Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #26 : ซื้อขนม (พาร์ทพิเศษ โทโดโรกิ โชโตะ)

วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของโรงเรียนยูเอย์ ก็เลยเลิกเร็วกว่าปกติ

ตอนนี้โทโดโรกิ โชโตะ เดินอยู่ในสถานีรถไฟ ตอนแรกคนอื่นๆในห้องก็ชวนไปฉลองที่สอบเสร็จ แต่เพราะตาแก่ที่บ้าน โทรมาโวยวาย เรื่องอะไรสักอย่างก็ไม่รู้ เขาไม่ได้สนใจฟัง ทำให้อารมณ์เสียขึ้นมาหน่อยๆ เลยปฎิเสธคนอื่นไป เพราะกลัวจะพาลแล้วทำคนอื่นหมดสนุกกัน

ในระหว่างที่กำลังคิดว่าจะไปฆ่าเวลาที่ไหนดี เพราะถ้ากลับบ้านตอนนี้มีหวังไปตีกับตาแก่ที่บ้านแน่(ไรต์ : ผู้ชายเรื่องนี้หยาบคาย คนนึงเรียกแม่ว่ายัยป้า ส่วนอีกคนเรียกพ่อว่าตาแก่ --*) หรือจะไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลดี เขาเดินคิดไปเรื่อย จนมาถึงย่านกลางเมือง

เมื่อเดินดูร้านข้างทางไปเรื่อย ฉากที่เข้ามาในเมืองล่าสุดก็ปรากฏขึ้นในหัว

(ย้อนความ)

เขาโดนเพื่อนๆในห้องเอ ลากมาซื้อของ เตรียมตัวสำหรับเข้าค่ายในอีกไม่นาน ซึ่งตอนแรกพวกสาวๆกะจะลากมาทุกคนแต่ดูเหมือน จะขาดบาคุโกไป ซึ่งพวกคิริชิมะที่โทรไปตาม ก็บอกว่าบาคุโกมีธุระสำคัญ ขอผ่าน สาวๆเลยยอมปล่อยไป ไม่ตามไปราวีต่อ (โดยการโทรไปตื้อน่ะนะ)

ใช้เวลาหลายชั่วโมงเลย ที่พวกเขา เข้าร้านนู้น ออกร้านนี่ แต่ยังไงก็ได้ของกลับไปคนละอย่างสองอย่าง(สำหรับผู้ชาย ส่วนของผู้หญิงนั่น เขาไม่อยากนับ ถึงจะถือกันเองก็เถอะ)

จนเข้าช่วงบ่าย พวกเขาตกลงจะไปหาอะไรกินกันก่อนแยกย้าย แต่ในระหว่างที่เดิน ก็ได้ยินเสียงคิริชิมะดังขึ้น

“บาคุโก”

ชื่อของคนที่ไม่ได้มาในวันนี้ ทำให้หลายคนหันไปมอง แล้วก็เจอจริงๆด้วย คิริชิมะ เดินไปเกาะหลังเขาคุโกแล้ว

“ทำไมมาอยู่ที่นี่กันฟะ”เสียงโวยวายดังขึ้นทันที ตามคาด คนอะไรขี้หงุดหงิดชะมัด แต่เขาคงว่าอะไรไม่ได้หรอก เพราะเขาเองยังโดนคนอื่นว่าเย็นชาบ่อยๆเลย

“อ้าว ก็บอกแล้วนี่หว่า ว่าวันนี้จะมาซื้อของเตรียมไว้สำหรับเข้าค่ายในอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้าไง”คิริชิมะตอบ

“เห็นนายบอกขอผ่าน ไอ้เรารึก็นึกว่ามีธุระสำคัญ ที่แท้ก็มาเดทนี่เอง”คามินาริที่เดินไปสมทบพูดบ้าง

“ไม่ได้มาเดทโว้ย มาเป็นเบ้ให้ยัยป้าที่บ้านต่างหาก ไม่เห็นของเรอะ”เจ้าตัวพูด พร้อมกับชี้มือไปข้างหลัง เขามองตามมือที่ชี้ไป ก็เห็นกองของ และสารพัดถุงวางอยู่ไม่ไกล

