คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ROOM[SOUL]MATE - ROOM:O5
Chapter 5
เสียงเพลงจังหวะหนักหน่วงดังขึ้นกลบประสาทจนหูอื้อไปหมด พร้อมทั้งกลิ่นบุหรี่ และเหล้าก็คละคลุ้งจนผสมรวมเป็นออกซิเจนที่จำเป็นต้องสูดมันเข้าไปในปอด ผู้คนที่ต่างโยกย้ายร่างกายไปตามจังหวะเหมือนคนขาดสติทั้งๆแม้ตนเองจะมีพื้นที่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
คนตัวขาวที่ไม่ค่อยจะมาในสถานที่แบบนี้บ่อยนักต้องแอบเบ้หน้าน้อยๆ เดินตามรุ่นพี่ตัวเล็กที่มีแววตาเป็นประกายแล้วเริ่มจะโยกย้ายไปตามเพลง ด้วยท่าทางที่คุ้นเคยและเป็นธรรมชาติของคนตรงหน้า ยิ่งทำให้เซฮุนอดทึ่งไม่ได้
คนตัวเล็กผิวขาวปากแดงๆหน้าหวานๆกลับดูมีแววตาเจ้าเล่ห์และท่าทางคุ้นเคยกับสถานที่แบบนี้ ที่มีจังหวะเพลง บุหรี่ และแอลกอฮอล คนเรามองแค่เพียงภายนอกไม่ได้จริงๆ
ถึงว่าทำไมเป็นเพื่อนกับไอดำมันได้...
“เซฮุนดื่มอะไรหน่อยไหม” แบคฮยอนหันมาตะโกนถามร่างโปร่งที่เอาแต่มองไปรอบอย่างพิจารณา
“ไม่ล่ะครับ..”
คนเป็นพี่พยักหน้าก่อนที่จะมองซ้ายมองขวาไปรอบๆ แล้วดวงตาก็ไปสะดุดกับร่างหนาของเป้าหมายที่นั่งเหยียดสบายๆอยู่โซฟาตัวยาวในมือถือแก้วเหล้าท่าทางแบบนั้นทำให้ให้จงอินดูหล่อร้ายอย่างประหลาด และดูโดดเด่นแม้ว่ามันจะสลัวมากก็ตาม ข้างกายมีผู้หญิงคนหนึ่งผิวขาวและผมยาวดัดลอนสวย มองจากอีกฝั่งห้องก็สามารถรู้ได้เลยว่าคนคนนี้สวยและโดดเด่นมาก
เซฮุนมั่นใจว่านี่เป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่เขาเห็นรูปในมือถือจงอิน
“นั่นไง ..ไอจงอิน”
แบคฮยอนหันมาบอกเซฮุนที่สายตายังคงจ้องไปท่าทางทิศที่จงอินนั่งอยู่แววตาวูบไหวแสดงออกมาจนคนตัวเล็กจับความรู้สึกได้
“เรียกมันนะ.. จงอิ...”
ไม่ทันจะได้ตะโกนเรียกเซฮุนก็คว้าแขนรุ่นพี่ตัวเล็กเอาไว้แทบจะทันทีแล้วดึงกลับถอยหลังมาให้พ้นจากเขตสายตาที่เสี่ยงต่อฝ่ายนั้นจะมองมาเห็น
“ไม่ต้องเรียกหรอกครับพี่ ..อย่าไปขัดพี่เขาเลย เราก็เที่ยวของเราเหอะ”
คนตัวขาวบอกกับรุ่นพี่โดยที่ไม่ยอมสบตา แบคฮยอนแอบยิ้มร้ายในใจก่อนที่จะพยักหน้าตอบรับคำน้อง แล้วพามานั่งลงตรงโต๊ะมุมอับที่สามารถมองเห็นโต๊ะของจงอินได้
“เอาอะไรสั่งเลยนะเซฮุน ...พี่เลี้ยงเอง”
“แต่บอกไว้ก่อนว่า.. ที่นี่ไม่มีน้ำใบบัวบกนะครับ”
คนเป็นน้องขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ คนพูดจึงหัวเราะร่วนออกมาอย่างไม่ใส่ใจ แล้วหันไปเรียก บริกรแล้วจัดการสั่งโน่นสั่งนี้อย่างชำนาญ
“พูดอะไรของพี่ ไม่เห็นรู้เรื่อง”
เซฮุนเบือนหน้าหนีแบคฮยอนที่ส่งรอยยิ้มจับผิดมาให้เขา วันนี้เขารู้สึกว่าแบคฮยอนน่ากลัวแปลกๆ สายตาที่มองเหมือนว่ารู้อะไรบางอย่าง
เหมือนกับจะสื่อว่ามึงพลาดแล้วเซฮุนอะไรประมาณนี้
.
