คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องวุ่นๆ
พวกเขาไม่รู้จะทำเช่นไร ในเมื่อแหวนนั้นได้กลับมาหาพวกเขา
"งั้นเราใส่มันไว้กับตัวเถอะ แหวนอาจจะให้อะไรเราก็ได้"ยูคิพูดขึ้น
พวกเค้าทุกคนตกลงกันว่าจะคล้องแหวนไว้กับคอ แล้วก็ไปโรงเรียนกัน
ในห้องเรียน ปี 3
“อรุณสวัสดิ์สึนะ วันนี้มาเช้าจังนะ”ยามาโมโตะทักสึนะด้วยความร่าเริง
“เจ้าบ้าเบสบอล อย่ามาตีสนิทกับรุ่นที่ 10 นะ อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นที่ 10”โกคุเทระที่เข้ามาแทรกกลางวงหันไปบ่นยามาโมโตะก่อน จะหันมาทักสึนะ
“อรุณสวัสดิ์ทั้ง 2 คน”สึนะตอบกลับ
แล้วเอากระเป๋าไปวางไว้บนโต๊ะ โดยมีคนทั้ง 2 ตามมาด้วย
“จริงสิ นี่เมื่อวานรีบอร์นบอกมาชั้นมาล่ะว่า คู่หมั้นเราแต่ละคนจะมีแหวนบอกเป็นสัญลักษณ์น่ะ”สึนะเล่าให้ทั้งคู่ฟัง
“แหวน”(X2)
“ใช่ รีบอร์นบอกคล้ายวองโกเล่ริงค์”
“ถ้ามีแหวนบอกแบบนี้ น่าจะหาไม่อยากนะ ไม่ลองหาหน่อยเหรอ”ยามาโมโตะเสนอ
“จะบ้าเรอะ แค่แหวนจะไปหาเจอได้ไง รูปแบบเป็นยังไงก็ยังไม่รู้เลย แล้วแกจะไปมีปัญญาหาเจอได้ยังไงไอ้เจ้าบ้า”โกคุเทระ หันไปโวยยามาโมโตะ
“ฮะ ฮะ ฮะ แค่ลองเสนอเอง ไม่เห็นต้องโวยขนาดนั้นเลย”คนตอบก็ยังยิ้มร่าเหมือนเดิม
“น่า น่า ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันเถอะ อรุณสวัสดิ์นาโอยะคุง”สึนะทักคนที่เพิ่งมาใหม่
“อรุณสวัสดิ์ เถียงอะไรกันเหรอ ดังมากเลยนะ”นาโอยะตอบพร้อมกับถามคำถาม เพราะเสียงยามาโมโตะกับโกคุเทระเถียงกันดังเกือบทั้งห้องเลย
“ฮะ ฮะ ไม่มีอะไรหรอก”สึนะตอบพลางหันไปดูอีกสองคนที่ยังเถียงกันอยู่ พร้อมกับคิดอยู่ในใจ เถียงกันดังแบบนี้ ดีนะที่เป็นเรื่องแหวน ถ้าเป็นเรื่องมาเฟีย มีหวังเป็นเรื่องใหญ่แหงเลย แต่คิดได้ไม่ทันไรอาจารย์ก็เข้ามาสอน ทำให้แต่ละคนแยกย้ายไปนั่งที่กัน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังเลิกเรียน
วันนี้ยามาโมโตะถูกพ่อใช้มาซื้อของที่ตลาด แต่ด้วยความที่เป็นคนเรื่อยเฉื่อยเลยแวะร้านนู่นทีร้านนี้ที ไม่ถึงบ้านสักที
“อ๊ะ นั่นมัน ฮานากาวะ นี่นา”ยามาโมโตะพูดขึ้นมา คนตรงหน้าเขา เดินผ่านเขาไปโดยไม่คิดจะทักเลย ทำให้เขาคิดว่า ยูคิเป็นคนที่เงียบจนเกือบเย็นชาเลยละมั้ง เพราะไม่ค่อยเห็นเขาคุยกับใครนอกจากโฮมุระกับมินามิที่ย้ายมาพร้อมกันเลย
ส่วนทางยูคิ ที่จริงวันนี้เป็นเวรยูกิน้องชายเขาต่างหากที่ต้องออกมาซื้อของ แต่เจ้าตัวดันลืมซะนี่ แถมกว่าจะกลับมาถึงบ้านก็เย็นพอสมควร ทำให้เขาต้องออกมาเอง แล้วคิดว่า พอซื้อของเสร็จจะด่าน้องชายให้หูชาไปเลย
