คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
เวลา.7.45 น.
“เข้าห่วยสึนะ ตื่นได้แล้ว”คำพูดที่มาพร้อมกับลูกถีบของครูพิเศษนักฆ่าตัวเล็ก (เอ่อ เนื่องด้วยความขี้เกียจเฉพาะรีบอร์นเท่านั้นที่ยังคงเป็นเด็กอยู่นะ) ถีบคนที่นอนอยู่บนเตียงลงไปนอนกลิ้งกับพื้น เสียงดังโครม
“จะ เจ็บนะ รีบอร์น ทำอะไรน่ะ”เด็กหนุ่มผมสั้นสีน้ำฟูถามด้วยความไม่พอใจ
“สายแล้วเฟ้ย จะแปดโมงแล้ว วันแรกของการเปิดเทอม ห้ามไปสายนะ”รีบอร์นพูดพลางชี้ไปที่นาฬิกา
“แว้ก สายแล้วเรา แบบนี้มีหวังโดนคุณฮิบาริฆ่าแหงเลย”เด็กหนุ่มพูดขึ้นพลางทำหน้าตาสยดสยองก่อนจะรีบแต่งตัวเพื่อที่จะไปมหาลัย
“ให้ตายสิ สึนะ นายอยู่มหาลัยปี 3 แล้วนะ เมื่อไรจะเลิกตื่นสายซะที หัดมีความรับผิดชอบซะบ้างสิ”รีบอร์นบ่นผู้ที่เป็นลูกศิษย์
“หนวกหูน่า รีบอร์น เลิกบ่นเรื่องนี้ซะที”คนที่กำลังแต่งตัวอยู่หันมาบ่น
“งั้นเปลี่ยนใหม่ก็ได้ ให้ตายสิ เป็นถึงบอสวองโกเล่รุ่นที่ 10 ทั้งที เมื่อไรจะรู้จักโตเป็นผู้ใหญ่ซะบ้าง”
คำพูดของรีบอร์นคราวนี้ ทำเอาสึนะ ซาวาดะ สึนะโยชิหรือบอสของวองโกเล่แฟมิลี่ รุ่นที่ 10 สะอึกทันที
“ก็บอกว่า ชั้นจะไม่เป็นบอสมาเฟียไงเล่า”
“สายไปแล้ว ตอนนี้นายน่ะ เป็นที่รู้จักของคนในวงการไปแล้วเรียบร้อย และอีกไม่นาน ท่านรุ่นที่ 9 ก็คงจะแต่งตั้งนายเป็นรุ่นที่ 10 ในอีกไม่นานนี้ล่ะ”รีบอร์นพูดแล้วมองไปที่สึนะ ที่ตัวแข็งช็อกด้วยคำพูดของรีบอร์นไปแล้วเรียบร้อย
“แข็งไปซะแล้วแฮะ เฮ้ย เจ้าห่วย สายแล้ว”
คำพูดของรีบอร์นทำเอาสึนะได้สติขึ้นมา ก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ แล้วรีบแกไปโรงเรียนทันที
ตอนนี้เขาและเพื่อนๆขึ้นมหาลัยปี 3 แล้ว ที่มหาลัยนามิโมริ เขาเสียเวลากับการเถียงกับรีบอร์นไปพอสมควร แต่ถึงจะยังงั้น กว่าจะเข้าเรียน ก็เกือบ 9 โมงเช้า
รีบอร์นส่ายหัว อย่างอ่อนใจกับลูกศิษย์คนนี้ ก่อนจะมองตามสึนะที่รีบวิ่งไปมหาลัย และพึมพำอะไรก็ไม่รู้
“จริงสิ ลืมบอกไป ว่าการที่จะแต่งตั้งนายเป็นรุ่น 10 ต้องมีคู่หมั้นด้วย รุ่นที่ 9 บอกมา แต่ก็ช่างมันเถอะ”
ทางด้าน สึนะวิ่งไป จนไม่ได้มองทาง จนไปชนเข้ากับคนคนหนึ่งเข้า
“หวา โทษทีนะ ชั้นรีบน่ะ”สึนะ รีบขอโทษคนๆนั้น ก่อนจะยื่นมือไปช่วยให้คนที่ล้มลงไปนั่งกับพื้น
เด็กหนุ่มผมสีดำสนิท ตัวเล็กกว่าสึนะหน่อย เงยหน้าขึ้นมองสึนะ และยื่นมือไปจับมือที่ยื่นเข้ามา
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ไม่ได้มองทาง”เด็กหนุ่มนั้นว่า พลางยิ้มน้อยๆให้
รอยยิ้มนั้น ทำให้สึนะอึ้งไปไม่น้อย คนตรงหน้านี่ น่ารักดีแฮะ สีตาก็สีส้มออกแดง แปลกดี ผู้หญิงรึผู้ชายนะ
แต่คิดได้ไม่ทันไรเด็กหนุ่มคนนั้นก็ก้มหัวให้เป็นการขอบคุณ ก่อนจะเดินไปจากบริเวณนั้น
“เฮ้ย สายแล้ว”สึนะพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งไปมหาลัยด้วยความเร็วสูง
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
อีกด้าน
“คาสึกิ นายมาช้านะ”เด็กหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มที่นั่งอยู่บริเวณนั้นบ่นขึ้นมาทันที ที่เห็นเพื่อนคนสุดท้ายของเขาเดินมา
“โทษที นาโอยะ โทษทีนะ ทุกคน พอดี เดินชนคนเข้าเลยเสียเวลาหน่อย”
“ชนคนเหรอ แล้วมีแผลมั้ย”คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ เงยหน้าขึ้นมาถามเงียบ ๆ
“ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะ ที่เป็นห่วง โทโมกิ”คาสึกิบอกคนตรงหน้าถึงโทโมกิ จะเป็นพี่เขา แต่ในกลุ่มเรา ไม่ถือเรื่องอาวุโสกว่า
“งั้นก็ดี”เขาพูด แล้วอ่านหนังสือต่อ
“แล้วเรื่องเข้าเรียนต่อ เสร็จรึยัง”คาสึกิ หันไปถามยูกิที่นอนอยู่ใกล้ๆ
“เรียบร้อยแล้ว”ยูกิ พูดแล้วยิ้มอย่างสบายๆให้คาสึกิ
“แล้วเข้าเรียนที่ไหน”
“มหาลัยนามิโมริ”
ความคิดเห็น