ร่างโปร่งยกแก้วสีอำพันขึ้นมาดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยมาในสถานที่แบบนี้แต่เรื่องแอลกอฮอลผู้ชายอย่างเขาก็เคยผ่านมือมาบ้าง ไม่ถึงขนาดโชคโชนแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องอะไร
จริงๆแล้วเขาไม่ได้ชอบรสชาติของมันเท่าไหร่ ยิ่งเหล้าที่พี่แบคฮยอนสั่งมาท่าทางมันจะแรงน่าดู รสชาติที่หวานติดลิ้นแต่เมื่อกลืนลงไปแล้วกลับบาดคอจนเกือบแสบ แต่เขาก็ไม่คิดจะหยุดกลืนมันลงไปด้วยภาพตรงหน้าที่เขาเผลอจ้องหลายครั้ง ภาพจงอินกับผู้หญิงคนนั้น
ร่างโปร่งที่นั่งหน้านิ่งส่วนผู้หญิงคนนั้นในเดรสสีแดงพร้อมกับผิวขาวๆนั้น เธอกำลังหยอกล้อเล่นกับใบหน้าของจงอิน มือเรียวที่ดึงแก้มดึงคางจงอินเหมือนหยอกให้จงอินยิ้ม คนตัวคล้ำที่ทำหน้าบูดแต่ก็ไม่ได้ว่าหรือคิดจะปัดป้องออกแต่อย่างใด ปล่อยให้หญิงสาวสนุกสนานกับการเล่นใบหน้าอยู่อย่างนั้น บังคับให้มือขาวของเซฮุนยกขึ้นกระดกแก้วในมือดังอึกอึก
“เบาหน่อยเซฮุน ..เบา”
เสียงรุ่นพี่คนเดิมเรียดสติคนตัวขาวให้กลับมา ภาพเบลอๆที่เขามองเห็น รุ่นพี่แบคฮยอนนี่สุดยอดจริงๆ ทั้งสองข้างกายมีผู้หญิงหน้าตาสวยหุ่นเซ็กซี่ขนาบอยู่สองข้าง แขนเล็กๆที่โอบไหล่เธอทั้งคู่ ท่าทางพวกเธอเองก็ชอบใจ ถ้าเซฮุนไม่ได้มาเห็นกับตาที่แม้จะพร่าเลือนของตัวเองก็ไม่คิดว่า ผู้ชายตัวเล็กๆขาวๆปากแดงๆ ในเวลานี้ มีคำจำกัดความที่เซฮุนนึกได้คือ
นี่มันผู้ชายลั่นล้าแบบในหนังชัดๆ...
