Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #9 : ปะทะ

ในระหว่างที่เดินข้ามสะพานลอย ฉับพลันก็เกิดลมวูบใหญ่พัดมาที่เขา ทำให้เผลอหลับตาลง

“อึก”

ก่อนที่ลมนั้นจะสลายไปทำให้เขาลืมตาขึ้นมา พลันสังเกตไปว่า ลมเมื่อกี้ไม่น่าจะเกิดจากธรรมชาติ เพราะดูเหมือนจะมีเขาคนเดียวที่โดน แถมลมยังแรง ทำให้เท้าลื่นมาจากจุดที่หยุดเดินไปเกือบครึ่งเมตร

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”ตำรวจนอกเครื่องแบบที่เห็นถึงความผิดปกติ รีบเข้ามาดู

แต่ก่อนจะได้ตอบ หางตาก็เหลือบไปเห็น ลมพายุขนาดเล็ก พุ่งตรงมาทางเขา จนต้องรีบกระโดดหลบไป ทำให้พายุนั่น ปะทะเข้ากับ ด้านในขอบสะพานแทน

ตูม!!

ลมจางหายไป แต่เหลือรูบนคอนกรีตขนาด 1 เมตรไว้ ทำเอาคนโดนเล็ง และคนเห็นเหตุการณ์ต้องกลืนน้ำลาย หากชนกับตัวเองเข้า สภาพคงไม่ดูไม่ดีเป็นแน่

กรี๊ด กรี๊ด

เสียงกรีดร้องที่ได้ยิน ทำให้ต้องละสายตาจากรูใหญ่ ก่อนจะพบว่า มีพายุ 3 ลูกตรงมาทางนี้

“กรุณาออกจากบริเวณนี้ด้วยครับ”คุณตำรวจรีบอพยพผู้คนทันที

“เธอก็ด้วย”ตำรวจอีกนาย วิ่งมาหาบาคุโก

“จะให้ไปไหนเล่า ก็เห็นๆอยู่ว่านั่นมันเล็งชั้นไว้ หลบตอนนี้คนอื่นก็โดนลูกหลงเซ่”เหมือนยืนยันคำตอบลมพายุ 3 ลูกนั่นตรงมาทางเขา ทำให้บาคุโกพลักตำรวจนายนั้นออกไป ก่อนจะหลบอีกครั้ง ซึ่งสามารถหลบได้ 2 ลูก เพราะมันมาเป็นเส้นตรง แต่อีกลูกหนึ่ง กลับเปลี่ยนวิถี มันโค้งหลบไม่ให้ชนขอบ  แล้ววกกลับมาหาเขาอีกครั้ง

ทีแรกก็ว่าจะหลบอีกครั้ง แต่ด้านหลังเขา กลับมีหญิงชราถือไม้เท้า กำลังพยายาม เดินกลับไปทางเดิมอยู่

ไม่มีอะไรรับประกันว่าลมนั่นมันจะโค้งตามเขามาอีก ถ้าเขาหลบ หรือมันจะพุ่งตรงไปหาหญิงชรา การตัดสินใจผิดพลาดในเสี้ยววินาที จะทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ร้ายแรงตามหลังมาได้ เขาจึงไม่คิดเสี่ยง

เท้าตั้งหลักเตรียมปะทะกับลมนั่น ชั่วเวลาก่อนที่มันจะปะทะเข้ากับเขาตรงๆ ก็จัดการจุดระเบิดในมือ 3 – 4 ลูกใหญ่ เพื่อหวังให้ลมจากแรงระเบิด จะทำให้ลมพายุที่พัดมาสลายไป

ซึ่งมันก็ได้ผล บาคุโกมองอย่างระแวดระวัง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีลมพัดมาอีก จึงวิ่งเข้าไปดูหญิงแก่ ที่เสียหลักล้มลง เพราะแรงลมปะทะกันเมื่อกี้

“เป็นอะไรมั้ย บาดเจ็บรึเปล่า”(เฮ โหมดฮีโร่ ช่วยเหลือคนทำงาน แต่พูดไม่มีหางเสียงหักคะแนน(ฉากตอนสอบขอใบอนุญาติที่พวกท่านสอบในรอบ 2 ลอยมา))

เมื่อสำรวจจนแน่ใจว่าคนตรงหน้าไม่ได้บาดเจ็บอะไร ก็อุ้มขึ้นมา ก่อนจะพาไปที่ปลอดภัยด้านล่าง

เริ่มมีฮีโร่ที่ดูแลพื้นที่แถบนี้ เข้ามาคุมสถานการณ์แล้ว  และก่อนที่เจ้าตัวจะโดนจับตรวจร่างกายก็พลันมีเสียงร้องขึ้นมาอีก

กรี๊ดดด!! มาอีกแล้ว!!

