คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : มหาลัยนามิโมริ
ในที่สุด สึนะก็วิ่งมาถึงมหาลัยสักที
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”สึนะหอบเมื่อก้าวเข้ามาในรั้วมหาลัย
“เจ้าสัตว์กินพืช แกบังอาจมาโรงเรียนสาย”
เสียงมัจจุราชดังข้างๆตัวสึนะ ทำเอาคนฟังถึงกับสะดุ้งโหยง
“คุ..คุณฮิบาริ มาสายอะไรกันครับ ก็ทัน 8.00 โมง พอดีนี่นา”สึนะเถียงกลับ
“แกมาสายไป 3.99วินาที”คนตรงหน้าตอบหน้าตาเฉย
ทำเอาสึนะขนลุกไปเลย อะไรกันเนี่ย นี่พี่แกเล่นนับเป็นวินาทีเลยรึเนี่ย
“เพราะฉะนั้น ตายซะ”
และก่อนที่ฮิบาริจะลงมือขย้ำสึนะก็ มีระเบิดลอยมาจากทางด้านหลัง
ขณะทีฮิบะหลบระเบิด 3 เท่า ที่ลอยมา ก็มีแรงฉุดกระชากทูน่าน้อยออกมากในที่ปลอดภัยพร้อมกับคำพูดที่ว่า
“เป็นอะไรมั้ยครับ รุ่นที่ 10 เจ้าบ้านั่น..”.
“พวกนามาทำอะไรตรงนี้นี่ และทำไมหน้าตายังกับหนีอะไรมา” ยามาโมโตะที่เดินผ่านมาพอดีเข้ามาทักทาย
“พวกเราเพิ่งหนีคุณฮิบาริมาน่ะ” สึนะตอบ
“ฮะ ฮะ เจ้าบ้านั่นมันก็ยังเหมือนตอนมัธยมเลยเนอะ!” ยามาโมโตะพูดไปหัวเราะไป
“รุ่นที่10 สายแล้ว รีบเข้าห้องเรียนเถอะครับ!” โกคุเทระว่า พลางเดินนะสึนะเข้าไปในตึกเรียน
แล้วในขณะที่จะขึ้นห้องเรียน ก็ได้ยินเสียงเอะอะโครมครามมาจากทางหน้าประตูโรงเรียน ซึ่งคาดว่า คุณฮิบาริ คงจะระบายอารมณ์กับอย่างอื่น เพราะเจ็บใจที่สึนะรอดได้
เมื่อพวกเขาเดินมาถึงห้องเรียน ก็ถือว่าโชคดี ที่อาจารย์ยังไม่มา เพราะว่า จริงอยู่ที่เขารอดมาจากคุณฮิบาริได้ แต่ถ้ามาสายในชั่วโมงเรียนก็โดนด่าอยู่ดี
ทั้ง 3 คนเดินนั่งในที่ว่างด้านหลัง และในขณะที่เดินก็ยังมีเสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องเรียนดังมาเป็นระลอก แต่ทั้ง 3 คนก็ชินแล้วล่ะ และก่อนที่เสียงกรี๊ดจะทำให้พวกเขาหูหนวก
อาจารย์ก็เดินเข้ามาพอดี
และเมื่อเริ่มชั่วโมงเรียนไปได้ซักระยะ
ยามาโมโตะก็ได้ฟุบลงหลับกับโต้ะเรียนของเขา
ในขณะที่สึนะ และโกคุนั่งเรียนไปและพูดถึงเรื่องแฟมมิลี่ไป
จนหมด ชม.เรียนนน...
