ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [EXO FIC] ROOM[SOUL]MATE l KAIHUN

    ลำดับตอนที่ #6 : ROOM[SOUL]MATE - ROOM:O5

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 10.32K
      33
      10 ส.ค. 56

    Chapter 5

     

     

                เสียงเพลงจังหวะหนักหน่วงดังขึ้นกลบประสาทจนหูอื้อไปหมด พร้อมทั้งกลิ่นบุหรี่ และเหล้าก็คละคลุ้งจนผสมรวมเป็นออกซิเจนที่จำเป็นต้องสูดมันเข้าไปในปอด ผู้คนที่ต่างโยกย้ายร่างกายไปตามจังหวะเหมือนคนขาดสติทั้งๆแม้ตนเองจะมีพื้นที่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

     

               

                คนตัวขาวที่ไม่ค่อยจะมาในสถานที่แบบนี้บ่อยนักต้องแอบเบ้หน้าน้อยๆ เดินตามรุ่นพี่ตัวเล็กที่มีแววตาเป็นประกายแล้วเริ่มจะโยกย้ายไปตามเพลง ด้วยท่าทางที่คุ้นเคยและเป็นธรรมชาติของคนตรงหน้า ยิ่งทำให้เซฮุนอดทึ่งไม่ได้

     

                คนตัวเล็กผิวขาวปากแดงๆหน้าหวานๆกลับดูมีแววตาเจ้าเล่ห์และท่าทางคุ้นเคยกับสถานที่แบบนี้ ที่มีจังหวะเพลง บุหรี่ และแอลกอฮอล คนเรามองแค่เพียงภายนอกไม่ได้จริงๆ

     

     

                ถึงว่าทำไมเป็นเพื่อนกับไอดำมันได้...

     

     

                “เซฮุนดื่มอะไรหน่อยไหม” แบคฮยอนหันมาตะโกนถามร่างโปร่งที่เอาแต่มองไปรอบอย่างพิจารณา

     

     

                “ไม่ล่ะครับ..”

     

     

                คนเป็นพี่พยักหน้าก่อนที่จะมองซ้ายมองขวาไปรอบๆ แล้วดวงตาก็ไปสะดุดกับร่างหนาของเป้าหมายที่นั่งเหยียดสบายๆอยู่โซฟาตัวยาวในมือถือแก้วเหล้าท่าทางแบบนั้นทำให้ให้จงอินดูหล่อร้ายอย่างประหลาด และดูโดดเด่นแม้ว่ามันจะสลัวมากก็ตาม ข้างกายมีผู้หญิงคนหนึ่งผิวขาวและผมยาวดัดลอนสวย มองจากอีกฝั่งห้องก็สามารถรู้ได้เลยว่าคนคนนี้สวยและโดดเด่นมาก

                เซฮุนมั่นใจว่านี่เป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่เขาเห็นรูปในมือถือจงอิน

     

     

                “นั่นไง ..ไอจงอิน”

     

     

                แบคฮยอนหันมาบอกเซฮุนที่สายตายังคงจ้องไปท่าทางทิศที่จงอินนั่งอยู่แววตาวูบไหวแสดงออกมาจนคนตัวเล็กจับความรู้สึกได้

     

                “เรียกมันนะ.. จงอิ...”

     

     

                ไม่ทันจะได้ตะโกนเรียกเซฮุนก็คว้าแขนรุ่นพี่ตัวเล็กเอาไว้แทบจะทันทีแล้วดึงกลับถอยหลังมาให้พ้นจากเขตสายตาที่เสี่ยงต่อฝ่ายนั้นจะมองมาเห็น

     

     

                “ไม่ต้องเรียกหรอกครับพี่ ..อย่าไปขัดพี่เขาเลย เราก็เที่ยวของเราเหอะ”

     

     

                คนตัวขาวบอกกับรุ่นพี่โดยที่ไม่ยอมสบตา แบคฮยอนแอบยิ้มร้ายในใจก่อนที่จะพยักหน้าตอบรับคำน้อง แล้วพามานั่งลงตรงโต๊ะมุมอับที่สามารถมองเห็นโต๊ะของจงอินได้

     

     

                “เอาอะไรสั่งเลยนะเซฮุน ...พี่เลี้ยงเอง”

     

                “แต่บอกไว้ก่อนว่า.. ที่นี่ไม่มีน้ำใบบัวบกนะครับ”      