อา ปริมาณน่ากลัวกว่า พี่ฟุยุมิของเขาอีกแหะ นายเก่งมากที่เดินถือของพวกนี้ได้ เขาอดชมในใจไม่ได้ แล้วสายตาก็เห็นเด็กผู้ชายผมสีเขียวอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างข้าวของพวกนั้นเท่าไร แถมดูเหมือนจะมาด้วยกัน แต่หยุดเดิน ตอนที่บาคุโกหันมา(ตะโกน)ทักพวกเขาด้วย

แปลก? มากับบาคุโกเนี่ยนะ? ไม่โดนขู่ระเบิดรึไงนะ ในระหว่างที่คิดคามินาริก็ถามสิ่งที่เขาสงสัยพอดี

“มากับเพื่อนเหรอ หรือแฟน”แฟนเนี่ยนะ นั่นผู้ชายไม่ใช่เหรอ ถามอะไรเนี่ย แต่ดูเหมือนคำว่าแฟนจะทำสาวๆในห้องเกิดความสนใจ เลยพุ่งไปหาบาคุโกทันที

คุยได้ไม่เท่าไร บาคุโกก็ดูท่าจะเปิดศึกกับสาวๆซะแล้ว แล้วนั่น ทิ้งคนที่มาด้วยกันไว้แบบนั้นจะดีเหรอ แต่ดูท่าจะลืมไปแล้วแหะ ส่วนคนรอก็แค่มอง แล้วยืนเงียบๆ

ยืนคนเดียว คงเหงาแย่ ไม่รู้อะไรดลใจ ให้เขาคิดแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะสายตาเศร้าแว้บนึง ที่เขาบังเอิญเห็น ทำให้เขาตัดสินเดินเข้าไปทัก

“เอ่อ ขอโทษนะที่วุ่นวายไปหน่อย”คนตัวเล็กกว่า หันมามองเขา

“ไม่เป็นไรครับ เป็น...เพื่อนของบาคุโกคุงหรือครับ”อีกฝ่ายตอบ แล้วถามกลับมา แต่สายตากลับหยุดมองที่แผลบนหน้าเขา คงกลัวสินะ

“อือ เพื่อนร่วมห้องน่ะ กลัวแผลนี่เหรอ”เขาว่า พลางเอามือแตะรอบแผลเป็นบนหน้า ซึ่งอีกฝ่ายก็รีบลนลานก้มหัวขอโทษทันที

“ปะ เปล่าครับ ขอโทษนะครับที่เสียมารยาทจ้อง”เขาไม่ค่อยเจอคนแบบนี้เท่าไร ส่วนใหญ่ก็บอกขอโทษแล้วเดินหนีไป แต่นี่ พอขอโทษเสร็จ ก็มองมาที่เขาอย่างกังวลด้วย พวกคิดมากสินะ แถมยังพูดสุภาพอีกด้วย ทั้งที่น่าจะรุ่นเดียวกัน

“ไม่เป็นไรชั้นชินแล้ว แต่ไม่ค่อยเห็นหมอนั่นมีเพื่อนคนอื่นนอกจากคนในห้องเท่าไร เพราะปกติเห็นทะเลาะกับคนอื่นไปทั่ว”เขาบอกปัดไป ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง ดูไม่น่าจะเป็นเพื่อนกับบาคุโกได้เลยแหะ ต่างกันขนาดนี้

“.....”อีกฝ่ายทำหน้าเจื่อนๆ พูดไม่ออก ดูท่าจะเห็นด้วยสินะ

“โทโดโรกิ โชโตะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”เขาแนะนำตัว พลางยื่นมือออกไป

“อะ เช่นกันครับ มิโดริยะ อิซุคุครับ”คนผมเขียวยื่นมือตอบกลับ พร้อมรอยยิ้มบางๆที่ประดับบนหน้า ก่อนจะหันไปมองบาคุโกที่ยังคงถกเถียงไม่เลิก

