Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #14 : ห้วงความคิด

คำถามที่เกินกว่าสิ่งที่คิด ทำเอาบาคุโกสติหลุดไปแทบจะในทันที แต่สิ่งที่ช่วยทำให้ได้สติคือ เสียงโทรศัพท์จากแม่เขา ที่โทรมาเช็ค

เขามองหน้าคนเจ็บที่ยังคงจ้องมาที่เขา อย่างรอคำตอบ

หากแต่สิ่งที่เขาทำคือดึงแขนข้างที่เลือดไม่ได้ไหล ลากอีกฝ่ายให้เดินตามเขามา

ซึ่งแน่นอนว่าอีกคน ก็ยื้อเอาไว้ จนเขาชะงัก หันไปมองแต่อีกคนก็ไม่แสดงสีหน้าอะไร ขมวดคิ้ว แล้วก็ถามซ้ำอีก

“นายเป็นใคร”เขาก็ตอบได้แค่ว่า

“บาคุโก คัตสึกิ”แล้วก็ดึงอีกคนลงจากดาดฟ้า เพื่อให้หมอตรวจอาการ หวังว่าเจ้านี่คงแค่เบลอ ไม่ได้ความจำเสื่อมจนลืมทั้งหมดทุกอย่างหรอกนะ

ระหว่างที่ไปตรวจ แม่เขากับน้าอิงโกะก็ไปรอที่หน้าห้องตรวจพร้อมกับไปขอโทษทุกคนที่ทำให้วุ่นวาย ส่วนเขาบอกจะขอกลับมารอที่ห้อง เมื่อพากลับไปส่งถึงมือหมอ พร้อมความเคร่งเครียดกับอาการที่เขาเจอ ซึ่งก็ทำให้คนที่ได้ยินช็อกไปตามๆกัน แต่ก็หวังให้ไม่เป็นอย่างนั้น

เมื่อปิดประตูห้องสนิท เขาก็พิงประตู ทรุดลงนั่งกับพื้น มือประสานไว้ที่ตรงหน้าผาก

เสียงนั้น ยังคงก้องอยู่ในหัวของเขา

.....นายเป็นใคร....

คำถามที่ได้ยิน รวมถึงสายตาที่มองมา ทำเอาเลือดในกายเย็นเฉียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สติหายไปอย่างหาเจอ หากไม่ได้ยินเสียงมือถือ เขาคงจ้องอีกฝ่ายอยู่บนดาดฟ้าอีกนานแน่

คำถามที่ถามออกมา บอกตามตรงเลยก็ได้ เขาไม่รู้จะตอบว่ายังไง เลยบอกได้แค่ชื่อ ออกไป ทั้งที่มันก็แค่คำตอบง่ายๆ ที่สามารถตอบได้ไม่ยาก เพื่อน เพื่อนสมัยเด็ก ถึงขั้นเป็นคนในครอบครัวได้ด้วยซ้ำ เพราะดูท่าแม่เขาคงไม่มีทางแยกจากน้าอิงโกะแน่ (เชื่อเถอะถ้าพวกเขาสักคน มีใครเป็นผู้หญิง พวกแม่ๆคงหวังให้พวกเขาแต่งงานได้เลยมั้ง) (ไรต์ : แต่งตอนนี้ได้นะ ถ้าไรต์อารมณ์ดีพอที่จะเขียน)

แต่หลังจากที่เดกุหายตัวไป แล้วเขาลองนั่งทบทวนตัวเองแล้ว เขาเป็นเพื่อนกับอิซุคุจริงๆเหรอ เพื่อนที่ไหนจะไล่เพื่อนให้ไปตาย ทั้งยังเคยทั้งเยาะเย้ย รังแกอีกสารพัด

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร มือของเขาที่เคยช่วยเหลือ คอยปกป้องอีกฝ่าย ช่วยให้ลุกขึ้น กลับเปลี่ยนเป็นพลักไส ขับไล่ไสส่ง ดูถูกดูแคลน เพราะงั้นจะให้เขาตอบออกไปว่าเป็นเพื่อน เขาก็ไม่กล้าที่จะพูด

.........................

..ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ...

...เมื่อไร...

...เมื่อไรกัน..ที่เขากลายเป็นอย่างนี้...

