คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : STREET FIGHTER - เปิดฉาก
STREET FIGHTER
รวมพลคนประจัญบาน
เนื้อหาในฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น
=========================
เปิดฉาก
ยามบ่ายแก่ๆในเวลาที่ดวงอาทิตย์ทำหน้าที่ของมันได้ดีเกินไป อากาศอบอ้าวราวกับว่าชาตินี้จะไม่มีวันร้อนอีกแล้ว แต่ไม่ใช่มันร้อนขึ้นทุกวันยิ่งในช่วงกลางฤดูร้อนแบบนี้
แต่อากาศร้อนๆแบบนี้ก็ไม่มีผลกับชาย 5คนที่กำลังยืนเท่ห์เรียงกันอยู่บนหน้าผาชันมองกลุ่มผู้อาศัยชั่วคราวข้างล่างที่มีแต่พวกหน้าโหดเดินไปเดินมา รวมถึงกิจกรรมยามว่างส่งเสียงดังโหวกเหวกมาถึงด้านบน พวกเขาถูกส่งให้มาจัดการพวกตั้งแคมป์แถวชายแดนที่ลับลอบส่งยาข้ามประเทศซึ่งคาดว่าคงเป็นเครือข่ายของพวกค้ายารายใหญ่
ภารกิจที่พวกเขาได้รับมอบหมายในครั้งนี้คือ ถล่มรังและเก็บแม่งให้หมดเค้นหาตัวการใหญ่
พวกเขาคือทีมประจัญบาน...
“ไอ้เหี้ยจ่าดำ!” เสียงหนึ่งดังขึ้นกลางวง
คนที่ยืนอยู่ตรงกลางและกำลังปั้นหน้าหล่อได้ที่สะดุ้งตัวก่อนจะหันไปมองต้นเสียงพร้อมกับอีกสามคนที่หันมามองที่เขาเป็นตาเดียว
“กูบอกพวกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าเรียกกูแบบนี้ ไอ้ห่าชานยอล” ว่าให้ก็เอื้อมมือไปตบหัวไอ้คนที่ตัวสูงเก้งก้างนั้นไปหนึ่งที
“ก็พวกกูยืนเก๊กมาครึ่งชั่วโมงแล้ว เมื่อไหร่มึงจะสั่งสักทีวะ” เสียงห้าวของลู่หานที่ในปากคาบซิการ์อยู่เอ่ยสมทบด่าอีกคน ทำเอาคนโดนว่าหน้าเสีย
ไอ้เหี้ย..กูก็ขอยืนหล่อหน่อยไม่ได้ไงวะ
มึงไม่เคยเห็นในหนังเหรอที่พวกพระเอกแม่งชอบเก๊กหล่อกันก่อนออกศึกอะ สาดดด
“เออๆ กูแค่กำลังวางแผนอยู่ไง” เอ่ยแถออกไปจริงๆแล้วจงอินไม่ได้คิดเหี้ยอะไรทั้งนั้นแหละ ก่อนจะมองหน้าพักเพื่อนที่จ้องหน้าเขาอยู่ทั้งสองข้างตัวราวกับว่าสามารถบวกกับกันเองได้แล้วตอนนี้ ถ้าจงอินไม่รีบสั่งมา
“ฟังแผนกูกันให้ดีๆนะ” ทุกคนพยักหน้ารับก่อนจะทำสีหน้าจริงจังขึ้น
“ไอชานกับไอแบคมึงจัดการฝั่งขวา” จงอินมองไปด้านขวาของตัวเองที่มีร่างสูงของชานยอลยืนอยู่ถัดไปเป็นแบคฮยอนที่ยืนหมุนคอไปมาอย่างเตรียมพร้อม
“ได้จ่า” < ชานยอล
“จัดไป” < แบคฮยอน
“ไอลู่กับไอเทาจัดการฝั่งซ้าย ตรงกลางกูเก็บเอง..” จงอินยกยิ้มมุมปากแบบที่ตัวเอกในหนังเขาชอบทำกัน หันเอี้ยวไปมองหน้าไอลู่หานที่ส่งสีหน้ายับๆมาให้กับไอ้เด็กเจ๊กจื่อเทาที่มองเขาเอือมๆ
“แผนมึงซับซ้อนมากเลยเนอะไอ้เหี้ยจ่า..” ลู่หานด่าขึ้นลอยๆ พร้อมกับหันมองซ้ายขวา “เอ้าแล้วนี่ไอ้ผู้กองอู๋มันหายไปไหนวะ?”
