Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #8 : ทักทาย

เมื่อได้ยินเสียงเรียก อิงโกะก็เงยหน้าขึ้นมา จนเห็นได้ว่า คนที่เรียกเธอคือลูกชายของเพื่อนสนิท

“อ๊ะ คัตสึกิคุง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีมั้ยจ๊ะ”อิงโกะทักทาย

“สบายดีครับ เข้าไปก่อนเลย เดี๋ยวตามไป”บาคุโกหันไปบอกคนอื่น ทำให้คนอื่นๆเข้าไปก่อน

“อ้าว มากับเพื่อนนี่จ๊ะ รีบไปดีกว่านะ”อิงโกะมองตามประตูร้านที่ปิดไป

“ไม่เป็นไรครับ คุณน้าเป็นไงบ้างครับ ผอมลงกว่าที่เจอเมื่อคราวก่อนอีกนะครับ ทานข้าวครบมั้ย”หนุ่มผมฟางถามอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่ที่เดกุหายไป น้าอิงโกะก็เปลี่ยนไปมาก เธอโทรมลงไปเยอะ ผอมลงด้วย ผลพวงจากการตามเดกุ แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ พยายามตามหาต่อไป

“ถึงจะทานน้อย จนแม่ของเธอบ่นก็เถอะ แต่ก็ครบจ๊ะ”อิงโกะยิ้มให้ ท่าทางที่เหมือนจะล้มได้ของอิงโกะ ทำให้บาคุโกบอกจะไปส่งที่บ้าน แต่อิงโกะก็ส่ายหัว

“ไม่ต้องหรอกจ๊ะ เธอมากับเพื่อนนี่ น้าไหวจ๊ะ กลับได้ ไปสนุกเถอะนะ...”เสียงที่เหมือนขาดห้วงไปทำให้บาคุโกไม่สบายใจเลย

“คุณน้าครับ”

“ไปสนุกเถอะนะ....สนุกเผื่อในส่วนของอิซุคุด้วย”เสียงสั่นๆที่ได้ยิน ทำเอาต้องรีบคว้าแขนของคนตรงหน้าไว้

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะรับ เจ้านั่นต้องไม่เป็นไรหรอก”

“อึก น้าแค่ใจไม่ดี เมื่อคืนน้าฝันเห็นอิซุกุ”อิงโกะเริ่มน้ำตาคลอ

“เห็นเดกุเหรอ”

“จ๊ะ เขามายืนยิ้มให้ โบกมือให้น้า วันนี้น้าเลยมากินข้าวที่ร้านนี้ กินคัตสึด้งที่อิซุคุชอบ”

“คุณน้าครับ”เขาก็อยากปลอบมากกว่านี้ แต่คำพูดของทสึกะอุจิ มันยังก้องอยู่ในหูอยู่เลย

.....หากคนที่จู่ๆก็หายสาบสูญไป แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่มีข่าวคราวหรือส่งสัญญาณ ใดๆเลย ซ้ำยังเป็นคนที่ไม่มีอัตลักษณ์ ส่วนใหญ่เพราะสังคมเป็นแบบนี้ถ้าไม่กลายเป็นวิลเลิน ก็มักไปอยู่รวมกับพวกนอกกฎหมาย ถ้าร้ายแรงหน่อยก็อาจถึงตาย หรือไม่ก็คงกลายเป็นหนูทดลองของพวกนอกรีตนั่นแหละ....

สุดท้ายอิงโกะก็ยิ้มให้ แล้วเดินกลับไป ทำให้บาคุโกได้แต่มองส่งไป แล้วเดินเข้าร้านไปหาคนอื่นที่รออยู่

ดูเหมือนคนอื่นจะรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะตอบอะไร จึงแค่ยื่นเมนูให้

แล้วเขาก็สั่งคัตสึด้งหมูทอด แบบที่เดกุชอบกินไป

หลังจากกินเสร็จ หนุ่มผมฟาง ก็บอกให้เพื่อนเขากลับไปก่อน ส่วนเขาก็เดินไปหามุมสงบ เพื่อโทรศัพท์หาแม่ตัวเอง

ตอนแรก แม่เขาเตรียมจะบ่นซะยกใหญ่ เพราะนึกว่าเขาซื้อของไม่ทัน แต่พอบอกว่าทันก็เปลี่ยนเสียงทันที พร้อมบอก เดี๋ยวแถมโบนัสค่าขนมให้ ก่อนที่เขาจะพูดประเด็นหลักที่โทรมา

เมื่อแม่เขาได้ยินว่าเป็นเรื่องอิงโกะกับเดกุ ก็ส่งเสียงเครียดมา แต่ก็ไม่รู้จะทำไง สุดท้ายคงได้แต่หวังพึ่งปาฏิหารย์

เขาถอนหายใจ ก่อนจะจะวางโทรศัพท์ แล้วเดินกลับบ้าน หางตายังคงเหลือบเห็นตำรวจนอกเครื่องแบบที่ตามเขาอยู่ จึงถอนใจอีกรอบ

ในระหว่างที่เดินข้ามสะพานลอย ฉับพลันก็เกิดลมวูบใหญ่พัดมาที่เขา ทำให้เผลอหลับตาลง