คราวนี้ไม่ต้องรอให้เสียเวลาเพราะยังไงลมพายุนั่นมันก็ต้องมาหาเขาอยู่แล้ว บาคุโกออกวิ่งในทันที หาตรงช่วงที่ไม่มีคน ใช้แรงระเบิดส่งตัวเอง ขึ้นไปบนดาดฟ้า เพื่อเลี่ยงผู้คน และลดดความเสียหายในย่านการค้าน้อยให้ที่สุด

ลมหมุนขนาดเล็กที่เคยโจมตีบนสะพาน ตอนนี้เปลี่ยนใหม่ มันเริ่มรวมตัวกัน จนมีขนาดใหญ่กว่าเดิม สัก 2 เท่าได้ แถมไม่ได้มาแค่ลูกเดียว มาตามๆกันเป็นพรวนทีเดียว 5 ลูก

“ชิ อย่าคิดว่าจะได้กินนะโว้ย ถ้าไม่มีคนอยู่ ของแค่นี้พ่อจะเป่าทิ้งให้ราบ”นิสัยเดิมออกมาทันที ที่ไร้ผู้คนรอบข้าง และตามคำพูด ระเบิดลูกใหญ่กว่าตอนอยู่บนสะพานลอย พลันถูกจุดติดขึ้นมาทันที

“ขอให้ได้เล่นแก้เครียดหน่อยเถอะ”เขาแสยะยิ้ม พลางใช้อัตลักษณ์เป่าลมพายุที่เล็งมาทางเขาให้สลายไปได้อย่างไม่มีปัญหา แต่ก็มีลูกใหม่มาแทนที่แทบจะในทันที

แล้วฉับพลัน ลม นั้น ก็สลายหายไปหมดซะดื้อๆ ทำเอาคนที่กำลังระบายความเครียดถึงกับค้าง

“นี่มันอะไรวะ นึกอยากหายก็หายเรอะ อย่าหนีเซ่”คัตสึกิว่าอย่างหัวเสีย ที่จู่ๆลมก็เลิกหาเรื่องเขาซะอย่างนั้น(?)

“สงบลงหน่อยเถอะ หนุ่มน้อยบาคุโก”เสียงที่คุ้นเคยกับวิธีเรียกชื่อเป็นเอกลักษณ์ขนาดนี้ ทำให้รู้เลยว่าใครเรียก

“ออลไมล์?”เด็กหนุ่มผมฟางหันมาทางต้นเสียง ก่อนจะพบหนึ่งในอ.ของเขา มาในชุดเครื่องแบบฮีโร่เต็มยศ

“ชั้นมาลาดตะเวนน่ะ แล้วได้ยินเสียง เลยมาดู ดูเหมือนทางนั้นจะยอมแพ้ เลิกหาเรื่องเธอแล้วนะ”ออลไมล์ว่า พลางสำรวจดูรอบๆบริเวณ

“เออ”เขารับอย่างหัวเสีย และสะบัดหน้าหนีไปอีกทางอย่างคนซึน ก่อนจะรู้สึกได้ว่า ออลไมล์ลูบหัวเขาอยู่

“ทำได้ดีมากนะ พื้นที่แถวนี้แทบไม่มีความเสียหาย คนบาดเจ็บก็น้อย พัฒนาได้ดีขึ้นมากเลย”ออลไมล์ชม พลางอดไม่ได้ที่จะคิดไปถึงช่วงที่เด็กหนุ่มเข้าเรียนมาใหม่ๆ เทียบกันแล้ว ก็ถือว่าดีขึ้นเยอะล่ะนะ

“.....”คัตสึกิไม่ตอบออะไร แค่ก้มหน้านิดหน่อย

“ฮ่าๆๆ เธอเขินงั้นเหรอ น่ารักจังน้า”ออลไมล์แซวเมื่อเห็นบาคุโกเงียบไป

“หนวกหู จะกลับบ้านแล้ว”บาคุโกรีบหาทางหนีทันทีที่โดนแซว ก่อนจะหามุม เพื่อกระโดดลงไปข้างล่าง

“อ้อ ก่อนกลับ อีเรเซอร์มาดูสถานการณ์น่ะ เธอต้องไปหาเขาก่อนนะ”ออลไมล์ทิ้งท้าย ก่อนจะได้คำตอบเป็นเสียงลมหายใจที่ดูไม่พอใจซะเท่าไร ก่อนจะกระโดดหายไป

“น่าสงสัย อย่างที่ทสึกะอุจิว่าจริงๆ”ออลไมล์พึมพำ ก่อนที่ร่างกายจะค่อยๆหดลง จนกลายเป็นคนลุงผอมโซคนหนึ่ง

“ต้องจับตาดูไปอีกสักพักสินะ”

.....

