[EXO FIC] ROOM[SOUL]MATE l KAIHUN

ลำดับตอนที่ #1 : ROOM[SOUL]MATE - INTRO

INTRO

                ในวันที่ใครๆต่างก็บอกกันว่าเป็นวันที่ดี แสงแดดยามเช้าที่ส่องทอเบาบางทำให้อากาศในวันนี้ไม่หนาวเกินไปนัก ผู้คนต่างยิ้มแย้มรับวันใหม่ แต่ไม่ใช่กับ โอ เซฮุน นักศึกษาเฟรชชี่น้องใหม่ของมหาลัยชื่อดัง ที่พึ่งผ่านพ้นการศึกษาในระดับมัธยมปลายเข้าสู่รั้วมหาลัย

            แทนที่วันนี้จะเป็นวันที่ดี  แต่เขากลับต้อง ซวย ตั้งแต่วันแรก

            “โอ เซฮุน นายเป็นเศษเกินของชั้นปี1 นายต้องไปอยู่ห้องร่วมของกับรุ่นพี่ปี2 นายคงไม่ขัดข้องอะไรนะ”

            จบประโยคนั้น แม้ว่าเซฮุนจะอยากขัดข้องขนาดไหน แต่มองจากสายตาของอาจารย์คุมหอแล้ว ความหมายคงจะเป็น “นายไม่มีสิทธิ์ขัดข้อง” มากกว่า

            เซฮุนก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆแล้วตอบว่า “ไม่ขัดข้องครับ”  พร้อมกับใบหน้าที่ปั้นให้มันดูยินดีที่ได้อยู่ห้องร่วมกับรุ่นพี่ที่ไหนไม่รู้ ก่อนจะรับกุญแจมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานของอาจารย์คุมหอ

            เพราะเหตุนั้นเองเซฮุนถึงได้กำลังหน้าบูดลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นลิฟต์ด้วยความทุลักทุเล

            โอ เซฮุน ก็แค่มนุษย์ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ไม่ค่อยสนโลกและสุงสิงกับใคร ถึงแบบนั้นเขาก็เป็นคนง่ายๆอะไรก็ได้อยู่แล้ว แต่ยังไงโอ เซฮุน ก็เป็นพวกไม่ชอบในการที่ต้องมาทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่เท่าไหร่นัก แค่เพื่อนชั้นปีเดียวกันเซฮุนก็ยังคิดไม่ตกว่าต้องวางตัวแบบไหน แต่นี่เป็นรุ่นพี่เขาด้วยยิ่งทำให้เซฮุนหนักใจเข้าไปใหญ่

            ร่างโปร่งไล่มองตัวเลขตามประตูห้องจนมาหยุดที่หน้าห้อง ‘08’ ก้มมองกระดาษในมืออีกครั้งเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าเขามาถูกห้อง

            “ต้องเคาะปะวะ”

            พึมพำกับตัวเองลิ้นเรียวแลบออกมาเลียริมฝีปากตนเองด้วยความประหม่าสูดหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความกล้า ในการเผชิญหน้ากับรุ่นพี่ต้องอยู่ร่วมกันอีกหลายปี ในใจภาวนาให้มันผ่านไปได้ด้วยดี มือขาวยกขึ้นเคาะที่บานประตูเป็นจังหวะ

            ก๊อก ..ก๊อก

            ..เงียบ

            ก๊อก ..ก๊อก ..ก๊อก

            ..ยังคงเงียบ

            เซฮุนขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะมองกระดาษในมือเผื่อว่าเขาจะมาผิดห้อง แต่ตัวเลขในกระดาษก็ระบุชัดเจนว่าเป็นห้องนี้แน่นอน  เซฮุนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก็เป็นเวลา 9 โมงกว่าๆ

            “หรือแม่งไม่อยู่วะ..”

            คิดได้ดังนั้นเซฮุนจึงหยิบกุญแจที่ได้มาจากอาจารย์คุมหอขึ้นมาไขกุญแจเข้าไปอย่างสรุปเอาเองว่าเจ้าของห้องคงไม่ได้อยู่ในห้อง ร่างโปร่งดึงประตูให้เปิดออกด้วยความตื่นเต้นอีกครั้ง

            ภายในห้องนั้นมืดสลัวดูวังเวงจนเซฮุนต้องกลืนน้ำลาย เขาก้าวเข้าไปในห้องช้าๆก่อนจะดันประตูปิดลง กลิ่นอับภายในห้องลอยขึ้นมาเตะจมูก จนต้องนิ่วหน้าเป็นกลิ่นที่ผสมรวมหลายๆอย่างทั้งกลิ่นอับปนกลิ่นบุหรี่ปนกลิ่นเหล้ากลิ่นขยะอะไรปนเปไปหมด พอมองไปรอบๆห้องก็มีขยะ และเสื้อผ้าระเกะระกะเหมือนกับว่าเจ้าของห้องแค่ถอดมันแล้วโยนๆมันทิ้งทั้งกระป๋องเบียร์และขวดเหล้าที่เขาเผลอเตะไปเมื่อกี้

            “ห้องนี้มีคนอยู่จริงปะวะเนี่ย”

            ถึงเขาจะไม่ใช่คนเจ้าระเบียบอะไรแต่นี่มันเป็นสภาพห้องที่เซฮุนไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ได้ทั้งมืด สกปรก รก และเหม็นขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ในที่แบบนี้ได้จริงๆ  เขาหยุดลงหน้าโซฟาตัวยาวที่คิดว่ามันคล้ายผ้าขี้ริ้วหลายๆผืนวางอยู่เป็นก้อน มือเรียวค่อยๆหยิบหวังจะดึงมันลงจากโซฟาแต่

            พรวด ..

            “เห้ย!.. ตัวเหี้ยไรวะ!!!”