ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [EXO FIC] ROOM[SOUL]MATE l KAIHUN

    ลำดับตอนที่ #10 : ROOM[SOUL]MATE - ROOM:O9

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 9.79K
      29
      16 ส.ค. 56

     

     

    Chapter 9

     

     

     

                      เช้าวันเสาร์ที่แสนสดใสของใครหลายๆคน แต่ไม่ใช่สำหรับเซฮุน วันว่างที่ควรจะนอนอยู่ห้องกลิ้งไปมาบนเตียงนุ่มทำตัวขี้เกียจทั้งวัน กลับต้องโดนไอรุ่นพี่รูมเมทลากออกมานั่งหงอยอยู่ข้างสนามบอลของมหาลัย เนื่องด้วยว่าตัวเขานั้นไม่เคยรู้ว่าก่อนว่าคนอย่างไอพี่จงอินมันจะชอบเล่นกีฬากับเขาด้วย วันๆเห็นแต่นอนอืดเป็นหมีควายอยู่ที่ห้อง แถมยังเป็นนักกีฬาประจำเวลามีแข่งต่างๆของคณะ

    คนตัวขาวเท้าคางมองผู้คนที่วิ่งอยู่ในสนามอย่างขวักไขว่ตัวเขาเองไม่ถนัดเล่นกีฬากลางแจ้งเท่าไหร่นัก แต่ก็ใช่ว่าจะถนัดกีฬาในร่ม(?) เอาง่ายๆคือไม่ถนัดอะไรที่ต้องใช้แรงกายเท่าไหร่นัก

    ร่างโปร่งมองไปรอบสนามเห็นผู้คนมาดูการซ้อมอยู่พอสมควร มีกลุ่มนักศึกษาของมหาลัยที่ชื่นชอบ นักกีฬารวมถึงไอรุ่นพี่หมีควายที่มีแฟนคลับมาเชียร์อยู่เยอะพอสมควรก่อนจะเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ แต่เซฮุนก็อดยอมรับไม่ได้จริงๆว่าจงอินเหมาะกับการเล่นกีฬาแบบนี้เวลาที่อยู่กลางแจ้ง เม็ดเหงื่อที่ไหลอาบชุ่มเคลือบผิวสีแทนของเขาให้ดูเซ็กซี่ขึ้นอย่างชวนหยุดสายตา

                ทำเป็นเท่ห์เซฮุนบ่นงึมงำเมื่อเห็นคนผิวคล้ำวิ่งโชว์พาวแจกรอยยิ้มรอบสนามเมื่อตัวเองยิงประตูเข้าได้ พร้อมกับเสียงกรี๊ดเชียร์ที่ดังขึ้นทำเอาเซฮุนต้องยกมือขึ้นปิดหู

                พวกนี้ก็ติ่งดีๆนี่เองล่ะนะ...

               

                จงอินวิ่งออกมาจากสนามด้วยสภาพเหงื่อท่วมตัว หยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวขาวที่มองอย่างมึนๆ

                หยิบผ้าขนหนูให้หน่อยจงอินพูดขณะที่หลับตาเพราะเหงื่อตอนนี้มันไหลเข้าไปในตาจนมันเริ่มแสบ คนโดนใช้ก็รีบหยิบยื่นส่งให้ มือหนาปัดป่ายหาผ้าขนหนูไม่เจอ ทำเอาเซฮุนต้องถอนหายใจพรูออกมา ยกผ้าขนหนูซับเบาๆที่หน้าเปื้อนเหงื่อให้อีกคน

                จงอินชะงักกับสัมผัสเบาบางลมหายใจร้อนกับกลิ่นหอมๆจากคนตัวขาวลอยปะทะจมูกของเขาอย่างจัง จนเขารู้สึกแปลกๆ ยิ่งตอนลืมตามองใบหน้าใสใกล้ๆ ก็พาลเอาจังหวะการเต้นของหัวใจเร็วขึ้น

                เอาคืนกูเหรอ..

