Fic [ Boku No Hero ] ผมมาเอาคืนครับ

ลำดับตอนที่ #11 : มารผจญ

ตอนเช้า เมื่อบาคุโกตื่นขึ้นมา ก็ตั้งใจว่า วันนี้จะโดดเรียนไปเฝ้าเดกุที่รพ. ยังไงนี่ก็วันศุกร์แค่วันเดียวคงไม่เป็นไร แต่ก็เจอแม่เขาห้ามไว้ซะก่อน

“อิซุคุคุงไม่เป็นไรแล้ว หมอตรวจทั้งหมดเรียบร้อย อาการบาดเจ็บมีแต่รอยฟกช้ำ แล้วก็มีหัวแตกเย็บ 5 เข็ม อาการที่เหลือ ต้องรอให้อิซุคุคุงฟื้น ถึงจะพอบอกอะไรได้บ้าง แถมตอนนี้น่าจะมีตำรวจไปดูแลอยู่ด้วย”มิซึกิร่ายยาว

“ตำรวจ? เรื่องอะไร?”คัตสึกิถามสงสัย

“ก็เรื่องที่เขาหายตัวไปนั้นแหละ อาจจะบวกเรื่องที่เพื่อนเก่าแกโดนทำร้ายนั่นด้วย”

แต่คัตสึกิก็ยังยืนยันว่าอยากไปเห็นด้วยตาตนเอง จนมิซึกิถอนหายใจ และอนุญาตให้ลูกชายทำตามใจ

แต่ยังไม่ทันก้าวออกจากบ้าน แผนการทั้งหมดที่วางก็ต้องพัง เมื่ออ.ไอซาวะโทรศัพท์มา สั่งให้เขาไปหาที่ห้องพักครูก่อนที่จะเริ่มเรียน 30 นาทีด้วย เมื่อคุณแม่ได้ยินดังนั้น จีงเปลี่ยนใจในทันที สั่งลูกชายไปเปลี่ยนเป็นชุดเครื่องแบบนักเรียนแล้วบอกให้ไปโรงเรียนซะ

ทำเอาคัตสึกิเซ็งจัด แต่อ.โทรมาดักคอขนาดนี้ จะโดดคงไม่ได้แล้ว เลยต้องคอตก ไปเปลี่ยนชุด เพื่อไปโรงเรียน

และแน่นอนว่ามาถึงตามเวลาที่นัดไว้อย่างเฉียดฉิว แต่ก็ไม่ทันได้ทำอะไรก็โดนอ.ไอซาวะที่เรียกมา บ่นจนหูชา แถมยังสั่งให้นั่งพับเพียบฟังคำเทศนาด้วย ข้อหาทำอะไรไม่คิด โดยหมายตาอยู่แทนที่จะรีบกลับบ้าน เพราะคุณตำรวจที่ติดตามต้องช่วยงานที่มีขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วนไม่สามารถตามไปได้ ยังไปมีเรื่องกับพวกวิลเลินอีก ซ้ำสติก็ยังหายจนไม่สามารถให้ข้อมูลอะไรใครได้ ขึ้นรถพยาบาลหายไปเฉยเลย ทำให้ตำรวจต้องมาตามข้อมูลกับทางโรงเรียน

เมื่อใกล้เวลาเรียน อ.ถึงปล่อยตัวออกมาแล้วสั่งให้ไปให้การกับตำรวจเรื่องเมื่อคืน เพราะเขามารอที่ห้องรับรองแล้ว คัตสึกิจึงเดินหูชาออกจากห้องพักครูไป

ออลไมล์ พรีเซนต์ไมค์ มิดไนท์ และบลัดจึงโพล่ออกมาจากใต้โต๊ะ เนื่องจากไม่อยากโดนลูกหลง และเตรียมแยกย้ายไปสอน

กว่าจะให้การเสร็จก็กินเวลาเป็นชม. เด็กหนุ่มผมฟางกลับมาที่ห้องพักครู เพื่อรายงาน แต่ก็ไม่เจอใครนอกจากออลไมล์

“เรียบร้อยแล้วเหรอ”ออลไมล์ถาม

“ครับ พวกเขากลับไปแล้ว แต่ยังมีอีก 2 คน เฝ้าผมไว้ตามเดิม”คัตสึกิตอบอย่างเซ็งจัด

.....เมื่อไรจะเลิกเฝ้าซะทีๆๆๆๆ.....

