Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #5 : สอบถาม

เมื่อมองสำรวจจนแน่ใจว่า โดนคลาดสายตาไปแล้ว บาคุโกก็กระโดดกลับไปที่ตึกเดิม โดยอาศัยแรงระเบิดช่วย

สภาพห้องพักฟื้นที่ดูไม่ได้ ทั้งข้าวของที่กระจัดกระจาย เศษกระจก เครื่องมืออุปกรณ์ของรพ. พังเสียหายยับเยิน

“บาคุโกคุง ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”คุณทสึกะอุจิ เดินเข้ามา เมื่อร่างของเด็กหนุ่มกลับเข้ามาในตึกแล้ว

“ไม่เป็นไร ไม่เจออะไรด้วย คลาดสายตาไป”เขาตอบกลับไป แล้วเดินออกมาจากห้องพักฟื้นไข้ที่กลายสภาพเป็นซากไปแล้ว

“อ.กับคนอื่นๆล่ะ”เขาถามกลับบ้าง

“อ.ของเธอถูกพาตัวไปตรวจเช็คร่างกายพร้อมทำแผลใหม่ ให้ตายสิ จากเดิมที่อาการก็ไม่ได้สู้ดีนักอยู่แล้ว เจอแบบนี้เข้าไป คงหนักกว่าเดิมแน่ รวมถึงเพื่อนที่พักอยู่ห้องอื่นอีก 2 ห้องด้วย ส่วนพวกเพื่อนๆที่มากับเธอดูเหมือนพวกเขาจะตกใจกันพอควร เลยให้ไปพักที่ห้องประชุมของรพ.น่ะ เธอเองก็ไปที่นั่นเถอะ เดี๋ยวชั้นคงมีเรื่องต้องสอบถามพวกเธอสักหน่อย”ทสึกะอุจิ ตอบรวดเดียว

“ชิ”เมื่อฟังคำตอบ ก็ทำให้เขาต้องหัวเสียมากกว่าเดิม แต่ก็ยอมเดินไปทางห้องประชุมของรพ.

คุณตำรวจยิ้มอ่อนนิดหน่อย กับความหัวดื้อของเด็กหนุ่ม ก่อนจะหันไปมองในเส้นทางเดิมที่ผ่านมา ที่ตอนนี้นอกจากเศษฝุ่น ก็มีคนของตำรวจเดินกันให้วุ่นวาย พร้อมกับกั้นเป็นเขตห้ามเข้า

.....จากเดิมที่แค่คนรู้จักขอร้องให้ช่วยตรวจสอบดูหน่อย......แต่ตอนนี้.....เรื่องนี้ชักจะเริ่มดูพิกลแล้ว.....

เมื่อมาถึงห้องประชุม บาคุโกก็ต้องถูกบรรดาเพื่อนเก่ายิงคำถามใส่ แต่โดยสรุปก็คือ เป็นห่วงที่อยู่ดีๆไปใช้อัตลักษณ์แบบนั้นจะไม่เป็นไรเหรอ แถมยังใช้ในรพ.อีก(ไม่มีใครถามอาการบาดเจ็บ เพราะรู้ว่าเก่งหรือไม่อยากให้โมโหเพราะคิดดูถูกหว่า)

คำตอบของคำถามนี้คือ

“ชั้นมีใบอนุญาต(ชั่วคราว)แล้วโว้ย ไม่มีปัญหาตามมาหรอกน่า”ทำให้คนอื่นๆถอนหายใจโล่งอก

ก่อนจะเริ่มชื่นชมบาคุโกและโรงเรียนยูเอย์อีกรอบ(เรื่องความสามารถและการสอนให้สอบรับใบอนุญาตได้ทั้งที่อยู่ปี 1)

แต่ไม่นานความกังวลใจก็เริ่มเข้ามาแทน

.......เรื่องครั้งนี้ ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่ใช่อุบัติเหตุแน่นอน นี่มันเรื่องบ้าอะไร…….

