คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : อีกฝั่งของประตู
ก๊อก
ก๊อก
หลังจากที่นั่งอยู่ได้สักพัก
เสียงเคาะประตูก็เบนความสนใจของเขาไป
“บาคุโกคุง
ขอเวลาแปปนึงสิ”คนที่เคาะประตูคือ ทสึกะอุจิ
“อะไรอีก”วันนี้เขาแค่อยากเฝ้าเดกุสงบๆ
แต่อะไรมันจะมีมารผจญเยอะนักฟะ เขาสบถเบาๆอย่างหัวเสีย ก่อนจะลุก เดินออกมาจากห้อง
เพื่อไม่ให้รบกวนคนเจ็บที่ยังไม่ได้สติ
“มีอะไรอีก
คุณตำรวจ”บาคุโกถาม เมื่อมาอยู่หน้าห้อง
“เมื่อวานนี้
หลังจากเธอเกิดเรื่องตรงย่านการค้า ก็ไม่มีอะไรอีกใช่มั้ย
นอกจากวิลเลินที่เธอส่งเข้าคุกใหม่เนี่ย”ทสึกะอุจิถาม แอบกัดนิดหน่อย
กับนิสัยเลือดร้อนของเด็กหนุ่ม
“ไม่มีนี่
กลับจากรพ.ก็ปกติดี ไม่ได้หาเรื่องใครเพิ่ม”ถามกัดมา เขาก็ตอบกวนให้
“เธอนี่น้า
ขนาดเวลาแบบนี้ก็ยังไม่วาย..”พูดไม่จบดี คุณตำรวจก็ถอนหายใจยาว
“อะไรเล่า
แล้วมีอะไร ถึงเรียกออกมา ถ้าไม่ งั้นผมกลับ..”
ก่อนที่บาคุโกจะพูดจบ
ทสึกะอุจิก็แทรกเข้ามาก่อน
“เมื่อคืน
และเมื่อตอนเที่ยงของวันนี้ เพื่อนเธอโดนทำร้ายอีก 3 คน”
ประโยคที่ได้ยินทำเอาชะงัก
หมายความว่าหลังจากที่มาหาเรื่องเขาแล้วไม่ชนะ ก็ไปจัดการคนอื่นแทนเรอะ
“ชิ
น่าหงุดหงิดชะมัด น่าจะจัดการให้จบๆซะ”
“ชั้นก็อยากจัดการให้จบเร็วๆนะ
แต่มันไม่มีเบาะแส หรือหลักฐานอะไรเลยนี่สิ เลยต้องปวดหัวกันต่อไป
อาการโดยรวมของเพื่อนเธอก็มีรอยฟกช้ำกับแขนหักน่ะนะ”
“ไม่ถึงขั้นเข้ารพ.ก็ยังถือว่าดี”บาคุโกว่าพลางพ่นลมหายใจ
“นั่นสินะ
แต่ยังหาเบาะแสอะไรไม่ได้เลยแบบนี้ ทางตำรวจก็เสียชื่อเหมือนกันน้า”ทสึกะอุจิบ่น
“ก็พยายามเข้าล่ะกัน
อยากให้ช่วยจัดการก็บอก เดี๋ยวลงไปเล่นด้วยก็ได้”บาคุโกแสยะยิ้มให้
“ไม่ล่ะ
ชั้นไม่ขอเสี่ยงดีกว่า
แล้วมิโดริยะคุงฟื้นรึยัง”เขาปฎิเสธทันทีแบบไม่ต้องคิดแล้วถามต่อ
พลางมองไปทางประตูห้องที่ปิดสนิท
“ยัง”
“ชั้นมีเรื่องอยากถามเขาเหมือนกัน
ถ้าได้สติเร็วๆก็ดีนะ”
“อือ”
“ยังไงก็ระวังตัวหน่อยล่ะกัน
เผื่อมันจะกลับมาเล่นงานเธออีก”ทสึกะอุจิเตือน
“อ่า”เขารับคำ
และทสึกะอุจิก็ขอตัว ไปตรวจสอบคดีต่อ แต่ทิ้งตำรวจนอกเครื่องแบบไว้เหมือนเดิม
เขาถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าห้องไป
“ถ้ากลับมาอีก
คราวนี้จะเอาให้อยู่หมัด”คัตสึกิพูดพลางกำมือ แล้วเดินมานั่งข้างเตียงต่อ
ทสึกะอุจิพึมพำในระหว่างที่เดินออกจากรพ.
“ทั้งที่หายตัวไปเกือบปี
แต่ไม่มีร่องเลยอะไรเลย ไม่มีแผลสะดุดตาด้วย ซึ่งเป็นไปแทบไม่ได้เลย
แถมจู่ๆก็โพล่มา”
“แปลกเกินไป
ดูท่าจะมีพายุ(เรื่อง)มาเร็วๆนี้แน่”
- -
- - - - - - - - - - - - - - - -
ย้อนเวลากลับไปเล็กน้อย
หลังจากที่ประตูปิด
นัยน์ตาสีมรกตก็ลืมตาขึ้นมา
อิซุคุลุกขึ้นมานั่ง
มองผ้าพันแผลตามร่างกายตัวเอง มือเอื้อมไปแตะที่หัวเบาๆ
ก่อนจะหันไปมองทางประตูที่เพิ่งปิดไป
ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก
ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
พร้อมกับบรรยากาศที่เย็นเยือกขึ้นมาอย่างน่ากลัว
“จะเอายังไงต่อดีน้า...”เสียงกระซิบที่แผ่วเบา
ที่ไม่หวังให้ใครได้ยินถูกเอ่ยออกมา ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกรอบ แล้วหลับตาลง
ความคิดเห็น