“สงสัยคงอีกนานแน่ ถ้าไง รบกวนโทโดโรกิคุงช่วยบอกบาคุโกคุงหน่อยมั้ยครับ ว่าผมจะไปรอที่ร้านคาเฟ่ตรงนั้น”มิโดริยะพูดพร้อมกับชี้ไปที่ร้านที่อยู่ไม่ไกล

“ได้สิ”ผมตอบรับสั้นๆ

“งั้นรบกวนหน่อยนะครับ ผมขอตัวก่อน”แล้วมิโดริยะก็ถือของบางส่วนขึ้นมา แล้ววิ่งหายไปในคาเฟ่ที่เขาชี้บอก

เขาเดินกลับไปหาอีดะที่จุดเดิม ดูท่าคงเถียงไม่จบง่ายแน่ ไอ้ครั้นจะเข้าไปแทรกก็ไม่เอาอ่ะ ยุ่งยาก ปล่อยไปล่ะกัน แล้วเขาก็ยืนกดมือถือรอไป พร้อมไลน์ไปหาพี่ฟุยุมิด้วย ว่าไม่กินข้าวเย็น จะไปกินกับเพื่อน

 ในที่สุดสครามก็เริ่มสงบลง เมื่อมีอีดะ กับ ยาโอโยโรสุเข้าไปห้ามทัพ เพราะมันนานแล้ว แถมรบกวนคนที่เดินผ่านไปมาอีก เพราะพวกเขามีเกือบ 20 คนเลย แถมยิ่งเป็นเด็กยูเอย์ เลยยิ่งเด่นเข้าไปอีก

เกือบ 20 คน เป็นเลขที่แปลกใช่มั้ย ที่เป็นอย่างนี้เพราะมีคนนึงโดนอ.ไอซาวะไล่ออกไปตั้งแต่เปิดเทอมแล้ว เลยมีเหลือแค่นี้แหละ

“บาคุโก คนที่มากับนายเขาไปรอในคาเฟ่ตรงนั้นแล้วนะ”ผมบอกออกไป เมื่อเริ่มสงบ

อันที่จริงเจ้าคงจะโวยวายต่อแหละ ที่ผมเป็นคนพูด ผมก็ไม่รู้จะทำไง เพราะบาคุโกไม่ชอบหน้าผมตั้งแต่แรกแล้ว แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะนึกอะไรได้ เลยหันไปมองข้างหลังอย่างรวดเร็ว มองหามิโดริยะเหรอ เขาไปตั้งนานแล้ว ไม่รู้ตัวรึไง

“แล้วทำไมไม่รีบบอกเล่า ไปนานรึยัง”แต่ไม่วายหันมาโวยวายใส่เขาอีกตามเคย คนละขั้วขนาดนี้ พวกนายไม่น่าเป็นเพื่อนกันเลยนะ

“สัก 10 นาที ได้”ผมก็ดันตอบอีก

“อ้าวๆ โดนแฟนทิ้งซะแล้ว คามินาริกับเซโระประสานเสียงกัน พร้อมยิ้มล้อเลียน จนบาคุโกหันไปตะคอกใส่อีก

“ก็บอกว่าไม่ใช่ไงโว้ย ฟังภาษาคนรู้เรื่องมั้ยพวกแก”แต่พวกผมที่เริ่มชินแล้ว เลยไม่สะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น แต่คนที่เดินไปมาน่ะ สะดุ้งแล้วหันมาจ้องเชียวล่ะ

“ไม่คุยแล้วโว้ย ไอ้ครึ่งสี ร้านไหนฟะ”ดูเหมือนตอนเจ้าตัวจะไม่อยากเถียงต่อแล้ว เลยหันมาถามผมอีกที

ผมเลยชี้ไป ที่ร้านนั่น คาเฟ่ที่มิโดริยะเข้าไปรอ

บาคุโกมองตามไป ก่อนจะเดินไปถือสารพัดถุงและกล่องขึ้นมา

“เออ ขอบใจ”แล้วหอบของตามไปในร้านนั้น ส่วนพวกผมก็ นิ่งค้างกันไปไม่ใช่น้อย

“ขอบใจ คนอย่างบาคุโกพูดคำนั้นเป็นด้วย หิมะต้องตก พายุต้องเข้าแน่ หรือน้ำจะท่วม”พวกคามินาริร้องอย่างตกใจในทันที

