Fic reborn (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #75 : คู่ที่ 7 วายุ ปะทะ นภา

“พี่ยูคิอ่ะ ไม่เห็นต้องจุดไฟเลยนี่นา โหดร้ายอ่ะ พี่ชาย”ยูกิพูดแล้วเดินมาเกาะแขนพี่ชายไว้

คนเป็นพี่มองแล้วถอนหายใจ เจอคนในสนามอ้อนไปแล้ว ยังมาเจอน้องชายอ้อนอีกเหรอ แล้วดูจากที่พูด เจ้าน้องนี่มันห่วงเขาบ้างมั้ย ??

“โอ้ย เจ้านี่ก็ห่วงเจ้าเด็กนั่นจริง หมั่นไส้โว้ย”นาโอยะกับฮิคารุพูดพร้อมกัน

“แรมโบ้เขาไม่ได้เก่ง เหมือนแฟนพี่สามคนนี่ จะได้ไม่ต้องห่วงน่ะ”ยูกิหันไปแขวะหน้าตาย

“แฟน!!!”(X6)

“ชั้นไปตกลงตั้งแต่เมื่อไร ?”(ฮิคารุ)

“อย่ามั่วนะ เดี๋ยวศพไม่สวยหรอก”(นาโอยะ)

“พูดอะไรไม่คิด อยากตายอีกคนรึไง”(ยูคิ)

เมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต ยูกิก็ออกวิ่งหนี การรุมกรัมจากบรรดาพี่ๆของเขาทันที โดยทางที่วิ่งไปคือฝั่งวองโกเล่

ทำเอาหนุ่มหน้าสวยสามคนที่วิ่งตามต้องหยุดชะงัก เมื่อเจอหน้าคู่หมั้นของตน แล้วถอยกลับไปฐานที่มั่นของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ยูกิที่เห็นว่า พี่ไม่ตามล่ะ เลยเดินอย่างไม่สนใจคนอื่น ตรงไปหาแรมโบ้ที่นอนอยู่ข้างสึนะ

“เขาจะเป็นอะไรมั้ย?”ยูกิถามสึนะที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้บาดเจ็บอะไร เดี๋ยวก็ฟื้น”สึนะตอบ พลางมองหน้าแรมโบ้สับกับมองหน้ายูกิ

“จริงเหรอ เห็นอยู่ๆก็ฟุบไป ไม่เป็นอะไรจริงๆนะครับ”ยูกิถามย้ำกับอีกคน

สึนะมองพลางอดคิดไม่ได้ว่า คู่นี้มันช่างเหมาะกันจริงๆ ช่างอ้อนทั้งคู่ ถ้าแท็กทีมกันไปอ้อนแม่เขาล่ะก็ รับรองได้ผ่านฉลุยเห็นๆ อาจจะผ่านมากกว่าเขาที่เป็นลูกเสียอีก คิดแล้วเศร้า

“ไม่เป็นไรหรอก แค่โดนคุณสมบัติไฟเข้าไป เดี๋ยวก็ดีขึ้น”สึนะยืนยัน

ยูกิที่ได้ยินอย่างนั้น ก็สบายใจขึ้น เอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากอีกคน และถามไปอีกว่า

“คุณสมบัติไฟคืออะไรครับ”

ก่อนที่จะตอบ แรมโบ้ก็ลืมตาขึ้นมา มองไปรอบๆก่อนะจะหยุดอยู่ที่ยูกิ

“ตื่นขึ้นมาก็เห็นนางฟ้าซะแล้ว ผมตายแล้วเหรอ”พูดจบก็ยิ้มให้หน่อยๆ

“ตื่นมา พูดจาแบบคงหายแล้วสินะ งั้นไปล่ะ”คนฟังหน้าแดงไปแล้ว จึงต้องหาทางชิ่งหนีแก้เขิน ไม่รอฟังคำตอบล่ะ

“โธ่ แค่นิดเดียวเอง อย่าโกรธนะ”แรมโบ้ลุกขึ้นมาคว้ามือยูกิได้ก่อน

“ปล่อยเลย”ที่จริงตอนแรกคนป่วย(?)ว่าจะไม่ปล่อย แต่สัมผัสรังสีอำมหิตจากทางฝั่งพี่ชายได้ จึงต้อง(จำใจ)ปล่อย

       แต่กว่าจะจบเหตุการณ์นั้น เหล่าคนดู(ทั้ง 6 คน)ก็ต่างตะโกนอย่างพร้อมเพรียงในใจว่า

.....อิจฉาโว้ย....