สิ้นเสียงของลู่หานทุกคนก็หันมองหาเจ้าของชื่อที่ยังไม่เห็นโผล่หัวมา ในเมื่อภารกิจนี้แม่งเป็นคนสั่งให้ลงมาทำแท้ๆ สงสัยมันจะชิ่งอีกตามเคย
“สวัสดีเพื่อนๆทุกคน” เสียงจากด้านหลังเสียงให้ทั้งห้าคนที่ยืนงงอยู่หันไปมองต้นเสียงที่เดินขึ้นเขามาจากด้านหลังพร้อมกับรอยยิ้มบาง
“ใครเพื่อนมึง” แบคฮยอนสวนขึ้น
“ก็พวกมึงนั้นแหละ” คนมาใหม่เอ่ยพร้อมกับชี้นิ้วใส่หน้าทุกคนที่ยืนมองหน้าเขาอยู่
“ห่านี่กวนตีนละ มึงเป็นใครเนี่ย” คนที่ถือว่าเป็นคนที่น่านับถือที่สุดเอ่ยถามขึ้นมองร่างโปร่งที่เดินแทรกเข้ามายืนระหว่างเขาและชานยอล
“กูชื่อโอเซฮุน ผู้กองอู๋ส่งกูมาให้ร่วมทีมกับพวกมึง” คนมาใหม่ชี้แจงก่อนจะไล่สายตามองทุกคนที่ทำหน้าแปลกๆ
“ได้ยังไงวะ อยู่ๆจะมาร่วมทีม.. ฝีมือมึงถึงหรือเปล่าเถอะ”
คราวนี้เป็นชานยอลที่เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่เชื่อในฝีมือไล่สายตามองร่างบางที่ดูอ้อนแอ้นเหลอะแหละแล้วก็ประเมินเสร็จสรรพว่าจะมีอะไรดีวะ ส่วนคนที่โดนสบประมาทกลับยักไหล่ด้วยท่าทางไม่ยี่หระอะไรนักแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะล้วงมือหยิบปืนที่เหน็บอยู่ตรงขอบกางเกงมาชูขึ้นฟ้า
“ลองดูก็ได้..”
ปัง!!!
“เห้ย! เหี้ยละไง!!” สิ้นเสียงปืนคนทั้งห้าที่เหลือก็สบถคำหยาบออกมาพร้อมกันเมื่อพวกข้างล่างที่ตอนแรกส่งเสียงโวยวายกันตามประสาหันมองขึ้นมายังพวกเขากันยกใหญ่พร้อมกับเสียงที่เงียบลงจนทีมประจัญบานกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่
“พวกบุกรุก จัดการ!!”
เหมือนได้ยินเสียงมาจากด้านล่างพร้อมกับกระสุนหลายนัดที่ยิงขึ้นด้านบนตำแหน่งที่พวกห้าหนุ่มยืนอยู่ จ่าจงอินหันมองเพื่อนพ้องก่อนจะดึงเชือกที่เขาพันไว้รอบกางเกงสีแดงเด่นหรานำโชคก่อนปืนสองกระบอกจะร่วงเข้าสู่มือเขาทั้งสองข้าง
“ไป!” ตะโกนก่อนที่ทุกคนจะกระโดดไถลลงจากเนินที่เป็นดินสีส้มจนฝุ่นฟุ้งพร้อมกับยิงตอบโต้และเอียงหลบกระสุนที่สาดเข้ามากันพัลวัน ดีที่ฝุ่นจากดินลูกรังมันฟุ้งจนทำให้พวกเขาอำพรางร่างตัวเองจากไอ้พวกนั้นได้
เสียงปืนดังก้องไม่มีหยุดพร้อมกับจำนวนพวกค้ายาที่น้อยลงไปเรื่อยๆตามระยะทางของเนินเขาที่มันใกล้ถึงพื้นเต็มที
ปังปังปังๆๆๆๆ
เสียงปืนยังคงดังอย่างต่อเนื่องเคล้าเสียงร้องเจ็บปวดของพวกค้ายาที่ล้มตายกันเพราะกระสุนจากพวกประจัญบานที่เดินอาดๆอย่างเท่ห์รัวยิงเป้าหมายหน้าเหี้ยมทรุดลงไปกองกับพื้นกันเป็นแถว
จนเหลือหัวหน้าตัวร้ายที่ถือปืนมือสั่นงันงกเมื่อปืนทั้งหกกระบอกมาจ่ออยู่รอบด้าน ก่อนจะถูกกดไหล่ให้นั่งลงคุกเข่าโดยจื่อเทาพร้อมกับปืนของไอ้หน้าปลาดุกชนเขื่อนที่หล่นลงพื้น
“ใครเป็นคนสั่งพวกมึงมาส่งยาที่นี่!” จงอินถามเสียงจริงจังพร้อมกับปืนที่แนบลงตรงกลางกบาลคนหน้าเหี้ยหนวดเฟิ้มตรงหน้า
“จ้างให้กูก็ไม่บอก!” ผู้ร้ายตะโกนกลับพร้อมหน้าเหี้ยมที่ขัดกับแววตาสั่นระริกนั่นเหลือเกิน
“ไอ้เหี้ยนี่วอน” แบคฮยอนทำท่าจะยกตีนขึ้นถีบจำเลยตรงหน้าแต่ก็โดนจ่าห้ามไว้
“แน่จริงก็ยิงกูสิ!” เอ่ยท้าทาย
“ได้” จงอินยิ้มเหี้ยมก่อนจะเหนี่ยวไกปืนในมือ
แกร๊ก!