     

                คนเป็นน้องขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ คนพูดจึงหัวเราะร่วนออกมาอย่างไม่ใส่ใจ แล้วหันไปเรียก บริกรแล้วจัดการสั่งโน่นสั่งนี้อย่างชำนาญ

     

     

                “พูดอะไรของพี่ ไม่เห็นรู้เรื่อง”

     

     

                เซฮุนเบือนหน้าหนีแบคฮยอนที่ส่งรอยยิ้มจับผิดมาให้เขา วันนี้เขารู้สึกว่าแบคฮยอนน่ากลัวแปลกๆ สายตาที่มองเหมือนว่ารู้อะไรบางอย่าง

     

                เหมือนกับจะสื่อว่ามึงพลาดแล้วเซฮุนอะไรประมาณนี้

     

     

     

    .

     

     

     

                ร่างโปร่งยกแก้วสีอำพันขึ้นมาดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยมาในสถานที่แบบนี้แต่เรื่องแอลกอฮอลผู้ชายอย่างเขาก็เคยผ่านมือมาบ้าง ไม่ถึงขนาดโชคโชนแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องอะไร

     

                จริงๆแล้วเขาไม่ได้ชอบรสชาติของมันเท่าไหร่ ยิ่งเหล้าที่พี่แบคฮยอนสั่งมาท่าทางมันจะแรงน่าดู รสชาติที่หวานติดลิ้นแต่เมื่อกลืนลงไปแล้วกลับบาดคอจนเกือบแสบ แต่เขาก็ไม่คิดจะหยุดกลืนมันลงไปด้วยภาพตรงหน้าที่เขาเผลอจ้องหลายครั้ง ภาพจงอินกับผู้หญิงคนนั้น

     

               

                ร่างโปร่งที่นั่งหน้านิ่งส่วนผู้หญิงคนนั้นในเดรสสีแดงพร้อมกับผิวขาวๆนั้น เธอกำลังหยอกล้อเล่นกับใบหน้าของจงอิน มือเรียวที่ดึงแก้มดึงคางจงอินเหมือนหยอกให้จงอินยิ้ม คนตัวคล้ำที่ทำหน้าบูดแต่ก็ไม่ได้ว่าหรือคิดจะปัดป้องออกแต่อย่างใด ปล่อยให้หญิงสาวสนุกสนานกับการเล่นใบหน้าอยู่อย่างนั้น บังคับให้มือขาวของเซฮุนยกขึ้นกระดกแก้วในมือดังอึกอึก

     

               

                “เบาหน่อยเซฮุน ..เบา”

     

     

                เสียงรุ่นพี่คนเดิมเรียดสติคนตัวขาวให้กลับมา ภาพเบลอๆที่เขามองเห็น รุ่นพี่แบคฮยอนนี่สุดยอดจริงๆ ทั้งสองข้างกายมีผู้หญิงหน้าตาสวยหุ่นเซ็กซี่ขนาบอยู่สองข้าง แขนเล็กๆที่โอบไหล่เธอทั้งคู่ ท่าทางพวกเธอเองก็ชอบใจ ถ้าเซฮุนไม่ได้มาเห็นกับตาที่แม้จะพร่าเลือนของตัวเองก็ไม่คิดว่า ผู้ชายตัวเล็กๆขาวๆปากแดงๆ ในเวลานี้ มีคำจำกัดความที่เซฮุนนึกได้คือ

     

     

                นี่มันผู้ชายลั่นล้าแบบในหนังชัดๆ...

     

     

                พอรู้ตัวอีกทีก็มีสาวสวยจากไหนก็ไม่รู้มานั่งเบียดเซฮุนจนแทบจะเขยิบขึ้นมานั่งบนตัก เธอทักทายด้วยเสียงเล็กๆพร้อมแนะนำตัวเอง โดยที่คนถูกลุกลามไม่ได้ใส่ใจฟังมันเท่าไหร่ แต่ปากก็ขยับบอกชื่อตัวเองออกไปเหมือนกัน รู้สึกว่าน้ำเสียงเขาจะอ่อนและยานกว่าปกติ

     

     

                “ขอฉันนั่งด้วยคนนะคะ ...พอดีฉันมาคนเดียว”

     

                สาวคนนั้นพูดก่อนจะส่งสายตาหวานให้ร่างโปร่งที่ท่าทางสติจะหายไปกว่าครึ่ง เซฮุนมองอีกคนก่อนจะคิดในใจ