“เอาล่ะๆ ชักหมั่นไส้คู่นั้นแล้ว มาเริ่มคู่สุดท้ายดีกว่า”เบี้ยงกี้บอกอย่างหงุดหงิด อยากทำแบบนี้กับรีบอร์นบ้างอ่ะ

“คู่สุดท้ายของการประลอง ก็ ฮายาโตะ กับมินามิ คาสึกิ”

“งั้นชั้นไปก่อนนะ”คาสึกิบอก เมื่อเห็นว่ายูกิกลับมาแล้ว และคงไม่โดนเพื่อนๆเชือดทิ้งข้อหากวนประสาทเมื่อกี้

“อือ ระวังตัวนะ หมอนั่น หัวรุนแรงน่าดู”ฮิคารุบอก แล้วมองอย่างระแวงไปทางอีกฝ่าย

“อย่าให้บาดเจ็บนะ”(เรียว)

“สู้ๆครับ”(ยูกิ)

“คาสึกิ ระวังตัว แล้วหลบให้ดีๆนะ อาวุธของหมอนั่น คือระเบิด จำนวนกับความเร็วน่ะ ยิ่งกว่าโทโมกิอีก”เมื่อจบคำที่นาโอยะเอ่ยเตือน เหล่าคนฟังทั้งหลาย ก็เริ่มเครียดขึ้นมาอีก

“อืม คงไม่เป็นไรหรอกน่า”คาสึกิมองไปทางโกคุเทระ แล้วหันมาตอบ

“ทำไมคิดอย่างนั้น”ยูคิกับโทโมกิถามพร้อมกัน

“ก็ดูจากการต่อสู้ที่ผ่านๆมา คงเป็นอย่างที่คาดการณ์นั่นแหละ พวกเขาคงไม่เอาจริงกับเรา เพราะฉะนั้น ไอ้เรื่องบาดเจ็บน่ะลืมไปได้เลย ยังไงก็น่าจะปลอดภัย”คาสึกิตอบจบก็เดินเข้าไปในสนาม

และอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้คาสึกิคิดว่าตนเองคงไม่บาดเจ็บ คือ การที่คู่ต่อสู้ของเขา ดูเหมือนจะเกรงใจสึนะอยู่เรื่อยไป เลยอดคิดไม่ได้ว่า คงไม่น่าทำรุนแรงกับเขา

“คาสึกิ ถ้าเป็นไปได้ จัดการเอาให้โชกเลือดไปเลยนะ มันจะได้เลิกก่อกวนชั้นสักที”นาโอยะ วิ่งมาเกาะบ่าบอกเบาๆ แล้ววิ่งกลับทำเอาคาสึกิยิ้มเจื่อนๆให้ แล้วมองไปทางอีกฝั่งหนึ่ง

ซึ่งก็เป็นอย่างที่คาด

“รุ่นที่ 10 ครับ  มินามิน่ะ เหมือนจะเก่งได้ไม่เท่า โฮมุระใช่มั้ยครับ”โกคุเทระหันไปถามสึนะ

“อืม ดูเหมือนจะไม่ค่อยเก่งการต่อสู้เท่าไร แต่สายตาเฉียบคมน่าดู มองชั้นออกหลายครั้งแล้ว แถมอาวุธก็ยังเป็นปืนเหมือนซันซัสอีก ก็คงไม่ถึงขนาดไร้ฝีมือ”

“เฮ้อ งั้นผมไม่อยากสู้เลย เขาเป็นคู่หมั้นของรุ่นที่ 10 แถมยังนิสัยดีกว่าโฮมุระด้วย อารมณ์อยากเจื๋อนทิ้ง มันไม่มีอ่ะ”โกคุว่า ทำให้สึนะยิ้มเจื่อนๆกับประโยคสุดท้าย

“แต่ถ้าไม่ไป โดนรีบอร์นเจื๋อนก่อนแน่นอน แถมโกคุเทระคุง จะมีเบี้ยงกี้มาช่วยผสมโรงด้วยแน่”

เมื่อสึนะพูดจบ คนผมเงินก็ดัน จินตนาการตาม แล้วอาการขนลุก ก็ปรากฏไปทั่วร่าง

ทำเอา ยามาโมโตะ เรียวเฮ และแรมโบ้ที่มองอยู่ หัวเราะไปตามๆกัน

“หนวกหูเว้ย พวกบ้า ผมไปละครับ รุ่นที่10”แล้วคนผมเงินก็เดินเข้าสนามไป

เมื่อทั้งสองฝ่ายเข้าสนาม เบี้ยงกี้ก็เริ่มทันที

“คู่สุดท้ายประจำวันนี้ วายุ ปะทะ นภา เริ่มได้”

