Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #15 : ผลตรวจ

แต่ดูเหมือนคำอธิษฐานของทุกคน จะไม่เป็นจริง เมื่อผลตรวจออกมา แสดงผลว่า อิซุคุความจำเสื่อม

แต่ก็เฉพาะเรื่องของคนเท่านั้น อิซุคุยังสามารถจำวิธีการใช้ชีวิตประจำวันได้ นั่นทำให้ไม่ต้องมาสอนกันใหม่ และอีกสิ่งที่จำได้คือ แม่ของเขาและชื่อของตัวเอง

เพราะเรื่องนั้นเพียงเรื่องเดียว ที่เป็นแรงยืนหยัดให้อิงโกะสามารถยิ้มและสู้ต่อไปได้

“สำหรับอาการแบบนี้ หมอเองก็ไม่สามารถตอบได้ว่าจะหายเมื่อไร เพราะบางราย ก็สามารถนึกออกได้เอง แต่บางรายก็นึกไม่ออกไปตลอดชีวิตเหมือนกัน เพราะงั้นคงต้องขอให้คุณแม่พยายามและอดทนหน่อยนะครับ”คุณหมอกล่าวหลังจากอ่านชาร์ตรายงานผลตรวจ

ตอนนี้อิงโกะ ครอบครัวบาคุโก อยู่กันพร้อมหน้าที่ห้องผู้ป่วย อิซุคุเองก็ตื่นฟังคำหมอเหมือนกัน

“แต่มิโดริยะคุงก็ห้ามเครียดนะ พยายามอย่าฝืน ไม่งั้นทุกอย่างจะแย่ลงนะ”คุณหมอปิดชาร์ตแล้วบอกคนเจ็บที่อยู่บนเตียง

“ครับ”

“คุณหมอคะ เรื่องที่บอกว่านึกออกได้เองนั้น ใช้เวลานานมั้ยคะ แล้วพอจะทราบเปอเซนต์หายมั้ยคะ”มิซึกิถาม

“มันก็แล้วแต่คนน่ะครับ บางกรณีก็ใช้เวลาไม่นานเท่าไร เพราะความจำบางอย่างถึงสมองจะลืมไปแล้ว แต่ร่างกายและหัวใจก็อาจยังจำบางอย่างได้ ส่วนเปอเซนต์อันนี้หมอขอพูดตามตรงนะครับ สำหรับมิโดริยะคุงนี่คงยากเกินไป เนื่องจากช่วงปีมานี่ เขาหายสาบสูญไป และเพิ่งกลับมา นั่นอาจจะทำให้เป็นปัญหาในการฟื้นความทรงจำครับ”

“งั้นเหรอคะ”อิงโกะที่นั่งข้างอิซุคุพูด แล้วถามกลับ

“เอ่อ แล้วจะออกจากรพ.ได้เมื่อไรคะ”

“อาการบาดเจ็บอย่างอื่นก็ดีขึ้นแล้ว จะเหลือแค่แผลที่หัวเท่านั้น พรุ่งนี้หมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้แล้วล่ะครับ แล้วอาทิตย์หน้าค่อยมาตรวจเช็คใหม่”

พอดีได้ยินดังนั้น อิงโกะก็ดีใจมาก จนขอบคุณหมอไม่หยุด แล้วหมอก็ขอตัวกลับ

“ขอโทษนะครับ คุณแม่ เพราะผม...ทำให้เดือดร้อนกันไปหมด”อิซุคุพูดพร้อมกับก้มหัวลง

“ไม่ใช่ความผิดลูกนะจ๊ะ อย่าคิดมากสิหมอก็เตือนแล้วนะ”อิงโกะเข้ามาใกล้ พร้อมกับจับใบหน้าของลูกชายที่เธอรักให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ

“....”ร่างบนเตียงไม่ยอมตอบ

“ส่วนเรื่องความจำลูก ถึงไม่กลับก็ไม่เป็นไร”

“อิงโกะ”มิซึกิเรียกเพื่อนเสียงดังจน จนทั้งพ่อแล้วก็ลูกต้องช่วยกันเตือน ที่นี่รพ.

“ไม่เป็นไร เพราะตอนนี้ลูกอยู่นี่แล้ว ความทรงจำน่ะ สร้างกันใหม่ได้ ลูกแม่เป็นคนเก่งจะตาย แม่เชื่อเลยว่าคราวนี้ลูกต้องมีความจำดีกว่าเดิมแน่นอน เพราะตอนนี้เมมโมรี่ในหัวลูกมีกว่าคนอื่นไง”อิงโกะยิ้มให้ พร้อมกับจิ้มแก้มลูกชายตัวเองไปด้วย ซึ่งนั่นก็ทำให้คนเจ็บยิ้มน้อยๆ อิงโกะที่เห็นอย่างนั้นก็ลูบหัวลูกชายของตน เธอต้องพยายามหน่อย เพื่อให้อิซุคุสามารถยิ้มได้เหมือนเดิม เหมือนอย่างที่เคยเป็น ไม่ใช่แบบฝืนยิ้มแบบนี้

“ถ้าอิงโกะว่างั้นก็ อิซุคุคุง ชั้นเป็นเพื่อนของแม่หนูนะ ชื่อ บาคุโก มิซึกิ ส่วนนั่นก็สามีของน้า”มิซึกิเริ่มแนะนำตัวทันที และไม่ลืมสามีของตนด้วย(ขออภัยลืมชื่อพ่อคัตจังไปแล้วอ่ะ)