     

     

                มึงนั่งขนาดนี้ ...ถ้ากูบอกไม่ให้นั่งด้วยมึงจะลุกไปเหรอ

     

     

                “ตามสบายเลยครับ..” แต่ปากก็ขยับตอบด้วยน้ำเสียงนุ่ม ถึงเขาจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ใจร้าย ถึงขนาดหักหน้าผู้หญิงแบบไม่ใยดี ยังไงเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ควรให้เกียรติผู้หญิง

     

     

                “ตามสบายเลยเหรอคะ”

     

     

    เธอทำตาโต ก่อนที่เซฮุนจะพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่าใช่ เธอยกยิ้มหวานให้ทันทีก่อนนิ้วเรียวจะแตะป่ายไปตามไหล่กว้างของเซฮุนแล้วจัดการคล้องแขนกับลำคอ ยกใบหน้ากระซิบที่ข้างหู

     

     

    “ฉันจะสบายกว่านี้ค่ะ ...ถ้าได้นั่งบนตักของเซฮุน”

     

               

                ร่างโปร่งชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยิน สมองที่มึนงงกำลังประมวลผลอย่างรวดเร็วๆ อยู่ๆความรู้สึกหนึ่งก็แล่นเข้ามาในอกพร้อมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่ตัวเองไม่เคยทำมาก่อนแล้วตอบออกไป

     

     

              “ก็เอาสิครับ..”

     

    .

     

              เสียงเพลงจังหวะน่าโยกกับบุหรี่รสโปรดปรานทำให้ร่างหนาสนุกกับการมาเที่ยวครั้งนี้ได้มากขึ้นอีกนิดหน่อย ใบหน้าคมขมวดคิ้วมองร่างหญิงสวยที่กำลังโยกย้ายอย่างสนุกสนานแล้วก็ต้องผุดยิ้มออกมา เมื่อเธอหันกลับมามองก็ทำเอาหุบยิ้มแทบไม่ทัน

     

     

                “จงอินนี่... ทำหน้าให้มันมันส์หน่อยได้ไหม”

     

                เธอว่าก่อนจะออกสเต็ปตลกๆทำให้จงอินหลุดขำออกมา เธอเอื้อมมือมาบีบจมูกอีกคนก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆแล้วก็ยกแก้วเหล้าที่ละลายไปเกือบครึ่งมากระดกก่อนจะหันมองอีกคน

     

     

                “บุหรี่น่ะเพลาๆลงบ้างก็ดี..”

     

               

                เธอพูดน้ำเสียงเจือความเป็นห่วง ร่างหนาไม่ตอบอะไรยกยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดขึ้นบ้าง

     

     

                “มาแทบทุกวันไม่เบื่อบ้างไง”

     

     

                “ก็ฉันชอบของฉัน”

     

               

                เธอพูดก่อนจะยักไหล่พร้อมโยกกายไปตามจังหวะเพลง จงอินส่ายหัวกับนิสัยเอาแต่ใจของคนตรงหน้า

     

     

                ครืด... ครืด...

     

     

                ความรู้สึกสั่นๆที่กระเป๋ากางเกงเรียกเรียกความสงสัยให้คนผิวคล้ำอย่างมากป่านนี้ใครมันยังโทรมาอีกวะ มือหนาล้วงขึ้นหยิบเครื่องมือสื่อสารที่สั่นอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะต้องขมวดคิ้ว

     

     

                แบคฮยอน...

     

     

                “มีอะไรวะ ..โทรมาป่านนี้ไม่หลับไม่นอน” 

     

    จงอินป้องปากและกรอกเสียงลงไปเพราะเสียงรอบข้างที่ดังอื้ออึงไปหมดจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง เสียงโวยวายและคุ้นหูดังขึ้นในปลายสายจนเขายิ่งสงสัย

     

    มึง.. มึง.. เดินมาหากูเร็ว ...เซฮุนแม่งแย่แล้วเนี่ย!!’

     

     

    เสียงตะโกนติดขัดข้องปลายสายแต่ก็เข้าใจอย่างชัดเจนจงอินขมวดคิ้วมุ่นมากกว่าเดิมก่อนจะกรอกเสียงถามที่อยู่ด้วยเสียงที่ติดจะแข็งขึ้น

     

    รู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ โกรธเพื่อนตัวเองขึ้นมาอย่างนั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนั้น ร่างหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วร้องบอกคนที่มาด้วย

     

     

    “ต้องกลับแล้ว... กลับดีๆนะ ..รีบกลับเลยนะ เข้าใจไหม!!