เมื่อเสียงประกาศสิ้นสุด แต่ละฝ่ายก็หยิบอาวุธของตน มาเตรียมพร้อม

.....เอาว่ะ ขืนไม่สู้ มีหวังได้เห็นนรกจากอาเจ้แน่.....โกคุเทระคิด ถึงจะไม่อยาก แต่ถ้าขัดคำสั่งของรีบอร์น เขาอาจจะศพไม่สวย สู้สักหน่อยล่ะกัน

“ผมไม่อยากทำร้ายคุณ เพราะงั้นช่วยหลบดีๆหน่อยนะครับ”คนผมเงินทิ้งท้าย ก่อนจะเริ่มจุดชนวนระเบิดในมือสองข้าง เกือบสิบลูก แล้วปาออกไปทันที

ฝ่ายคาสึกิ หลังจากที่ได้ยินนาโอยะเตือน ก็คอยระวังอยู่แล้ว ถอยหลบไปด้านหลัง เพื่อให้พ้นรัศมีระเบิด

บรึม !! บรึม!! บรึม!!

คาสึกิหรี่ตามองอย่างวิเคราะห์ ความเร็วในการจุดระเบิดพร้อมกับปาออกมานั้น เร็วซะจนหลบแทบไม่ทัน แต่ยังไง ก็ต้องหาทางชนะให้ได้

ควันระเบิดที่กระจายจากระเบิดก่อนหน้านี้กำลังจางลง ทำให้สามารถมองเห็นฝ่ายตรงข้ามได้ และก่อนที่ควันจะจางหมด คาสึกิก็จัดการ ปลดเซฟปืน เล็งไปทางโกคุเทระ เป้าหมายคือให้เฉียดขา เพื่อลดความเร็ว (เพื่อนเขาอนุญาตแล้ว คงไม่เป็นไร ไม่น่าถึงตาย)

ปัง! ปัง!

ปืนในมือขวาคำรามลั่น ส่งกระสุนไป 2 นัดซ้อน(ขอย้ำว่าเป็นกระสุนจริงที่รีบอร์นหามาให้ ยังไม่ใช่ไฟดับเครื่องชน)

กระสุนที่แหวกอากาศด้วยความเร็วเสียง ตรงมาหาอีกคน ทำเอาต้องรีบจรลีออกจากตำแหน่งเดิม พร้อมคว้าระเบิดขึ้นมาอีกรอบ

“ระเบิดสองเท่า”เมื่อจุดไฟ ก็โยนขึ้นอากาศ ในทิศทางที่คาสึกยืนอยู่

จำนวนระเบิดที่อยู่บนฟ้า นั่นไม่น้อยเลย คาสึกิถอนหายใจเฮือกใหญ่ คราวนี้ ปืนในมือทั้งสองข้าง ถูกยกขึ้นเล็งบนฟ้า  สายตาคมกริบ ราวกับกำลังประเมินของสำคัญ สมาธิถูกรวมไว้ในทีเดียว แล้วยิงออกไปพร้อมกันทั้งสองมือ

ปัง ! ปัง !  บรึม! บรึม !

ระเบิดทรงกระบอก ถูกยิงจนทำให้ระเบิดก่อน แล้วลูกระเบิดก็ระเบิดกันต่อเป็นทอดๆ หายไปจนหมด ก่อนที่จะมาถึงตัวคาสึกิ ควันจากเขม่าลอยฟุ้ง ไปทั่วทั้งสนาม บดบังทัศนวิสัยไปจนหมด

สึนะที่มองจากนอกสนามอดคิดไม่ได้ว่า คนที่ใช้ปืนเนี่ยน่ากลัวจริงๆ แถมดูท่าคาสึกิจะแม่นมากด้วย แล้วถ้าเขาไปทำอะไรให้ไม่พอใจ เขาจะมีปัญญาหนีรอดมั้ย

คาสึกิลองใช้ลางสังหรณ์ของตน จับทิศทางที่โกคุเทระน่าจะอยู่  ตรงไปทางนั้น ซึ่งก็ถูกทางเสียด้วย เขาเห็นเงาลางๆ ปืนถูกประทับขึ้นเพื่อเล็งที่ขาอีกครั้ง

โกคุเทระเอง ถึงจะยังมองไม่เห็น แต่ประสาทสัมผัสก็ทำงานได้ดี เมื่ออยู่ในสภาพที่มองเห็นได้ยาก เขาได้ยินเสียงคนวิ่งมาหาเขา ทำให้จึงต้องคิดมาตรการหลบเลี่ยงอย่างเร่งด่วน

มือค้นไปในกระเป๋ากางเกง จุดไฟกับห่อกระดาษสีแดง อันเล็กๆ แล้วโยนให้ห่างจากตัวไปรอบทิศทางอย่างรวดเร็ว

เสียงเหมือนไฟจุดชนวนระเบิดทำให้คาสึกิต้องมองรอบๆเพื่อหาต้นเสียง แต่กว่าจะหาเจอ ก็สายซะแล้ว

ห่อกระดาษแดงระเบิดซะก่อน

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง

“หวา!”คาสึกิตกใจ จนเผลอล้มไป กระดาษห่อสีแดงนั่นคือ..

