งนี้ ' ....


 

ณ หมู่บ้านเล็กๆหมู่บ้านหนึ่ง

เวลา 10:00 น.
 

" นะ นารูโตะ นายต้อง กะ กลับไป ในคืนนี้!! อ้ากกกก!!!! "

สิ้งเสียงร้องอันโหยหวน ร่างที่มีเปลวเพลิงสีดำของเทวีสุริยาและกำลังเดินมาหาร่างของ

เด็กหนุ่มนาม ' นารูโตะ ' ก็ถูกแผดเผาจนหมดสิ่ง ไม่เหลือแม้แต่กองขี้เถ้าของกระดูก

สิ่งทีเหลือไว้มีเพียงแค่รอยไหม้สีดำบนพื้นดิน

ตุบ
 

" O O;; " ร่างของนารูโตะที่ห่างจากรอยไหม้สีดำไม่ถึง 12 นิ้ว ทรุดฮวบลงไปนั่งบนพื้น

ด้วยเหตุที่ขา หมดเรี่ยวแรงที่จะยืนต่อไปแล้ว ภายในใจของเด็กหนุ่ม ว้าวุ่นและสับสน

ภายในใจของเค้าภาวนา ขอให้สิ่งที่เค้าเห็นก่อนหน้านี้ ' ไม่ใช่เรื่องจริง '

มีสติภาวนาอยู่แค่นั้น ภาพตรงหน้าที่เห็นก็เริ่มเลือนลาง ความมืดเริ่มกลืนกิน ก่อนที่จะ...
 

ฟุบ...

" นารูโตะ!! "

" นารูโตะ! "

หมดสติสลบไป...

 

ณ โรงพยาบาลในหมู่บ้านโคโนฮะ

เวลา 11:00 น.

(นารูโตะ)
 

' นารูโตะ... '

' หืม (_ _) ? '

' ตื่นซะเจ้าเด็กบ้า... '

" เสียงแบบนี้... =.O "

' ถ้าไม่ตื่น ข้าจะกินเจ้าซะ! '

 

พรึบ! 

 

" หวาๆๆ ตื่นแล้วจ้าๆ O[]O!! " ผมเอ่ยพลางรีบลุกขึ้นนั่งอย่างเร็วจี๊ เพราะถ้าเกิดไม่ลุกขึ้นนั่ง

มีหวังได้ถูกกินจริงๆแน่ ก็ตอนนี้ผม อยู่ภายในจิตใจของตัวเองหน่ะสิ อยู่กับเก้าหาง...

' หึ กว่าจะตื่นได้ ' เก้าหางเอ่ยพลางยกแขนของตนที่จะตะปบผมกลับเข้ากรง

" ฮะๆ ^^;; "

' นายเห็นมันใช่ไหม? '

" .....ก็เห็น " ผมเอ่ยก่อนที่จะเงยหน้ามองเก้าหางตรงๆ

สิ่งที่ผมเห็นนั้นก็คือเงาสีดำๆที่ออกจากร่างของลุงที่เป็นคนร้ายในภารกิจครั้งนี้ มันออกจากร่าง

ของลุงคนนั้นไปได้ก่อนที่ไฟของเทวีสุริยาจะมอดไหม้หมดไปแค่นิดเดียวเอง นับว่าเฉียดฉิว..

' งั้นก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องพูดเยอะ '

" เจ้านั่นเป็นปีศาจอะไรล่ะ? " ผมเอ่ยถามเก้าหาง เพราะเงาสีดำๆนั้นก็คือ พวกปีศาจนั่นเอง...

หลายปีมาแล้วที่ผมไม่ได้เจอกับพวกมัน เจอล่าสุดก็ตอน 4 ขวบ ส่วนเหตุที่ผมเกี่ยวข้องกับ

พวกนั้น... อย่ารู้เลย ผมหน่ะมีปริศนาเยอะ ขนาดคนใกล้ชิดก็ยังไม่รู้เลย

คนอื่นๆรู้จักผมในฐานะวีรบุรุษของหมู่บ้าน แต่คนที่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของผมก็มีแค่

ปู่โฮคาเงะรุ่นที่ 3 อ่ะแหละ อ๋อ! และก็ผมยังเล่นละครเก่งด้วยนะ เก่งขนาดหลอกทุกคน

ในหมู่บ้านและเพื่อนๆมาได้ 15 ปีเต็มๆและก็หลอกว่ากลัวพวกภูติผีอีกด้วย กันไว้ไม่ให้ใครสงสัย