     

     

    ร่างเพรียวหันมามองจงอินอย่างงงๆ แต่ก็พยักหน้ารับคำเพราะสีหน้าจริงจังของจงอินที่เธอรู้ดีกว่า ตอนนี้ร่างตรงหน้าไม่ได้อยู่ในอารมณ์เล่นๆ

     

     

    จงอินหันหลังก้าวเดินเร็วๆฝ่าฟลอร์เต้นรำออกมาก็พบโต๊ะในมุมอับที่แบคฮยอนนั่งอยู่กับเหล่าสาวสวยสองคน รอยยิ้มร้ายที่ส่งมาเมื่อเห็นหน้าเพื่อนรัก

     

    ใบหน้าหวานพยักเพยิดไปที่อีกเบาะข้างตัว จงอินเบนสายตาตามเพื่อนสนิทก่อนที่ความรู้สึกโกรธจะพุ่งขึ้นจนต้องขบกรามแน่น ภาพตรงหน้าที่มีร่างขาวแสนคุ้นเคยบนตักมีผู้หญิงหุ่นดีนั่งอยู่ใบหน้าหวานที่แดงซ่านกำลังซุกซบอยู่ที่เนินอกขาวของเธอคนนั้น

     

     

    ความคิดวูบหนึ่งจงอินอยากจะเดินเข้าไปกระชากทั้งคู่ออกจากกัน แต่เขาก็ต้องใจเย็นค่อยๆจัดการอย่างสงบ ร่างหนาเดินเข้าไปใกล้ทั้งคู่ ยื่นมือไปแตะเบาๆที่หัวไหล่ของรูมเมทของตัวเอง แล้วหันหน้ายกยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้น

     

    “ขอโทษนะครับคุณคนสวย... ผมมารับน้องผมกลับบ้านแล้วครับ”

     

     

    “น้องชายคุณกลับบ้านเร็วจังนะคะ”

     

     

    เธอยกยิ้มตอบกลับแต่ก็ยังไม่ยอมลุกจากตักของเซฮุนแถมยังขยับบดเบียดให้แนบชิดขึ้น ร่างหนาแสร้งหัวเราะก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว

     

     

    “อย่าไปบอกใครนะครับ น้องผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ ผมว่ามันคงไม่เหมาะถ้าคุณจะ..น้องของผม”

     

     

    แววตาแพรวพราวส่งให้เธอก่อนจะจับมือที่คล้องคอเซฮุนอยู่ให้คลายออกแล้วดึงให้เธอลุกขึ้นเดินตามออกมา

     

     

    “แล้วถ้าฉันอยากรู้จักพี่ชาย..แทนล่ะคะ” เธอยกยิ้มเชิญชวนมาให้ จนร่างหนาต้องปั้นยิ้มแล้วล้วงนามบัตรในกระเป๋ากางเกงยื่นให้อีกคน

     

     

    “วันนี้คงไม่ได้.. เพราะผมต้องพาน้องกลับไปส่งเข้านอนให้ทันเวลาน่ะครับ” จงอินว่าแล้วขยิบตาให้คนสวยอีกทีอย่างขี้เล่นก่อนจะเดินผละออกมาอย่างเนียนๆ

     

    ดีนะ.. ที่เมื่อหัวค่ำรุ่นพี่ที่ไม่ได้เจอกันนานให้นามบัตรเอาไว้

     

     

    ร่างหนาหันมาจ้องร่างที่เมาสติไม่ครบถ้วนก่อนจะบีบข้อมืออีกคนและดึงให้ลุกขึ้นยืนคนร่างโปร่งเซฮุนแทบล้ม ก่อนจะเป็นฝ่ายดีดตัวออกจากจงอิน

     

    “อ้าวว.. เพ่มางายย ..แล้วคนสวยยเมื่อกี้ล่ะ ..อึก” คนตัวขาวพูดเสียงยานตาฉ่ำเยิ้มปรือเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลร่างโงนเงน

     

     