“จริงๆต้องป้ามากกว่ามั้ง”คัตสึกิพึมพำ แต่คุณแม่หูนรกก็ยังอุตสาได้ยิน แล้วเขวี้ยงขวดน้ำ(ที่หมดแล้ว)ที่อยู่ใกล้มือปาใส่เขาได้ในทันที

ซึ่งคนลูกก็หลบทันทีแบบไม่คิดมาก แล้วลุกเดินขึ้นมาอยู่ข้างเตียง

“ส่วนนั่น ลูกชายน้า ชื่...”ก่อนที่มิซึกิจะพูดจบ อิซุคุก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“ผมรู้จักแล้วล่ะครับ บาคุโก คัตสึกิ สินะ”

“...เออ..”

“พูดดีๆหน่อยสิยะ”คนแม่เริ่มคันมืออยากตีคนลูกอีกสักที

“อะ เอ่อ ไมเป็นไรหรอกครับ เอาแบบที่บาคุโกคุงชินเถอะครับ”อิซุคุบอก หลังจากที่พอเรียงสติและรวบรวมความคิดได้ เขาก็พอจะเดานิสัยคนตรงหน้าได้ว่าเป็นคนเลือดร้อน ทำอะไรตามใจตนเองเป็นแน่ เพราะงั้นอย่าทำให้อารมณ์เสียจะดีกว่า

“อิซุคุคุง เรียกคัตสึกิก็ได้นะ ปกติอิซุคุคุงจะเรียกคัตสึกิว่า คัตจัง นะจ๊ะ”

“มะ ไม่กล้าล่ะครับ”อิซุคุส่ายหัวดิก เมื่อมองไปเจ้าของชื่อ ก็สบกับนัตน์ตาสีเลือดเข้า จนต้องเบือนหน้าหนี

คัตสึกิหรี่ตามอง และก่อนจะได้พูดอะไร ก็มีเสียงเคาะระฆังซะก่อน

ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตนะคะ ขอวัดไข้ด้วยค่ะ”พยาบาลเดินเข้ามาห้อง พร้อมอุปกรณ์ ทำให้ครอบครัวบาคุโกขอตัวกลับก่อน แล้วพรุ่งนี้จะมารับกลับบ้านด้วยกัน

ทำให้อิงโกะโบกมือลา แล้วเตรียมอาหารให้เรียบร้อย เพราะพยาบาลเอายารอบเย็นมาให้แล้ว

ระหว่างที่เดินไปที่จอดรถ

“เป็นอะไรของแก”มิซึกิถามลูกชายตัวที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ ตั้งแต่ออกจากห้องพักของอิซุคุมา

“เปล่านี่”

เมื่อคนลูกไม่คิดจะตอบ คนพ่อกับคนแม่ ก็ยอมแพ้ที่จะถามต่อ แต่ก่อนที่จะออกจากตึกรพ. ก็ต้องชะงัก เมื่อลูกชายบอกให้รอแปป

“คุณทสึกะอุจิ”บาคุโก เรียกคุณตำรวจ ที่เพิ่งบอกลาคุณหมอของอิซุคุ

“อ้าว บาคุโกคุง กำลังจะกลับเหรอ”ทสึกะอุจิหันมาทัก พร้อมกับสายตาที่เลยมองไปทางพ่อและแม่ของเขาที่ยืนไม่ห่างเท่าไร

“อา คุณมาทำอะไร นั่นหมอที่ตรวจเดกุนิ”คัตสึกิถาม

“ชั้นมาลองถามอาการของมิโดริยะคุงน่ะ ว่าเขาพอจะให้การได้บ้างมั้ย”

“ไม่ได้อยู่แล้ว”คัตสึกิรู้คำตอบได้ทันที

“อ่า ถึงเขาจะอาการดีขึ้นจนพอให้สอบปากคำได้ แต่อาการความจำเสื่อมแบบนั้นก็คงให้การอะไรที่เราต้องการรู้ไม่ได้อยู่ดี”คนอายุมากกว่าถอนหายใจ

“แต่ก็ต้องทำตามหน้าที่แหละนะ ยังไง พรุ่งนี้ก่อนเขาจะออกจากรพ. ยังไงเราก็ต้องเข้าไปสอบถามสักหน่อย”

“อา ยังไงพรุ่งนี้ แม่ก็ต้องมารับเดกุไปส่งที่บ้านอยู่ดี คงจะได้เจอกันอีกแหละ”บาคุโกถอนหายใจ

“ก็น่าจะเป็นงั้น”

“ให้ตายสิ ช่วงนี้เจอหน้าคุณบ่อย จนเบื่อแล้ว”ว่าจบ ก็เดินหนีไปเลย ทิ้งให้คุณตำรวจยืนถอนใจอยู่คนเดียว

ก่อนกลับ พวกเขาตัดสินใจเข้าห้าง ไปหาอะไรกินก่อน แล้วมิซึกิก็อ่ยเอ่ยปากถามลูกชาย

“คุยอะไรกับคุณตำรวจคนนั้นเหรอ”

“พรุ่งนี้เขาจะเข้าไปสอบปากคำเดกุ”คัตสึกิตอบแค่นั้น ก่อนจะนิ่งเงียบไปตลอดทาง