                “ห๊ะ?”

                เปล่า หยิบน้ำมาดิ้จงอินตอบปัดแย่งผ้าขนหนูออกจากมือขาวมาเช็ดเอง แล้วชี้มือไปที่ขวดน้ำที่วางอยู่บนเก้าอี้ คนถูกใช้ทำหน้าไม่พอใจแต่ก็เดินไปหยิบให้แต่โดยดี

                ซ้อมอีกนานปะพี่ผมง่วง ผมหิว ผมร้อนเซฮุนบ่นอย่างงอแง เบะหน้าใส่รุ่นพี่ตรงหน้า

                พึ่งมาเมื่อชั่วโมงเองนะมึง

                เออ แล้วไมพี่ต้องให้ผมมานั่งเฝ้าด้วยวะเซฮุนกระแทกตัวนั่งลงบนม้านั่งพลางกอดอกอย่างขัดใจ ทั้งหิวทั้งร้อน แถมยังหงุดหงิดเสียงกรีดร้องจากพวกที่มาดูซ้อมอีก

                จงอินอมยิ้มกับท่าทางงอแงเหมือนเด็กๆของเซฮุน ขายาวก้าวไปทิ้งตัวลงข้างๆคนที่นั่งหน้าหงิก วาดแขนโอบไหล่มนเอาไว้

                มึงไม่เห็นคนพวกนั้นเหรอ มองอย่างกับจะงาบกูเข้าไปทั้งตัวจงอินชี้ไปที่บรรดาเหล่าแฟนคลับของเขา ความจริงเขาก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดไม่ใช่ว่าไม่ชอบที่มีคนมาชื่นชม แต่ก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่

                “แล้วไง ..เขาจะงาบพี่ ไม่ได้งาบผมคนตัวขาวหันมองหน้าอีกคนอย่างกวนๆ

                “ไม่หึงกูหน่อยเหรอครับน้องเซฮุนมือกร้านยกขึ้นผลักหัวกลมเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว ยกยิ้มกับท่าทางกวนประสาทน่ารักๆนั้นอย่างไม่รู้ตัว

                คนโดนถามชะงักไปสักพักหันมามองหน้ารุ่นพี่ที่จ้องตนอยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มเรียวกระตุกที่มุมปากเลียนแบบคนตรงหน้าอย่างเจ้าเล่ห์ มือขาวยกลูบเบาๆที่ข้างแก้มนั้น

    ไม่หึงหรอก ก็เมื่อคืนพี่บอกว่าพี่มองผมคนเดียวนี่ครับ

                จงอินพึ่งจะได้รับรู้ว่าอาการเขินมันเป็นยังไง ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาจนต้องเบนหลบมองทางอื่น อาการเหมือนจะระเบิดตีขึ้นสูง หูแว่วได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนข้างๆ

                นี่เอาคืนกูใช่ไหม...

     

                ใบหน้าหล่อหันกลับมามองคนตัวขาวที่ตอนนี้ก็มีริ้วแดงที่ข้างแก้มประดับอยู่ จนอดจับมาฟัดแรงๆไม่ได้ เซฮุนดิ้นหนีสัมผัส ใบหน้าร้อนผ่าวเพราะนี่มันเป็นที่สาธารณะ หลายคนเริ่มจับจ้องมาที่พวกเขา

                อ่าวๆ จะเอากันตรงนี้เลยเหรอเสียงทุ้มต่ำเรียกให้ทั้งคู่หันไปมอง ก็พบร่างตัวสูงชะลูดของปาร์ค ชานยอล ซึ่งเป็นรูมเมทกับ แบคฮยอน คนตัวสูงก้าวเข้ามานั่งลงข้างจงอินก่อนจะเอ่ยแซวเล็กๆ

                ตกลงไอที่แบคฮยอนบอกว่ามึงกับเซฮุนเป็นผัวเมียกันนี่ใช่จริงๆใช่ปะวะชานยอลยกน้ำขึ้นดื่มยิ้มๆเมื่อเพื่อนตัวดีได้แต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งให้เขา แต่เป็นเซฮุนที่ยกมือขึ้นโบกปัดเป็นพัลวัน

                ไม่ต้องเขินหรอกเซฮุนคนกันเองชานยอลยิ้มกว้างส่งให้ ร่างบางที่หน้าแดงจัดยกมือขึ้นตีไหล่คนผิวเข้มซะงั้น คงเพราะหมั่นเขี้ยวที่ทำอะไรไม่ได้

                หิวใช่ปะมึง งั้นขออีกครึ่งชั่วโมงโอเคปะครับ เดี๋ยวพากลับห้องไปนอนต่อจงอินหันมาพูดกับเซฮุนที่นั่งหน้างอกว่าเดิม ร่างขาวพยักหน้ารับ

                จงอินลุกขึ้นยืนแล้วถอดเสื้อยืดออกจากตัวเผยให้เห็นแผ่นอกสีแทนเซ็กซี่ที่มีซิกแพคเล็กน้อยอย่างดูดีเรียกเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับอีกระลอก เซฮุนมองร่างตรงหน้าอย่างอึ้งๆก่อนใบหน้าจะร้อนจนแทบระเบิดออกมาอีกครั้งเมื่อ

                ฝากหน่อยนะ เดี๋ยวจะรีบกลับมาพูดพร้อมยื่นเสื้อตัวนั้นยัดใส่มือเซฮุนที่สติยังไม่ครบดี ยกยิ้มมุมปากแล้วขยิบตาให้อีกรอบ ก่อนจะวิ่งลงสนามไปหน้าตาเฉย

     

                โบ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม.. /////////

     

                เซฮุนอยากจะระเบิดตัวเอง ตั้งแต่อยู่กันมาเขาพึ่งรับรู้อย่างเต็มขั้นว่า เสน่ห์ของคิมจงอินมันเหลือร้ายขนาดไหน ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมมักจะมีคนตกหลุมรักผู้ชายห่ามๆแบบนี้

    แล้วกูเป็นหนึ่งในคนพวกนั้นหรือยังวะ?

                เซฮุนตื่นขึ้นมาในช่วงหัวค่ำ ตั้งแต่ไปกินข้าวและกลับมาที่ห้องคนตัวขาวก็ปิดประตูใส่กลอนนอนตายในห้องตัวเองยาวจนถึงหัวค่ำ มือบางยกขึ้นจับหัวตัวเองด้วยความมึนอาจจะเพราะนอนเยอะเกินไป ขาวเรียวพาตัวเองออกไปนอกห้องก็พบรุ่นพี่ตัวดีนอนดูทีวีอย่างอืดสบายอยู่ในที่ประจำ

                เมื่อเห็นร่างโปร่งที่เดินออกมาจากห้องคนที่นอนอืดบนโซฟาก็ผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมกับรอยยิ้มบาง จนคนตัวขาวขนลุก คิ้วเรียวขมวดด้วยความไม่เข้าใจ

                ไอรอยยิ้มแบบนั้นมันคืออะไร ?

                ตื่นแล้วเหรอวะ นอนหรือซ้อมตายจงอินบ่นเสียงกวนประสาท เซฮุนหย่อนตัวลงนั่งข้างๆรุ่นพี่ พลางส่งสายตาไม่พอใจมองรอยยิ้มที่ยังคงประดับอยู่บนใบหน้าหล่อ

                ยิ้มห่าอะไรนักหนา..

                มึงยิ้มอะไรบ่อยจังวะพี่จงอิน

                ไม่รู้ดิ ..มองหน้าน้องเซฮุนทีไร กูต้องยิ้มทุกทีตอบออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างไม่มีความอาย คนตัวขาวเมื่อได้ยินก็แทบอยากจะอ้วกออกมาซะมากกว่าเขิน

                เสี่ยวสัดเลยพี่!

                คนตัวขาวทำท่าเหมือนจะขย่อนอาหารออกมาอย่างโอเว่อร์ เรียกมือกร้านผลักเบาๆลงที่ศีรษะอีกคนพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ

                มึงขึ้นไปข้างบนกันจงอินลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเอื้อมมือไปจับเข้าที่แขนทั้งสองข้างของคนตัวขาวออกแรงดึงให้ลุกขึ้น

                ข้างบนไหน”  เซฮุนขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจกับคำพูดคนตรงหน้า จงอินยักคิ้วส่งให้สองทีแล้วลากจูงเซฮุนออกไปจากห้อง

                เออหน่า.. ตามมาเหอะ

     

                ร่างหนาเปิดบานประตูเหล็กสีขาวออกกว้างเผยให้เห็นบรรยากาศด้านนอกยามค่ำคืน เซฮุนมองมันก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น

                จงอินพาเขามาบนดาดฟ้า...

                มาตรงนี้ดิเสียงทุ้มเอ่ยเรียกร่างโปร่งที่ยังคงตื่นเต้นอยู่ไม่ยอมขยับไปไหน กวักมือเรียกให้เดินมาริมตึกที่มีคอนกรีตราดขึ้นกั้นเอาไว้ถึงระดับกลางลำตัว

                ร่างหนามองอีกคนริมฝีปากวาดยิ้มกับปฏิกิริยาเหมือนเด็กของรูทเมทตัวเอง ยกมือขึ้นเท้ากับคอนกรีตสูงแล้วมองไปยังแสงไฟสวยงามจากตึกสูงใหญ่ ไฟหลากสีระยิบระยับขลับกับท้องฟ้าสีดำสนิทที่มีดวงดาวประปราย

                เซฮุนยกแขนขึ้นรับลมปะทะเข้ากับใบหน้าอย่างรู้สึกผ่อนคลาย รู้สึกดีมากๆๆๆๆ อย่างไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ แสงไฟยาวค่ำคืนมองจากตรงนี้แล้วมันสวยงามมากๆ

                พึ่งรู้ว่าบนนี้สวยขนาดนี้..เซฮุนพูดเสียงเบาหวิวสูดหายใจเข้าอย่างเต็มปอด อาการง่วงงันเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง

                หอพักนักศึกษาที่ไม่ได้สูงเสียดฟ้าเท่าตึกรามอื่นๆ แม้จะมีความสูงเพียงแค่ 6 ชั้นก็สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ได้สวยงามมากขนาดนี้ ต้องขอบคุณคนรูมเมทตัวดีที่ทำให้เขาได้เห็นอะไรดีๆแบบนี้

                เขาเรียกว่าซ่อนรูป

                เหมือนพี่น่ะเหรอเซฮุนตอบออกไปทันควันก่อนจะต้องยกมือขึ้นตะครุบปากตัวเอง

                เหี้ย.. มันเป็นประโยคคำชมนี่หว่า

     

                มึงชมกูเหรอรอยยิ้มเดิมปรากฏบนใบหน้าคมเข้มอีกครั้ง เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้นอย่างชอบใจเมื่อคนตัวขาวพลาดท่า

                เปล่าชมเว่ย แค่พลั้งปากไปเฉยๆแต่ในใจก็คิดว่า มันก็เป็นเรื่องจริง

                คิม จงอินผู้ชายที่มองภายนอกแล้วดูหยาบกระด้าง คร้ามแดด หน้าตาไม่น่าไว้วางใจ เอาง่ายๆคือหน้าตาไม่น่าคบ เซฮุนยกยิ้มขึ้นเมื่อนึกไปถึงช่วงแรกๆที่พวกเราอยู่ด้วยกัน ผู้ชายที่ชื่อคิม จงอินคนนี้ ทำเขาปวดหัวได้ทุกวัน ช่างกวนประสาท ขี้เกียจ สกปรก ซกมก แทบจะไม่มีอะไรดีในสายตาเขาแม้แต่นิดเดียว

                แต่พอวันเวลาผ่านไปความใกล้ชิดก็ทำให้เซฮุนได้รู้ว่าคนเรามองแต่ภายนอกและผิวเผินไม่ได้ จริงๆแล้วคิม จงอินก็มีข้อดีหลายอย่าง แม้บางครั้งจะโง่ไปบ้าง ความรู้สึกช้าไปบ้าง แต่ก็อ่อนโยนมากๆ ถึงจะปากเสียแต่ก็จริงใจ และยังทำให้เขามีความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกัน

     

                คิดอะไรอยู่จงอินเอ่ยถามขึ้นเมื่อคนตัวขาวเอาแต่เงียบมองไปยังท้องฟ้าสีหม่น รอยยิ้มบางประดับบนใบหน้า จนเขาต้องลอบมองแล้วอดยิ้มตามไม่ได้

                คิดถึงวันแรกที่ผมเจอพี่เซฮุนยิ้มทะเล้นส่งให้คนเป็นพี่ที่ทำหน้าเซอร์ไพรซ์กับคำตอบ

                วันแรกเหรอ.. มึงเจอหน้ากูครั้งแรกก็ด่ากูเหี้ยเลย แถมยังถีบกูจังๆตรงนี้เลยจงอินดึงมือขาวให้ทาบลงบนอกแกร่งของตัวเอง พร้อมกับจ้องหน้าอีกคนที่หัวเราะเบาๆอย่างขบขันเมื่อนึกถึงภาพตอนนั้น

                ก็พี่มาหาว่าผมเป็นตุ๊ดอะ

                เออ.. ตอนนั้นไม่ตุ๊ด แต่ตอนนี้ตุ๊ดใช่ปะ.. โอ๊ย!

                มือเรียวระดมฟาดไปตามแขนแกร่งเมื่อได้รับคำตอบ จนคนที่โดนฟาดร้องโอดโอย ด้วยความเจ็บเพราะแรงที่ใช้นี่คงเต็มแรง จงอินรวบมือทั้งสองข้างของอีกคนไว้ด้วยมือเดียวเมื่อไม่มีท่าทีว่าอีกคนจะหยุดตี มืออีกข้างโอบเอวบางให้มาแนบชิดกับลำตัวของเขาเพื่อป้องกันไม่ให้คนฤทธิ์เยอะขยับตัวได้

                เซฮุนหายใจกระตุกเมื่อรับรู้ถึงความแนบชิดของทั้งคู่ สัมผัสได้ถึงกลิ่นสบู่อ่อนๆของร่างตรงหน้า ดวงตาเรียวเบนสบกันพอดีเมื่อดวงตาคมจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ดวงตาคู่สวยจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีนิลของอีกคน สบมองกันอย่างไม่อาจถอดถอนเหมือนต้องการสื่อบางอย่างแก่กัน

                อันตราย...

                ใบหน้าคมคายค่อยๆขยับเลื่อนเข้าใกล้เหมือนกับแรงดึงดูดในภวังค์ของกันและกัน ใบหน้าขาวเลื่อนเข้าไปจนชิดรู้สึกถึงริมฝีปากร้อนที่แตะสัมผัสกันเพียงแผ่วเบากดย้ำซ้ำๆอย่างติดใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสัมผัสหนักหน่วงขึ้นเมื่อริมฝีปากของทั้งคู่บดเบียดกันอย่างแนบชิดและรุนแรง ริมฝีปากหยุ่นร้อนโลมเลียลามจากริมฝีปากไปถึงข้างแก้ม เสียงหอบหายใจร้อนแรงของคนตัวขาวเหมือนเติมเชื้อไฟให้กับรุ่นพี่ ริมฝีปากหนาทาบลงหนักหน่วงขึ้นอีกอย่างกระหายอยาก

