Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #4 : เกิดเหตุ

“คัตสึกิ ทางนี้ๆ”เสียงที่ไม่ได้ยินมานาน ทำให้เจ้าของชื่อหันไปดู ก็เจอบรรดาเพื่อนเก่า โบกมือเรียกอยู่

“ไง”เขาทักทายไปตามมารยาท(ถึงมาตรฐานปกติมันจะไม่ใช่แบบนี้ก็เถอะ น่าจะยาวกว่านี้นะ)

“ไงพ่อคนดัง นึกว่าจะไม่โพล่มาซะแล้ว”เสียงแซวทักทายมาแต่ไกล

“งั้นกลับได้ใช่มั้ย ไปล่ะ”เมื่อฟังที่พูดแล้ว เจ้าตัวก็หันหลังกลับทันที ทำเอาเพื่อนๆต้องรีบจับไว้ เพื่อกันเขากลับจริงๆ พลางขอโทษขอโพยกันยกใหญ่ ซึ่งบาคุโกก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ เพราะจากการที่สอบเข้าคะแนนสูงสุด ชนะเลิศงานกีฬา รวมถึงชื่อเสียงตอนที่โดนวิลเลินโคลนนั่นจับตัวก่อนเข้าสอบ และที่โดนลักพาตัวตอนเข้าค่าย ทำให้บาคุโก คัตสึกิ ค่อนข้างมีชื่อเสียงพอสมควร และมาพร้อมกับชื่อเสียในอาการปากเสียและหัวร้อนด้วยน่ะนะ

“หืม เจ็บเยอะกว่าที่คิดนะ”หลังจากทักทายเพื่อนครบทุกคน พวกเขาก็ขึ้นรถไฟ เพื่อไปสถานีที่ใกล้รพ.มากที่สุด ในระหว่างทาง ก็คุยกับคนที่โทรมาชวนเขาไปด้วย แต่สายตากลับมองไปที่ร่างกายของเพื่อนคนอื่นที่ยังมีพลาสเตอร์ หรือสำลีปิดแผลไว้อยู่

(เอ่อ ไรต์ไม่รู้ ไม่มีข้อมูลเลยว่า พวกเพื่อนเก่าตอนม.ต้น ชื่ออะไรบ้าง เลยเขียนไปรวมๆ อาจจะมั่วไปสกหน่อย ต้องขออภัยด้วย)

“ที่คุยทางโทรศัพท์น่ะเหรอ นั่นสินะ ชั้นเองก็เพิ่งเห็นเต็มๆตาเหมือนกัน”

“ไม่แน่นา พวกเราอาจจะดวงตก ซวยกันยกห้องก็ได้”เพื่อนอีกคนพูดขึ้นมา

“ปัญญาอ่อน”ทำให้โดนเพื่อนทั้งวงรุมด่าในทันที

“จริงสิ คิโนชิตะ(แต่งเอา)”เพื่อนอีกคนส่ายหัวแล้วหันไปถามคนที่เป็นคนชวนทุกคนมา

“หืม ว่าไง”เด็กสาวที่ถูกเรียกตอบกลับมา

“แล้วอ.เป็นไงมั่ง เธอรู้รึเปล่า”

“ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน อาทิตย์ก่อนที่มาเยี่ยมคุณวาตานะเบะ กับ ฮิคารุจัง ก็แค่บังเอิญเจอตอนเขาเข็ญอ.เข้าห้องฉุกเฉินไป คงต้องรอไปถามเอาเอง”

คำตอบที่ได้ยินมา ทำเอาแต่ละคนใจไม่ค่อยดี

“คงยังไม่ตายหรอกน่า ไม่งั้นพวกที่นอนรพ.คงมีใครส่งข่าวมาแล้ว ไม่มีใครนิ่งเฉยได้หรอกน่า”บาคุโกพูดออกไป ทำให้เพื่อนคนอื่นๆหันมา

“คัตสึกิ พูดปลอบคนอื่นเป็นด้วย”สมาชิกแกงค์เก่า สองคนพูดและเอามือทาบอกพร้อมกัน ทำให้บาคุโกต้องแจกมะเหงกเพื่อนไปคนละหนึ่งลูกใหญ่ นี่เกรงใจแล้วนะ เพราะเป็นที่สาธารณะ ถ้าอยู่ในยูเอย์ คงระเบิดไปแล้ว

ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงรพ. ก่อนจะเข้าไป ก็แวะซื้อดอกไม้ตามจำนวนคนที่นอนอยู่รพ.