    “โคนสวยย คร้าบบบ ..อยู่หนายยย” คนตัวขาวตะโกนพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกรวดเดียว ผู้คนในบริเวณแถวนั้นหันมามองกันตาเดียว จนจงอินต้องออกแรงดึงให้เดินตามมา ไม่ลืมที่จะหันไปจ้องหน้าคาดโทษเพื่อนตัวดีที่ยังคงส่งยิ้มหวานมาให้ซึ่งจงอินรู้ดีว่ารอยยิ้มแบบนั้นสำหรับคนอย่างแบคฮยอนแล้วมันคือยาพิษ พร้อมขยับปากแบบไม่มีเสียงออกมา

     

     

    “ดู แล กัน ดี ๆ นะ”

     

     

     

     

    “เพ่จะพาผมไปหนายยเนี่ย!!

     

     

    คนตัวขาวร้องบอกเมื่อโดนฉุดกระชากให้เดินตามออกมา ก่อนจะสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุม แล้วทำหน้างอปากงุ้ม

     

    “กลับหอ”

     

    “ทามมายรีบกลับบ ..ผมม ยังสนุกอยู่เลยยย”

     

     

    “ผมม่ายยกลับ ..เพ่มีที่เด็ดๆแบบเน้ ไม่ยอมพาโผม มาด้วยยย ..เพ่มากับแฟน แล้วทิ้งโผมเหงาเง้ จายร้ายยยยยยย”

     

     

    คนตัวขาวพูดก่อนจะเริ่มออกลีลาตามจังหวะเพลงด้วยท่าทางที่โยกย้ายส่ายเอวเกินควร จนจงอินเผลอกลืนน้ำลายแล้วรีบไปตะครุบกอดไว้แล้วลากออกมาได้ในที่สุดจับโยนใส่รถแล้วเหยียบมิดกลับหอพักโดยเร็ว

     

    .

     

    ร่างหนาลากคนตัวขาวเข้ามาในห้องนอนอย่างทุลักทุเล สายตาคมมองอีกคนที่นอนแผ่บนเตียงใบหน้าขาวที่แดงซ่านลามไปทั้งตัวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล ริมฝีปากสีชมพูที่ตอนนี้มันแดงสดและมันวาวพร่ำพูดงึมงำบางอย่างในลำคอ

     

    จงอินมองคนตรงหน้าพร้อมถอนหายใจ นึกโกรธเพื่อนตัวเองที่พาเซฮุนไปที่แบบนั้นแล้ว ปล่อยให้ทำอะไรบ้าๆ ก็รู้นิสัยของเพื่อนตัวเล็กของตัวเองดีว่าชอบเล่นอะไรพิเรนๆต่างจากชาวบ้านเขา แถมสายตาที่รู้ได้ถึงความสนุกบางอย่างในแววนั้น เห็นตัวขาวๆบางๆแบบนั้นแต่อันตรายมาก

     

     

    เรื่องที่เกิดขึ้นทำเขาโกรธมากถ้าให้พูดจริงๆแล้ว เขาโกรธ ไม่พอใจที่เซฮุนดื่มจนเมาไม่ได้สติ ไม่พอใจที่เห็นร่างตรงหน้ากับผู้หญิงคนนั้น ไม่พอใจที่ไม่ระวังตัว ไม่ดูแลตัวเอง

     

    เขาก็แค่เป็นห่วง... ยอมรับว่าห่วงมาก

     

     

    “พี่แม่งง.. ขัดผมทำไมมม...ผม ..อึก.. กำลังสนุกก”

     

     

    ร่างโปร่งยันตัวขึ้นยกมือขาวปัดป่ายไปตามร่างกายของอีกคนที่พยายามจะป้องกันตัวเอง ด้วยที่ไม่ทันระวังและเสียการทรงตัวทำให้จงอินล้มลงไปนอนบนฟูกนุ่มโดนมีร่างของเซฮุนอยู่ด้านบน มือเล็กยังคนซนไปตามเนื้อตัวของเขา

     

     

    “เซฮุน ..มึงเมาแล้วหน่า เลิกเล่นได้แล้ว”

     

     

    สัมผัสเบาบางจากคนไม่ได้สติทำเอาจงอินรู้สึกแปลกๆขึ้นมา ดวงหน้าที่แดงซ่าน ริมฝีปากที่เผลอขึ้นทำให้จงอินรู้สึกร้อนขึ้นมา จนต้องหยุดโดนการล็อคมือซนของอีกคนไว้

     

     

    “อารายย.. เพ่ก็มาวเหมือนกานแหละ ...เพ่จงอินน ก็มีกลิ่นเหล้าเหมือนกานนน”

     

     

    ไม่ว่าเปล่าใบหน้าหวานก็เลื่อนเข้ามาใกล้จนแทบชิดคอของเขา ลมหายใจร้อนของเซฮุนทำเอาจงอิน ชะงักค้าง ใบหน้าขาวที่ก้มลงมาดอมดมกลิ่นเหล้าจากร่างจนแก้มทั้งคู่ชนกัน

     

    จนจงอินรู้สึกถึงแก้มนิ่มของอีกคน...