                คนตัวขาวยกแขนขึ้นโอบรอบคอแกร่งอย่างหาที่ยึดเหนี่ยวเอียงหน้ารับองศาจูบร้อนแรงที่คนตรงหน้ามอบให้ กลีบปากเล็กเปิดรับลิ้นร้อนที่เข้ามาช่วงชิมความหวานในโพรงปากอย่างเอาแต่ใจ จนรู้สึกถึงน้ำเหนียวที่เปรอะเปื้อนรอบๆปาก เสียงหายใจรุนแรงของทั้งคู่ค่อยๆดังขึ้น เหมือนกับอารมณ์ดิบที่ค่อยๆครอบงำพัดพาสติสัมปชัญญะให้มลายหายไปแทนที่ด้วยความต้องการเปี่ยมล้นที่เหมือนว่าทั้งคู่ต้องการเติมเต็มมัน

                ริมฝีปากร้อนผละพรมจูบไล้ไปตามลำคอขาวหอมกรุ่นขมเม้นสร้างรอยจางๆให้คนตัวขาวที่ครางอย่างทรมานในลำคอ จงอินยกยิ้มเบาๆกับความน่ารักของคนตรงหน้าที่คงเคลิ้มจนสอดมือเข้าจิกที่เส้นผมของเขาจนรู้สึกเจ็บหัว

                อื้อ.. พี่.. มึงกัดเหรอ พะ..พอเซฮุนเอ่ยเสียงหวิวด้วยสติที่ยังไม่ครบดีนัก ความรู้สึกที่อ่อนเปลี้ยไปทั้งตัวขนาดแค่เสียงยังไม่สามารถบังคับให้เอ่ยออกไปแบบไม่สั่นไหวได้ แขนบางเปลี่ยนมาผลักดันที่หน้าอกแกร่งด้วยแรงที่มี ขนลุกซู่เมื่อสัมผัสถึงความชื้นแฉะและแรงดูดเบาๆจากรุ่นพี่

                ไม่ไหว.. น่าอายเกินไป..

                พอ.. อะ.. ไอดำ!คนตัวขาวตะโกนใส่หูคนหื่นกามที่ใบหน้าแทบจะฝังเป็นเนื้อเดียวกับลำคอเขา ก่อนจะยกมือขึ้นจิกทึ้งเส้นผมสีดำอย่างเต็มแรง จนหัวกลมๆเอนไปตามแรงพร้อมเสียงโวยวายด้วยความเจ็บ

                ซี๊ด.....เซฮุน กูเจ็บ!!!จงอินแกะมือขาวออกจากเส้นผมของตัวเองอย่างทุลักทุเล เงยหน้ามองคนตัวขาวที่ยืนหน้าแดงจัดมือขาวนั้นจับอยู่ที่ลำคอ

                คงเขินมากเลยดิ...

                ก็มึงอะ.. มึงอะ มึง มึง มึง..เซฮุนหันหนีอีกคนด้วยความอายที่พุ่งขึ้นสู่ใบหน้าร้อนผ่าน ไม่กล้าสู้หน้าไม่กล้าสบตาตอนนี้ ตะโกนเสียงดังและค่อยๆลดระดับเสียงลงมาด้วยความคิดนึกย้อนเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ต้องทำให้หน้าแดงก่ำขึ้นอีกรอบ

                กูทำไมเหรอหืม?” ร่างหนาเดินมาซ้อนหลังกระซิบลงข้างๆหูขาวที่แดงจัด อย่างนึกแกล้ง มองรอยสีแดงจางๆบนลำคอสองสามรอยจากฝีมือตนเอง

                ไปไกลๆเลยพี่ มากไปละผลักอีกคนให้เซไปเบาๆ อย่างหมั่นไส้ ใบหน้าคมคายที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนหน้า แล้วยังแววตาที่ชอบใจแบบนั้นอีก

                เวลามึงเขินเนี่ย..เดินมาหยุดตรงหน้าคนตัวขาวที่ขมวดคิ้วเป็นปมอย่างไม่เข้าใจ ยกยิ้มกว้างออกมาเมื่อมองใบหน้าขาวนั้น ก่อนจะพูด

    “...”

                โคตรน่ารักเลยอะ

     

                คนตัวขาวหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันทีจนจงอินชอบใจแล้วจับมาฟัดแก้มอีกรอบ คนตัวขาวดิ้นขัดขืนอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่นึกเลยว่าไอรุ่นพี่หมีควายจะหื่นขนาดนี้ เอะอะจูบ เอะอะฟัดอย่างเดียว

                พอเลยพี่ ..น่ารักบ้าไรผมเป็นผู้ชาย เก็บไว้ไปชมแฟนพี่เหอะเซฮุนเอ่ยขึ้นกลบเกลื่อนอาการเขินอย่างเต็มขั้น

                กูไม่เคยมีแฟนนะจงอินมองหน้าอีกคนพร้อมพูดเสียงจริงจัง

    จริง ?” เซฮุนเอียงคออย่างไม่อยากเชื่อในคำตอบของคนตรงหน้า หน้าตาอย่างคิมจงอินแทบไม่อยากเชื่อว่าจะไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน

                เออจริง ไม่รู้จะมีไปทำไมจงอินไหวไหล่ก่อนจะหันไปมองตึกที่ประดับด้วยแสงไฟสีสวยตั้งตระหง่านอย่างสวยงาม คนตัวขาวพยักหน้ารับเบาๆ ภายในใจรู้สึกตื่นเต้นและดีใจกับคำตอบของอีกฝ่ายแปลกๆ

                แต่อย่างพี่ก็หาได้สบายๆแหละ สาวๆชอบพี่เยอะแยะคนตัวขาวพูดลอยๆอย่างไม่ได้คิดอะไร เพียงแต่ไม่อยากให้บรรยากาศมันเงียบและต่อบทสนทนากับคนตรงหน้า

                เหรอวะ..ร่างหนาหันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็หันมองกลับเช่นกัน

                ใช่ดิ..เซฮุนพยักหน้าทำตาจริงจัง เป็นสัญญาณว่าเขาพูดความจริงแน่นอน ใบหน้าคมคายระบายยิ้มเป็นเอกลักษณ์พลางยื่นหน้าเข้าใกล้คนตัวขาวอีกนิด

                แล้วมึงล่ะ... อยากมาเป็นแฟนคนแรกของกูไหมครับ?”

     

     

                คนตัวขาวสะบัดไล่คำพูดที่มันวนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่เมื่อคืนคำพูดของรูมเมทตัวดีที่เดี๋ยวนี้มันจะมีอิทธิพลกับความรู้สึกของเขาอย่างไม่รู้ตัว เรื่องราวเมื่อวานที่ยิ่งคิดยิ่งสร้างความรู้สึกร้อนวูบวาบให้กับเขาได้เมื่อนึกถึง

                มือขาวยกขึ้นแตะลำคอของตัวเอง ที่เขารู้ว่ามันมีรอยสีแดงจางโดยฝีมือของคิมจงอินที่ชอบฉวยโอกาสปรากฏอยู่ นึกคาดโทษในใจที่ทำอะไรไม่รู้จักคิด แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเวลาที่ต้องออกไปข้างนอก

    เซฮุนไม่รู้หรอกว่าประโยคสุดท้ายที่คิมจงอินพูดแหย่กับเขานั้นมันเป็นประโยคที่ต้องการคำตอบหรือเปล่า แต่เป็นเขาเองที่ทนอยู่ในสถานการณ์ที่มีสายตาคมเข้มจ้องมองลึกเหมือนจะแทรกซึมเข้ามาในจิตใจของเขาไม่ไหวจนต้องเบี่ยงประเด็นแล้วหนีกลับมาที่ห้อง ถึงแม้จงอินจะหวังแกล้งให้เขาเขินอายก็บอกได้เลยว่ามันได้ผล