“ประทัดเหรอ มีของเล่นเยอะไปมั้ย”คาสึกิใจหายแว๊บ นึกว่าระเบิดขนาดจิ๋ว แต่กลับกลายเป็นประทัดขนาดเล็ก เหมือนที่ใช้ในวันตรุษจีนซะงั้น

แค่อาการตกใจก็มากพอแล้ว สำหรับโกคุเทระ ที่อาศัยจังหวะนี้จุดระเบิดขนาดปกติอีกสองลูก ขว้างมาทางนี้

(ข้าว : ขนาดไม่ได้อยากสู้กัน ยังปาระเบิด ยิงกันไม่เลี้ยงขนาดนี้เลยนะ)

คาสึกิเห็นท่าไม่ดี โยนกระสุนปืนสำรองไปข้างหน้าเล็กน้อย ปืนถูกเล็งขึ้นอีกครั้ง เป้าหมายคือพื้นด้านหน้า ที่มีกระสุนกลิ้งอยู่

ปัง ! ปัง ! ปัง !

สามนัดซ้อนถูกยิงจากปืนลงดิน(มันเป็นสนามดินที่มีหญ้าขึ้นบ้างเล็กน้อย) กระสุนปืนที่กระทบกัน ทำให้เกิดแรงระเบิดจากดินลอยขึ้นมา กลายเป็นม่านที่ขัดขวางระเบิด ไม่ให้มาถึงคนผมดำ

“อะไรน่ะ”โกคุเทระมองอย่างสงสัย ที่ระเบิดของเขาไปไม่ถึงเป้าหมาย

คาสึกิที่ตั้งหลักได้แล้ว ก็จัดการทำเหมือนเดิมอีก เก็บปืนไปกระบอกหนึ่ง แล้วหยิบกระสุนสำรอง มาจำนวนหนึ่ง โยนออกไป ทันทีที่ตกพื้นก็ยิงทันที ส่งผลให้เกิดการระเบิดจากดินฟุ้งขึ้นมาเป็นระยะ เป็นการไล่ต้อนให้อีกคนหลบเลี่ยงไปเรื่อยๆ จนไม่มีเวลาจุดระเบิด

แต่ดูเหมือนจะได้แค่นี้ เมื่อกระสุนในปืนทั้งสองกระบอกหมดลง ทำเอาคาสึกิต้องรีบเปลี่ยน โกคุเทระที่ได้ยินเสียงปืนเงียบหายไป ก็เห็นจังหวะ ใช้เวลาที่อีกคนเติมกระสุน จุดระเบิด ขึ้นอีก  พร้อมโยนขึ้นฟ้า เล็งทิศทางจากเสียงปืนที่ได้ยิน แต่ยังไม่ทันปา ก็พลันได้ยินเสียง

ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด

ด้วยความตกใจ จากการที่ได้เสียงแปลก จึงเผลอโยนระเบิดขึ้นฟ้าไป

บรึม !

เสียงที่ได้ยินมาจากนกหวีดเลออนของรีบอร์น

“จบการแข่งขัน โกคุเทระออกนอกสนาม ผู้ชนะคือคาสึกิ”รีบอร์นประกาศ ส่วนโกคุเทระอ้าปากค้าง มองไปที่พื้น

.....แย้กกกก เลยเส้นเลเซอร์มาฟุตครึ่ง.....

“จ๊ะ ตามนั้นจ๊ะรีบอร์น ผู้ชนะ มินามิ คาสึกิ”เบี้ยงกี้ประกาศจบคู่สูดท้าย

เป็นการจบการต่อสู้แบบ เสี่ยงตายมาก เมื่อดูจากอาวุธของแต่ละคน แต่กลับไม่มีใครบาดเจ็บเลย เนื่องจากผลัดกันรุก ผลัดกันรับเป็นอย่างดี

คาสึกิเดินกลับไปหาเพื่อนของตน ส่วนโกคุเทระก็เดินคอตกกลับไปมาบอสของตน

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ครบแล้ว 7 คู่ เขียนยากจริงๆ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว

เมื่อการต่อสู้จบแล้ว แล้วรางวัลจะเป็นยังไงน้า........รอข้าวก่อนนะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปเลย