พันธะรักคล้องใจ

ตอนที่ 23 : บทที่ 10. ข้าวมันไก่ -2

“หูยยย....หอมจังเลยค่ะเจน” เสียงสดใสของซาแมนต้าดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเจนณิรินที่กำลังง่วนกับการปรุงน้ำจิ้มข้าวมันไก่อยู่ เธอจึงหันกลับมาส่งยิ้มให้สาวน้อยที่ยิ้มกว้างเข้ามาหาในโซนห้องครัว

“คุยกับเจทเรียบร้อยแล้วเหรอจ๊ะ คราวนี้ใครชนะล่ะ” เจนณิรินถามไปอย่างอารมณ์ดีเช่นกัน

“คราวนี้เจทชนะค่ะ ข้อมูลเพียบเลย หนูยอมแพ้ ฮ่าฮ่า”  ซาแมนต้าหัวเราะเสียงดังทันทีที่พูดจบลง เจนณิรินก็มองสาวน้อยที่พักหลังมานี้รู้สึกว่าจะมีรอยยิ้มมากขึ้น หัวเราะได้ง่ายขึ้น ไม่อยู่แค่ในโลกส่วนตัวเพียงลำพังอีกแล้ว

ซึ่งวันนี้ทั้งสองคนเมื่อมาถึงก็ต่างถกปัญหาถึงข้อดีข้อเสียของโทรศัพท์สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ที่กำลังมีข่าวว่าจะเปิดตัวในไม่กี่วันข้างหน้า

เจตนิพิฐที่ปกติเป็นคนที่ชอบเทคโนโลยีอยู่แล้วก็ได้พูดข้อมูลต่างๆขึ้นมา ในขณะที่ซาแมนต้าก็พยายามเถียงกลับด้วยข้อมูลที่มีเช่นกัน ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมถึงขั้นเปิดแม็คบุ๊คเพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อมาโต้เถียง เจนณิรินที่เป็นแม่มองดูอยู่ก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา แต่โชคยังดีที่เด็กทั้งสองต่างโต้เถียงกันด้วยเหตุผลไม่เคยใช้อารมณ์ส่วนตัว สุดท้ายใครที่มีเหตุผลมาขัดแย้งน้อยกว่าก็มักจะเป็นฝ่ายยอมแพ้ไป

“แม่ครับใกล้เสร็จหรือยัง ผมหิวจังเลยครับ” เจตนิพิฐที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำก็เดินตามเข้ามาในครัวก่อนที่จะส่งเสียงโอดครวญถึงความหิวให้มารดาฟัง

“เสร็จแล้วจ้า เด็กๆเตรียมตั้งโต๊ะได้เลย วันนี้มีข้าวมันไก่ให้ทานได้ไม่อั้น รับรองว่าอร่อยมาก”

“เย้...” เด็กทั้งสองส่งเสียงอย่างดีใจออกมาพร้อมกัน ทำให้เจนณิรินก็ยิ้มขบขันกับท่าทางดีใจที่จะได้ทานขนาดนั้นของทั้งคู่

แล้วทุกคนก็ต่างกุลีกุจอยกของออกไปวางที่โต๊ะกินข้าวอย่างรวดเร็วด้วยบรรยากาศที่แสนอบอุ่นแต่ก็มาพร้อมกับความชุลมุนพอสมควร

ระหว่างนั้นก็มีเสียงกริ่งดังขึ้นที่ประตูห้อง

ทั้งสามชะงักค้างต่างหันมามองหน้ากันด้วยความแปลกใจที่มีใครมากดกริ่งหน้าห้องเวลานี้ เจนณิรินจึงบอกให้เด็กๆจัดจานรอ ก่อนที่เธอจะผละเดินไปเปิดประตูเอง และเมื่อมองผ่านช่องตาแมวเห็นว่าเป็นใคร เจนณิรินก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ แต่ก็เอื้อมมือไปเปิดประตูให้ไม่รีรอ