พอรู้ตัวอีกทีก็มีสาวสวยจากไหนก็ไม่รู้มานั่งเบียดเซฮุนจนแทบจะเขยิบขึ้นมานั่งบนตัก เธอทักทายด้วยเสียงเล็กๆพร้อมแนะนำตัวเอง โดยที่คนถูกลุกลามไม่ได้ใส่ใจฟังมันเท่าไหร่ แต่ปากก็ขยับบอกชื่อตัวเองออกไปเหมือนกัน รู้สึกว่าน้ำเสียงเขาจะอ่อนและยานกว่าปกติ
“ขอฉันนั่งด้วยคนนะคะ ...พอดีฉันมาคนเดียว”
สาวคนนั้นพูดก่อนจะส่งสายตาหวานให้ร่างโปร่งที่ท่าทางสติจะหายไปกว่าครึ่ง เซฮุนมองอีกคนก่อนจะคิดในใจ
มึงนั่งขนาดนี้ ...ถ้ากูบอกไม่ให้นั่งด้วยมึงจะลุกไปเหรอ
“ตามสบายเลยครับ..” แต่ปากก็ขยับตอบด้วยน้ำเสียงนุ่ม ถึงเขาจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ใจร้าย ถึงขนาดหักหน้าผู้หญิงแบบไม่ใยดี ยังไงเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ควรให้เกียรติผู้หญิง
“ตามสบายเลยเหรอคะ”
เธอทำตาโต ก่อนที่เซฮุนจะพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่าใช่ เธอยกยิ้มหวานให้ทันทีก่อนนิ้วเรียวจะแตะป่ายไปตามไหล่กว้างของเซฮุนแล้วจัดการคล้องแขนกับลำคอ ยกใบหน้ากระซิบที่ข้างหู
“ฉันจะสบายกว่านี้ค่ะ ...ถ้าได้นั่งบนตักของเซฮุน”
ร่างโปร่งชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยิน สมองที่มึนงงกำลังประมวลผลอย่างรวดเร็วๆ อยู่ๆความรู้สึกหนึ่งก็แล่นเข้ามาในอกพร้อมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่ตัวเองไม่เคยทำมาก่อนแล้วตอบออกไป
“ก็เอาสิครับ..”
.
เสียงเพลงจังหวะน่าโยกกับบุหรี่รสโปรดปรานทำให้ร่างหนาสนุกกับการมาเที่ยวครั้งนี้ได้มากขึ้นอีกนิดหน่อย ใบหน้าคมขมวดคิ้วมองร่างหญิงสวยที่กำลังโยกย้ายอย่างสนุกสนานแล้วก็ต้องผุดยิ้มออกมา เมื่อเธอหันกลับมามองก็ทำเอาหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“จงอินนี่... ทำหน้าให้มันมันส์หน่อยได้ไหม”
เธอว่าก่อนจะออกสเต็ปตลกๆทำให้จงอินหลุดขำออกมา เธอเอื้อมมือมาบีบจมูกอีกคนก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆแล้วก็ยกแก้วเหล้าที่ละลายไปเกือบครึ่งมากระดกก่อนจะหันมองอีกคน
“บุหรี่น่ะเพลาๆลงบ้างก็ดี..”
เธอพูดน้ำเสียงเจือความเป็นห่วง ร่างหนาไม่ตอบอะไรยกยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดขึ้นบ้าง
“มาแทบทุกวันไม่เบื่อบ้างไง”
“ก็ฉันชอบของฉัน”
เธอพูดก่อนจะยักไหล่พร้อมโยกกายไปตามจังหวะเพลง จงอินส่ายหัวกับนิสัยเอาแต่ใจของคนตรงหน้า
ครืด... ครืด...
ความรู้สึกสั่นๆที่กระเป๋ากางเกงเรียกเรียกความสงสัยให้คนผิวคล้ำอย่างมากป่านนี้ใครมันยังโทรมาอีกวะ มือหนาล้วงขึ้นหยิบเครื่องมือสื่อสารที่สั่นอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะต้องขมวดคิ้ว
แบคฮยอน...
“มีอะไรวะ ..โทรมาป่านนี้ไม่หลับไม่นอน”
จงอินป้องปากและกรอกเสียงลงไปเพราะเสียงรอบข้างที่ดังอื้ออึงไปหมดจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง เสียงโวยวายและคุ้นหูดังขึ้นในปลายสายจนเขายิ่งสงสัย
‘มึง.. มึง.. เดินมาหากูเร็ว ...เซฮุนแม่งแย่แล้วเนี่ย!!’
เสียงตะโกนติดขัดข้องปลายสายแต่ก็เข้าใจอย่างชัดเจนจงอินขมวดคิ้วมุ่นมากกว่าเดิมก่อนจะกรอกเสียงถามที่อยู่ด้วยเสียงที่ติดจะแข็งขึ้น
รู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ โกรธเพื่อนตัวเองขึ้นมาอย่างนั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนั้น ร่างหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วร้องบอกคนที่มาด้วย
“ต้องกลับแล้ว... กลับดีๆนะ ..รีบกลับเลยนะ เข้าใจไหม!!”
