Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #37 : คนที่นัด

มาลงให้แล้วน้า

มาแบบกลัวระเบิดในมือ 

คุณจีจี้ซัง และอีกหลายๆคนที่เหมือนจะมีระเบิด 

อย่าเพิ่งประทุษร้ายไรต์น้า แค่ช่วงนี้สนุกกับการหาโดจินไปหน่อยเท่านั้นเอง

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

คัตสึกิวิ่งออกมาจากร้านสะดวกซื้อ โดยลืมทุกอย่างไปหมด ทั้งคำเตือน ทั้งตำรวจที่ติดตาม ทั้งความปลอดภัยของเจ้าตัว เพราะตอนนี้เขาสนใจเพียงเนื้อหาที่คุยทางโทรศัพท์เมื่อครู่อยู่

เขาวิ่งมาจนถึงสวนสาธารณะกลางเมือง ที่มีพื้นที่สีเขียวใหญ่ที่สุดในเมือง พลางสบถอยู่ในใจว่า อยากใช้อัตลักษณ์ในเมืองได้โว้ย ไม่งั้นคงถึงนานล่ะ

เขากดโทรศัพท์โทรออกอีกครั้ง เพื่อบอกว่าเขามาถึงแล้ว และยืนยันตำแหน่งของอีกฝ่าย

เมื่อได้ตำแหน่งแล้วก็กดวางสาย แล้วออกเดินไปที่ตำแหน่งนั้น ในระหว่างนั้นมือถือก็สั่นอีกรอบ คัตสึกิเหลือบสายตามองชื่อที่เซฟไว้ แต่ก็ตัดสายไป

“โอ้ย ตัดสายทำไมเนี่ย มีเรื่องอะไรกันอีก”ทสึกะอุจิว่าอย่างหัวเสียหน่อยๆ เพิ่งเตือนไปยังไม่ถึง 20 นาที ลูกน้องของเขาก็โทรมาแจ้ง ว่าคัตสึกิพรวดพราดวิ่งออกไป จนเขาต้องโทรมาถาม แต่เจ้าตัวดันตัดสายเขาทิ้งนี่สิ

เมื่อลองโทรอีก ผลก็เหมือนเดิมคือตัดสายทิ้ง จนต้องถอนหายใจโทรหาลูกน้องของตนแทน  โชคยังดีที่ไม่ได้คลาดสายตาไป เมื่อได้พิกัด ตนเองก็รีบออกจากรมไปในทันที

แต่กว่าจะออกไปได้ก็เล่นเอาเหนื่อยแทบแย่ เมื่อยังมีพวกนักข่าวรออยู่หน้ากรมอีกเพียบ แถมก่อนออกไปตาซ้ายก็ยังกระตุกถี่ๆอีก ทำเอาทสึกะอุจิต้องถอนหายใจอีกรอบ พลางนึกไปว่า ถ้าได้ปิดคดีนี้ จะต้องขอลาพักร้อนระยะยาวให้ได้

เมื่อเห็นว่า ปลายสายไม่โทรมาแล้ว คัตสึกิก็เก็บมือถือลงกางเกง พลางนึกไปว่า เดี๋ยวค่อยโทรหาทีหลังแล้วกัน

สองขาเดินมาจนถึงจุดนัดพบ พลางกวาดสายตามองไปเรื่อย จนเจอเป้าหมาย นั่งอยู่ใต้ร่มไม้ ห่างไปอีกไม่ไกล

“มีเรื่องอะไรจะคุย”เมื่อเดินมาจนถึงตัว เขาก็ไม่รอช้า เปิดประเด็นตรงจุดทันที

คนโดนทัก เงยหน้ามองคนมาใหม่ พลางเงียบไม่พูดอะไร

คนผมสีฟางก็เงียบตอบ พลางจ้องกลับคนที่เขาเพิ่งเมมชื่อในโทรศัพท์ไป

“อยากคุยเรื่องอิซุคุ”

“ทำไมเรียกชื่อเจ้านั่นได้หะ ไอ้ครึ่งสี”คัตสึกิโวยวายในทันที เมื่อเห็นว่าโชโตะเรียกชื่อของเดกุได้ ทั้งที่ไม่น่าจะสนิทกัน