“คุณเตวิช ..เอ่อ..ติดปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?” เจนณิรินที่คิดว่าชายหนุ่มมาถึงที่นี่จะต้องติดปัญหาอะไรแน่นอนจึงรีบร้อนถามขึ้น

“เปล่าครับ”

“แล้ว..ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะคะ” เมื่อไม่มีปัญหาอะไรแล้วทำไมถึงได้มาถึงนี่ เอ๊ะ...หรือเขามีปัญหาเรื่องดินเนอร์ในวันนี้ “หรือว่า...โต๊ะที่จองไว้มีปัญหาเหรอคะ?”

“เปล่าครับ ผมยกเลิกนัดไปแล้ว” เตวิชยังคงบอกด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่หูกลับได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กชาย-หญิงแว่วมาเป็นระยะ “ผมแค่..อยากมาทานข้าวมันไก่ด้วย ....ได้หรือเปล่าครับ?”

“คะ?” เจนณิรินเลิกคิ้วเล็กๆขึ้นอย่างแปลกใจในคำตอบและคำถามของเตวิชที่ส่งกลับมา

“วันนี้ผมอยากมาทานข้าวมันไก่กับแซมมี่มากกว่าน่ะครับ” เตวิชพูดพร้อมกับยิ้มเก้อเขินเล็กน้อยเมื่อต้องบอกความต้องการของตัวเองให้กับเจนณิรินฟัง

เจนณิรินที่เข้าใจในความต้องการของเตวิชจึงยิ้มกว้างตาเป็นประกายในทันที จากที่ช่วงหลังเธอได้มีโอกาสคลุกคลีกับซาแมนต้าทำให้เธอรู้ว่าเด็กสาวมีความเหงาและความรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่ไม่น้อย เมื่อมารดาก็ไปมีครอบครัวใหม่ย้ายไปอยู่ไกล ส่วนบิดาก็ทำงานหนักแทบไม่มีเวลาพักหรือใช้เวลาส่วนตัวกับลูกสาวเลย ยามที่เธอต้องจัดตารางนัดหมายของเขาให้กับบรรดาคู่ค้าและคู่ควงในช่วง 2-3 เดือนมานี้ บางครั้งเธอยังอดตำหนิชายหนุ่มในใจไม่ได้ว่าทำไมไม่เอาเวลาที่มีให้ลูกสาวบ้าง...แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะถึงอย่างไรเธอก็เป็นแค่ลูกจ้างเท่านั้น

“งั้น..เชิญเลยค่ะ”

เจนณิรินขยับออกจากประตูให้เตวิชเดินเข้ามาก่อนจะปิดประตูและเดินตามหลังชายหนุ่มมาช้าๆ ซาแมนต้าที่หันมาเห็นบิดาเดินเข้ามาก็ร้องทักอย่างแปลกใจ ส่วนเจตนิพิฐก็ยกมือขึ้นไหว้โดยอัตโนมัติเช่นกัน

“อ้าว...พ่อ มาได้ไงคะ เจนบอกว่าพ่อติดงานนี่นา”

“อืม...พ่อเคลียร์เสร็จเร็วเลยตามมาทานด้วยไง”

“จริงเหรอคะ วันนี้พ่อว่างจริงเหรอ?” ซาแมนต้าเดินเข้ามากอดแขนบิดาด้วยความดีใจพร้อมกับรอยยิ้มกว้างอย่างที่เตวิชเห็นจากลูกสาวไม่บ่อยนัก

ยิ่งเห็นทีท่าดีอกดีใจของลูกสาวที่แสดงออกมาอย่างไม่ปิดบังยิ่งทำให้เตวิชรู้สึกวูบโหวงในอก ..นี่เขาละเลยลูกไปขนาดนี่เลยเหรอ