    มองไข่ดาวในกระทะที่กำลังทอดอยู่ส่งกลิ่นไหม้ขึ้นมานิดๆ ทำเอาเซฮุนต้องรีบช้อนมันขึ้นมาใส่จานที่มีไข่ดาวรูปร่างสวยอีกฟองหนึ่งที่ทำเสร็จเรียบร้อยอยู่แล้ว

    อันนี้ให้ไอพี่ดำกินแล้วกัน เกรียมเหมือนกัน

    เซฮุนพึมพำพร้อมยกยิ้มอย่างชอบใจ แต่ในขณะที่กำลังชื่นชมผลงานตรงหน้าก็มีวงแขนที่คุ้นเคยวาดโอบรอบเอวจากด้านหลังพร้อมกับคางที่วางลงบนไหล่ คนตัวขาวสะดุ้งเบาๆหันมองใบหน้าด้านข้างที่เหมือนจะยังไม่ตื่นดีจมูกโด่งฝังจูบลงบนลาดไหล่และเหมือนจะลามมาที่ลำคอ จนต้องออกแรงดันเอาไว้

                มึงทำไรวะ ..กลิ่นหอมดีเสียงทุ้มเอ่ยถามทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา คนตัวขาวเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดแข็งแรงที่ทำท่าจะไม่ปล่อยง่ายๆ จนต้องยอมอยู่ในอ้อมกอดนั้นอย่างช่วยไม่ได้

                หิว..เสียงเดิมบ่นเบาๆ ทำหน้าทำตาน่าสงสารเสียเต็มประดา จนเซฮุนต้องหัวเราะออกมา เบี่ยงกายออกจากอ้อมกอดสำเร็จแล้วดันให้ร่างหนาออกไปจากห้องครัว

                ไปอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน ให้เรียบร้อยก่อนเหอะพี่ แล้วค่อยออกมากิน.. เร็วๆด้วยผมหิวแล้วคนตัวขาวยิ้มบางมองอีกคนที่ถอนหัวใจอย่างยุ่งยาก แล้วหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป

                เซฮุนมองคนที่หายเข้าห้องน้ำไปแล้วก็ต้องยิ้มขำ อยู่กับรูมเมททีไรเขาต้องทำตัวเหมือนแม่ทุกที ทำให้ตั้งแต่ปลุกตอนเช้า หาข้าวหาน้ำให้กิน ไล่ไปอาบน้ำ แต่เดี๋ยวนะ ทำไมเขาถึงต้องเปรียบตัวเองเป็นแม่ ในเมื่อเขายังแมนอยู่นะ

     

     

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก !

     

    เสียงเคาะประตูเรียกสติของเซฮุนให้กลับมา มองบานประตูที่สั่นด้วยแรงเคาะจากด้านนอก พลางนึกถึงรุ่นพี่ข้างห้องที่มักจะมาขอของกินจากเขาเป็นประจำ มือเรียวเดินไปคว้าลูกบิดหมุนเปิดบานประตูออกช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มต้อนรับผู้ที่มาใหม่

    แต่เมื่อปรากฏร่างหลังบานประตูก็ต้องยิ้มค้าง เหมือนกับว่าหัวใจหยุดเต้นไปครู่หนึ่งแล้วกลับมาเต้นดังเดิมด้วยจังหวะที่บ้าคลั่ง เหมือนว่าร่างกายโดยสต๊าฟให้แข็งทื่อ หาไม่เจอแม้เสียงที่จะเปล่งออกมา และร่างหลังบานประตูก็มีอาการเช่นเดียวกัน

     

    เซฮุน..




    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×