“ก็เจ้าตัวอนุญาตให้เรียกได้ นายมีปัญหารึไง”โชโตะตอบเสียงเรียบพลางมองคนที่เริ่มเดือด แต่ยังพอมีสติไม่ใช้อัตลักษณ์ระเบิดเขาซะก่อน

“ไปสนิทกันตอนไหนฟะ”คัตสึกิยังคงตะโกนถามอยู่ ทั้งที่อยู่ห่างกันไม่ถึงเมตรเลย

“ช่างเถอะน่า ชั้นมีเรื่องอยากถาม เรื่องอิซุคุ”พอได้ยินชื่อ คัตสึกิก็เงียบไปในทันที

“จะถามอะไร เรื่องที่เจ้านั่นเป็นวิลเลินรึไง”นัยน์ตาสีแดงมองสบนัยน์ตาสองสีที่ไม่หลบตาเขา

“เรื่องจริงเหรอ”

“ข่าวออกโครมๆอย่างนั้น แกยังไม่เชื่อรึไง”คนผมสีฟางลดเสียงเป็นเสียงคุยปกติ เพราะเรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปสามารถได้ยินได้หรอก

“ก็ดูท่าทางอย่างั้น ชั้นไม่คิดว่าจะเป็นวิลเลินนี่นา”คนผมสองสีพึมพำกับตัวเอง แต่อีกคนก็หูดีเกิน จนได้ยินนั่นแหละ

คัตสึกิเดินไปยืนพิงต้นไม้ใกล้ๆ พลางถามออกไป

“แกเคยเจอเจ้านั้นอีก นอกจากตอนที่เราเจอกันในเมืองตอนนั้นใช่มั้ย”

“ใช่...”

“........”

“เอาจริงๆก็เมื่อวานนี้”โชโตะพูดต่อให้จบ

“หะ ได้ไงว่ะ ก็เมื่อวาน....”บาคุโกร้องขึ้นมา พลางมองหน้าอีกฝ่าย แต่พูดยังไม่ทันจบโทโดโรกิก็พูดแทรกซะก่อน

“เขาไปหานายที่โรงเรียนเก่าสินะ”โชโตะต่อให้จบ

“.........”

“ไม่รู้ทำไม ชั้นไม่เชื่อข่าวที่ออกๆมานั่นเลย แต่พอคิดว่านายน่าจะรู้เรื่อง เลยอยากถามเอง เพราะในสายตาชั้น เขาไม่น่าจะฆ่าคนได้เลย”

“........”

“ถึงจะเป็นเวลาไม่นานที่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ชั้นก็ไม่อยากเชื่อ ก็เลยอยากได้ยินจากนาย”

“นายที่เป็นเพื่อสมัยเด็กของเขา คนที่น่าจะรู้เรื่องเขามากที่สุด”

“........”

“อิซุคุ เป็นวิลเลินเหรอ”โชโตะถามออกไป

เงียบกันอยู่นาน จนคัตสึกิค่อยๆทรุดนั่งลง หลังพิงต้นไม้ มือข้างนึงท้าวกับขากุมหัวไว้

“อือ”คัตสึกิตอบได้แค่นั้น

โชโตะที่ฟังก็ไม่ได้พูดอะไร ต่างฝ่ายต่างเงียบ

และคนที่ทำลายความเงียบ ก็ไม่ใช่พวกเขาสองคน แต่เป็น….

ตำรวจทสึกะอุจิที่มายืนตรงหน้าพวกเขาสองคน

“บาคุโกคุง คนอย่างเธอนี่มัน...”

“......มาถึงนี่เลยเหรอ”คนผมฟางเริ่มเหงื่อตก จะโดนสวดมั้ยหว่า

“แหงสิ เล่นวิ่งพรวดออกมา แถมยังตัดสายกันจะไม่ให้ห่วงว่าเธอจะไม่ทำอะไรบ้าๆได้ไงกัน นี่ยังดีนะ ที่ตำรวจที่เฝ้าติดตามไม่คลาดสายตาจากเธอ”ทสึกะอุจิอยากจะสวดเด็กหนุ่มให้มากกว่านี้อยู่หรอก แต่ไอ้ครั้นจะให้เด็กหนุ่มอีกคนมาฟังด้วยก็ใช่เรื่อง ไว้ค่อยฝากคุณนายบาคุโกเทศน์เอาล่ะกัน