“ใช่สิ..พ่อขอโทษนะ ที่ทำงานจนไม่มีเวลาให้เลย”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเข้าใจ เจนคะเรามีข้าวมันไก่พอใช่มั้ย ถ้าพ่อจะทานกับเราด้วย” ซาแมนต้าที่แสดงความดีใจออกมาอย่างชัดเจนก็รีบหันมาถามเจนณิริน

“พอสิคะ ก็บอกแล้วไง วันนี้เรากินได้ไม่อั้น”เจนณิรินยิ้มรับ ก่อนจะหันไปหาลูกชายที่ยืนมองอยู่ “เจท ไปเตรียมช้อนกับจานมาอีกชุดหนึ่งนะลูก”

“ได้เลยครับแม่ รอแป๊บนึงนะครับ”

 เจตนิพิฐหมุนตัวกลับเข้าไปในครัวก่อนจะออกมาพร้อมสิ่งที่ต้องการ จากนั้นทุกคนก็นั่งประจำที่ เจนณิรินก็จัดการตักข้าวมันใส่จาน คีบเนื้อไก่ต้มที่หั่นพอดีคำวางไว้บนข้าว ก่อนจะวางแตงกวาเป็นเครื่องเคียงลงไปอย่างสวยงามเป็นลำดับสุดท้าย เลื่อนจานที่พร้อมทานไปวางไว้ตรงหน้าของแต่ละคน แล้วจึงส่งชามน้ำซุบกับน้ำจิ้มตามไป จนเมื่อพร้อมเจนณิรินจึงหันกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเองที่อยู่ซ้ายมือของเตวิช

เตวิชเองก็มองดูมือบางของเจนณิรินที่กำลังจัดเตรียมจานข้าวมันไก่อย่างคล่องแคล่ว ก่อนที่จะเลื่อนสายตาไปมองยังใบหน้าสวยหวานตากลมโตนั้นอย่างลืมตัว ผมดกดำที่เคยทิ้งตัวลงเต็มแผ่นหลังอยู่เป็นนิจ วันนี้เธอรวบมันขึ้นเก็บเป็นมวยหลวมๆไว้บนศีรษะเล็กซึ่งเปิดเผยต้นคอขาวเรียวระหงชวนมองของเธอให้ปรากฎแก่สายตาเขา แถมตอนนี้เธอยังเปลี่ยนจากชุดทำงานที่เขาเห็นจนชินตามาใส่เสื้อยืดสีเข้มตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นสีหวานยิ่งทำให้เธอดูเด็กลงไปอีกเท่าตัว

“พร้อมแล้ว ทานกันเลยจ้า” เสียงเจนณิรินที่ส่งเสียงบอกให้ทานได้ทำให้เตวิชตื่นจาภวังค์ของตัวเอง และมองไปยังเด็กสองคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม ก่อนจะหันมามองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้เธอที่ริมฝีปากอวบอิ่มเผยยิ้มกว้างรออยู่ก่อนแล้ว

“หูยยย ...อร่อยจังเลยค่ะ” ซาแมนต้าที่นอกจากจะได้ทานของอร่อยที่ตั้งตารอแล้ว ยังมีบิดามาร่วมทานด้วยยิ่งเกิดความสุขล้นขึ้นมาอีกเท่าตัวก็ส่งเสียงออกมาชมรสชาติอาหารไม่ขาดปาก

“บอกแล้ว แม่เราทำข้าวมันไก่อร่อยที่สุด” เจตนิพิฐที่ได้โอกาสก็รีบโอ้อวดมารดาของตัวเองในทันที

“เชื่อแล้ว... เราเชื่อ เพราะเดี๋ยวเราจะมาแย่งนายกินบ่อยๆ” ซาแมนต้ายิ้มรับพร้อมกับพูดกวนกลับไปอย่างอารมณ์ดี

เตวิชกับเจนณิรินที่มองดูเด็กทั้งสองโต้ตอบกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใครก็ได้แต่หันมามองหน้ากันแล้วอมยิ้มก่อนที่จะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