เมื่อลองสอบถามจากเคาเตอร์ ก็รู้มาว่า อ.นั้นได้สติแล้ว ถึงจะยังเจ็บหนักอยู่ แต่ก็สามารถเยี่ยมได้เพราะออกจากห้องไอซียูมาอยู่ห้องพักฟื้นแล้ว พวกเขาจึงเลือกที่จะไปเยี่ยมอ.ก่อน แล้วถึงจะแวะไปหาเพื่อนทีหลัง

 ในระหว่างที่เดิน บาคุโกก็เจอคนคุ้นหน้าคุ้นตา

“อ้าว บาคุโกคุง มาทำอะไรเหรอ”ทสึกะอุจิ ตำรวจเพื่อนเก่าของออลไมล์ทักเด็กหนุ่มผมสีฟาง

“มาเยี่ยมอ.ประจำชั้นกับเพื่อนสมัยม.ต้นน่ะ”บาคุโกตอบ อย่างมีมารยาทนิดหน่อย

“อ้อ เธอก็เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยเหรอเนี่ย”ทสึกะอุจิว่าเบาๆ แต่คู่สนทนาก็ได้ยินอยู่ดี

“เกี่ยวเหรอ มันเป็นคดีรึไง ดูท่าจะใหญ่ด้วยล่ะสิ คุณถึงต้องลงมาทำคดีเอง”บาคุโกถาม

“อย่าพูดอย่างนั้น ต่อหน้าเพื่อนๆสิ ดูสิ เขากังวลกันไปหมดแล้วนะ”คุณตำรวจว่ายิ้มๆก่อนจะชี้ไปข้างหลัง ซึ่งเด็กหนุ่มก็เหลือบมอง และเห็นสีหน้ากังวลของเพื่อนๆที่หยุดเดิน เพราะเขาทักทายตำรวจตรงหน้า (ถึงจะใส่แค่เสื้อเชิ้ตกับไทด์แต่ก็มีตราตำรวจห้อยอยู่ ให้บื้อแค่ไหนก็ต้องรู้แหละ)

“ไม่มีอะไรหรอก คนที่วานมาอาจจะคิดมากไปหน่อยก็ได้ พวกเธอไม่ต้องกังวลหรอก แต่ถ้าเสร็จธุระแล้วก็รีบกลับบ้านเถอะนะ”คุณตำรวจทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะโบกมือเดินจากไป

“ตำรวจเหรอ มาทำคดีของอ.รึเปล่านะ”คนอื่นเปรยๆขึ้นมา เพราะห้องที่คุณตำรวจทสึกะอุจิออกมา คือห้องอ.ประจำชั้น ที่เป็นเป้าหมายของพวกเขาทุกคนนั่นเอง

“คิดมากน่า รีบไปเถอะ”คัตสึกิบอกปัดไป แต่ไม่รู้ทำไมในใจเขาตอนนี้มันสังหรณ์แปลกๆว่าจะเกิดเรื่อง

เพล้ง!! เพล้ง!!! โครม!!!

เสียงกระจกแตก และเสียงโครมคราม ทำให้บาคุโกพุ่งไปที่ต้นเสียงตามสัญชาตญาณฮีโร่ทันที ลางสังหรณ์มันกำลังกรีดร้องว่าไม่ใช่อุบัติเหตุแน่นอน

ลมพายุลูกใหญ่โหมกระแทกเข้ามาทันที ที่เปิดประตูห้องพัก

“อึก..”ไม่ใช่ลมธรรมชาติ ความรุนแรงของลม ทำเอาของทุกอย่างในห้องกระจัดกระจาย รวมถึงเตียงคนไข้และอุปกรณ์ต่างๆ เริ่มมีรอยบาดตามข้าวของจากความคมของลม โต๊ะที่ถูกพัดขึ้นมา ลอยเข้ามาหาเขา ทำให้ต้องใช้อัตลักษณ์ระเบิดทิ้งไป

“คัตสึกิ”เสียงเรียกของเพื่อนที่ได้ยิน ทำเอาต้องรีบตะโกนกลับไป

“อย่าเข้ามา!!”

แรงลมที่จู่ๆก็เบาลง ทำให้คนที่เพิ่งเข้ามา สามารถมองไปข้างหน้าได้

เขาเห็นเงาคนที่อยู่ท่ามกลางเศษฝุ่น ในห้อง จึงพุ่งตัวออกไปหมายจะจับ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัว จึงกระโดดหนีออกไปจากห้อง

“ก่อเรื่องแล้ว ก็อย่าหนีสิฟะ”บาคุโกสบถทันทีและพุ่งตัวตามออกออกไป พร้อมจุดระเบิดในมือ เพื่อเป็นแรงส่ง กระโดดจากราวระเบียงห้อง ใช้อัตลักษณ์พุ่งขึ้นบนดาดฟ้าอีกตึกหนึ่ง เพื่อมองหาคนที่หนีไป

แต่เมื่อมองไปรอบๆ กลับไม่พบอะไรเลย ไม่พบคนที่เขาเห็นด้วย ราวกับสิ่งที่เขาเห็นเป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น

แต่สิ่งที่ยืนยันว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง คือ เมื่อเขาลองมองย้อนกลับไปตึกที่เขาเพิ่งกระโดดออกมา ห้องที่เกิดความเสียหาย จนมีควันลอยออกมา ไม่ได้มีแค่ห้องอ.คนเก่า 

........

....

แต่มีอีก 2 ห้อง

.........

.....

ห้องที่ทำให้เขาบาคุโก คัตสึกิ มาที่รพ.แห่งนี้

..........

.......

ห้องของเพื่อนร่วมชั้นตอนม.ต้น

.......

....

...

..

.....

ที่ดาดฟ้าของอีกตึก ซึ่งห่างจากรพ. ราว 500 -600 เมตร

มีร่างสองร่างยืนมองกลุ่มควันที่ลอยอยู่เหนือตึกรพ.อยู่

“......บาคุโก....”

“..คัตสึกิ...”