Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #2 : อดีต

“น้ำหน้าอย่างแกน่ะนะ จะสอบเข้ายูเอย์ ไม่ได้อยู่ในโลกของความเป็นนจริงรึไงวะ”เด็กชายผมสีฟางตะคอกขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อได้รู้ว่า มิโดริยะ อิซุกุ ก็จะสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายยูเอย์เหมือนกันกับเขา

“กะ ก็แค่ไปสอบเองนะคัตจัง แล้วยูเอย์ก็ไม่ได้มีแค่แผนกฮีโร่นะ”เด็กชายผมเขียวอีกคนพยายามแย้ง

“หนวกหู ไอคนไร้ค่าอย่างแก คิดจะมาสอบเทียบโรงเรียนเดียวกับชั้นงั้นเรอะ”ไม่พูดเปล่า มือก็เริ่มจุดระเบิดดังเปาะแปะให้ได้ยิน

“ตะ แต่ว่า ไม่ลองก็ไม่รู้นี่นา”

“เดกุเว้ย ถึงจะมีแผนกอื่น แต่คนไร้อัตลักษณ์อย่างแก ถึงไปสอบ ก็ดีแต่จะไปเป็นภาระหรือตัวถ่วงคนอื่นเท่านั้นแหละ เลิกฝันเถอะ”เพื่อนในกลุ่มบาคุโกก็ช่วยสนับสนุนคำพูดของหัวหน้ากลุ่มผมสีฟาง

“เลิกคิด แล้วไปบอกอ.ใหม่ซะไป๊”หลังจากที่แกล้งอิซุกุจนเจ้าตัวล้มลงชนกับโต๊ะจนล้มไปหลายตัว คนอื่นก็ชวนกันไปกินข้าวเที่ยง

อิซุกุถอนหายใจ กับสิ่งหนึ่งที่น่าจะเป็นกิจวัตรประจำวันของเขา เขาลุกขึ้น จัดโต๊ะที่ล้มลงให้เหมือนเดิม ก่อนจะหยิบข้าวกล่องของตัวเองออกมา แล้วหนีไปกินเงียบๆคนเดียวที่มุมดาดฟ้า

เมื่อใกล้หมดเวลาพักเขาก็เดินกลับห้องไป แต่ก็ยังไม่วายมีเสียงซุบซิบ ที่ไม่น่าใช่แค่เสียงซุบซิบ แต่น่าจะเป็นการคุย เยาะเย้ย ถากถางเขามากกว่า

“ได้ยินรึยัง เจ้าโง่ไร้อัตลักษณ์ จะไปสอบเข้ายูเอย์ล่ะ”

“เจ้าคนไร้ค่า ขยะของโรงเรียนเนี่ยนะจะสอบโรงเรียนที่ดีที่สุดของประเทศ”

“มันไม่ได้โง่นะ สอบคะแนนดีด้วย”มีเสียงแย้งเข้ามา

“บ้าเรอะ แค่คะแนนจะไปรอดในโรงเรียนชั้นนำได้ยังไง”

“ก็จริงนะ ไม่เจียมเอาซะเลย”

“ใช่มั้ยล่ะ เผลอๆจะไปให้เขาเหยียบตายในสนามสอบเอาน่ะซี่ เสียชื่อโรงเรียนเราหมด”

“เป็นขยะ ก็ทำตัวให้สมเป็นขยะหน่อย”

“อย่าฝันสูงนักเลย ไอไร้ค่า”

เสียงแบบนี้ยังคงมีให้ได้ยินจนถึงห้อง ถึงแม้เจ้าตัวจะรีบเดินมา เพื่อให้ไม่ต้องได้ยินเสียงที่เพิ่มความเจ็บปวดให้กับตัวเองอีก แต่พอถึงห้อง ก็เจอสายตาพิฆาตของคัตจังอยู่ดี

......แค่เขาจะสอบเข้ายูเอย์ มันเป็นเรื่องขนาดนี้ลยเหรอ……

หลังเลิกเรียน เพื่อให้ไม่ต้องได้ยินเสียงที่จะทำร้ายจิตใจอีก อิซุกุจึงนั่งเขียนบันทึกฮีโร่ของตนรอเวลาให้คนอื่นกลับไปก่อน แต่พระเจ้าก็ยังไม่เข้าข้างเขาอยู่ดี

บันทึกที่กำลังเขียน ถูกฉกออกไป

“บันทึกฮีโร่ เพื่ออนาคตเหรอ ยังทำอะไรน่าขยะแขยงเหมือนเดิมเลย เจ้าโอตาคุ”บาคุโกที่ฉวยสมุดมา พลิกดูหน้าปก ก่อนที่เพื่อนอีกคน จะมาหยิบไปเปิดดู

“เฮ้ย คัตสึกิ นี่ข้อมูลแกนี่หว่า”นัยน์ตาสีทับทิบเหลือบมอง ก่อนจะคว้าสมุดกลับคืนมา

“เอาคืนมาเถอะนะ คัตจัง”

“เจ้าโอตาคุน่ารังเกียจ  เลิกบ้าได้แล้ว ไม่ว่าแกจะทำยังไง แกก็ไม่มีทางมีอัตลักษณ์ได้หรอก”บาคุโกปรายตามองสมุด ก่อนจะยื่นไปข้างหน้า จนอิซุกุ นึกว่าจะคืนให้ จึงเดินเข้ามาใกล้

“แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้าแกไปเอาหัวโหม่งโลกซะพร้อมกับภาวนาไปด้วย อาจจะทำให้แกมีอัตลักษณ์ขึ้นมาก็ได้นะ ในชาติหน้าน่ะ”ว่าจบก็จุดระเบิด เผาสมุดบันทึก และโยนออกไปนอกหน้าต่างทันที

อิซุกิมองตามสมุดที่ลอยหายไปจากหน้าต่าง ก่อนจะหันมามองเพื่อนสมัยเด็กของตน

“เป็นคนไร้ค่า ก็อยู่อย่างคนไร้ค่าไปเถอะ อย่าได้คิดสะเออะมาเทียบกับชั้น เข้าใจมั้ยไอขยะ”ว่าจบก็เดินออกไปจากห้องทันที โดยไม่ได้เห็นสีหน้าของคนที่รับฟังเลยแม้แต่น้อย