คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : อาหารเช้า
ณ ห้องอาหาร
รีบอร์นกำลังจิบกาแฟ นั่งไขว่ห้าง รอดูผลงานรอบเช้าที่ตัวเองไปทำไว้(กระสุนสั่งตรงพิเศษนั้นแหละ)
ลอบยิ้ม อย่างนึกสนุกเมื่อได้ยินคนคู่แรกที่กำลังเข้ามา
“ดีจ้า ฮิบาริ ฮิคารุ ลงมาเป็นคู่แรกเลยน้า”รีบอร์นทัก
“อืม”ฮิบาริทักตอบ
“ยังไม่มีใครลงมาเลย”ฮิคารุว่า พลางมองไปรอบห้อง
“อ้อ ชั้นให้นาฬิกาปลุกไปแล้ว เดี๋ยวคงลงมากัน”รีบอร์นบอก
“นาฬิกาปลุก ที่ห้องไม่เห็นมีนี่นา”ฮิคารุถาม
“พวกนายลงมาเร็วน่ะ เลยไม่เจอ”
“หา”คำตอบของรีบอร์น ทำเอาคนฟังทั้งคู่ถึงกับขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
“ไปตักข้าว มากินก่อนก็ได้ อยู่ตรงนู้น”รีบอร์นว่า พลางชี้มือ ยังโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลกัน แต่ยาวเชียว ยาวเกือบ 3 เมตรได้มั้ง
ฮิคารุเหงื่อตกเล็กน้อย เมื่อคืน เป็นอาหารฟูลคอร์ส แล้วตอนเช้าจะเป็นอะไรอ่ะ
เมื่อทั้งสองคนเดินมาดู ก็โล่งใจนิดหน่อย เฮ้อ แบบธรรมดา สำหรับในโรงแรมน่ะนะ(คิดเอาง่ายๆ อาหารเช้าบุฟเฟ่ย์ในโรงแรมนะครับ )
ฮิคารุมองดูแปปนึง แล้วเลือกตักมา 2- 3 อย่าง แล้วพอจะเดินกลับไปที่โต๊ะ ก็เจอ ผู้ชายหัวสีน้ำเงินทรงสัปปะรด กำลังคุยอยู่กับรีบอร์น
แต่พอมองไปมองมา เขากลับไม่เจอโทโมกิที่พักอยู่ห้องเดียวกัน เขารีบวางอาหารไว้บนฌต๊ะ แล้วเตรียมจะเข้าไปคุยกับมุคุโร่
แต่อีกคนก็สลายหายไปเรียบร้อย
“เฮ้ย อีกแล้วเรอะ”ฮิคารุโวยวาย
“ไม่มีอะไรหรอกน่า กินข้าวไปเหอะ”รีบอร์นว่า
“ทำไม่มีแค่ หมอนั้นล่ะ โทโมกิไปไหน”
“หมอนั้น มุคุโร่น่ะเหรอ”
“ใช่ๆๆ”
“โทโมกิ ไม่สบายนิดหน่อย แต่ไม่ต้องห่วง มีมุคุโร่ดูแลแล้ว”รีบอร์นตอบ
ฮิคารุที่ได้ยิน ก็ทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็ต้องหยุดกลางทาง เมื่อฮิบาริจับเขาไว้
“จะไปไหน”ฮิบาริถาม
“ห้องมุคุโร่”
“งั้นก็ฝันได้เลย ชั้นไม่มีทางปล่อยให้นายไปหาหมอนั้นแน่”ฮิบาริว่า พร้อมกับมีรังสีอำมหิตโพล่ออกมา และลากฮิคารุกลับไปนั่งที่โต๊ะ
“ชั้นจะไปหาโทโมกิ ปล่อยนะ”
“ไม่ ชั้นไม่ให้ไป”ฮิบาริว่าหน้าตาย เรื่องอะไรที่เขาต้องปล่อย ให้คนตรงหน้าไปหาศัตรูเล่า เกิดมันคิดอะไรพิเรนท์ขึ้นมา เดี๋ยวจะซวยไม่ใช่น้อย ไม่สิ ไม่ใช่ซวย แต่จะเหนื่อยไม่ใช่น้อยต่างหาก
“นี่ นา..”
เสียงฮิคารุถูกกลบด้วยเสียงของ..