ร่างเพรียวหันมามองจงอินอย่างงงๆ แต่ก็พยักหน้ารับคำเพราะสีหน้าจริงจังของจงอินที่เธอรู้ดีกว่า ตอนนี้ร่างตรงหน้าไม่ได้อยู่ในอารมณ์เล่นๆ
จงอินหันหลังก้าวเดินเร็วๆฝ่าฟลอร์เต้นรำออกมาก็พบโต๊ะในมุมอับที่แบคฮยอนนั่งอยู่กับเหล่าสาวสวยสองคน รอยยิ้มร้ายที่ส่งมาเมื่อเห็นหน้าเพื่อนรัก
ใบหน้าหวานพยักเพยิดไปที่อีกเบาะข้างตัว จงอินเบนสายตาตามเพื่อนสนิทก่อนที่ความรู้สึกโกรธจะพุ่งขึ้นจนต้องขบกรามแน่น ภาพตรงหน้าที่มีร่างขาวแสนคุ้นเคยบนตักมีผู้หญิงหุ่นดีนั่งอยู่ใบหน้าหวานที่แดงซ่านกำลังซุกซบอยู่ที่เนินอกขาวของเธอคนนั้น
ความคิดวูบหนึ่งจงอินอยากจะเดินเข้าไปกระชากทั้งคู่ออกจากกัน แต่เขาก็ต้องใจเย็นค่อยๆจัดการอย่างสงบ ร่างหนาเดินเข้าไปใกล้ทั้งคู่ ยื่นมือไปแตะเบาๆที่หัวไหล่ของรูมเมทของตัวเอง แล้วหันหน้ายกยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้น
“ขอโทษนะครับคุณคนสวย... ผมมารับน้องผมกลับบ้านแล้วครับ”
“น้องชายคุณกลับบ้านเร็วจังนะคะ”
เธอยกยิ้มตอบกลับแต่ก็ยังไม่ยอมลุกจากตักของเซฮุนแถมยังขยับบดเบียดให้แนบชิดขึ้น ร่างหนาแสร้งหัวเราะก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว
“อย่าไปบอกใครนะครับ น้องผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ ผมว่ามันคงไม่เหมาะถ้าคุณจะ..น้องของผม”
แววตาแพรวพราวส่งให้เธอก่อนจะจับมือที่คล้องคอเซฮุนอยู่ให้คลายออกแล้วดึงให้เธอลุกขึ้นเดินตามออกมา
“แล้วถ้าฉันอยากรู้จักพี่ชาย..แทนล่ะคะ” เธอยกยิ้มเชิญชวนมาให้ จนร่างหนาต้องปั้นยิ้มแล้วล้วงนามบัตรในกระเป๋ากางเกงยื่นให้อีกคน
“วันนี้คงไม่ได้.. เพราะผมต้องพาน้องกลับไปส่งเข้านอนให้ทันเวลาน่ะครับ” จงอินว่าแล้วขยิบตาให้คนสวยอีกทีอย่างขี้เล่นก่อนจะเดินผละออกมาอย่างเนียนๆ
ดีนะ.. ที่เมื่อหัวค่ำรุ่นพี่ที่ไม่ได้เจอกันนานให้นามบัตรเอาไว้
ร่างหนาหันมาจ้องร่างที่เมาสติไม่ครบถ้วนก่อนจะบีบข้อมืออีกคนและดึงให้ลุกขึ้นยืนคนร่างโปร่งเซฮุนแทบล้ม ก่อนจะเป็นฝ่ายดีดตัวออกจากจงอิน
“อ้าวว.. เพ่มางายย ..แล้วคนสวยยเมื่อกี้ล่ะ ..อึก” คนตัวขาวพูดเสียงยานตาฉ่ำเยิ้มปรือเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลร่างโงนเงน
“โคนสวยย คร้าบบบ ..อยู่หนายยย” คนตัวขาวตะโกนพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกรวดเดียว ผู้คนในบริเวณแถวนั้นหันมามองกันตาเดียว จนจงอินต้องออกแรงดึงให้เดินตามมา ไม่ลืมที่จะหันไปจ้องหน้าคาดโทษเพื่อนตัวดีที่ยังคงส่งยิ้มหวานมาให้ซึ่งจงอินรู้ดีว่ารอยยิ้มแบบนั้นสำหรับคนอย่างแบคฮยอนแล้วมันคือยาพิษ พร้อมขยับปากแบบไม่มีเสียงออกมา
“ดู แล กัน ดี ๆ นะ”
“เพ่จะพาผมไปหนายยเนี่ย!!”
