คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 2. หลง -2
“พอร์ พอ..พอแล้ว”
“ออีนินะ”
ไม่รู้ว่าอีนิอพศรนั้นแ่ไหน แ่ผ่านไปแ่ไม่ี่นาทีอินฤทัย็รู้สึถึวามเปิเปลือยอออวบอิ่มที่เธอไม่ทันรู้ัวเลยว่าระุม้านหน้าอเธอถูปลออไปั้แ่เมื่อไหร่ เสื้อั้นใน็ถูันออนพ้นอารม์ที่ถูระุ้นผสมับวามเย็นออาาศทำให้ยออสีหวานพุู่ัน
เป็นรั้แรที่ไ้เห็นออวบไร้ปราารอแฟนสาวทำให้พศรถึับปวร้าวไปทั้แ่นาย วาสีเ้ม้อมอ่อน้มลไปอมมใลาวามอวบนุ่ม
“พะ..พอร์ พอ..พอแล้ว” เสียหวานเอ่ยห้ามะุะั
พศรทำเพียเหลือบมอใบหน้าออินฤทัย ่อน้มลใ้เรียวลิ้นร้อนผ่าวรอบรอไปบนยออเล็ พศรวัลิ้นูเลียทันที มือ็ันเสื้อั้นในสีอ่อนอหิสาวึ้นไป้านบนอีนิ ร่าเล็ระุเบา ๆ เมื่อรู้สึถึวามเสียเสียวรปลายยออบัวูมที่อนนี้ลามเลียระายไปทั่ร่าาย วามรู้สึแปลใหม่ทำนัวเล็ถึับไร้แร่อ้าน
พศรบเบียส่วนที่ำลัแ็ึไปบนท่อนาอแฟนสาวเพื่อ่วยบรรเทาอารม์ที่ำลัพุ่พล่าน ส่วนปาและมือ็สมัรสมานันู่โมอบัวูมู่ามสลับไปมาลาผ่านล่ำมานถึหน้าท้อเนียน
“พอร์..พอ..อื้อ!”
พศรบูบปาอิ่มอย่าเร่าร้อนอีหนมือ็ยัุนับเ้นอเปลือยอแฟนสาวเ็มมือ้วยอารม์ำหนัล้นปรี่
“อิน...เราะไม่ไหวแล้วนะ” ปาร้อนที่เลื้อยมาแถวใบหูอเธอพูออมา้วยเสียแหบพร่า วาลมโที่หลับาอยู่ลืมึ้นมา มืออเธอที่เป็นอิสระย้ายไปอ่วเอวอแฟนหนุ่ม แม้ะมีอารม์ร่วมับพศรไม่น้อย วามอยารู้อยาลอ็ผุโผล่มาแ่เธอยัยั้ใเอาไว้ไ้เสมอ
“ไม่ไหว็้อทน ใรให้พอร์ทำนานี้ันเล่า”
นที่ยอมใหู้บแ่ไม่เยถูแฟนหนุ่มู่โมมานานี้เอ่ยท้วเสียเบาหวิว ไม่ใ่ไม่เ้าใแ่เพราะเธอับพศรลันไว้ั้แ่แรแล้วว่าะยัไม่เินเลยันไปว่าอูบภายนอ เธอยัลัวปัหาามมาแม้ะรู้ว่ามีารป้อันหลาหลายวิธี แ่มัน็มีโอาสพลา้วยเ่นัน
ายหนุ่มบหน้าลับออออินฤทัยนิ่ รีมฝีปายัเม้มเบา ๆ ่อนพลินอน้า ๆ แ่รั้ร่าเล็เ้ามาอเอาไว้เ็มอ้อมแน
“็แฟนเราน่ารั ใระไปอใไหว”
มือให่ันแผ่นหลัที่ยัมีเสื้อนัศึษา้าอยู่ให้ออวบนิ่มออินฤทัยแนบิับอเปลือยอัวเอ บเบียเสียสีอยู่แบบนั้น
“รอหน่อยนะ อินไม่หนีพอร์ไปไหนหรอ” อินฤทัยระิบบอน้ำเสียสั่นเอาในที่พยายามอทนอลั้น
“อื้อ..ะพยายาม แ่ถ้าไม่ไหวเมื่อไหร่็ะปล้ำเลยนะ” พศรทำาวาวมอนในอ้อมแน แลบลิ้นออมาเลียริมฝีปานเอนมอูเหมือนพวโริหื่นามในินนาารออินฤทัย
“บ้าเหรอ”
มือเล็ผลัไปบนใบหน้าอแฟนหนุ่มที่หัวเราะออมาทันที ่อนะพยายามืนัวลุึ้นนั่ ึเสื้อั้นในที่ถูันอยู่เหนือทรวอลมาที่เิมโยมีสายาอพศรที่มอามาปรอย
อินฤทัยเห็นสายาที่นับวันยิ่บ่บอถึวาม้อารอแฟนหนุ่ม แล้วพอมอ่ำลมา็เห็นว่าาเาสั้นที่พศรสวมอยู่มีบาอย่าำลัโป่นูนนเห็นไ้ั หิสาวร้อนผ่าวทั้ใบหน้าส่้อนให้นาพราวบนเียอีหน เินไปทีู่้เสื้อผ้าที่อยู่ิผนัเลือเสื้อัวโร่อพศรับาเาสั้นที่เยเ็บไว้ที่นี่เ้าไปเปลี่ยนในห้อน้ำ ่อนะออาห้อไปัารอาหารที่ื้อมา
“พอร์มาิน้าว” หิสาวเปิประูนอนห้อเรียแฟนหนุ่ม่อนะไ้ยินเสียรวราัมาาห้อน้ำ
“อื่อ..เสร็แล้วำลัออไป” นที่เ้าไปัารัวเอในห้อน้ำะโนอบลับมา อินฤทัยที่ไ้ยินเสีย่อนหน้าแล้วยิ่แ้มแหนัว่าเิม
“นบ้าาม”
อินฤทัยรีบปิประู่อนเินมาัารอาหารที่ัเรียบร้อยไปแล้วอีรอบระหว่ารอนที่เธอเรียว่านบ้าามออมาาห้อน้ำ
***
ความคิดเห็น