ป ฏิ บั ติ ก า ร แ ย่ ง หั ว ใ จ น า ย ตั ว ร้ า ย

ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตที่พลิกผันTwT

ฉาก : สนามหญ้าหน้าโรงเรียน

ตัวละคร : ฉัน , ฐานทัพ(ว่าที่อดีตแฟน)

เวลา : 17.00 น. เป๊ะๆ

เสียงพวกผู้ชายที่กำลังเตะบอลอย่างสนุกสนานดังใส่หูฉันเรื่อยๆ ลมเย็นๆพัดทั้งกลิ่นหญ้าและกระโปรงฉันให้เปิดออก ชุดนักเรียนหญิง ม.ต้นของฉันเด่นซะยิ่งกว่าเด่น เมื่ออยู่ท่ามกลางชุดบอลของพวกผู้ชาย ทัพอยู่ห่างฉันไปไม่มาก กำลังเตะบอลส่งไปให้เพื่อนคนอื่น ฉันเก็บกล่องพิมเสนใส่ในกระเป๋าเมื่อเห็นว่าเพื่อนคนหนึ่งของทัพเห็นฉันแล้ว

“ไอทัพแม่มาเว้ย”

ตามมาด้วยเสียงแซวของไอพวกแซงคิวสุนัขมาเกิด -_-^ ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาดีแม่ยิงไส้แตกไปนานแล้ว

                ฐานทัพหันมามองฉันแล้วยิ้มให้ แวบหนึ่งที่ฉันละลายไปกับรอยยิ้มนั้น แต่ก็ต้องแข็งใจฮึดสู้ต่อไป

                แล้วพญายมก็เป็นใจเมื่อลูกบอลกลิ้งมาหยุดตรงหน้าฉัน ทัพวิ่งตามมาเก็บอย่างรู้หน้าที่ แฟนสุดหล่อของฉันหยิบลูกบอลขึ้นมา

                “พริมไปรอทัพหน้าโรงยิมนะ ซ้อมเสร็จแล้วจะตามไป”

                ลมพัดผ่านพวกเราไปอีกครั้ง น้ำตาฉันไหลออกมา

                “ทัพ เราเลิกกันเถอะ”

                ลูกบอลร่วงหล่นจากมือผู้ชายตรงหน้า ฉันเช็ดน้ำตาแม้ว่ามันจะไหลออกมาไม่หยุด

                “อย่าถามเหตุผลเลยนะ ว่าทำไม พริมอยากให้เราจบกันด้วยความรู้สึกดีๆแบบนี้ ทัพเป็นคนดีมาก และพริมก็รักทัพนะ แต่เรา ไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ”

                ฉันเอามือปิดปากแล้ววิ่งออกจากสนามหญ้า ภาวนาในใจ ขอให้ทัพไม่ตามมาทีเถอะ -_-“ ฉันหยุดนิ่งเมื่อถึงหน้าโรงเรียน เฮ้อ =_=” เหนื่อยสุดบาทา ดีนะที่อุตส่าห์ตื่นตีสี่มาซ้อมวิ่ง เพื่อวันนี้โดยเฉพาะ ต่อให้เป็นนักกีฬาทีมชาติก็วิ่งไม่ทันฉัน ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดพิมเสนที่เปลือกตาออก ไอนี้ก็แสบเป็นบ้า =_=” แต่ก็ดี น้ำตาออกเยอะดี

                “พริมโรสจ๋า ^O^ เราจะไปกันได้รึยัง”

                เสียงพี่โจ๊กดังออกมาจากรถสปอร์ตเปิดประทุนที่จอดอยู่ด้านหน้าโรงเรียน ฉันกระโดดไปนั่งตรงที่ข้างคนขับ

                “ไปเลยจ้า ^O^ หนูพริมพร้อมแล้ว”

                “แล้วเมื่อกี้ไปไหนมาเหรอ”

                “อ๋อ เอาการบ้านไปให้เพื่อนนะคะ ^^ เพื่อนยืมลอก”

                ฉันหันไปบอกรุ่นพี่ที่หน้าตาดีกว่าพันธ์ปักกิ่งนิดหน่อย แต่บ้านเป็นเจ้าของโชว์รูมรถยุโรป ก็เลยอภัย -..-