“งั้นเหรอ แล้วหายหูชารึยังเนี่ย”ยังไม่วายแซวลูกศิษย์อีกหน่อย

พอฟังคำถาม มือก็ลูบๆหูตัวเองหน่อยๆ

“แค่นี้ สบายมาก ดีกรีไม่นากลัวเท่ายัยป้าที่บ้านผมหรอก”

“.......”ออลไมล์ไม่พูดอะไรเพิ่ม เพราะสายตาเห็นหายนะอยู่รำไรของลูกศิษย์อีกรอบ

และก่อนที่หนุ่มผมฟางจะรู้สึกตัว ก็โดนผ้าพันทบไว้หลายชั้น ก่อนจะโดนลากออกจากห้องพักครูไป

“งั้นก็ไปฟังชั้นบ่นต่อล่ะกัน ออลไมล์ฝากบอกไมค์ที่สอนคาบต่อไปด้วยว่า เจ้านี่ไม่เข้าเรียน”แล้วอ.ไอซาวะก็ลากบาคุโกไป โดนไม่ฟังเสียงร้องของเจ้าตัว ไปบ่นต่อที่ห้องประชุม จะได้ไม่กวนอ.คนอื่นๆในห้องพักครู

ซึ่งออลไมล์ก็โบกมือลาไป เพราะไม่อยากโดนลูกหลง ถึงจะอยากช่วยแค่ไหนก็ตาม แต่อย่าเสี่ยงเลย แล้วก็นั่งเตรียมการสอนห้องอื่นไป และไม่ลืมบอกไมค์ด้วย

กว่าที่บาคุโก คัตสึกิ จะได้กลับห้องเรียน ก็พักกลางวัน โดนบ่นจนหูชา จนต้องไปนั่งพักฟื้นในห้อง เมื่อเพื่อนแต่ล่ะคนเห็นสภาพ ก็ขยาดไปตามๆกัน พร้อมนึกกันอยู่ในใจ ว่าจะไม่ทำให้อ.ไอซาวะโกรธจนต้องโดนเทศน์แบบนี้เด็ดขาด

พวกคิริชิมะ ออกไปซื้อข้างเที่ยงที่สหกรณ์ แล้วบอกจะซื้อมาเผื่อด้วย ทำให้เขานั่งรอที่ห้อง พลางเปิดมือถือดูไลน์แม่เขาไปพลาง

ตอนนี้แม่เขา อยู่กับน้าอิงโกะที่รพ.แล้ว ตอนนี้อิซุคุก็ยังไม่ได้สติ อันที่จริง เขาอยากจะลาครึ่งวันด้วยซ้ำไป แต่อ.ไอซาวะบอกมาว่า ช่วงบ่ายจะทดสอบร่างกายและอัตลักษณ์ เขาเลยหนีไปรพ.ไม่ได้ จนต้องมานั่งรอแบบนี้ ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าถ้าทดสอบก็กลับบ้านได้เลย

“เลิกเรียนแล้ว จะรีบไปหานะ”เขาพูดเบาๆก่อนจะฟุบหน้ารอข้าวเที่ยง

แต่ดูเหมือน สิ่งที่หวัง ในวันนี้จะไม่เป็นดั่งหวังตั้งใจ

ราวกับอ.ไอซาวะรู้ว่าบาคุโกมีแผนหลังเรียน เลยให้เขาทดสอบเป็นคนสุดท้ายทุกอย่างเลย ทั้งที่ปกติ เขาเป็นคนแรกๆด้วยซ้ำ

อาการหงุดหงิดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาหลายๆคนเริ่มถอยห่าง ไม่เว้นแม้แต่คิริชิมะ หรือคามินาริ

จนเมื่ออย่างสุดท้ายเสร็จ แล้วอ.ไอซาวะบอกให้กลับบ้านได้ บาคุโกก็ไม่รอช้ารีบเปลี่ยนชุด แล้วพุ่งตัวออกจากโรงเรียนทันที รีบซะจนคนอื่นๆมองหน้าถามกัน จนสุดท้ายก็ต้องส่ายหัว เพราะไม่สามารถตอบอะไรได้

เนื่องจากวันนี้ยังไม่ได้คุยอะไรเป็นเรื่องเป็นราว  เอาไว้ค่อยไลน์ถามเอาล่ะกัน

(ช่วงเช้าอ.ไอซาวะเทศน์ พักเที่ยงก็แทบฟุบ ตอนบ่ายยังมาเจอทดสอบภาคสนาม แถมไม่น่าเข้าใกล้อีกต่างหาก เมื่อดูจากรังสีอำมหิต)

