สืบรักมาเฟีย

ในค่ำคืนอันมืดมิด.


หวานลูก!หวาน ช่วยแม่ด้วย!หวาน ช่วย พ่อด้วย!

ใครนะ?ใครกันเรียกฉัน?ฉันค่อยๆลืมตาขื้น กับเหัน พ่อ และ แม่ ของ ฉัน กำลังเดีนมา แต่ สิ่งที่ฉันได้เหัน ไก้ๆ กับ เปัน!
เลือด! เลือด!เลือด!

ฉันนำ้ตา นองหน้า ใคร ใครกันทำแบบนี้? ฉันวิ่งไปหา พวกท่านทั้งสอง แต่พวกท่านกับไก ออกไป ไก ออกไป.
หวานช่วย แม่ ด้วย !หวาน ช่วย พ่อด้วย!

พ่อคะ!แม่คะ!อย่าไป อย่าไป อย่าไป....



หวานตื่น!ยัยหวานตื่น !!


ฉันสะดุ้งขื้นสุดตัว พ้อมกับ นำ้ตานองหน้า.นี่ฉันฝันเหมือนเดีม อีกแล้ว??

ยัยหวาน แกเปันอะไร? ทำไมแกร้องไห้?

ฉันได้แต่ มองหน้า ยัยมะนาว เพื่อนฉัน ที่ต้องมารับรู้เรื่องนี้.

ยัยมะนาวโน้มตัวกอดฉันไว้ “นี่แกฝัน เหมือนเดิม อีกแล้ว ใช่ไหม”
ฉันไม่รู้จะตอบยังไง ได้แต่กอดตอบอีกฝ่ายที่ต้องมารับฟังเรื่องนี้ไม่รู้กี่ครั้ง และ ร้องไห้เบาๆ.



วันต่อมา....


นี่หวานดีขื้นหยัง? นี่ฉันทำเข้าต้มร้อนๆ ให้แกด้วยนะ มากินเร็วเข้า.

ฉันมองหน้าเพื่อนรัก แล้ว ยิ้ม”ดีขื้น แล้วละ ต้องขอบคุณแกนะ นอนปอบฉันทั้งคืนเลย”

“ฮาาาา ก่อมันเป็นหน้าที่ของฉันไปแล้วนะชิ จะถอนตัวตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วละ”ยัยหวาน ยิ้มให้ฉัน.

นี่หวาน “พ่อแกโทมานะ ให้แกเข้าไปที่สำนักงานนะ บอกว่า มีงานให้แกไปสืบนี่แหละ”

“งานอะไร อะ?”ฉันถามขื้น

“ไม่รู้อะ ก่อไปถามพ่อแกชิ ปานนี้ พ่อแกคงพ่นไฟใส่แกแล้วละ ไปทำงานสายขะหนาดนี้”

“ฮาาา งั้นฉันไปก่อนละกันนะ ถ้าไปสายกว่า นี้ ฉันตายแน่”ฉันหัวเราะขื่นพ้อมกับลาเพื่อนรัก.

“โอเค งั้นเจอกันตอนเย็นนะ. บายยยย”

เมื่อหวานออกไปแล้ว...



“หวาน มันถึงเวลาแล้วสินะ ที่แก จะได้รู้ความจริงเรื่องพ่อแม่...”