เมื่อถึงตอนพัก.. ทั้ง 3 คน ก็ยังปฏิบัติเหมือเดิมคือห่อข้าวกันไปกินบนดาดฟ้าของมหาวิทยาลัยนามิโมริ
แต่ก็ยังหนีคุณฮิบาริไม่พ้นเมื่อเจอเข้าที่ประตูดาดฟ้า
“โดนยำแหง”นี่คือความคิดของสึนะ
“พวกแกกล้าดียังไงมารบกวนเวลานอนของชั้น” ฮิบาริถามเสียงเย็นแต่แฝงความเหี้ยมโหด
“เรามากินข้าวกันน่ะฮิบาริ” ยามาโมโตะตอบอย่างอารมณ์ดี
“รุ่นที่10 ครับ อย่าไปสนใจเจ้าบ้าานั้นเลย”
“เราไปกินที่อื่นดีมั้ยคับ รุ่นที่
“อะ เอ่อ โกคุเทระคุง พูดอย่างนั้น เดี๋ยวคุณฮิบาริ ก็ได้ยินหรอก”
แต่ไม่ทันขาดคำ ฮิบาริก็ชักทอนฟาออกมาซะแล้ว
“พวกแก เตรียวตัวตายได้เลย”
ว่าจบก็พุ่งเข้ามาทันที
“ฮะ ฮะ จะเล่นกันอีกแล้วเหรอ”ยามาโมโตะพูดอย่างอารมณ์ดี แต่ก็หลบทอนฟาของฮิบาริ ด้วย
“ดับไปซะ” ว่าจบโกคุก็ปาระเบิด ออกไป
“นี่อยู่มหาวิทยาลัยแล้ว นายยังพกดอกไม้ไฟติดตัวอยู่อีกหรอ?”ยามาโมโตะ ถาม
“หุบปากไปเลยแก” โกคุสวนกลับ..แต่ก็ยังงรู้สึกเบื่อหน่ายกับคนตรงหน้า ถึงจะผ่านไปกี่ปี เจ้าบ้ายนี่ก็ยังนึกว่าเล่นทุกทีเลย
“ไม่ว่าพวกแกจะอายุเท่าไรพวกแกก็ยังจะทำตัวเหมือนมัธยมอยู่อีกเหรอ”เสียงของเด็กทารกลอยมาจากด้านหลัง ซึ่งทำให้ การต่อสู้สงบลง...
"ว่าไง เจ้าหนู" ฮิบาริถาม..
“ดีจ้า ทุกคน”
รีบอร์นกระโดดลงมาจากไหนไม่ร็มายืนอยู่ข้างสึนะ
“พอดีเลย มาอยู่พร้อมกันทุกคนก็ดีแล้ว มีเรื่องจาพูดด้วย”
“ครบทุกคน พูดอะไรน่ะรีบอร์น”
สึนะเถียงขึ้นมาทันที
“ก็นั้นไง” รีบอร์นว่า พลางชี้มือข้างหลัง
ทุกคนหันนหลังดูก็พบว่า
“ชั้นมาแล้วเฟ้ย พระอาจารย์แปร๋นแปร๋น มาด้วยความเร็วสุดหูรูด”
“คุณพี่ ก็มาด้วยเรอะ”
สึนะเหงื่อตกทันทีที่เห็นเรียวเฮ
แต่ก็ต้องตกใจกว่านี้ เมื่อมีอีกคนมาอยู่ด้วย
“สวัสดีครับ สึนะเรียนคุณแรมโบ้มาเหรอ"
ประโยคแรกพูดกับคนอื่น แต่ประโยคหลัง หันพูดกับสึนะพร้อมกับเกาะ
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ รีบอร์น...ครบที่ว่านี้ รึว่าหมายถึงแฟมิลี่”
แต่คิดได้ไม่ทันจบก็
“คุฟุฟุ สวัสดีครับทุกคน มาอยู่กันพร้อมหน้าเลยนะครับ”
ร่างของโรคุโด มุคุโร่ ที่โพล่มา ราวกับสายหมอกมายืนข้างหลัง
ทำให้ฮิบาริ เกิดอาการกระตุก อยากเชือดคนซะดื้อๆ ก็เล่นมายืนสุ่มหัวกันตั้งแยะแบบนี้ แล้วจะให้เขา ทนไหวได้ไง
สึนะ ที่เห็นท่าทางว่า ฮิบาริ เริ่มหมดความอดทนแล้ว เลยรีบพูดกับรีบอร์น
“รีบอร์นที่เรียก พวกเรามาทั้งหมดเนี่ยมีเรื่องอะไร”
“เอาล่ะ พวกนาย สมาชิกของวองโกเล่แฟมิลี่ รุ่นที่ 10 จงฟังชั้นให้ดี ชั้นมีเรื่องจะบอก”
รีบอร์นพูดพร้อมกับทำหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆให้
“เรื่องที่ชั้นจะบอกก็คือ พวกนายทุกคนก่อนที่จะได้รับตำแหน่งวองโกเล่รุ่นที่ 10 และเหล่าผู้พิทักษ์ทุกคน จะต้องมีคู่หมั้น”
“คู่หมั้น!!!”(X 7)
“เออ คู่หมั้นจะตะโกนกันทำไมเนี่ย”
“ล้อเล่นรึเปล่า เจ้าหนู”ฮิบาริที่ยืนเงียบมานานถามอย่างอึ้งๆ
“เปล่าพูดจริง”รีบอร์นพูดซ้ำ พร้อมกับมองหน้าแต่ละคน
สึนะที่อึ้งไม่รู้จะพูดอะไรแล้วถามรีบอร์นอีกอย่างด้วยความสงสัย
“เอ่อ รีบอร์น”
“มีอะไรสึนะ”
“ไอ้เรื่องที่นายพูดน่ะ เรื่องคู่หมั้นอะไรนั้น พวกชั้นน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่แรมโบ้ล่ะ เจ้านั้นเพิ่งม.ต้นเองนะ”
“ช่างมันสิ เอาไว้ก่อนละกัน เดี๋ยวจะถามรุ่นที่ 9 ให้”
“ช่างมันก่อนเรอะ พูดงี้หมายความว่าไงรีบอร์น ตายซะเถอะ แก”แรมโบ้ว่า พลางเอาระเบิดมือที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหน ขว้างใส่รีบอร์น
แต่ด้วยดีกรีนักฆ่าอับดับหนึ่งของวงการมาเฟีย ทำให้รีบอร์นหลบระเบิดนั้นได้โดยง่าย แถมยังตีกลับมาด้วย
ตูม !!