                รถสปอร์ตสีเหลืองสปีดตัวออกจากหน้าโรงเรียนอย่างไม่กลัวไฟแดง โดยที่ฉันไม่เคยรู้เลยว่า ทัพยืนมองพวกเราอยู่ด้านหลัง

-          - - - - - ^O^- - - - - - -

            2 ปีต่อมา

~รักแท้รักที่อะไร ตับไตไส้พุง หรือรักกางเกงที่นุ่งก็ดูสวยดี~

                ฉันกระโดดลงจากบันไดรถไฟฟ้าสาขาสีลมแล้วรับโทรศัพท์

                “ว้อทซัพ คุณแม่ –O-“

                “พริมโรสลูกรัก ^^ ตังค์แม่หมดอีกแล้วลูกช่วยโอนมาให้หน่อยได้มั้ยจ๊ะ”

                ฉันกลอกตามองฟ้า =_=” โอ้ พระเจ้าช่วยกล้วยเป็นริดสีดวง

                “นี่แม่อยู่ไหนเหรอคะ”

                “ตลาดสดจ๊ะ ^^ กำลังซื้อปลาเค็มอยู่”

                “คุณพี่คะ ลองเดรสสีฟ้าตัวนี้ดูมั้ยคะ ^O^”

                เสียงพนักงานในห้างฯดังแทรกมาตามสาย ปลาเค็มใส่เดรสสีฟ้าด้วย -_-“

                “แม่คะ -_-“ หนูจะบอกแม่เป็นรอบที่สองร้อยสี่สิบเจ็ดว่าหนูไม่ได้พิมพ์แบงค์พันเองนะคะ”

                “ก็แฟนลูกคนใหม่ไง -_- อย่านึกว่าแม่ไม่รู้นะ ว่าลูกทิ้งไอเสี่ยค้าหมูคนก่อนแล้ว”

                ใครปากโป้งไปบอกว่ะ -_-^ ต้องเป็นไอน้องตัวดีของฉันแน่ๆ

                “ค่ะ -_-“ ก็เลิกไปแล้ว แต่แม่ หนูยังมีค่าคอนโดต้องจ่ายอีกนะ >O<”

                “แต่คนใหม่ก็รวยกว่าไม่ใช่เหรอ -..-“

                ฉันหัวเราะเบาๆ แม่ฉันข่าวไวตลอด ขนาดอยู่ตั้งเชียงรายนะ -_- ระยะห่างสองพันกิโล ชียังสามารถ(มันถึงจริงๆเหรอว่ะ -_-“ มั่วนะเนี้ย) ฉันเดินเข้าลิฟต์เพื่อจะขึ้นห้องตัวเองไปตามปกติ นึกสงสัยเล็กน้อยที่พนักงานตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์มองหน้าฉันแปลกๆ แต่ก็ช่างเถอะ

                “ก็รวยกว่าแหละ เป็นเจ้าของร้านอาหารในเยอรมันตั้งหลายที่ ^O^”

                “ว้าย >_< งั้นแม่ก็ไปเที่ยวเยอรมันได้ซิ”

                ฉันเปิดประตูห้องแล้วหัวเราะกับบุพการี

                “แน่นอนอยู่แล้ว ^O^ และถ้าแม่เจอเขานะ แม่จะยิ่งชอบ เพราะเขาดูทั้งหน้าตาดีแถมโง่ให้หนูหลอก………”

                เสียงฉันขาดหายไปเมื่อมองเห็นสภาพห้อง โทรศัพท์ไอโฟนในมือหล่นสู่พื้นอย่างไม่กลัวว่าจะพัง เสียงแม่ยังดัง ฮาโหลๆ อยู่ในสาย แต่ฉันไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะหยิบขึ้นมาตอบ

                ของทุกอย่างในห้องหายเกลี้ยงราวกับห้องนี้ไม่เคยมีคนอยู่ คงเหลือไว้แค่โต๊ะ ตู้ เตียงเท่านั้น ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้กระจกแต่งหน้าที่มีกระดาษโพสอิต แปะไว้ ถูกเขียนด้วยปากกาเมจิกสีแดงว่า