' นั่นมันไม่ใช่ปีศาจเจ้าเบอะ มันเป็นวิญญาณชื่อ ' โอบะเกะ ' คงมีใครส่งมันมา

เพื่อบอกเรื่องนั้นกับนาย ' 

 " อ๋อ! โอบะเกะ ไอ้ผีที่ชอบสิ่งสู่อะนะ " 

' ใช่ '

" บรึ๋ย นึกหน้ามันแล้วสยองเป็นบ้าเลย >< "

 << โอบะเกะ

' หึ ก็อย่านึกสิเจ้าโง่ อ๋อ! และนายก็รีบๆทำสิ่งที่อยากทำไปให้เสร็จๆล่ะ วันนี้ต้องกลับแล้ว '

" อ่า รู้แล้วหน่า~ ฉันจะแสดงละครฉากสุดท้ายให้เต็มที่เลย "

' ข้าหมดธุระแล้ว กลับไปซะ ข้าจะนอน - - '

" แหมๆ เอ่ยปากไล่เชียวนะ -3- "

' กลับไปเลี้ยงมันจูข้าด้วย ' นั่น..ไล่แล้วยังมาทำเป็นสั่งอีก = =

" รู้แล้วหล่ะหน่า ไปล่ะ " 

ผมเอ่ยและลุกขึ้นยืนก่อนที่จะ...


 

" ตื่นซ้าา เจ้าบ้านารูโตะ!!!!!!!! "
 

ผลัก!! 

ตุบ!
 

" จ๊ากกกกกก~~~~!!! T<>T !!!! " อู๊ยยยส์ ซี๊ดเลยครับท่านพอกลับได้สติกลับมา

ก็เจอบาทาพิฆาตของซากุระจังยันเข้าเต็มๆจนผมตกเตียงนอนผู้ป่วยลงไปนอน

คราวครางอยู่ที่พื้น กระซึกๆนี่หรือคือการกระทำที่ทำต่อเพื่อนรัก(?)อย่างฉัน T^T

" สม " แหนะ ซาสึเกะ นายไม่ห้ามแถมยังมีหน้ามาเยาะเย้ยอีกรึ ? ไอ้เจ้าบ้า!

" โอ๊ย! ซากุระจังไม่เห็นต้องปลุกแบบนี้เลยนี่นา ฉันเจ็บนะ!  " ผมเอ่ยพลางค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น

มานั่งบนเตียงผู้ป่วยดีๆ นี่ฉันอุส่าห์ไม่ออกไปข้างนอกนั่งกินราเม็งแล้วนะ 

อุส่าห์นอนหลับอย่างสงบๆ(?)

" หึ ก็ฉันปลุกนายตั้งหลายครั้งแล้วนายก็ไม่ยอมตื่นก็เลยต้องใช้วิธีนี้

ถ้าไม่เชื่อลองถามซาสึเกะคุงดูเลยว่าฉันปลุกนายไปแล้วกี่ครั้ง " ซากุระเอ่ยพลางพยักเพยิด

หน้าไปทางเจ้าซาสึเกะที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่ถึงจะมีพยานก็เหอะแต่ว่านะ

ก็ไม่ควรทำกับผู้ป่วยอย่างฉันแบบนี้นี่นา Y_Y

"  ถึงจะปลุกหลายครั้งแต่ก็ไม่ควรถีบฉันตกเตียงแบบนี้นะ ฉันเป็นคนป่วยน้า YOY "

" ถึงจะเป็นคนป่วย ฉันก็ไม่สนหรอกย่ะ! อย่ามาอ้าง! "

" ฉะ- "

' นารูโตะถ้าแกยังแหกปากเถียงอยู่ไม่ไปทำในสิ่งที่อยากทำ แกต้องเลี้ยงมันจูข้าเพิ่ม '

ในขณะที่ผมจะเถียงก็มีเสียงของเก้าหางเเล่นเข้ามาในสมองเสียก่อน

อืม เจ้าเก้าหางนี่มันห่วงกินจริงๆ = = แต่มันก็จริงแหะ

ฉันต้องไปทำในสิ่งที่ฉันอยากทำนี่นามาเถียงแบบนี้ก็เปล่าประโยชน์

" จะไปไหนของนายหน่ะ นารูโตะ? " 

ซากุระจังเอ่ยถามทันทีที่เผ็นผมเดินตรงปรี่เข้าไปหยิบเสื้อผ้า

" ไปกินราเม็งร้านอิจิราคุ "
 

แอ๊ด...

ปัง...