...

..

หลังจากรายงานตัวกับอ.ประจำชั้นแล้ว เขาก็โดนตรวจร่างกายนิดหน่อย เมื่อแน่ใจว่าไม่เป็นอะไร อ.ไอซาวะ หรืออีเรเซอร์เฮด ก็ไล่เขากลับบ้าน ส่วนตัวเองก็แว้บไปคุยกับเหล่าตำรวจ

แต่กว่าจะได้กลับตามทางที่คุ้นเคย พร้อมของที่แม่ฝากซื้อ (ดีนะที่ยังอยู่) บรรยากาศรอบข้าง ก็เริ่มมืดแล้ว

ในขณะที่กำลังใจลอย ว่าจะหาอะไรแก้เครียดดี(เพราะเมื่อกี้ยังไม่หนำใจเท่าไร) หูเจ้ากรรม ก็ได้ยินเสียง คนคุยกันพร้อมตามมาด้วยเสียงชกต่อย ทำเอาคนได้ยิน แสยะยิ้มเป็นรอบที่ 2 ของวัน เมื่อเจอของ(?)ที่น่าจะคลายเครียดได้ถึงมันจะเสี่ยงกับการโดนบ่นก็เถอะ แต่ถ้าเขาไม่ทำอะไร มีหวังเครียดตายแน่

สองขาก้าวไป ตามเสียงที่ได้ยิน ซึ่งมันเป็นตรอกมืดๆ ที่สามารถใช้เป็นทางลัดไปสู่ถนนใหญ่ได้ แต่เพราะมักมีคนไม่ดีซ่อนอยู่ตามมุม และแสงสว่างก็มีไม่พอทำให้ไม่ค่อยสว่างนัก ทำให้คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยใช้ซอยนี้

และก็ตามคาด เขาเจอคน 3-4 คน กำลังรุมกระทืบใครสักคนอยู่กับพื้น

“เฮ้ย หยุดนะ พวกแก”บาคุโกตะโกนออกไป ส่งผลให้วิลเลินทุกคนชะงักการกระทำทันที

“อย่ายุ่งน่า จะไปไหนก็ไป”หนึ่งในตะคอกกลับมา

“คงยากว่ะ เพราะนี่เป็นงานของฮีโร่”บาคุโกแสยะยิ้มตอบให้

“กะ แกเป็นฮีโร่งั้นเหรอ”คนในเงามืด เริ่มถอยหลัง

“ช่าย เพราะงั้น พวกแกเตรียมเข้าไปในนอนซังเตได้เลย”

และด้วยระดับฝีมือที่เก่งขึ้นอีก 2-3 ระดับ(จากความเครียด) ทำให้เหล่าวิลเลินลงไปนอนกองกับพื้นในทันทีพร้อมอาการเกรียม แบบไม่ทันได้ใช้อัตลักษณ์ตอกกลับด้วยซ้ำ

เมื่อจัดการจนราบคาบ มือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรแจ้งตำรวจ และเรียกรถพยาบาล ก่อนจะเดินเข้าไปดูอาการของคนที่นอนนิ่งอยู่กับพื้น

.....หวังว่าจะยังไม่ตายนะ....

“เฮ้ คุณเป็นอะไรรึเปล่า”มือหนาพลิกร่างคนที่นอนคว่ำอยู่ แล้วใช้แสงไฟจากมือถือ ส่องให้แสงสว่างเพิ่มขึ้น ก็ปรากฎเป็นรอยช้ำตามแขนขา และที่ศรีษะก็มีเลือดไหล

“.......”

“......”

ใบหน้าที่เห็น ทำเอาเสียงหายไปในลำคอพร้อมกับร่างกายที่ชะงักค้างในทันที กว่าจะหาเสียงเจอก็เป็นตอนที่ได้ยินเสียงไซเรนตำรวจ และเสียงรถพยาบาล

“.......”

“...”

“เดกุ”

- - - - - - - - - - - - - -

ในที่สุดน้องก็โพล่มาสักที  ค่าตัวแพงจริงๆ เพิ่งจะมา

แต่จะอยู่ให้คัตสึกิได้ชดใช้สิ่งที่ทำรึเปล่านั่นอีกเรื่องนะ

(อารมณ์ไรต์เปลี่ยนตลอดเวลา บางทีก็นึกเปลี่ยนเนื้อเรื่องดื้อๆเหมือนกัน)

เห็นยอดคนอ่าน เกิน หนึ่งพันแล้ว

ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ

แค่มีคน(หลง)เข้ามาอ่านก็ดีใจแล้ว 

แล้วเจอกันใหม่น้า