Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #6 : อีกเรื่อง

ในรถ

“ที่มาส่งนี่ เพราะมีอะไรอยากถามเพิ่มเรอะ”บาคุโกอดที่จะถามไม่ได้ ซึ่งเซนส์ของเขาก็ไม่น่าพลาด

“ตอนที่เกิดเรื่อง เธอเห็นเงาคน แต่คลาดสายตาไปสินะ”ทสึกะอุจิถาม

“เออ ตามไม่ทัน ไม่เห็นร่องรอยด้วย”

“ชั้นลองไปดูกล้องวงจรปิดมาแล้ว แต่ตอนที่เกิดเรื่อง พวกกล้องรักษาความปลอดภัย ก็ดันเกิดใช้ไม่ได้สักตัว”

“คุณเลยว่า มันเป็นการจงใจสินะ แล้วนี่สนใจอะไร ถึงถามเรื่องเดกุ”

“เดกุ?”ชายหนุ่มทวนซ้ำกับคำที่เด็กหนุ่มผมสีฟางพูดออกมา

“คนที่หายตัวไปนั่นแหละ”

“ไปเรียกเพื่อน อย่างนั้นมันไม่ดีเลยนะ”เขาเตือน

“เรื่องของชั้นน่า แล้วว่าไงล่ะ”

“อืม..แค่ถามเผื่อๆน่ะ จะลองไปหาข้อมูลเพิ่มเติมหน่อย เผื่อจะเจออะไรที่เกี่ยวข้อง”

“เรื่องแบบนี้ ไม่น่าจะอยู่ในขอบเขตหน่วยคุณนะ”บาคุโกหรี่ตามอง

“แค่สงสัยไว้เยอะๆ แล้วตั้งสมมุติฐานไว้เท่านั้นแหละ ตามนิสัยพื้นฐานของตำรวจ”

“เหอะ คิดว่าจะเชื่อรึไง”

“นั่นคงต้องแล้วแต่เธอนะ แล้วก็อีกเรื่องที่สนใจน่ะ”

“......”

เมื่อถึงบ้านบาคุโก คุณตำรวจก็ต้องแจ้งอธิบายเรื่องที่พบเจอมาในวันนี้ พร้อมขออนุญาตทั้งคุณพ่อและคุณแม่ เพื่อส่งคนของตำรวจ มาคุ้มครองตามสักระยะ

ทำเอาบาคุโก มิซึกิ แม่ของคัตสึกิ ต้องตบหัวถามลูกชายแทบจะในทันที ว่าไปก่อเรื่องอะไรไว้

ซึ่งก็ทำให้เกิดสงครามขนาดย่อมทันที กว่าคุณพ่อจะห้ามได้ก็ทำเอาเหนื่อยแทบแย่

หลังจบสงคราม จัดการมื้อเย็นและอาบน้ำ คัตสึกิ ก็ทิ้งตัวลงกับเตียง แล้วนึกถึง เรื่องสุดท้ายที่ได้คุยกับทสึกะอุจิ

........

.....

...

“อีกเรื่องที่สนใจน่ะ เพราะคนหายไปน่ะ เป็นคนไร้อัตลักษณ์น่ะ”

“แล้วเกี่ยวอะไร”เขาถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

“ดูค่อนข้างสนใจนะ ความสัมพันธ์ของเธอสองคนนนี่มากกว่าเพื่อนร่วมห้องรึเปล่า”คุณตำรวจถามอย่างสงสัย เพราะจากที่เคยเจอบาคุโกมา เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องสิ่งรอบข้างมากนัก จู่ๆมาถามต่อแบบนี้ มันก็ต้องมีแปลกใจบ้าง

“..........”

“.........”เมื่อเด็กหนุ่มเงียบมา ชายหนุ่มก็เงียบตอบ

“...เพื่อน..สมัยเด็ก.....แม่ของเราค่อนข้างสนิทกัน...”ในที่สุด เด็กหนุ่มก็ยอมตอบ

“เหรอ งั้นชั้นก็ขอตอบแบบตามตรงนะ ทำใจไว้บ้างก็ดี”

“หะ..?”

“หากคนที่จู่ๆก็หายสาบสูญไป แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่มีข่าวคราวหรือส่งสัญญาณ ใดๆเลย ซ้ำยังเป็นคนที่ไม่มีอัตลักษณ์ ส่วนใหญ่เพราะสังคมเป็นแบบนี้ถ้าไม่กลายเป็นวิลเลิน ก็มักไปอยู่รวมกับพวกนอกกฎหมาย ถ้าร้ายแรงหน่อยก็อาจถึงตาย หรือไม่ก็คงกลายเป็นหนูทดลองของพวกนอกรีตนั่นแหละ”

คำตอบที่ได้ยิน ทำเอาคนฟังชะงักค้าง จนอีกคนต้องรีบบอก

“มันก็แค่ข้อสันนิฐาน เธออย่าเพิ่งคิดมากนะ”แล้วรถก็จอดลงที่หน้าบ้านบาคุโก ทำให้บทสนทนาจบลงแค่นั้น

“แกอยู่ที่ไหน อิซุกุ”คำถามนี้ ยังคงวนเวียนซ้ำ ราวกับภาพหมอกที่ยังคงติดตาอยู่เสมอมา