ผมตอบก่อนที่จะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำด้วยความไวแสง(เวอร์)

" นี่นายจะบ้ารึไงห๊ะ!? ราเม็งหน่ะไปกินเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ตอนนี้นายป่วยอยู่

เพราะฉะนั้น มา - นอน - ซะ! " ซากุระจังเอ่ยสั่งเสียงเด็ดขาด แต่มีหรือที่ผมจะฟัง

ถ้าเป็นวันอื่นก็จะยอมทำตามหรอกนะ แต่วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะอยู่ที่นี่
 

แอ๊ด..

ปัง..
 

" ถ้าทำแบบนั้นก็อดกินหน่ะสิ " ผมเอ่ยหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ

เพราะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว แต่ดูเหมือนประโยคที่ผมพูดไปจะดึงดูดความสนใจของซากุระจัง

และซาสึเกะไปไม่น้อยเลยทีเดียว

" นายหมายความว่าไง? วันอื่นค่อยไปกินก็ได้ " 

" ก็เพราะว่าคืนนี้ฉันจะหนีออกจากหมู่บ้านหน่ะสิ "

" ห๊ะ!?/ห๊ะ!? " ซากุระจังและซาสึเกะเอ่ยออกมาพร้อมกัน อะไรจะน่าตกใจขนาดนั้น

ฉันก็แค่บอกว่า คืนนี้ฉันจะหนีออกจากหมู่บ้าน....

เฮ้ย!!! ลืม!!! เผลอหลุดปากไปจนได้!! O[]O

" อะ เอ่อ คือมันไม่ใช่ๆ ฉันแค่ พูดล้อเล่นหน่ะ ^^;; " เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปผมจึงรีบ

เอ่ยแก้ตัวทันที

" นี่นายอย่าเอาเรื่องแบบนี้มาพูดเล่นสินารูโตะ! " อุหวา~ ดูท่าซากุระจังจะโกรธมากๆเลย

แต่ฉันไม่ได้พูดล้อเล่นซะหน่อย

" ฮะๆ ขอโทษทีหน่า แต่ฉันพูดล้อเล่นจริงๆนะ ขนาดซาสึเกะยังดูออกเลยใช่ไหม? *0* " 

ผมเอ่ยขอโทษก่อนที่จะหันมาถามซาสึเกะ แต่ปรากฏว่า...

" - - ฉันดูไม่ออก " 

ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย!!!! T{}T!!! คำตอบของซาสึเกะทำเอาซากุระจังหันหน้าขวับมาหาผมอย่าง

เอาเรื่อง

" ซากุระจัง เชื่อฉันสิ ฉันจะไม่ออกจากหมู่บ้านหรอกจนกว่าจะได้เป็นโฮคาเงะ! ^^ "

ผมเอ่ยโดยเอาเรื่องที่มีน้ำหนักที่สุดมาอ้าง ซึ่งซากุระจังก็ดูจะสงบลงหน่อย แต่ก็ยังมิวาย

 

โป๊ก!!
 

" โอ๊ย!! "

" ถ้าเกิดนายล้อเล่นแบบนี้อีกฉันจะตบหัวนายให้หัวหลุดเลยคอยดู ! " 

เดินมาเขกหัวผมก่อนจะออกจากห้องไป TT^TT ทีนี้ก็เหลือแต่ซาสึเกะกับผมแล้ว

" นี่ซาสึเกะ "

" มีอะไร? "

" ฉันมีเรื่องจะขอให้นายช่วยหน่อยหน่ะ "

" ........ "

" สมมุติถ้าเกิดวันนึง เอ่อ สมมุตินะ ถ้าฉันไม่อยู่ในหมู่บ้านนี้แล้ว อยากจะฝากให้นายช่วย

ดูแลซากุระจังแทนฉันหน่อย ได้ไหม? " 

" ไม่ได้ "

" =0=!! " ไอ้คำตอบอย่างไม่ทันคิดแบบนี้นี่มันคืออะไรเนี่ย?! 

" ยัยนั่นหน่ะน่ารำคาญจะตายไป แล้วนายพูดแบบนี้ จะไปไหน? "

" ......ก็....ไม่มีอะไรหรอก ฮะๆ  ฉันขอตัวไปกินราเม็งก่อนล่ะ  ^O^~~ "

ผมเอ่ยก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องไป เจ้าซาสึเกะเนี่ยมันขี้สงสัยจริงๆเลย แต่ขออย่าให้คืนนี้มีอะไร

เกิดขึ้นเลยนะ ฉันไม่อยากให้แผนมันติดขัด ><! 



แต่งเรื่องวายครั้งแรก ไม่รู้ว่าโอเครึปล่าว ช่วยเม้นบอกหน่อยนะค่ะ ^^