“พระอาจารย์แปร๋น แปร๋น”
“คุณเรียวเฮครับ ไม่ต้องตะโกนก็ได้”เรียวว่า พลางมองเข้าไปในห้องอาหาร
“อรุณสวัสดิ์ ฮิคารุ คุณฮิบาริ”
“โอ้ อรุณสวัสดิ์อย่างสุดหูรูดนะ ทั้งคู่”เรียวเฮทักทายบ้าง
“อือ หวัดดี”ฮิคารุเป็นตอบ เพราะยังไง หวังให้ฮิบาริตอบคงยากมากแหง
“ถามหา พระอาจารย์แปร๋น แปร๋น แต่เช้าเลยนะเรียวเฮ มีอะไรเหรอ”รีบอร์นทัก
“อ้อ เจ้าหนูเหรอ พอดีว่าที่ห้องน่ะ เหมือนจะมีคนลอบยิงน่ะ มีใครเข้ามารึเปล่า”เรียวเฮหันไปถามอย่างจริงจัง(ซึ่งนานทีจะมีซักหน)
“ลอบยิงเหรอ เรียว”ฮิคารุถามอย่างตกใจ
“อือ แต่ไม่เป็นไรหรอก พอดีเห็นแค่เศษกระจก กับร่องรอยสุนน่ะ”เรียวตอบแล้วถามกลับ
“แล้วฮิคารุล่ะ เป็นอะไรมั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นไม่เห็นโดน”
“ลอบยิงมาจากแถวนี้รึเปล่า เจ้าหนู”ฮิบาริถามรีบอร์น
“ไม่ใช่หรอกน่า แถวนี้เป็นที่ของวองโกเล่ทั้งหมดน่ะ ไม่มีใครเข้ามาได้หรอก”รีบอร์นย้ำ
“งั้นก็แสดงว่า กระสุนพวกนั้น มาจากนายล่ะสิ รีบอร์น” เสียงที่แทรกเข้ามาระหว่างบทสนทนา ทำให้คนในห้อง ต้องหันไปมองผู้มาเยือน
“อรุณสวัสดิ์ คาสึกิ คุณซาวาดะ”เรียวทัก
“จริงเหรอ สึนะ”คาสึกิ ถามกลับ
“ก็นายบอกเองนี่ ว่าแถวนี้ เป็นของวองโกเล่ ถ้าจะมีใครสั่งการ ล่ะก็คงเป็นนายแหง”สึนะหันไปบอก แล้วมองไปทางรีบอร์น คาสึกิเองก็มองไปที่รีบอร์นอย่างจับผิดเช่นกัน
“เฮอะ บางที ลางสังหรณ์ของนายก็ทำให้ชั้นเซ็งเหมือนกันนะนี่”รีบอร์นว่า พลางถอนหายใจ
คำพูดที่ได้ยิน ทำเอาคนฟังแต่ละคนถึงกับส่ายหัว โดยเฉพาะผู้เป็นลูกศิษย์
“ก็แค่นาฬิกาปลุกน่า”
“ใครใช้ให้นาย เอากระสุนปืน มาปลุกกันแต่เช้าหะ ใครเขาเคย”สึนะโวยวายต่อทันที
“ชั้นนี่ล่ะ นายมีปัญหามั้ย ถ้ายังไม่หุบปากล่ะก็ ระวังจะอดข้าวเช้านะ”รีบอร์นว่า พลางเปลี่ยนเลออนให้เป็นปืน ทำเอาสึนะ รีบถอยทันที อุตสาหนีกระสุนปืน มาล่ะ ยังมาเจออีกเพิ่มอีกเหรอ
“ไม่บ่นก็ได้ ไม่อยากกินกระสุนแต่เช้า”สึนะว่า พลางชวนคาสึกิไปหาอะไรกินที่โต๊ะ
ในระหว่างที่ตักอยู่นั้น ก็มีเสียงทักทายสึนะ
“อรุณสวัสดิ์ครับ รุ่นที่ 10”
“อรุณสวัสดิ์ โกคุเทระคุง นายโดนกระสุนจากรีบอร์นปลุกมั้ย”
“นั้น กระสุนจากคุณรีบอร์น รึครับ”
“อือ เห็นบอกว่า นั้นเป็นนาฬิกาปลุกน่ะ”สึนะตอบ แบบเหงื่อตกหน่อยๆ ส่วนคนฟัง ก็หันไปมองอีกคนที่เดินลงมากับเขา เพียงแต่ตอนนี้ไปรวมอยู่ที่กลุ่มแล้ว
“มีอะไรเหรอ”สึนะถาม เมื่อเห็นโกคุเทระเงียบไป
“ไม่มีอะไรหรอกครับ กินข้าวกันดีกว่านะ”
“อือ มีเพียบเลย อาหารเช้าในโรงแรมชัดๆ”สึนะว่า
“แบบไหนผม ก็ไม่เกี่ยงหรอกครับ อย่าเอาของที่อาเจ้ทำมาก็พอ”
