ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

    ลำดับตอนที่ #7 : ซื้อของ

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 7.4K
      812
      17 มิ.ย. 61


    หลังจากนั้น รอบตัวบาคุโก ก็ยังคงเป็นปกติ แต่ก็ยังมีการติดตามของตำรวจนอกเครื่องแบบอยู่ เพราะทางด้านเขาน่ะปกติ แต่ทางเพื่อนเก่าเขานี่สิ มีอุบัติเหตุเพิ่มอีก 2 คน แต่ก็เป็นแค่แผลเล็กน้อย แถมการเกิดสถานการณ์ก็ยังเป็นเหมือนกัน ทำให้ทสึกะอุจิ ยังไม่ยกเลิกคำสั่ง และทำการสืบสวนต่อไป



     

    “เป็นอะไร บาคุโก ท่าทางอารมณ์ไม่ดีเลยนะ”คิริชิมะทักตอนกินข้าวเที่ยงกันบนดาดฟ้า

     

    “ท่าทางหงุดหงิดแบบนี้ ไปหาของแก้เครียดในเมืองมั้ย”คามินาริเสนอ

     

    “นั่นสิๆ ชั้นก็อยากไปเดินเล่นง่า”เซโระยกมือเห็นด้วย ตามด้วยคิริชิมะอีกคน

     

    “โอเค งั้นเย็นนี่ไปกันเล้....”คามินาริพูดยังไม่ทันจบ บาคุโกก็แทรกทันที


     

    “ไปให้เครียดกว่าเดิมเรอะ ชั้นยังโดนตำรวจเฝ้าตามอยู่เลยนะเว้ย”พูดจบก็ระเบิดกล่องนมที่อยู่ในมือจนมันสลายไป ดีนะที่กินหมดแล้ว ไม่งั้นคงเละ


     

    “ยังตามอยู่เหรอ 2 อาทิตย์แล้วนะ”คิริชิมะถาม พร้อมมองเพื่อนของตน

     

    “เออ มันมีคนเจออุบัติเหตุเพิ่มน่ะสิ สาเหตุเดิมด้วย”บาคุโกตอบแบบไม่สบอารมณ์

     

    “แย่จังแหะ ถ้างั้นโปรเจ็คคงล่..”เซโระที่พูดยังไม่จบ ก็ต้องชะงักเมื่อได้เสียงสั่นมือถือ



     

    ซึ่งเป็นโทรศัพท์ของบาคุโก


     

    “ยัยป้า มีอะไร”บาคุโกกดรับพร้อมถาม จนคนอื่นๆมองอย่างปลงตกกับความหยาบคายของเพื่อนคนนี้


     

    “ชั้นเป็นแม่แกนะ พูดให้มันดีๆหน่อย”เสียงของมิซึกิดังออกมา จนคนอื่นๆได้ยิน

     



    .....นายพูดแบบนี้กับแม่จะดีเหรอ......(X3)



     

    “เออน่า มีอะไร”บาคุโกบอกปัดไป

     

    “ถ้าเลิกเรียนแล้ว เข้าเมืองไปซื้อลิปสติกกับยาทาเล็บให้ชั้นด้วย”คุณแม่สั่ง

     

    “เรื่องไรเล่า ไปเองเซ่”

     

    “ถ้าชั้นอยู่บ้านคงไปเองแล้วชวนอิงโกะออกไปดูของด้วยแล้วย่ะ ไม่ต้องมาใช้แกหรอก”

     


    “.....”ชื่อของบุคคลสามทำให้บาคุโกคนลูกเงียบไป

     


    “เข้าใจมั้ย คัตสึกิ ของรุ่นจำกัดจำนวนนะ อย่าให้พลาด เงินชั้นโอนใส่บัตรให้แล้ว ส่วนรายละเอียดส่งไว้ให้ในไลน์แล้ว ถ้าพลาดชั้นจะตัดค่าขนมแก 3 เดือน”มิซึกิทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะตัดสายไปโดยไม่ฟังคำท้วงของลูกชาย

     

     “เดี๋ยว”แต่ไม่ทันซะแล้ว จึงได้แต่ถอนหายใจอย่างหัวเสีย




     

    “มีอะไรรึเปล่า”คิริชิมะถาม

     

    “ยัยป้าใช้ให้ซื้อของ แล้วอะไรวะเนี่ย”คัตสึกิเปิดดูรายละเอียดที่แม่ว่า แล้วสบถออกมา ทำให้คนอื่นๆต้องชะโงกหน้าเข้ามาดูอย่างสงสัย

     



    .....เป็นของที่พวกเขาไม่ถนัดเอาซะเลย....