เตวิชมองดูลูกสาวที่ทานอาหารอย่างมีความสุขแล้วตัวเขาเองก็เกิดความรู้สึกอบอุ่นในใจ...พร้อมกับรอยยิ้มที่เกิดขึ้นบนริมฝีปากอย่างที่ไม่สามารถห้ามได้ตลอดเวลาที่ทานอาหารเย็นมื้อนี้

...เตวิชคิดพร้อมกับแอบชำเลืองมองไปยังผู้หญิงที่นั่งยิ้มทานข้าวมันไก่อยู่ข้างๆ ก่อนที่เขาจะยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยและหันมาจัดการข้าวในจานของตัวเองต่อจนหมดจาน

ไม่น่าเชื่อว่าสุดท้ายการที่เขาตัดสินใจปฏิเสธดินเนอร์ในโรงแรมหรู เพื่อจะมาทานข้าวมันไก่ที่แสนธรรมดานี้แทน...จะสร้างความสุขให้กับเขาได้มากขนาดนี้

หลังมื้ออาหารเด็กๆต่างก็ช่วยเจนณิรินเก็บเช็ดโต๊ะ ล้างจานตามที่เจนณิรินเคยบอกว่าหากจะอยู่ร่วมกันก็ต้องช่วยกันทำงานบ้านเพื่องานจะได้เสร็จไวๆแล้วถึงจะได้พักผ่อนอย่างที่ตนเองต้องการ เพราะหากทิ้งให้ใครคนใดคนหนึ่งรับหน้าที่มันก็จะเป็นการเอาเปรียบกันเกินไป ที่อีกคนได้ไปนั่งสบายๆแต่อีกคนยังต้องทำงานไม่หยุด

 เมื่อจัดการเรียบร้อยทุกคนจึงมานั่งคุยกันที่โซฟานั่งเล่น ก่อนที่เจนณิรินจะยกจานผลไม้ตามออกมาให้ทาน

เตวิชที่มองดูเด็กทั้งสองที่กำลังเล่นเกมส์กันอยู่ ก็หันมามองเจนณิรินที่กำลังมองตรงไปยังเด็กๆเช่นกัน

“ปกติเจนจะให้เล่นประมาณ 1 ชั่วโมงค่ะ ถือว่าให้ผ่อนคลาย แล้วก็สามารถเอาไปคุยกับเพื่อนๆที่โรงเรียนได้ ไม่อยากให้คุยกับใครไม่รู้เรื่องจนเกินไปในเรื่องพวกนี้”

“ครับ ก็ดีนะครับ สมัยนี้มันหนีไม่ค่อยพ้นเท่าไหร่ มีเยอะไปหมด”

“ใช่ค่ะ เจนเองก็ไม่อยากบังคับเด็กๆมากจนเกินไป” เจนณิรินหันไปมองซาแมนต้าตามสายตาของเตวิชก่อนที่จะตัดสินใจพูดออกไป

“แซมมี่แกเหงานะคะ คุณคงต้องหาเวลาให้แกมากกว่านี้”

“ครับ ผมเข้าใจ ขอบคุณคุณมากๆด้วยที่ช่วยดูแกให้..ผมเองคงจะหยาบเกินไปยิ่งมีลูกสาวแบบนี้รู้สึกเหมือนทำอะไรไม่ถูกเลย คงต้องรบกวนคุณช่วยบอกช่วยเตือนผมหน่อย”  เตวิชพูดออกมาเสียงเบาใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาก็สลดลงอย่างเห็นได้ชัด

“ค่ะ ไว้ถ้ามีอะไรผิดปกติเจนจะบอกนะคะ”  เจนณิรินเองก็ไม่อยากให้เตวิชที่มีตำแหน่งนายจ้างด้วยต้องเครียดจนเกินไปจึงหยุดการพูดคุยเรื่องของซาแมนต้าเพียงเท่านั้น