“โธ่ พูดอะไรกันคะ คุณบาคุโกก็ต้องรู้จักมารยาทอยู่แล้วนี่คะ ได้คำตอบไปแล้ว ก็ต้องขอบคุณสิคะ”ยาโอโยโรสุบอก พลางเริ่มต้อนพวกเราให้ออกเดินอีกครั้ง เพื่อไปตามกำหนดการเดิม คือหาอะไรทาน

ผมหันไปมองที่ร้านคาเฟ่นั่นอีกครั้ง หวังว่าคงจะไม่เป็นไรนะ ผมเป็นห่วงมิโดริยะเขาน่าดูเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเขาจะเอาตัวรอดจากบาคุโกได้มั้ย ดูท่าทางไม่น่าสู้คนแต่คงไม่ดี ที่จะเข้าไปถาม คนที่เพิ่งรู้จักกัน เอาไว้จะถามทีหลังแล้วกัน

ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่ตอนเดินกลับบ้าน เขาเพิ่งนึกได้ว่า ไม่ได้ขอเบอร์โทร หรือไลน์ไว้สำหรับติดต่อนี่นา

...อา..หวังว่าบาคุโกคงไม่ระเบิดเขาทิ้งหรอกนะ น่ากังวลจริงๆ...

...แต่บาคุโกคงไม่ทำอะไรเพื่อน...หรือจะเป็นแฟน(ตามที่สาวๆในห้องบอก)..ไม่น่าหรอกมั้ง..ลืมถามไปเลยแหะ...ถ้าได้เจอเขาอีกก็ดีสิ...

...ไม่รู้ทำไม..ผมถึงติดใจรอยยิ้มบางๆนั้นจริงๆ....

(จบการย้อนความ)

เขายิ้มน้อยๆ เมื่อคิดถึงเรื่องคราวนั้น แต่หลังจากนั้น บาคุโกก็มองเขาตาขวางกว่าเดิม พลางบอกไม่ต้องยุ่งกับเดกุ เขาจัดการเองได้

ให้ตายสิ เขาชื่อมิโดริยะไม่ใช่เหรอ ขยันหาชื่อแปลกๆมาเรียกอีกแล้ว เขาส่ายหน้าปลงๆ แล้วช่างมัน

ระหว่างที่เดินเรื่อยเปื่อย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นตาที่คิดถึงอยู่เมื่อกี้ ปกติเขาก็ไม่ใช่คนจำคนอื่นเก่งนักหรอก แต่คนๆนั้น เขาไม่น่าจะจำผิด คนที่เป็นเพื่อน(?)ของบาคุโก ไม่น่าใช่แฟนอย่างที่สาวๆในห้องพูดหรอกมั้ง มิโดริยะกำลังยืนดูขนมในตู้กระจกแถวอยู่ไม่ไกล  

ผมก็เลยตัดสินใจทักสักหน่อย

แต่ก็อื่น ขอถามเพื่อยืนยันสถานะล่ะกัน เพราะถามบาคุโกไปคงไม่บอกแน่

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

อ่า แก้แก้มา มันยาวกว่าที่คิด เลยต้องแบ่งเป็นสองตอนน่ะนะ

อ่า  ผู้ชนะจากการโหวต ตอนพิเศษนี้เลยเขียน เป็นฉากเดทของสองคนนี้แทน

ได้แค่เดทน่ะนะ  ไม่มีอะไรเกินเลยหรอก ถึงจะอยากเขียนก็ตาม 

เอาเป็นว่า ขอไประลึก ตอนปกติที่เขียนไปก่อนหน้าที่จะหายไปก่อนนะ

ส่วนตอนพิเศษตอนต่อ จะมาให้ไม่เกินวันศุกร์นะ ถ้าไรต์ลืม ก็ทวงด้วย

ขอบคุณนะคะ ที่(หลง)เข้ามาอ่าน

ขออภัยในวามล่าช้าจริงๆ