คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : p3
ต่อให้ดึกดื่นแค่ไหน ความหิวโหยมักจะเป็นอุปสรรคของโอเซฮุนและปาร์คชานยอลเสมอ
“เซฮุนลงไปซื้อขนมจีบให้หน่อย” ชานยอลตะโกนบอกเพื่อนรักที่นั่งเล่นเกมตั้งแต่เย็นยันดึกดื่นโดยไม่ลุกไปไหน
“กูว่าไหมครับปาร์ค? ก็ไม่ว่าง มึงว่างก็ไปซื้อสิ” เซฮุนตอบเสียงเนือย
ตอบเสียงแบบนี้ ปาร์ค ชานยอลคนนี้ นึกหน้าตอนนี้ของมันออกเลยครับ
“นี่กูกำลังช่วยมึงนะ” ชานยอลลุกขึ้นเพื่อเข้าไปต่อรองกับเซฮุนในห้อง
“ช่วยกู? ยังไง?” เซฮุนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยว่าไอเพื่อนเลวจะหาอะไรมาต่อรองเค้าอีก
“ ก็ให้มึงได้ลุกเดินบ้าง วันๆไม่ลุกไปไหนนอกจากตอนเข้าห้องน้ำ ลุกเดินบ้างเดี๋ยวขาเป็นเหน็บ เลือดไหลเวียนไม่ดี ตูดใหญ่ ขาใหญ่ นี่ไงกูช่วยมึง”
นี่หรือเหตุผลของชานยอล เหตุผลมัน…ส้นตีนมาก ตูดใหญ่ ขาใหญ่ ชานยอล กูเป็นผู้ชายนะ ยอมแพ้ละ ยอมแพ้มึงแล้วจริงๆ ปาร์ค ชานยอล กูไปก็ได้
เซฮุนถอนหายใจและลุกขึ้นหยิบเงินและออกจากห้องมาโดยไม่บอกชานยอลสักคำ นี่ถ้าไม่ติดว่าคบกันมาตั้งแต่อนุบาลนะ เลิกคบแม่งไปละ น้ำใจแต่ละอย่างของแม่งมีแต่ความจังไรทั้งนั้น
ตั้งแต่จะไปมหาลัยแต่เรียกรถแท็กซี่ฝั่งตรงข้ามให้ขับมารับเพราะฝั่งที่ยืนอยู่ ไหนจะตอนนั้นที่ไปเที่ยวกันแล้วซื้อขนมกลับมา พอจะกินเห็นว่าอีกวันเดียวใกล้หมดอายุก็เอาไปฝากอาจารย์เพราะไม่อยากเรียนกับอาจารย์ในวันถัดไปและก็เป็นไปตามความคาดหมาย อาจารย์ไม่มาสอนเพราะท้องเสีย
ไหนจะเรื่องล่าสุดที่ไปขอให้เซเว่นลดราคาของให้ เจริญมั้ยล่ะครับ เพื่อนแบบนี้ นี่มัน โอเซฮุน คนมีกรรม จริงๆ
เซฮุนลงมาไม่นานนักก็ถึงเซเว่นแต่ก็มีเสียงหนึ่งขัดไว้ก่อน
“เซฮุนๆ” เซฮุนหันไปตามเรียกก้พบเจ๊แบคแกนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่กับพนักงานในร้าน อ่า คงเลิกงานกันแล้วสินะ เซฮุนยิ้มละเดินตรงไปหาเจ๊แบค
“ ว่าไงเจ๊ มีไร”
“ มากินก๋วยเตี๋ยวกัน”
“ เจ๊เลี้ยงงั้นดิ” เซฮุนเอ่ยปากแซว
“ เออ เจ๊เลี้ยง เอาเส้นเล็กช้ะ มาๆนั่งๆตรงนี้ ข้างจงอินอ่ะ ว่างอยู่” แบคฮยอนชี้มือไปที่เก้าอี้ว่างข้างจงอินละลุกไปสั่งก๋วยเตี๋ยว