เตวิชเองที่เคยมีความสงสัยเกี่ยวกับตัวของเจนณิรินแต่ก็เคยปัดมันทิ้งไป แต่คราวนี้เหมือนว่าความสงสัยนั้นจะกลับมาอีกหนจึงตัดสินใจถามออกไป

“เอ่อ..เจน ผมถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของคุณได้หรือเปล่า”

“คะ?...เอ่อ..ได้ค่ะ”

“ถ้าผมถามไปแล้ว..ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบนะครับ”

“แน่นอนค่ะ ถ้าเจนไม่อยากตอบเจนไม่ตอบอยู่แล้ว” เจนณิรินเองก็พยายามพูดเล่นให้ชายหนุ่มตรงหน้าผ่อนคลายลงมาบ้าง...นี่นอกเวลางานแล้วนะ

“ผมถามเรื่องพ่อของเจทได้หรือเปล่า ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามีแค่คุณที่ดูแลเจท”

“ค่ะ...คือ...เจนมารู้ว่าตัวเองกำลังมีเจทหลังจากที่หย่ากับเค้าไปแล้วค่ะ..พ่อของเจทเลยไม่รู้ว่ามีเจทอยู่ จริงๆเจนก็ไม่ได้เลี้ยงลูกเองนะคะ มีน้านีกับคุณคริสเป็นพ่อกับแม่บุญธรรมช่วยเลี้ยงตอนเล็กๆด้วยค่ะ”

“แล้ว..เอ่อ..”

แต่ก่อนที่เตวิชจะถามต่อเด็กทั้งสองก็เล่นเกมส์จบเรียบร้อย และพากันเดินมาทานผลไม้ที่วางอยู่ด้านหน้าของเจนณิริน ซาแมนต้าที่กินผลไม้พร้อมกับบ่นที่เล่นเกมส์แพ้เจตนิพิฐอีกแล้ว ผ่านไปครู่ใหญ่เตวิชจึงถามลูกสาวขึ้นมา

“แซมมี่ พ่อว่าเรากลับกันก่อนดีกว่านะ รบกวนเจนกับเจทนานเกินไปแล้ว”

“ก็ได้ค่ะ งั้นเรากลับก่อนนะเจท ไว้วันหลังจะมาแก้มือ” ซาแมนต้าเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ ก่อนจะเดินไปหาเตวิชที่เดินรออยู่ตรงประตูแล้ว

“หนูกลับก่อนนะคะเจน ข้าวมันไก่ของเจนอร่อยที่สุดจริงๆ” ซาแมนต้าเอ่ยขอบคุณก่อนที่จะกอดลาเจนณิริน

“ได้สิจ้ะ ไว้คราวหลังจะทำเมนูอื่นให้ลองทานนะแซมมี่” เจนณิรินโอบเด็กหญิงเอาไว้ก่อนจะลูบแผ่นหลังของเธอเบาๆและหันไปกล่าวลาเจ้านายของตัวเอง “สวัสดีค่ะคุณเตวิช”

“ครับ ขอบคุณมากเลยนะเจนสำหรับวันนี้ ลุงไปนะเจท”

“ครับ สวัสดีครับคุณลุง”

เตวิชเอื้อมมือไปโอบบ่าลูกสาวที่เดินมายืนข้างๆแต่สายตาก็ยังคงเผลอจับจ้องไปยังผู้หญิงตรงหน้าก่อนที่เขาจะก้มมองซาแมนต้าแล้วจึงพากันเดินออกไป

............................

พาร์ทของเจนณิรินจะยาวหน่อยนะคะ ได้โปรดให้เจนได้ใช้ชีวิตปกติบ้าง please

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และขอบคุณที่ติดตามค่ะ

**อีบุ๊คก็ยังไม่พร้อมนะคะ เขียนยังไม่จบเลยค่ะ T_T