คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่สอง { 50% }
บทที่สอง
{ UPDATE 50% }
ZAD D & WARIZ ‘x { or •zecrett_zix• }
“โทรทางไกลมันแพงนะเคต เดี๋ยวเธอวางแล้วฉันโทรกลับดีกว่าน้าาา” ผมกรอกเสียงไปตามสายโทรศัพท์อย่างหวานที่สุดเท่าที่จะหวานได้ สาบานว่าไม่เคยทำเสียงหวานให้สาวไหนได้ยินมาก่อนเลยนอกจากเคตสุดที่รัก ที่รัก ที่รัก ที่รัก
“ฉันรักนายนะซิต จุ๊บๆๆ”
“ฉันก็รักเธ...”
โครม!!!
“โอ๊ยๆ! ใครผลักฉันเนี่ย ...อื๋อ? ที่โทรคุยกับเคตเมื่อกี้มันฝันเหรอ” ไม่อยากจะตื่นจากฝันเลย อุตส่าห์ได้คุยกับเคตทั้งที คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว เมื่อไรจะครบสามปีสักทีนะ “เฮ้ยยยย!!!”
“ตกใจอะไรเหรอ”
“ยัยโจรขโมยจุ๊บ!”
“ฮะๆ น่ารักจังเลยฉายาใหม่ของฉัน รู้มั้ยตอนนี้ทั้งห้อง ไม่สิ -- ทั้งโรงเรียนเรียกฉันอย่างนี้”
“ทั้งโรงเรียนอะไร คนที่รู้มีแค่ห้องเราไม่ใช่เหรอ หรือว่าเธอเอาไปบอกคนอื่น!”
“อย่ามากล่าวหากันนะ เพื่อนนายตั้งหากตัวดีเลย โดจินหรือเปล่านะ แต่ชื่อนี่ติดเรทเป็นบ้า” เธอสะบัดผมไปที่เกลี่ยนอยู่บนบ่าให้กลับไปอยู่ข้างหลัง และเธอก็มานั่งไขว่ห้างอยู่บนหน้าต่างห้องผม นี่มันชั้นสองไม่ใช่เหรอ! ขึ้นมาได้ยังไงเนี่ย
“โดชินต่างหาก”
“นั่นแหละ ...เอาล่ะฉันรีบนะซีตาสิต เรียล”
“ไม่ต้องเรียกเต็มขนาดนั้น เรียกฉันว่าซิตก็พอ โอ๊ย!!!”
ยัยนี่กระโดดมาเตะคางผมจนหน้าหงาย กระโดดมาด้วยความเร็วแบบนั้น เร็วจนมองอะไรไม่ทันเลย (เฮ้ย! อย่าคิดลึกนะ หมายถึงเร็วปานลมต่างหาก) แถมตอนนี้กลับไปนอนเล่นโน้ตบุ๊คอยู่บนเตียงอีกต่างหาก เร็วเป็นบ้าเลย!
“เธอทำได้ยังไง แล้วทำไมถึงเข้ามาบ้านฉันได้”
“ทะลุกำแพงเข้ามา” เธอตอบทั้งที่ยังกดแป้นพิมพ์ เข้าเว็บที่ตกแต่งหรูหราสุดๆ เว็บนี่มีแต่อะไรน่าสนุก แต่ผมไม่เห็นรู้จักเลยแฮะ
“อย่ามาล้อเล่นน่ะ บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเข้ามาได้ไง”
“ก็บอกว่าทะลุกำแพงเข้ามา ถ้าไม่อยากโดนอีกทีก็หุบปาก แล้วเอารองเท้ามาคืนฉัน” คราวนี้อมยิ้มขนาดเท่านิ้วโป้ง (เปรียบเทียบกับอย่างอื่นน่าจะดีกว่าแฮะ) ก็ค่อยๆ เป็นภาพชัดขึ้นมาจากปากของเธอ พระเจ้า! เสกอมยิ้มขึ้นมา!
“รองเท้าอะไร”
“นายเอารองเท้าของฉันไปให้แฟนนาย คู่ไหนล่ะถ้าไม่ใช่คู่นั้น”
“คู่ไหนคู่นั้นน่ะคู่ไหน”
หน้าของผมหงายอีกครั้ง “เธอเตะฉันตอนไหนกันเนี่ย!”
“ฉันเป็นนางฟ้า และเป็นนางฟ้าที่เก่งเรื่องต่อยตีที่สุดบนสวรรค์ เพราะฉะนั้นอย่ามาซ่ากับฉันซีตาสิต เรียล เอารองเท้ามาคืนฉันเดี๋ยวนี้” เธอดีดนิ้วดังเป๊าะแล้วหัวของผมก็เริ่มนึกอะไรออก แต่หัวของผมตอนนี้ก็เลยปวดจนแทบจะระเบิดออกมา
“ปวดหัวใช่มั้ย งั้นก็เอามาคืนสิ”
“ฉันเอามาคืนให้เธอไม่ได้หรอก โอ๊ยๆๆ!” ผมกุมหัวของตัวเองแล้วลงไปดิ้นพราดๆ อยู่บนพื้น ยัยผู้หญิงคนนี้มันอะไรกันนี่!
“ทำไม”
“ฉันให้เคตไปแล้ว แล้วฉันจะทำงานเก็บเงินมาให้”
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“ท่านเรเบเฟเรเออัสซี่เป็นคนสร้างรองเท้านั้นขึ้นมาให้กับนางฟ้าทุกคนเพื่อจะใช้สำหรับการเดินทางไปกลับสวรรค์ เมื่อไม่มีรองเท้าคู่นั้นฉันก็กลับสวรรค์ไม่ได้ แล้วที่สำคัญฉันไม่อยากอยู่บนโลกตลอดไป”
“อย่าพูดเหมือนนิยายแฟนตาซีได้มั้ย! ฉันไม่เชื่อนิทานหลอกเด็กหรอกนะ!”
“ถ้านายเอามาคืนฉันไม่ได้ ก็เชิญรับกรรมนี้เถอะ” ยัยบ้านี่อยู่ดีๆ ก็กระโดดทะลุกำแพงก่อนจะหายวับไป ทะลุกำแพงแล้วก็หายวับไปจริงๆ นะ แถมโน้ตบุ๊คนั่นก็พับเก็บเป็นอันเล็กๆ แล้วก็ลอยตามผู้หญิงคนนั้นไปอย่างรวดเร็ว
“หวัดดีซิต ทำไมวันนี้มาเรียนเร็วจัง” โดชินยืนรอผมอยู่หน้าโรงเรียน และที่สำคัญหมอนี่ดันยืนอยู่กับยัยจอมโจรขโมยจุ๊บ!
“มีผีบ้าที่ไหนไม่รู้มาปลุก”
“นี่โดชิน ห้องกระจายเสียงต้องไปทางไหนเหรอ” ยัยจอมโจรขโมยจุ๊บดึงแขนเสื้อของโดชินเบาๆ “ฉันอยากรู้”
“ปิดรับสมัครไปแล้วล่ะ แต่ถ้าเธออยากไปเดี๋ยวฉันจะพาไปนะ”
“ไม่ต้อง” ยัยโจรขโมยจุ๊บเอานิ้วชี้แตะที่หน้าผากของโดชินแล้วก็ผงกหัวกับตัวเองเหมือนกับว่าเข้าใจอะไรบางอย่าง “งั้นฉันไปล่ะนะ มีธุระที่นั่น”
พอยัยนั่นไปผมก็รีบลากโดชินมากระซิบทันที
“ทำไมนายถึงรู้จักยัยนั่นล่ะ!”
“ก็ฉันเห็นไวต้า ...อ้อ! นั่นเป็นชื่อเล่นของเธอน่ะ เธอเดินมาโรงเรียนทางเดียวกับฉัน เลยไปช่วยถือกระเป๋าน่ะ”
“ยัยนั่นน่ะอันตรายมาก! นายห้ามเข้าใกล้เธอนะ!”
“พูดอะไรของนาย ไวต้าน่ะถึงจะพูดตรงๆ แต่ก็เป็นผู้หญิงที่น่ารักแล้วก็ขี้อ้อนมากๆ เลย ถ้าฉันใกล้ชิดกับไวต้ามากไปกว่านี้ล่ะก็จะต้องเผลอขอเธอเป็นแฟนแน่เลย”
“ยัยนั่นน่ะทะลุกำแพงได้ แล้วก็เตะฉันซะจนเป็นแผลเลยเห็นมั้ย” ผมชี้ไปที่คางซึ่งยังเจ็บอยู่
“จะโกหกก็ให้มันเนียนหน่อยเด้ ไม่เห็นจะมีเลยแผลเผลอ” ผมรีบหยิบกระจกในกระเป๋ากางเกงออกมาส่องดู ไม่มีแผล! แต่เมื่อเช้าเลือดมันไหลโจ๊กๆ เลยนะ! แถมตอนนี้ก็ยังเจ็บอยู่ด้วย!
“แต่ยัยนั่นทะลุกำแพงได้จริงๆ นะ!”
“ไม่คุยกับนายแล้ว ฉันไปเก็บกระเป๋าบนห้องดีกว่า”
“โดชิน! แกฟังฉันก่อน ฉันพูดจริงนะ!” แต่โดชนไม่สนใจ ยักไหล่ให้ผมทั้งที่ยังหันหลัง ผมกำลังจะวิ่งไปจับไหล่ของโดชินเอาไว้แต่ว่ามีผู้หญิงจากไหนไม่รู้ตั้งเยอะตั้งแยะมาเกาะผมเอาไว้
“ซิต! ไปเก็บกระเป๋ากันเถอะนะจ๊ะ!”
“ฉันทำขนมใบเตยมาให้ ลองชิมมั้ยจ๊ะ!”
“เมื่อวานฉันไปอัพรูปนายในเน็ตตั้งเยอะ มีคนคนชอบนายใหญ่เลย แถมฉันทำเว็บให้นายด้วยล่ะซิต!”
“ปล่อยฉันนะพวกเธอ!” ผมพยายามสะบัดยัยพวกนี้ไปให้หลุด แต่ก็เพิ่มจำนวนขึ้นทุกทีจนผมล้มไปกองกับพื้น ยัยพวกนี้ก็ยังตามมายื่นนู่นยื่นนี่ให้อยู่ได้ “โธ่เว้ย!!!”
ความคิดเห็น