เซฮุนพยักหน้าก่อนจะเดินไปนั่งตรงที่ว่าง เดี๋ยว จงอิน ผู้ชายที่ทำให้เราประหม่าอ่ะนะ เซฮุนหันไปมองบุคคลที่นั่งอยู่ข้างๆแต่ก็ต้องหลบสายตาเหมือนเดิมเพราะจงอินได้มองอยู่ก่อนแล้ว เซฮุนทำทีหันไปมองทางอื่น ละหันกลับไปคุยกับพี่พนักงานที่รู้จักกันบนโต๊ะก็มีบ้างที่จงอินหันมาหัวเราะให้กับคำพูดของเซฮุน
รอไม่นานนักก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟโดยแบคฮยอน นี่เจ๊แกต้องถูกหวยแน่ๆเลย
“ ขอบคุณครับเจ๊ นี่ถูกหวยสินะ”
“ แน่นอนย่ะ กินไปนะ เจ๊ต้องไปเช็คของอ่ะ”
“ผมต้องกลับบ้านแล้วเหมือนกัน” พี่พนักงานที่ชื่อ แจ๊คสัน พูดขึ้น
“อ่าว งั้น จงอินนั่งเป็นเพื่อนมันหน่อยละกันนะ เจ๊ไปละนะ ของลงเยอะละ” ยังไม่ทันได้ร่ำลาอะไรแบคฮยอนก็รีบวิ่งเข้าเซเว่นไปเพราะรถมาลงของเยอะมากแล้ว
พี่แจ็คสันก็โบกมือให้ละลุกขึ้นไปแล้ว เหลือสองคน แล้วสินะ แค่เราสองคน
โอเซฮุน และ คิมจงอิน
ประหม่าขั้นร้ายแรง เซฮุนได้แต่นั่งงงแต่ก็อึดอัดเพราะไม่มีใครพูดอะไรออกมา จงอินก็นิ่งไป ไม่ได้พูดอะไร
“ เอ่อ นี่หมูหรือเนื้ออ่ะ” เซฮุนพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่กำลังก่อตัว
“ แล้วนายไม่กินเนื้อเหรอ” จงอินถามกลับ
“ไม่หรอก เราชอบกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อมากกว่าไง ไม่รู้ว่าเจ๊สั่งอะไรมาให้”
“ เนื้อ ในชามอ่ะเนื้อ แต่คนที่ถือตะเกียบอยู่อ่ะ หมู” จงอินหัวเราะ
“ตลกละ หมูบ้าไรล่ะ ลุกไปเลยนะ เรากินคนเดียวได้” เซฮุนดันไหล่คนข้างๆให้ลุกออกจากที่ไป
จงอินเอาแต่หัวเราะและก็ย้ายที่นั่งมานั่งที่ที่ตรงข้ามเซฮุนแทน
“มองไรหมู กินดิครับ กินเร็วๆ” จงอินยักคิ้วพร้อมหัวเราะตบท้าย
เซฮุนแลบลิ้นให้ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินไป กวนตีนมาก กวนตีนโคตรๆ หมูบ้าหมูบอไรล่ะ ทำไมไม่โกรธกัน ทำไมต้องเขิน มาเรียกหมูอย่างคนที่เค้าเป็นแฟนเค้าเรียกกัน เป็น…….ฟะ แฟน เรียกกัน
ว่าจะโกรธทำไมยิ้ม
ว่าจะโกรธทำไมเขิน
จงอิน คิมจงอิน นายจะมีผลต่อหัวใจดวงนี้เกินไปแล้ว
#สรุปชานยอลก็ไม่ได้กินขนมจีบ
TALK:
ดีใจนะเนี่ยมีคนชอบ 55555 เขินเลย
เรื่องแรกมีอะไรผิดพลาดบอกที ภาษาไม่สวยอ่ะขอโทษด้วยน้า
ความคิดเห็น