ยามาโมโตะที่เพิ่งนึกได้ว่า คงได้เวลากลับบ้านแล้ว ก็เดินกลับไป ทางเดียวกับที่ยูคิเดินผ่านไป
ยูคิที่เดินบ่นน้องชาย(ในใจ)ไป ไม่ได้สังเกตดูทางว่า ทางข้างหน้านั้นมีบันไดอยู่ด้วย ทำให้เขาสะดุดขั้นบันได ทำให้เซจะล้มลง เขาหลับตาลง เตรียมรับความเจ็บ แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่เจ็บ ทำให้เขาลืมตาขึ้นมา
ยามาโมโตะถอนหายใจเบาๆ โชคดีที่เขาเดินมาทัน และรับยูคิได้อย่างเฉียดฉิว
“เกือบไปแล้ว โชคดีจัง นึกว่าจะรับไม่ทันซะอีก”ยามาโมโตะพูดกับคนตรงหน้าที่เขารวบตัวไว้ได้ทันก่อนจะล่วงลงไปพอดี
คำพูดของคนตรงหน้า ทำให้คนในอ้อมกอดได้สติขึ้นมา
“เอ่อ ขอบคุณที่ช่วยไว้ อ๊ะ แหวน”ยูคิบอกขอบคุณพร้อมกับดันตัวออกมา ทำให้แหวนของเขาที่ใส่อยู่หล่นลงมา
ยามาโมโตะก้มลงเก็บแหวนให้ ก่อนที่จะมองลงไป แต่มองไปมองมา ทำไมลายมันคล้ายกับหยดน้ำของวองโกเล่ริงค์เลยล่ะ
“เอ่อ แหวนนี่”ยามาโมโตะ กำลังจะถาม แต่ก็โดนยูคิแย่งแหวนไปซะก่อน
“ขอบใจนะ”ยูคิพูดแค่นั้น ก่อนวิ่งหายไป
ยามาโมโตะที่ยืนเอ๋ออยู่เกือบ 30 วินาที นั่งคิดทบทวบดีๆ ก่อนที่จะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา พร้อมกับคิดอยู่ในใจคู่หมั้น แหวนที่ลายคล้ายวองโกเล่ริงค์ ฮานากาวะ ยูคิ หมอนนั้นก็น่ารักดีแฮะ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ทางยูคิที่วิ่งหนีมาก็มาหยุดที่หน้าบ้านพอดี
เฮ้อ ทำไมเราต้องหนีด้วยนะ หมอนั้นก็เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งเอง
“ยามาโมโตะ ทาเคชิสินะ”ยูคิที่คิดถึงหน้ายามาโมโตะขึ้นมาก็เกิดอาการหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“พี่”
เสียงเรียกจากคนข้างหลังทำให้ยูคิหันไปมอง
“ยูกิ นายออกไปไหนน่ะ”คนที่เรียกเขาคือยูกิน้องชายของเขานั้นเอง
“แฮ่ แฮ่ ออกไปซื้อขนมน่ะ พอดีอยากกินขึ้นมา ก็เลยซื้อมาเผื่อทุกคนซะเลย”ยูกิว่าพลางชูห่อขนมขึ้นมา
แต่ยูคิก็แค่พยักหน้า แล้วเดินเข้าบ้าน ทำเอายูกิงงไปเลยทีเดียว เพราะเขาคิดว่าถ้าเขาเจอหน้ายูคิ ยูคิต้องบ่นแน่นอนเลย เรื่องที่เขาลืมซื้อของเมื่อตอนเย็นนี้ เลยอุตสาห์ซื้อขนมมาเซ่นนะเนี่ย
แต่ในเมื่อยูคิไม่บ่นอะไร เขาก็เดินเข้าบ้านอย่างสบายใจเฉิบ และระหว่างทางที่เดินแหวนที่เขาห้อยคอไว้ก็หล่นลงมาอีกรอบ
“อ่า หล่นอีกแล้วแฮะ สงสัยต้องไปหาซื้อสร้อยที่มันทนกว่านี้หน่อยแล้วมั้ง”ยูกิบ่นก่อนจะหยิบแหวนขึ้นมา
“จริงสิ หมอนั้นก็มีแหวนคล้ายๆเราเลยนี่นา”ยูกิพูดอยู่คนเดียวพลางนึกถึงเมื่อตอนที่เขาออกไปซื้อขนมมาเซ่นพี่