“555+ นั้นสินะ ถ้ากินนั่น ก็มีสิทธิตายแหง”
แล้วคู่ก็เดินไปหาที่นั่งกิน ประจบเหมาะกับได้ยินเสียงทักสวัสดีตอนเช้า
“อรุณสวัสดิ์ สึนะ โกคุเทระ”
“อรุณสวัสดิ์ ยามาโมโตะ”สึนะทัก
“ไง ลงมาช้านะแก”โกคุเทระทักต่อ
“ฮะ ฮะ นิดหน่อยนะ หิวชะมัดเลย”ยามาโมโตะว่า
“ไปเลือกอาหารมาสิ โต๊ะนั้นน่ะ”สึนะว่า แล้วชี้ไป
รอแปปๆ ยามาโมโตะ ก็มานั่งลงข้างๆสึนะ
“ทำไมหัว นายมันดูโนๆ”โกคุทัก
“อ๋อ นี่น่ะเหรอ..”ยามะจับหัวเบาๆ ก่อนจะมองไปที่ยูคิ ซึ่งยูคิที่รู้สึกตัวก็สะบัดหน้าหนีซะอย่างนั้น
“แกล้งยูคินิดหน่อยน่ะ เลยโดนเอาคืน”พูดจบ ก็หัวเราะร่วน
“เจ้าคู่สุดท้าย ลงมาช้าจังแฮะ อยากได้นาฬิกาปลุกอีกรึไง”รีบอร์นว่าเบาๆ แต่ก็ดังพอให้สึนะได้ยิน
“อย่าน่า รีบอร์น เดี๋ยวก็ลงมานั้นแหละ”สึนะรีบห้าม
“เอ เหลือเจ้ามุคุโร่ กับเจ้าวัวบ้าสินะ”โกคุเทระว่า แล้วมองดูโดยรอบ
“มุคุโร่ลงมาแล้ว ออกไปแล้ว เหลือเจ้าแรมโบ้”
“น่าๆ ใจเย็นสิ นั่นไง มาแล้วล่ะ”ยามะว่าพลางมองไปที่ประตู
“ยูกิ นายลงมาช้านะ”ยูคิบ่นทันที ที่เห็นน้องชาย
“อะไรเนี่ย พี่ เห็นกัน ก็บ่นแต่เช้าเลยนะ ใครที่ไหนทำพี่อารมณ์เสียล่ะเนี่ย”ยูกิว่า
“อย่าพูด เหมือนไม่รู้คำตอบน่า จะมีคนได้สักกี่ประเภทกัน ที่ทำชั้นฟิวส์ขาดได้เนี่ย”ยูคิตอบ
“ฟิวส์ขาดเหรอ อืม ก็มีพวกโรคจิต พวกเนียน หรือไม่ก็พวกที่คิดจะกดพี่ใช่มะ แล้วผมต้องไปตามเก็บศพป่ะ”น้องชายถามอย่างอารมณ์ดี
“อยากเก็บศพตัวเองมั้ย”คำตอบที่ได้รับ ทำเอายูกิเงียบในบัดดล แล้วเปลี่ยนเรื่อง ชวนแรมโบ้ไปหาอะไรมากินกัน
เมื่อยูกิ เดินไปแล้ว ยูคิก็หันมามองยามาโมโตะแบบไม่สบอารมณ์เท่าไร
“แหะ แหะ”ยามาโมโตะยิ้มให้
“เพราะงี้สินะ นายเลยมีแผล แถมฮานากาวะคนพี่ ก็ลงมาก่อนอีก ทั้งที่คนอื่นลงมาเป็นคู่ๆ”โกคุเทระถาม
“555 น่ากลัวเอาเรื่องอยู่นา”
“รุนหวาด สึน้า”แรมโบ้ทัก
“อือ ลงมาช้าจังนะ”
“อ้อ เสียเวลาทำแผลนิดหน่อยน่ะ”แรมโบ้ตอบ
“ทำแผลอะไรแต่เช้า”สึนะถาม
“กระสุนเชี่ยวนิดหน่อย ไม่รุมาจากไหนอ่ะ”
“จากไหนน่ะเหรอ ก็จากคนที่กำลังจิบกาแฟอยู่นั้นไง”คำตอบของสึนะ ทำเอาแรมโบ้หันขวับ
“รีบอร์นเรอะ”
“เฮ้อ”สึนะถอนหายใจอย่างเบื่อหนาย
“อย่ามามัวแต่พูดมาก รีบกินกันได้แล้ว ชั้นมีเรื่องจะประกาศ”รีบอร์นว่า
......................................................................................
ยาวหน่อยนึงนะ
หลังจากนี้ ข้าวขอหายไปนานหน่อยนะ
เนื่องจาก มันมาอีกแล้ว การฝึกงาน เบื่อแล้วอ่ะ แต่ของมันต้องน่ะนะ เลยต้องทำใจ
ถ้ามีเวลา จะมาหาลงให้นะ
ความคิดเห็น