คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่หนึ่ง {100%}
บทที่หนึ่ง
{UPDATE ๑๐๐%}
ZAD D & •Zecrett_ZIX•
สำหรับวันเปิดเทอมใหม่อย่างนี้เป็นใครใครก็ต้องตื่นเต้นที่จะได้เจอเพื่อนอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานในช่วงปิดเทอม ...แต่สำหรับมันช่างเป็นวันที่น่าเบื่อที่สุด ผมอยากมาโรงเรียนก็เพราะเคต แต่พอเคตไม่อยู่ ไม่ว่าจะอะไรผมก็เบื่อ เห็นว่ามันขวางหูขวางตาไปหมด
“ซิตจ๊ะ -- ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เลิกเรียนไปเที่ยวกันมั้ยจ๊ะ”
“หน้าเธอเหมือนปลาดุกเลย เอาหนวดไปเก็บไว้ที่ไหนเหรอ” ทุกคนในห้องหันมามองผมและปลาดุกเป็นตาเดียว ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ? หรือว่าผมจะพูดเสียงดังรบกวนคนอื่น
“จะ...ใจร้ายที่สุด!”
“หือ -- ฉันเหรอใจร้าย”
“ฮือ! ฉันจะลาออกจากซิตตี้แฟนคลับ!”
“อะไรซิตตี้! คนที่เรียกฉันว่าซิตตี้ได้มีแต่เคตคนเดียวเท่านั้นนะ!” ผมกำลังตะคอกใส่ผู้หญิงอยู่ฮะ ...ผมรู้ตัวด้วยว่ากำลังทำอะไร แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกที่ผมจะพูดดีด้วยหรอกถ้าไม่ใช่แม่กับเคต แล้วผมก็รู้อีกว่าผมนิสัยแย่แค่ไหนที่คิดแบบนี้ แต่มันช่วยไม่ได้นี่นา
ปลาดุกคนนั้นวิ่งออกไปจากห้องทั้งน้ำตา บางทีผมอาจจะนิสัยไม่ดีก็ได้มั้ง?
“เฮ้ยไอ้ซิต -- แกพูดแรงไปมั้ง”
โดชิน เพื่อนร่วมห้องของผม แล้วก็เคยอยู่ข้างบ้านผมตอนสิบสามด้วย
“ฉันคิดถึงเคตว่ะ” ผมเกาะชายเสื้อของโดชินแล้วฟุบหน้าลงไป จะว่าไปแล้วก่อนที่จะคบกับเคตผมก็โดนคนอื่นหาว่าเป็นเกย์ตลอดเลย ไม่รู้ไปเอามาจากไหนกัน
“โอ๋ๆ แต่ถ้าคิดถึงเคตจริงๆ ก็ไม่น่าไปพูดกับยัยนั่นแบบนั้นเลยนี่หว่า” โดชินลูบหัวผมเบาๆ
“พอเคตไม่อยู่ใจมันก็ลอยว่ะ ไม่รู้หรอกว่าพูดอะไรออกไปบ้าง”
“เฮ้อ ...ถ้ามันต้องมีวันที่แกเลิกกับเคตจะทำยังไงวะ หา?”
“ไม่มีหรอก เพราะเรียนจบเมื่อไรฉันจะขอเคตแต่งงาน ฉันรักเคตมากเลย รักๆๆๆ” ผมถูหน้ากับชายเสื้อของโดชิน ผมเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
โดชินผลักหัวผมออกมา “อย่าเอาน้ำตาแกมาเช็ดกับเสื้อฉันน่า”
“ฉันยังไม่ได้ร้องไห้เลยนะ”
“ก็เกือบแล้วล่ะ -- นายได้กลิ่นอะไรหอมๆ มั้ย”
“อืม...ได้กลิ่นสิ หอมจังเลย ใครเอาดอกไม้มาปลูกแถวนี้นะ” ไม่ใช่แค่ผมกับโดชินที่ได้กลิ่นดอกไม้นี่ แต่ทั้งห้องก็กำลังพยายามหาต้นตอของกลิ่นกันอยู่ทั้งนั้น กลิ่นหอมแบบนี้ทำให้สบายใจจังเลย
ประตูห้องถูกเปิดขึ้น ทุกคนยืดคอขึ้นอย่างสนใจว่าเจ้าของกล่นหอมนั้นจะเป็นอะไร
“หือ ...พวกเธอมองหาอะไรกัน” แล้วทุกคนในห้องก็รีบหดคอกลับไปเมื่ออาจารย์ยืนขยับแว่นอยู่
หลังจากที่หัวหน้าห้องบอกทำความเคารพอาจารย์เรียบร้อยแล้ว อาจารย์ก็ขยับแว่นอีกครั้ง “อันที่จริงวันนี้มีนักเรียนใหม่มาเรียนที่นี่ -- แต่ยังไม่เห็นมารายงานตัวสักที ชักช้าแบบนี้สงสัยอยากเป็นนางเอกนะ ฮ่าๆๆ”
ทุกคนพยายามฝืนหัวเราะกับมุกของอาจารย์
“เอาล่ะ! วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก และพวกเธอทุกคนเป็นนักเรียนชั้นม.ปลายเต็มตัวแล้ว ดังนั้นพวกเธอ...มาแล้วเหรอแม่นางเอก”
คอของทุกคนยืดออกอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีกลิ่นหอม แต่เป็นลมที่พัดมาแบบกำลังพอดี ลมนี้เหมือนจะพัดพาความทุกข์ของผมออกไปด้วยแฮะ “ซิต! นายว่าเด็กใหม่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ฉันว่าคงจะเป็นผู้หญิงมั้ง ครูเขาพูดว่านางเอกนี่”
“เออ -- ฉันลืมนึกไปเลย ฮ่าๆๆ” โดชินหัวเราะเบาๆ แล้วหันไปมองที่หน้าห้องต่อ เด็กใหม่คนนั้นกำลังเดินเข้ามาในห้อง
ดูเหมือนเด็กใหม่คนนี้จะดึงดูดความสนใจของทั้งห้องไว้อย่างดี ผิวเนียนกับใบหน้าที่ได้สัดส่วนพอดีนั่น ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คน แต่ว่าเธอเป็นนางฟ้า! ลมที่พัดผ่านหน้าต่างพัดผมยาวสลวยของเธอให้ปลิวไปตามสายลม แสงแดดอ่อนๆ ที่ส่องมาบนใบหน้าเธอทำให้ดวงตาของเธอยิ่งน่าจดจ้องเข้าไปอีก
“ซิต -- ฉันว่าผู้หญิงคนนี้น่ารักเป็นบ้าเลยอ่ะ”
“ฉันก็คิดแบบนาย”
“เธอชื่อ วตามน เกิดในไทยแต่ไปโตที่อังกฤษ เธอยังไม่ค่อยคุ้นกับเมืองไทยเท่าไร ยังไงก็ช่วยกันดูแลเธอด้วยล่ะ -- ที่นั่งของเธออยู่ตรงแถวที่สามข้างหัวหน้าห้องน่ะ ไปสิ”
“ได้ค่ะมิสสสสส” เธอส่งยิ้มหวานให้กับอาจารย์ เวลาที่เธอยิ้มที่รอยบุ๋มอยู่ตรงแก้มชัดเจน
ที่นั่งของวตามนอยู่คนละฝั่งกับผมโดยสิ้นเชิง และเธอน่าจะเดินไปทางฝั่งนู้น แต่กลับเดินมาทางฝั่งผม แถมยังมองมาที่ผมแบบไม่ละสายตาด้วย! ไม่ผิดแน่ๆ ผู้หญิงคนนี้มองผมไม่ละสายตาไปไหนเลย
“เฮ้ย!!!”
ทุกคนในห้องร้องขึ้นมาพร้อมกัน อารมณ์ไหนของยัยนี่เนี่ย! อยู่ดีๆ ก็มาจุ๊บแก้มผมทำไมกัน! ขนาดเคตยังเคยแค่หยิกแก้มผมเลยนะ!
“เอ่อ...อาจจะเป็นเพราะวตามนโตขึ้นมาจากอังกฤษล่ะมั้งซีตาสิต วัฒนธรรมมันคงไม่เหมือนกันล่ะมั้ง อีกอย่างวตามนคงเห็นว่าเธอน่ารักเหมือนผู้หญิงคนอื่นแหละ” อาจารย์พูดไปขยับแว่นไปจนผมชักจะรำคาญ เคตไม่อยู่ โดนขโมยจุ๊บ แถมยังต้องมามองอาจารย์ขยับแว่นชั่วโมงล่ะสิบครั้งอีกเหรอเนี่ย
ผมกำลังจะอ้าปากเถียงอาจารย์ แต่เหมือนกับว่าสมองของผมมีวิดีโออยู่ในหัว มันถึงได้รีเพลย์ภาพที่ผมหยิบรองเท้าคู่สีขาวนั้นซ้ำไปซ้ำมา รองเท้าคู่ที่ผมจิ๊กเอาไปให้เคตนั่นแหละ แต่ว่าหัวของผมมันรีเพลย์ภาพซ้ำไปซ้ำมาจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
“เป็นอะไรหรือเปล่าซีตาสิต” อาจารย์ขยับแว่นอีกครั้ง ผมอยากจะตะโกนด่าอาจารย์จังเลย แว่นมันก็ไม่ได้หลวมอะไรนักหนาทำไมต้องคอยจับนู่นขยับนี่ด้วยนะ!
“เดี๋ยวก่อน!” ผมคว้าแขนของผู้หญิงที่ขโมยจุ๊บผมไป จุ๊บแล้วเดินหนีกันง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอ!
“อาจารย์ขา -- ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ หนูมาสายหรือเปล่าคะ” ยัยปลาดุกนั่นเอง เธอคงรู้แล้วว่าได้เวลาเข้าเรียน ผมสังเกตเห็นว่าตาเธอบวมๆ คงไม่ได้ไปนั่งร้องไห้มาหรอกนะ
ผมเผลอปล่อยมือของยัยจอมขโมยจุ๊บไป เธอส่งยิ้มเย้ยให้ผมก่อนจะเดินอ้อมกลับไปที่โต๊ะเรียนของตัวเอง
จำเอาไว้เถอะยัยจอมโจรขโมยจุ๊บ! ฉันจะขโมยจุ๊บเธอคืนให้ได้เลย!
MUSIC ; CHU~ F(X)
THEME | Qreaz. 10
ความคิดเห็น