- - - - - - -ประมาณ 1 ชั่วโมงก่อน- - - - - - -
“หวาย ให้ตายสิ ทำไมคนที่ออกมาซื้อของแทนเราต้องเป็นพี่ด้วยนา แบบนี้มีหวังโดนบ่นหูชาแหงเลย”ยูกิที่เพิ่งบ้านแล้วนึกขึ้นได้ว่า วันนี้เป็นเวรตัวเองซื้อของ ก็รีบถามเรียวดูว่ามีคนไปซื้อแทนรึยัง ตอนแรกอุตสาดีใจว่ามีคนไปซื้อแทนแล้ว แต่คนที่ไปซื้อแทนนี่กลับกลายเป็นพี่ยูคิไปซะนี่ เลยทำให้เขาต้องออกมาหาซื้อของไปเซ่นพี่ซะหน่อย จะได้ไม่โดนบ่นมาก
ในระหว่างที่เดินเลือกอยู่นั้นว่าจะซื้ออะไรไปเซ่นดี ก็บังเอิญเหลือบไปเห็นร้านขนมญี่ปุ่นพอดี
“จริงสิ พวกพี่ๆชอบขนมญี่ปุ่นนี่นะ งั้นซื้ออันนี้ล่ะ”ว่าแล้วก็เดินตรงไปที่ร้านนั้น แต่ก็พอดีไปชนกับคนเข้า
“ขอโทษครับ”ยูกิพูดออกไปทั้งที่ตัวเองลงไปนั่งกับพื้นแล้วเรียบร้อย
“ไม่หรอกครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ พอดีผมไม่ได้มองทางน่ะ”ยูกิเงยหน้ามองดูคนที่ชนกับเขา ปรากฏเป็นเด็กหนุ่มหน้าจะอายุพอๆกับเขา แต่สวมชุดนักเรียนม.ปลายแฮะ ผมสั้นๆสีออกดำ ตาสีเขียว ดูไปแล้วคงจะสูงกว่าเขาหน่อยละมั้ง
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ไม่ได้มองทางเหมือนกัน”ยูกิยื่นมือเข้าไปหามือของคนตรงหน้าที่ยื่นออกมาช่วยเขาลุกขึ้น
“อ๊ะ นี่ของคุณรึเปล่า”คนตรงหน้าว่า พลางก้มเก็บอะไรซักอย่าง ปรากฏว่าเป็นแหวนของเขาเอง
“อ๊ะ ใช่ครับ นั้นแหวนของผมเอง”ว่าแล้วก็ยื่นจะไปรับแต่ดันผิดสังเกตเพราะคนตรงหน้าไม่ยอมคืนให้ แต่กลับยืนจ้องแหวนอยู่อย่างนั้น
“เอ่อ แหวนวงนั้น มีอะไรรึครับ”ยูกิถาม
“อ้อ เปล่า เปล่า แค่ดูว่ามันมีลายเหมือนของผมน่ะ นี่ไง”คนตรงหน้าเขาคืนแหวนให้พร้อมกับหยิบแหวนของตัวเองที่ห้อยคออยู่ออกมาให้ยูกิดู
“จริงด้วย ลายเหมือนกันเลย”ยูกิที่ดูอยู่โพล่งขึ้นมาทันที
“ฮะ ฮะ แปลกจังเลยนะ ปกติแล้ว ไม่น่าจะมีแหวนลายแบบนี้ได้นี่นา ไปซื้อมาจากไหนเหรอ”
“เอ่อ นี่เก็บได้น่ะ พอดีว่าชั้นถูกใจมันมากเลย ก็เลยเก็บไว้”ยูกิบองตามความจริง
“งั้นเหรอ อ๊ะ ผมต้องรีบไปแล้ว อันนี้ผมให้แทนคำขอโทษนะ”เด็กหนุ่มตรงหน้าพูดแล้วยื่นลูกอม 2-3 เม็ดให้ยูกิ ก่อนจะวิ่งออกไป
ซึ่งยูกิก็รับลูกอมไว้แล้วเดินเข้าไปซื้อขนมต่อ
- - - - - - - - - - - - -กลับมาปัจจุบัน- - - - - - - - - - - - -
“จะได้เจอ กันอีกมั้ยนะ หมอนั้นน่ะ”ยูกิว่า พลางหยิบลูกอมออกมา ทำให้เขาเพิ่งคิดได้ ว่าน่าจะถามชื่อไว้เนอะ ไม่น่าลืมเลย แต่ว่าหมอนั้นน่ะ ถึงจะเป็นแค่เด็กม.ปลาย แต่ก็หล่อดีเหมือนกันแฮะ
ความคิดเห็น