     

    ตึก.. ตัก ..ตึก..ตัก

     

     

    จงอินกระพริบตาเรียกสติตัวเองก่อนจะค่อยๆดันคนตัวขาวที่นิ่งไปก่อนจะพลิกตัวอีกคนให้ลงไปอยู่ใต้ร่าง ก็พบว่าคนเมาได้หลับปุ๋ยไปเสียแล้ว

     

     

    จงอินก้มพิจารณาใบหน้าอีกคน มองดีๆแล้วเซฮุนมีโครงหน้าที่สวยงามมาก ใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตากลมที่ประดับด้วยแพขนตาสีดำสนิท แก้มขาวที่แดงซ่าน มือหนาเลื่อนไปปัดปอยผมให้อีกคนอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากสีแดงฉ่ำ...ที่เขาเผลอจ้องมองมันนานกว่าส่วนอื่น

     

     

    เหมือนตกอยู่ในภวังค์ใบหน้าคมคายค่อยๆเคลื่อนก้มลงใกล้ใบหน้าขาวจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของอีกคน เอียงหน้าเล็กน้อยได้องศาเพื่อหวังจะฉกชิมริมฝีปากสวย

     

     

     

     

     

     

    ครืด... ครืด...

     

     

    จงอินสะดุ้งแล้วดีดตัวลุกขึ้นยืนล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าที่สั่นอยู่ในกางเกงตัวยาว เมื่อดูเบอร์ว่าเป็นใครก็กดรับทันที

     

     

    “เออ”

     

     

                เสร็จกันยัง..

     

     

                “เสร็จเหี้ยไรมึง.. ถึงหอแล้ว”

     

     

                ได้กันยังผัวเมีย

     

     

                “พ่องมึง.. แม่งหลับไปและ ส่วนมึงนะ ...เรื่องวันนี้กูฝากไว้ก่อน”

     

     

                จงอินกดตัดสายทันดี หันกลับมามองร่างที่นอนหลับตาพริ้มมีความสุขอยู่บนเตียงก่อนจะจัดร่างให้อีกคนนอนอย่างเข้าที่เข้าทาง ผละออกมาแล้วก็คิดถึงเรื่องเมื่อกี้ ถ้าแบคฮยอนไม่ได้โทรมาเขาคงกำลังจะ

     

     

                จูบเซฮุน...

                ไอห่วงอะ กูห่วงในฐานะน้องชาย...

     

     

                ร่างหนากุมที่หน้าอกด้านซ้ายของตัวเองที่มันเคยเต้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อครู่ พยายามหาเหตุผลร้อยแปดเพื่อมาตอบโจทย์ความรู้สึกแปลกปลอมของตัวเอง ก่อนจะได้คำตอบ

     

     

                “สงสัยกูคงเมาจริงๆแหละ”

     

     

                เขาส่ายหัวไล่ความคิดต่างๆนานาออกจากหัว ก่อนจะหันหลังหวังเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง แต่สายตาก็ไปสะดุดกับบางอย่างบนหัวเตียงของเจ้าของห้อง

     

     

                เป็นกรอบรูปไม้ลายสวยพร้อมกับภาพของคู่เซฮุนที่ยิ้มหวานตาเป็นรูปสระอิกับผู้ชายอีกคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใครเพราะเหมือนเป็นรูปที่ถูกฉีกออกที่หน้า แล้วเหมือนเจ้าตัวจะเก็บมันมาและแปะสมานกันให้เหมือนเดิม จงอินเอียงคออย่างสงสัยพิจารณารูปร่างของอีกคนอย่างพิจารณา ก่อนจะวางลงที่เดิมแล้วเดินออกไปจากห้อง

     

    มันคุ้นๆนะ...

     

     

                   

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×