     



    “งั้นเอาไปถามพวกผู้หญิงในห้องล่ะกัน”คามินาริสรุป แล้วทุกคนก็อพยพ กลับเข้าห้องเรียนไป








     

    ผลจากการสอบถาม ก็ทำให้พวกเขา 4 คนต้องเข้ามาเดินดูของในเมืองอยู่ดี แถมด้วยตำรวจนอกเครื่องแบบ 2 นาย ก็ตามบาคุโกมาด้วย ตำรวจทั้งสองนายที่ได้รับคำสั่งให้มาคอยดูบาคุโก พวกเขาได้รับอนุญาตเป็นพิเศษ จะคอยอยู่ในห้องพัก คอยสอบถามเรื่องราวเป็นพักๆจากอ.ที่สอน ส่วนเวลาเลิกเรียน พวกเขาจะคอยจับตาดูอยู่ถึงราว 4-5 ทุ่ม ถ้าไม่มีอะไร พวกเขาถึงจะกลับ

     

     

    พวกเขาหาร้านที่ว่าได้ไม่ยากเท่าไร เพราะคนบอกทาง บอกได้ครบถ้วนไม่มีตกหล่น แต่ที่แต่ละคนชะงักตอนนี้คือ อารมณ์แบบร้านผู้หญิงจ๋า มีแต่สีชมพู ไม่ก็ลายเสือประดับข้างผนัง(ส่องจากข้างนอกน่ะนะ) มีแต่ผู้หญิงเต็มร้าน ทั้งสาวเล็กสาวใหญ่เนี่ย ผู้ชายทั้งแท่งแบบพวกเขาทำไมจะกล้าเข้าฟะ

     




    “ทำใจเถอะ บาคุโก เพราะถ้านายไม่เข้า นายคงโดนตัดค่าขนมแน่”เซโระพูดเมื่อหายอึ้ง

     

    คัตสึกิกุมขมับกับหน้าร้าน นึกสาปแช่งแม่ตัวเองอยู่ในใจ ก่อนจะนึกแผนที่วางของในร้านตามที่ผู้รู้บอกมา

     

    ก่อนจะลากแขนคิริชิมะที่อยู่ใกล้ที่สุดเดินเข้าร้านไป



     

    ส่วนคามินาริ กับเซโระ ก็โบกมือบ๊ายบาย เล่นมือถือรออยู่หน้าร้าน

     

    ไม่ถึง 10 นาที ทั้งสองคนก็เดินออกมารึเรียกวิ่งจะดีกว่า

     



    “เร็วจัง”เซโระทัก

     

    “ก็มันอยู่ตามที่บอกเลยนี่นา เจอปุ๊บคว้าปั๊บเผ่นโลด แถมน่าจะชิ้นสุดท้ายด้วย”คิริชิมะตอบ



     

    ในมือบาคุโกมีถุงของเจ้าปัญหา ก่อนที่จะโวยออกมาตามภาษาคนความอดทนต่ำ


     

    “มันก็ดีที่หาเจอเร็วแถมทันเฉียดฉิว ถึงผู้หญิงจะมองบ้างก็ไม่แปลก แต่ไอครึ่งสีนั่นมันรู้ได้ไงวะ”


     

    “ไม่รู้สิ”(X2)



     

    ใช่แล้ว คนที่บอกทางมาร้าน และตำแหน่งของเชล์ลวางของ คือ โทโดโรกิ โชโตะ!!!!






     

    ส่วนอีกคนที่ไม่ตอบ ก็ยื่นมือถือมาให้ดู ทำเอาทั้ง 3 คน ต้องอ่านไลน์อย่างสงสัย


     

    โทโดโรกิ โชโตะ : เจอมั้ย

    คามินาริ เด็งกิ : เจอแล้ว ขอบใจนะ

    โทโดโรกิ โชโตะ : งั้นก็ดีแล้ว

    คามินาริ เด็งกิ : ว่าแต่ นายรู้จักร้านนี้ได้ไง แถมยังตำแหน่งวางของอีก

    โทโดโรกิ โชโตะ : อ๋อ พี่สาวลากมาบ่อยน่ะ

    คามินาริ เด็งกิ : พี่สาวเหรอ?

    โทโดโรกิ โชโตะ : อือ ลากมาช่วยถือของน่ะ บางทีพี่เขาก็นึกสนุกจับชั้นเป็นหุ่นลองแต่งตัวแต่งหน้าเหมือนกัน

    คามินาริ เด็งกิ : …….ลำบากหน่อยนะ (ส่งสติเกอร์เหงื่อตกไปให้)

    โทโดโรกิ โชโตะ : ปลงแล้วล่ะ ชั้นไปหาไรกินก่อนนะ บาย

    คามินาริ เด็งกิ : ขอบใจนะ บาย

     


    เมื่อทั้ง 3 คนอ่านจบ ก็เกิดอาการสงสารโทโดโรกิหน่อยๆ แล้วพวกเขาก็ไปหาอะไรกินบ้าง



     

    หลังจากเจรจา ถกเถียง ตีกันอยู่นาน ผู้ชนะจากการเป่ายิงชุบ เลือกของกินคือ คามินาริ

    ร้านที่คามินาริเลือก คือร้านคัตสึด้ง ที่เป็นร้านที่ชื่อในย่านนี้ ดูเหมือนตอนนี้คนจะยังไม่เยอะ พวกเขาเลยรีบเข้าไปในร้านก่อน



     

    ตอนที่เปิดประตู ก็มีคนเดินสวนออกมา ทำให้พวกเขาหลบทางให้ก่อน แต่นั่นก็ทำให้บาคุโกะชะงักอีกรอบ

     


    “น้าอิงโกะ”




     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×