กระสุนหมด....
ผู้ร้ายปากดีที่เมื่อกี้หน้าถอดสีเป็นไก่ต้มแต่พอรู้ว่ากระสุนของอีกฝ่ายหมดก็ยกยิ้มเยาะเย้ยส่งไปให้ทั้งลู่หานและชานยอลทนไม่ไหวกับความกวนตีนจึงตัดสินใจเหนี่ยวไกบ้าง
แกร๊ก แกร๊ก !!
เหี้ยกระสุนพวกกูก็หมดเหมือนกัน...
“ว้ายกระสุนหมดๆ กะโหลกว่ะไอ้พวกจัญไร! แน่จริงก็ยิงกูสิ”
“ยิงกูสิ ยิงกูเล้ยๆๆๆ ยังก...”
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นเสียงกวนส้นตีนของไอ้ผู้ร้ายก็ดับลงพร้อมกับชีวิตของมัน ทุกคนมองไปยังสมาชิกใหม่กันเป็นตาเดียว
คนโดนมองก็ดึงมือกลับมาพร้อมกับเกาท้ายทอยแก้เก้อก่อนจะหัวเราะแห้งๆแล้วเอ่ยเสียงแผ่วว่า
“โทษทีนะ ปืนกูลั่น...”
“เหี้ย! แล้วจะเอาพยานที่ไหน” < เทา
“ มันตายห่าเลยเห็นไหมน่ะ” < แบคฮยอนพูดพร้อมกับเอาเท้าเขี่ยร่างที่โดนเจาะกระโหลกตายคาที่
คนผิวเข้มมองคนที่ตัวหดลงไปก่อนจะยกมือขึ้นจบบ้องหัวเด็กใหม่ไปหนึ่งทีโดยไม่พูดอะไร จริงๆแม่งก็เป็นปกติของทีมเขานั่นแหละ บางทีอารมณ์ก็ร้อนเกินจะหักห้ามใจเผลอเล่นถึงตายทั้งๆที่จำต้องเค้นหาข้อมูลจากอีกฝ่ายซะก่อน
แต่มันจะเสียหายอะไรก็ในเมื่อพวกแม่งอยากกวนส้นตีนเองทำไม
แปะแปะๆๆ
เสียงปรบมือพร้อมกับการมาของตัวละครใหม่ที่ทุกคนต้องหันไปมอง ร่างสูงชะลูดดูดีประดับด้วยใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากอย่างมาดเท่ห์พร้อมกับปรบมือเดินตรงไปยังกลุ่มคนทั้งหก
“สมแล้วที่เป็นทีมประจัญบาน...” เสียงทุ้มหล่อเอ่ยชม
“...”
ร่างสูงไล่สายตามองทั้งหกที่มองมาทางเขาเป็นตาเดียวรอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้าก่อนจะเอี้ยวหน้าให้ดูเท่ห์ รู้สึกดีที่ทั้งหมดต่างตื่นเต้นในการมาของเขาจนพูดอะไรกันไม่ออกเลย
“ไอ้เหี้ยผู้กองอู๋” > ลู่หาน
“มึงไม่ต้องมายืนเก๊ก” > แบคฮยอน
“มึงหายหัวไปไหนมาครับ” > จงอิน
ประโยคด่าทอของทั้งเจ็ดที่ตะโกนออกมาพร้อมกับกรูเข้าไปทำร้ายร่างกายคนตัวสูงกันเจ้าละหวั่นทำให้เทพบุตรเมื่อครู่หายวับไปกับตาเหลือเพียงไอ้ห่าผู้กองอู๋ที่ชอบอู้กลัวตายเท่านั้น
“พวกคุณใจเย็นๆกันก่อน ผมแค่มีงานต้องไปเคลียร์” เมื่อหลุดออกจากดงตีนได้ด้วยสภาพสะบักสะบอมนิดหน่อยจัดเสื้อจัดผ้าให้เข้าที่
“มึงไม่ต้องมาตอแหลไอ้ผู้กอง มึงไปแอบอยู่ที่ไหนสารภาพมาซะดีๆ” ลู่หานพูดขึ้นพลางหักนิ้วเป็นเชิงว่าถ้าไม่ตอบมึงได้เจอหมัดทะลวงไส้กูแน่
“เอ่อ.. กู..”
“...”
“กูแอบอยู่หลังพุ่มไม้ตรงโน้นน่ะ” อู๋ฟานพูดเสียงเบาพลางชี้ไปทางพุ่มไม้ด้านหลังที่ตนหลบซ่อนจากลูกตะกั่ว
“ไอ้เหี้ยผู้กอง!”
ทั้งเจ็ดเอ่ยออกมาพร้อมกัน ก่อนที่ผู้กองอู๋จะจมหายไปในดงตีนอีกครั้ง!
ประจัญบานกันต่อในตอนหน้า :-)
#ฟิคประจัญบาน
G Minor!
ความคิดเห็น