.......

อา...

.......

เขาหลับตาลง ทิ้งมือลงกับพื้น สายตาเหม่อมองทางหน้าต่าง ที่ตะวันเริ่มตกดิน

...จริงด้วย ตั้งแต่วันที่อัตลักษณ์ของเขาตื่นขึ้นมา...

วันที่เขารู้ว่า อิซุคุนั้น ไร้อัตลักษณ์

เขา....ก็ไม่เคยกลับหันไปหาอีกฝ่ายอีกเลย รับรู้แค่เสียงที่วิ่งตามมา แล้วปล่อยผ่านไป

กว่าจะรู้สึกตัวว่าอีกฝ่าย ก็เป็นคนสำคัญคนหนึ่ง คนสำคัญที่ไม่ต่างอะไรจากคนในครอบครัว

ในวันนี้ที่นึกได้ แล้วหันหลังกลับไป ร่างที่คอยวิ่งตามมาก็ไม่อยู่ซะแล้ว

แม้จะออกวิ่งตามหา ส่งเสียงเรียกไปสักเท่าไร ก็ไม่มีแม้เพียงเสี้ยวสัญญาณตอบกลับเลยสักนิด

ทำได้แค่เพียง เสียใจกับทุกอย่าง กับคนที่หายไป เสียใจกับทุกสิ่งที่ทำลงไป เศร้าเสียใจ ที่เห็นน้าอิงโกะร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง บางครั้งก็เห็นแม่ตัวเองลงไปนั่งร้องไห้ด้วย

หากแต่ก็ไม่มีใครที่โทษว่าเป็นความผิดเขา ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาตลอด ทำได้แค่เพียงปลอบใจตัวเองและคนอื่นว่าต้องไม่เป็นไร ทั้งๆที่คำที่พูดออกไป ควรเป็นคำว่าขอโทษ แต่ก็พูดไม่ได้

หลอกคนอื่น ว่าไม่ใช่ความผิดของตน ทั้งที่ในความเป็นจริง ทุกสิ่งทุกอย่างอาจเป็นความผิดของเขาก็ได้ เพราะเขาเริ่มเปลี่ยนไป นี่อาจเป็นผลที่ตามมาจากการเปลี่ยนแปลง เขามันแย่ เขามันเลว เลวที่สุด

..........

หากแต่เวลาไม่เคยย้อนกลับ เขาตัดสินใจที่จะไม่ยอมแพ้ เขาออกตามหาต่อไป เพียงหวังแค่อีกฝ่ายอาจจะกลับมา

วันที่เปิดเทอมของยูเอย์วันแรก เขาก็สาบานอย่างเด็ดขาดว่าจะเป็นฮีโร่ให้ได้ จะแข็งแกร่งขึ้น เพื่อที่จะสามารถปกป้องคนอ่อนแอ ที่อาจจะกลับมาหาเขาในสักวันหนึ่งได้

รอยยิ้มของมัน ที่เขาเคยเห็น จะนำกลับมาอยู่เคียงข้างให้ได้ รอยยิ้มของคนรอบตัว คนในครอบครัว เขาจะทำทุกอย่างเพื่อนำมันกลับมา

จนในที่สุด ฟ้าคงเห็นใจเขาแล้วสินะ

เขาถึงเจอตัวอิซุคุ ทั้งที่ในวันที่เจอตัวนั้น เขาสัญญาไปแล้วว่าจะปกป้องมัน ไม่ให้มันเสียใจอีก

แต่ตอนนี้ แม้เพียงรอยยิ้มก็ไม่มี เสียงที่เย็นชาจนแปลกหูไปหน่อย แต่ก็ยังคงวนเวียนอยู่ไม่หายไป

เขากัดฟันอย่างเจ็บใจ หลับตาลงอีกครั้ง พร้อมกับตะวันที่ลาลับไปจากท้องฟ้า

ตอนนี้ทำได้แค่เฝ้าภาวนา ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิด เพราะไม่อย่างนั้น เขาก็ไม่รู้จะเดินไปทางไหนต่อไป

แล้วจะให้เขาทำยังไง

ในเมื่อสิ่งที่เขาอยากปกป้อง มันไม่มี!!!