คนตัวขาวร้องบอกเมื่อโดนฉุดกระชากให้เดินตามออกมา ก่อนจะสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุม แล้วทำหน้างอปากงุ้ม
“กลับหอ”
“ทามมายรีบกลับบ ..ผมม ยังสนุกอยู่เลยยย”
“ผมม่ายยกลับ ..เพ่มีที่เด็ดๆแบบเน้ ไม่ยอมพาโผม มาด้วยยย ..เพ่มากับแฟน แล้วทิ้งโผมเหงาเง้ จายร้ายยยยยยย”
คนตัวขาวพูดก่อนจะเริ่มออกลีลาตามจังหวะเพลงด้วยท่าทางที่โยกย้ายส่ายเอวเกินควร จนจงอินเผลอกลืนน้ำลายแล้วรีบไปตะครุบกอดไว้แล้วลากออกมาได้ในที่สุดจับโยนใส่รถแล้วเหยียบมิดกลับหอพักโดยเร็ว
.
ร่างหนาลากคนตัวขาวเข้ามาในห้องนอนอย่างทุลักทุเล สายตาคมมองอีกคนที่นอนแผ่บนเตียงใบหน้าขาวที่แดงซ่านลามไปทั้งตัวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล ริมฝีปากสีชมพูที่ตอนนี้มันแดงสดและมันวาวพร่ำพูดงึมงำบางอย่างในลำคอ
จงอินมองคนตรงหน้าพร้อมถอนหายใจ นึกโกรธเพื่อนตัวเองที่พาเซฮุนไปที่แบบนั้นแล้ว ปล่อยให้ทำอะไรบ้าๆ ก็รู้นิสัยของเพื่อนตัวเล็กของตัวเองดีว่าชอบเล่นอะไรพิเรนๆต่างจากชาวบ้านเขา แถมสายตาที่รู้ได้ถึงความสนุกบางอย่างในแววนั้น เห็นตัวขาวๆบางๆแบบนั้นแต่อันตรายมาก
เรื่องที่เกิดขึ้นทำเขาโกรธมากถ้าให้พูดจริงๆแล้ว เขาโกรธ ไม่พอใจที่เซฮุนดื่มจนเมาไม่ได้สติ ไม่พอใจที่เห็นร่างตรงหน้ากับผู้หญิงคนนั้น ไม่พอใจที่ไม่ระวังตัว ไม่ดูแลตัวเอง
เขาก็แค่เป็นห่วง... ยอมรับว่าห่วงมาก
“พี่แม่งง.. ขัดผมทำไมมม...ผม ..อึก.. กำลังสนุกก”
ร่างโปร่งยันตัวขึ้นยกมือขาวปัดป่ายไปตามร่างกายของอีกคนที่พยายามจะป้องกันตัวเอง ด้วยที่ไม่ทันระวังและเสียการทรงตัวทำให้จงอินล้มลงไปนอนบนฟูกนุ่มโดนมีร่างของเซฮุนอยู่ด้านบน มือเล็กยังคนซนไปตามเนื้อตัวของเขา
“เซฮุน ..มึงเมาแล้วหน่า เลิกเล่นได้แล้ว”
สัมผัสเบาบางจากคนไม่ได้สติทำเอาจงอินรู้สึกแปลกๆขึ้นมา ดวงหน้าที่แดงซ่าน ริมฝีปากที่เผลอขึ้นทำให้จงอินรู้สึกร้อนขึ้นมา จนต้องหยุดโดนการล็อคมือซนของอีกคนไว้
“อารายย.. เพ่ก็มาวเหมือนกานแหละ ...เพ่จงอินน ก็มีกลิ่นเหล้าเหมือนกานนน”
ไม่ว่าเปล่าใบหน้าหวานก็เลื่อนเข้ามาใกล้จนแทบชิดคอของเขา ลมหายใจร้อนของเซฮุนทำเอาจงอิน ชะงักค้าง ใบหน้าขาวที่ก้มลงมาดอมดมกลิ่นเหล้าจากร่างจนแก้มทั้งคู่ชนกัน
จนจงอินรู้สึกถึงแก้มนิ่มของอีกคน...