เมื่อใกล้ถึงรพ.บาคุโกก็โทรศัพท์หาแม่เขา

“อะไรยะ”

“อยู่รพ.เปล่า เดกุอยู่ห้องไหน”เขาลืมไป ว่าตัวเองยังไม่รู้ว่าเดกุอยู่ห้องไหน เพราะเมื่อวานกลับมาก่อน

“อยู่รพ.นี่ล่ะ เดี๋ยวสิ ลูกอยู่อยู่ไหนนี่”มิซึกิอดจะถามไม่ได้ นี่เพิ่งเลยบ่ายสองครึ่งมาหน่อยๆเอง

“อีก 5 นาที ถึงรพ. บอกมาเร็วๆ”เขาเร่งคำตอบ

“5 นาที เลิกเรียนแล้วเหรอยะ หรือว่าโดดเรียนออกมา”คุณนายบาคุโกก็ยังไม่ตอบ แต่ถามต่อเฉยเลย ทำเอาคนลูกอยากตะโกนใส่ ให้ตอบมาเร็วๆ แต่นี่เข้าเขตรพ.แล้ว เขาต้องเงียบๆหน่อย

“เออน่า เดี๋ยวค่อยคุย ห้องไหน”

“ตึกตะวันออก ห้อง 2148A อ้อ ฝากซื้อขอ...”

พอได้คำตอบเข้าตัดสายทันที โดยไม่สนประโยคต่อไปเลย วันนี้เขามีมารผจญเยอะแล้ว อย่าเพิ่งมีเพิ่มตอนนี้ได้มั้ยแล้วเลี้ยวไปตึกตะวันออก ไม่นานเขาก็เดินมาถึงห้อง หน้าห้องมีตำรวจ 2 นายเฝ้าอยู่

ห้องนี้เป็นห้องเดี่ยวที่ตำรวจจัดการไว้ให้ เผื่อสำหรับมาให้การ ตอนอิซุคุฟื้น

ก๊อก ก๊อก

“คัตสึกิคุง มาเร็วจัง”อิงโกะทัก เมื่อลูกชายเพื่อนสนิทเปิดประตูเข้ามา

“แกโดดเรียนออกมาใช่มั้ย แถมกล้าตัดสายชั้นเรอะ”มิซึกิไม่วายบ่นลูกชายตัวเอง

“ไม่ได้โดด เลิกเรียนแล้วก็มา มีแค่ทดสอบร่างกายนี่หว่า แล้วก็ตอบช้าเองนี่นาเลยร้านมาแล้ว ใครจะวกกลับไป”เขาตอบไป ก่อนที่จะโดนแม่ยัดเยียดข้อหาให้ตัวเองเพิ่ม วางกระเป๋าบนโซฟาใกล้เคียง

“เขาฟื้นรึยัง”บาคุโกเดินเข้ามาใกล้เตียง

“ยังจ๊ะ แต่หมอบอกว่าไม่มีอะไรอันตรายแล้ว”อิงโกะตอบ พลางมองหน้าอิซึคุไปด้วย

“เอาเหอะ แกจะอยู่นานมั้ยนี่”

“ทำไม”

“ชั้นเอารถมา จะพาอิงโกะไปเปลี่ยนเสื้อกับเอาของมานอนเฝ้าคืนนี้ก่อน”มิซึกิบอก

“ได้ เดี๋ยวเฝ้าให้”คัตสึกิตอบง่ายๆ

“งั้นฝากแป๊บนึงนะจ๊ะ”อิงโกะยิ้มให้ แล้วก็ออกไปพน้อมกับมิซึกิ

คัตสึกิยิ้มบางๆ เขาดีใจที่เห็นน้าอิงโกะยิ้มได้อีกครั้ง ถึงจะดูอิดโรยอยู่บ้าง แต่ก็ดีกว่าตอนที่ยังหาเดกุไม่เจอเยอะ

เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ มองใบหน้าของคนที่นอนไม่ได้สติบนเตียง แขนขา มีผ้าผันไว้หลายจุด รวมถึงที่หัวด้วย แต่สัญญาณชีพที่ได้ยิน ก็ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายยังมีชีวิตและอาการเป็นปกติอยู่

คัตสึกิเอื้อมมือมาจับ มือของคนที่นอนอยู่บนเตียง

“ชั้นมีเรื่องต้องบอกแก”ดึงมือขึ้นมาจูบเบาๆ

“รีบตื่นเร็วๆล่ะ อิซุคุ”