แกร๊ก

คนที่เปิดประตูเข้ามา คือคุณตำรวจเจ้าเก่านั่นเอง

ทสึกะอุจิ เข้ามาเพื่อสอบถามเรื่องราว รวมทั้งอุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆที่คนอื่นเจอมาด้วย

“อืม..สรุปก็คือ ไม่ว่าจะคนไหน ก่อนที่จะเจอเรื่องมักมีลมรุนแรงเกิดขึ้นเสมอสินะ โดนลมพัดจนปลิวบ้าง โดนของตกลงมาใส่บ้าง เหมือนกันหมดเลยแหะ ส่วนของอ.ก็โดนลมพัดรุนแรง จนพลาดตกลงมาจากสะพานลอย ดีนะว่ารถด้านล่างเขาเหยียบเบรกทัน ไม่งั้นคงเป็นศพไปแล้ว แถมก่อนหน้านั้นยังเกือบถูกพวกนักเลงลากไปตีอีก”(แต่กระดูกหักหลายท่อนก็เป็นมัมมี่อยู่นะ)

“ตอนแรกก็นึกว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่พอเกิดเรื่องในวันนี้ ดูเหมือนจะเป็นการทำร้ายแบบมีเป้าหมายแหะ แต่เล็งเป็นกลุ่มเด็กมัธยมปลายนี่ก็แปลกเหมือนกัน”คุณตำรวจพูดแล้วมองไล่ไปทีล่ะคน

“ไม่ต้องมามองงั้นเลย พวกเราก็ไม่รู้เรื่องโว้ย”บาคุโกเริ่มโวยวายอย่างหัวเสีย ทำไมวันนี้มันไม่ได้ดั่งใจเลยสักอย่าง นี่ต้องมาเสียเวลานั่งสอบถามตั้งเกือบ 2 ชั่วโมงอีก

“เอาเป็นว่า เพื่อความปลอดภัย ชั้นจะส่งตำรวจนอกเครื่องแบบคอยตามดูพวกเธอสักระยะนะ”ดูเหมือนการสรุปแบบนี้จะทำให้คนอื่นใจชื้นขึ้นมาเยอะ แต่ไม่ใช่กับบาคุโก

....ต้องโดนคนตามอีกแล้วเรอะ น่ารำคาญโว้ย...

“พวกเธอมีกันแค่นี้ใช่มั้ย ชั้นจะได้แบ่งกำลังตำรวจถูก”

“เออ”นี่คำตอบของบาคุโก

“ค่ะ มี 22 คนค่ะ ตอนนี้มี 4 คน ที่ขาหัก จนต้องเข้าเฝือกไม่ได้มาที่นี่ด้วยค่ะ”นี่คำตอบของเพื่อน

“โอเค ขอบใจนะ เดี๋ยวนะ เลขแปลกจัง 22 + 7 แค่ 29 คนนี่”คุณตำรวจถามงงๆ

“อ๋อ อีกคน..”ตอนที่กำลังจะตอบ ทุกคนก็เหลือบมองไปทางบาคุโก จนทสึกะอุจิสังเกตได้

“อีกคนไปไหนล่ะ ย้ายโรงเรียนเหรอ”ชายหนุ่มถามซ้ำ

“อีกคน หายสาบสูญไปค่ะ น่าจะเกือบปีแล้ว”

“หายสาบสูญเหรอ”เขาทวน

“ครับ ตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอ ไม่มีเบาะแสอะไรด้วย แถมน่าจะหายากด้วยเพราะเขาเป็นคนไร้อัตลักษณ์”เพื่อนอีกคนตอบออกไป

“เขาชื่ออะไรเหรอ”เขาถามเพิ่ม พร้อมเตรียมปากกาจด

“มิโดริยะ อิซุคุ”

หลังจากได้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว ทสึกะอุจิก็สั่งให้ตำรวจไปส่งพวกเขาแต่ละคนที่บ้าน แต่ตัวบาคุโกเขาจะเป็นคนไปส่งเอง