ตึก.. ตัก ..ตึก..ตัก
จงอินกระพริบตาเรียกสติตัวเองก่อนจะค่อยๆดันคนตัวขาวที่นิ่งไปก่อนจะพลิกตัวอีกคนให้ลงไปอยู่ใต้ร่าง ก็พบว่าคนเมาได้หลับปุ๋ยไปเสียแล้ว
จงอินก้มพิจารณาใบหน้าอีกคน มองดีๆแล้วเซฮุนมีโครงหน้าที่สวยงามมาก ใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตากลมที่ประดับด้วยแพขนตาสีดำสนิท แก้มขาวที่แดงซ่าน มือหนาเลื่อนไปปัดปอยผมให้อีกคนอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากสีแดงฉ่ำ...ที่เขาเผลอจ้องมองมันนานกว่าส่วนอื่น
เหมือนตกอยู่ในภวังค์ใบหน้าคมคายค่อยๆเคลื่อนก้มลงใกล้ใบหน้าขาวจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของอีกคน เอียงหน้าเล็กน้อยได้องศาเพื่อหวังจะฉกชิมริมฝีปากสวย
ครืด... ครืด...
จงอินสะดุ้งแล้วดีดตัวลุกขึ้นยืนล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าที่สั่นอยู่ในกางเกงตัวยาว เมื่อดูเบอร์ว่าเป็นใครก็กดรับทันที
“เออ”
‘เสร็จกันยัง..’
“เสร็จเหี้ยไรมึง.. ถึงหอแล้ว”
‘ได้กันยังผัวเมีย’
“พ่องมึง.. แม่งหลับไปและ ส่วนมึงนะ ...เรื่องวันนี้กูฝากไว้ก่อน”
จงอินกดตัดสายทันดี หันกลับมามองร่างที่นอนหลับตาพริ้มมีความสุขอยู่บนเตียงก่อนจะจัดร่างให้อีกคนนอนอย่างเข้าที่เข้าทาง ผละออกมาแล้วก็คิดถึงเรื่องเมื่อกี้ ถ้าแบคฮยอนไม่ได้โทรมาเขาคงกำลังจะ
จูบเซฮุน...
ไอห่วงอะ กูห่วงในฐานะน้องชาย...
ร่างหนากุมที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเองที่มันเคยเต้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อครู่ พยายามหาเหตุผลร้อยแปดเพื่อมาตอบโจทย์ความรู้สึกแปลกปลอมของตัวเอง ก่อนจะได้คำตอบ
“สงสัยกูคงเมาจริงๆแหละ”
เขาส่ายหัวไล่ความคิดต่างๆนานาออกจากหัว ก่อนจะหันหลังหวังเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง แต่สายตาก็ไปสะดุดกับบางอย่างบนหัวเตียงของเจ้าของห้อง
เป็นกรอบรูปไม้ลายสวยพร้อมกับภาพของคู่เซฮุนที่ยิ้มหวานตาเป็นรูปสระอิกับผู้ชายอีกคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใครเพราะเหมือนเป็นรูปที่ถูกฉีกออกที่หน้า แล้วเหมือนเจ้าตัวจะเก็บมันมาและแปะสมานกันให้เหมือนเดิม จงอินเอียงคออย่างสงสัยพิจารณารูปร่างของอีกคนอย่างพิจารณา ก่อนจะวางลงที่เดิมแล้วเดินออกไปจากห้อง
มันคุ้นๆนะ...
ความคิดเห็น