ระเบิดมือนั้น ระเบิดใสแรมโบ้ตามเดิม ส่งผลให้
“แงแงแง อด..ทน..ไว้.. ไม่ไหว....แงแงแงเจ้าบ้ารีบอร์น เจ้าเตี้ย เจ้าคนเอาแต่ใจ คิ้วก็ไม่มี”แรมโบ้ร้องไห้พลางหยิบเอาบาซูก้าทศวรรษตออกมา ยิงใสตัวเอง
“รีบอร์นที่ได้ยินแรมโบ้ด่าเขา ก็จัดการ ให้เลออนแปลงร่างเป็นปืน แล้วยิงใส่แรมโบ้ในเวลาเดียวกัน
ตูม!!
เสียงระเบิดดังรอบสอง สงสัยทั้งโรงเรียนคงแตกตื่นแหง แล้วเจ้าพวกนี้ ว่าแต่เรา ตัวเองก็ยังตีกับแรมโบ้ไม่เลิกเลย นี่คือความคิดของสึนะ ซึ่งเจ้าตัวไม่กล้าพูดออกไป กลัวตาย
เมื่อควันจางหายไป
“อะไรกันเนี่ย”(นี่คือเสียงสึนะกับโกคุทระ)
ร่างของคนที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่แรมโบ้ในอีก 10 ข้างหน้า แต่มันเหมือนกับเด็กม.ปลายมากกว่า
“อ๊ะ สึนะ เมื่อกี้มันอะไรกันน่ะ”
แรมโบ้พูดพลางวิ่งเข้ามาเกาะสึนะเหมือนเดิม
“รีบอร์น นี่มันอะไรกันเนี่ย”
“สงสัย บาซูก้าทศวรรษจะเสียมั้ง ถึงทำให้เจ้านี่เป็นแบบเนี้ย”
คำตอบของรีบอร์นทำเอาสึนะหน้าซีด มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย
“เอาเถอะ ถ้าเป็นงี้ ชั้นจะลากเจ้านี่ไปหาจางนีนิกับจามาลก่อนละกัน เรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยว่าทีหลัง” ว่าจบเลออนก็กลายเป็นตาข่าย แล้วรีบอร์นก็เหวี่ยงมาจับแรมโบ้ก่อนจะลากออกไป
ทิ้งให้คนอื่นยืนงงอยู่
“รุ่นที่ 10 ครับ เชื่อเรื่องที่คุณรีบอร์นพูดรรึเปล่า”โกคุเทระถาม
คนอื่นก็ยืนนิ่งฟัง
“ก็คงงั้นละมั้ง ลองเจ้านั้นพูดก็คงเรื่องจริง แถมวันก่อนชั้นเห็นเจ้าอ่านจดหมายจากรุ่นที่ 9 ด้วย”
“งั้นเหรอครับ”
“555 ช่างมันเถอะน่า น่าสนุกดีออก อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”ยามาโมโตะว่า แล้วเดินมาตบบ่าสึนะ
“หึ”เสียงของฮิบาริดังขึ้นก่อนจะเดินออกไป
“งั้นผมก็ขอตัวก่อนนะครับ”มุคุโร่ว่า พลางหายตัวไปยังกับสายหมอก
“รุ่นที่ 10 ครับ กลับห้องกันเถอะ จะได้เวลาเรียนแล้ว”
สึนะพยักหน้าและเดินออกมาจากดาดฟ้า ไปที่ห้องเรียน พลางคิดไปว่า คู่หมั้นของเขานั้นจะหน้าตายังไง
ความคิดเห็น