คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : ตอนเช้า ห้องสายหมอก
เช้าวันใหม่ ณ ปราสาทลับๆ(?) ฉากเมื่อวานจบตรงไหน แล้วมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหม ไม่มีใครรู้.. แสงแดดส่องสว่าง ลอดผ้าม่านเข้ามาแยงตาร่างที่กำลังหลับอยู่อย่างสบาย... ดวงตาสองสีลืมขึ้นอย่างช้าๆ.. เช้าแล้วเหรอครับ สงสัยเมื่อวานผมคงจะเหนื่อยไปหน่อย รู้สึกอยากนอนต่อจัง...
เมื่อเพ่งมองไปด้านข้าง ก็พบร่างเล็กนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ในอ้อมแขน แหม.. ยังไม่ตื่นอีกเหรอครับ.. นั่นแค่ปฐมบทนะครับ แต่ก็นะ.. เดี๋ยวบทต่อไปตามมาแน่ๆ.. จะเริ่มตอนนี้เลยดีมั้ยนะครับ.. นอนไร้เดียงสาแบบนั้นน่ะ.. มันน่ากดนะครับ..
หรือจะแค่ลักหลับดีล่ะ ไม่อยากปลุก...แต่อยากกด คิดได้จบแล้ว ก็เล่นเลยดีกว่าครับ จะได้ไม่เสียเวลา
ผมกอดอีกคนให้แน่นขึ้น สูดกลิ่นตัวหอมๆ และก่อนที่ผมจะทำมากกว่านี้ อีกคนที่นอนอยู่ก็ดูท่าว่าจะรู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว
“อืม.มม.”อีกคนส่งเสียงเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม ที่กำลังแกล้งหลับ(ด้วยความรวดเร็ว) แล้วสะดุ้งโหยงเลย แถมสีหน้า ก็กำลังแดงเรื่อๆด้วย แล้วผมก็ได้ยินกลืนน้ำลายเบาๆ ก่อนที่มือผมที่กำลังกอดโทโมกิอยู่ ก็ค่อยๆถูกดึงออก ส่วนคนที่ดึงออกก็กำลังคลานหนีลงจากเตียง แต่......
ตุ้บ!!!
“เจ็บ..”โทโมกิร้องเบาๆ ก่อนจะพยายามลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ซึ่งผมก็พอจะรู้ว่าทำไม ความอ่อนล้า จากเรื่องเมื่อคืน คงจะเล่นงาน จนทำให้เขาลุกไม่ขึ้นนั้นแหละครับ
ผมลุกขึ้นเบาๆ ก้มตัวนิดหน่อย อุ้มอีกฝ่ายขึ้นมานอนบนเตียง ซึ่งอีกคนก็ไม่ขัดขืนอะไร ถ้าจะเจ็บเอาเรื่อง เห็นแล้ว แกล้งต่อไม่ลงเลย
เอาแค่นอนกอดเฉยๆก็ได้ แล้วผมก็แกล้งหลับ ซุกตัวลงกับร่างบอบบางต่อ
“อ้าว นึกว่าตื่นแล้ว แค่ละเมอเหรอ”โทโมกิว่าเบาๆ พลางทำหน้ามุ่ย แต่ตอนนี้เขาขยับไม่ได้เลย เจ็บชะมัด จึงทำได้แค่นอนต่อไป
โทโมกิที่กำลังจะเคลิ้มหลับต่อ ก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมือของคนที่คิดว่าหลับอยู่ กำลังลูบอย่างช้าๆที่หลังของเขา
“นาย ไม่ได้หลับนี่นา ปล่อยเลยนะ”โทโมกิว่าเสียงดัง แต่ผมก็ไม่สะทกสะท้าน ลืมตาขึ้น ดึงเสื้อคลุมที่อีกฝ่ายสวมอยู่เข้ามาใกล้ แล้วกดจูบหนักๆลงที่ต้นคอขาว
“อือ.หยุดนะ จะทำอะไรอีก”
“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่เห็นคุณน่ารักดี เลยอยากกดคุณอีกรอบเท่านั้นเอง”ผมตอบหน้าตาเฉย แต่อีกคนกลับตอบผมว่า
“จะบ้าเหรอ ใครจะยอมกัน”
“ยังไงซะ ตอนนี้ คุณก็ทำอะไรผมไม่ได้อยู่ เพราะงั้น ทำใจเถอะนะครับ”ผมยิ้มหวาน(อาบยาพิษ)ให้โทโมกิ
ซึ่งอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนอยากตายขึ้นมายังไงอย่างงั้นเลย แต่ผมยังไม่ยอมให้ตายหรอกนะครับ ไม่งั้นผมจะอยู่กับใครละครับ
แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรมากกว่านี้ ก็มีเสียงดังมาจากโคมไฟตรงหัวเตียง ดูเหมือนจะมีลำโพงติดไว้ตรงนั้น แล้วผมก็ได้ยินเสียง
“ดีจ้า ทุกท่าน ตอนนี้ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว มารวมตัวกันได้แล้ว”เสียงอัลโกบาเลโน่รีบอร์นดังมาจากตรงนั้น
“มาขัดจังหวะตอนนี้ คิดว่าจะไปเหรอครับ”ผมว่าเบาๆ ตอนนี้ผมยังไม่อยากปล่อยมือจากเหยื่อ(?)นี่นา
พอผมพูดจบ ไม่ถึง 10 วิ เสียงกระสุนปืนก็ดังมากจากหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ติดกับระเบียง พร้อมกับห่ากระสุนที่พุ่งมาใส่หัวเตียง หน้าต่างบานใหญ่ แตกละเอียดไม่มีชิ้นดี
เหวอ เล่นกันงี้เลยเหรอครับ อัลโกบาเลโน่
“โอเคๆลุกก็ได้”ผมว่าแล้วปล่อยมือจากเหยื่อ(?)
“นายนอนต่อไปเหอะ ยังไงซะ นายก็ลุกไม่ขึ้นอยู่ดี เดี๋ยวผมหาของกิน กับยามาให้ นอนต่อเถอะ”ผมบอกโทโมกิ
“แล้วห้ามลุกไปไหนจนกว่าผมจะกลับมานะครับ”ผมขู่ส่งท้าย ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ออกจากห้องไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ให้ตายสิ เจ้าพวกนี้นิ ต้องให้เล่นไม้แข็งอยู่เรื่อย”รีบอร์นบ่นเบาๆให้ดีโน่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆฟัง เมื่อเขาจัดการสั่งให้ดีโน่กับลูกน้อง จัดการสาดกระสุนใส่หน้าต่างห้องพัก ทั้ง 7 เพื่อปลุกให้ตื่นเรียบร้อย
(ใจร้ายจริงๆ ไม่กลัวเขาตายเรอะ : ข้าว)
“เอาล่ะ ไปเตรียมตัวต่อดีกว่า”แล้วรีบอรฺนก็เดินหายเข้าไปในคฤหาสน์ ทิ้งดีโน่ไว้ข้างนอกซะงั้น
ความคิดเห็น