                “ขอบคุณนะ อีโง่”

                “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

-          - - - - - ^O^- - - - - - -

            “ห๊า เงินในบัญชีก็หายเหรอ”

                ปุ๊บปั๊บเพื่อนผู้ชายประเภทสองสามสี่ห้าของฉันหวีดร้อง ฉันพยักหน้าแล้วจึงหยิบกระดาษทิชชู่อีกแผ่นขึ้นมาสั่งน้ำมูก

                “ไอพริ้ม แกจะมาร้องไห้อย่างนี้ไม่ได้นะ แกต้องแจ้งความนะเว้ย”

                ขวัญดาวเพื่อนผู้หญิงของฉันแย่งกระดาษทิชชู่ออกไปจากมือ แต่ก็โยนกลับมาเมื่อเห็นว่าขี้มูกของฉันไหลยืดเป็นทาง

                “ฉันแจ้งไปแล้ว T_T แต่ตำรวจก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย ทุกอย่างที่ฉันรู้เกี่ยวกับมันก็เป็นของปลอมทั้งหมด”

                “อ้าว แล้วเลขที่บัญชีเวลามันโอนเงินมาให้แกล่ะ”

                “ไม่เคย TOT มันให้เงินสดฉันตลอด ก็ว่าแล้วเชียว ทำไมทะแม่งๆ >_<”

                ฉันกรี๊ดกร๊าดอยู่คนเดียว หลังจากที่รู้ว่าโดนแฟนที่คบกันได้สองสัปดาห์ขโมยของในห้องและถอนเงินในบัญชีไปจนหมด ฉันก็รีบแจ้นมาห้องพวกมัน ไอปั๊บกับไอขวัญมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ

                “งั้นแกก็ต้องทำใจแล้วว่ะ แกเองก็เป็นแค่เด็ก ม.5 จะไปเรียกร้องอะไรได้มากว่ะ”

                ไอขวัญสรุปเอาดื้อๆฉันกรี๊ดลั่นห้อง

                “แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าห้องเดือนหน้าฟะ >O<”

                “ขายตัวไง -_-“

                ไอปั๊บกับไอขวัญพูดพร้อมกัน ฉันเงียบไปทันที

                “เท่าไหร่ดี -_-“

                “สองบาท -_-“

                ไอปั๊บตอบหน้าตาเฉย ไอขวัญหันไปตะโกนใส่มัน

                “ไอบ้า มากไป”

                อีนี่ -_-“

                “โธ่ ไอขวัญ อย่างไอพริ้มแค่นี้ก็บุญหัวมันแล้ว -_- ปกติมันให้ฟรีนะ”

                “ปั๊บ พูดอย่างนี้ก็ไม่ถูก ปกติมันต้องแถมเงินให้เขาเว้ย”

                แล้วไอเพื่อนรักสองคนก็หัวเราะกัน -_-“ คนอ่านจะมองฉันยังไงว่ะเนี้ย

                “ไอเพื่อนๆช่วยคิดอะไรสร้างสรรค์หน่อย -_-“ นี่มันนวนิยายเยาวชนนะ”

                “อ้าว >O< ก็บอกแล้วขายตัว จิ้นๆอย่างแกราคาดีจะตายไป”

                “เหรอ -..- ที่ไหนดีว่ะ”

                “ไอสิ้นคิด >O< ถึงจะอับจนก็ไม่ควรเอาพรหมจรรย์ไปให้ใครง่ายๆนะเว้ย”

                ไอขวัญเตะฉันตกจากโซฟา -_-“ ขอบคุณ แล้วเมื่อกี้ใครเป็นคนแนะนำว่ะ

                “ต่อไปเวลาจะหาเหยื่อก็เลือกดีๆหน่อยละกัน -_- เอาให้มีหลักประกันก่อนว่ามันรวยจริง ไม่ใช่แมงดาหรือพวกต้มตุ๋น แล้วค่อยคบ”

                ปุ๊บปั๊บพูดพลางทาสีม่วงลงบนเล็บ ฉันลุกขึ้นนั่งด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว

                “แล้วฉันจะไปหาจากไหน >_< เว้ย รู้งี้ไม่ทิ้งไอเสี่ยค้าหมูนั่นไปก่อนก็ดี”

                “แต่ฉันว่า เสี่ยนั่นเป็นเกย์นะ -_- แกไม่รู้อะไร เขาเคยแอบขอเบอร์ฉันด้วย”

                ปุ๊บปั๊บสารภาพออกมา ฉันทำหน้าแบบนี้ =_=”

                “นี่ยังจะมีผู้ชายดีๆเหลืออยู่บนโลกอีกมั้ยวะ”

                “คงตายไปพร้อมไดโนเสาร์แล้วละ”

                ไอขวัญพูดพลางยกหม้อมาม่ามาที่พวกเรา ฉันจัดแจงหยิบหนังสือพิมพ์มาปูรองหม้อเอาไว้

                “ตกลงไอแชมป์คบกับน้องคนนั้นจริงๆเหรอ”

                ฉันหันไปถามขวัญที่แจกตะเกียบมาให้ ขวัญพยักหน้า

                “แล้วแกทำไงว่ะ ตบมันไปรึเปล่า เตะมันมั้ย หรือเอาอีโต้เฉาะหัวมัน”

                “ให้ฉันเอาซีโฟร์ถล่มหน้าบ้านมันเลยมั้ยละ -_-“

                ฉันกับปุ๊บปั๊บพยักหน้า ขวัญถอนหายใจ

                “ถ้าพวกแกรักใครมาก จะรู้ว่า การยอมให้เขาไปเจอสิ่งที่ดีกว่า มันเป็นความรักอย่างนึงเว้ย”

                “โอ้โห =[]=”

                โคตรล้ำลึก -_-“

                “แกนี่มันแม่พระมาเกิดจริงๆว่ะขวัญ ฉันไม่มีวันยกแฟนของฉันให้ผู้หญิงคนอื่นแน่ๆ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม”

                “ก็ฉันเป็นนางฟ้า ส่วนแก… -..-“

                “พอ จบการสนทนา ก่อนที่ฉันจะกลายเป็นตัวอะไรมากกว่านี้ -_-“

                “อีพริ้ม แกตักมาม่าป้อนฉันหน่อยซิ เล็บฉันยังไม่แห้ง”

                ไอปั๊บสั่งๆท่าเดียว ฉันคีบมาม่าป้อนใส่ปากที่อ้าเป็นปลาคาร์ฟขออาหารของมัน

                “เฮ้ย ระวังอย่าให้มาม่าหกบนโต๊ะนะเว้ย ขี้เกียจเช็ด”

                อีนี่ ใช้ตูแล้วยังจะมาสั่ง -_-^ แล้วก็ โชะ! เส้นมาม่าความยาวห้าเซนติเมตร หล่นลงบนโต๊ะจนได้ อีปั๊บกรี๊ดอย่างกับกะเทยถูกถอนขนจมูก

                “อีพริ้ม เช็ดเดี๋ยวนี้เลยนะๆ”

                ทำไมประโยคนี้เหมือนคุณนายสั่งคนใช้ฟะ -_-“ คงเป็นเพราะชื่อฉันนี่แหละ ฉันหยิบทิชชู่เช็ดบนโต๊ะอย่างว่าง่าย วินาทีนี้สั่งให้กินขี้ฉันก็ยอม เหมือนสติมันหลุดลอยทะลุชั้นโอโซนไปแล้ว ตั้งแต่รู้ตัวว่าโดนหลอก

                แต่แล้วสายตาฉันก็มองเห็นอะไรบางอย่าง อะไรที่ฉันไม่ได้เห็นมานานแล้ว และต่อให้ผ่านไปอีกกี่ล้านปีแสง ฉันก็ยังคงจำรอยยิ้มนี้ได้ไม่เปลี่ยนแปลง ฉันปัดหม้อมาม่าออกไปให้พ้นทางจนมันตกจากโต๊ะแล้วหกลงบนพรมหนังวัวจากโปแลนด์ ไอปั๊บกรี๊ดสุดแรงเกิด แต่ฉันไม่สนใจ หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน สายตาเบิกกว้าง

                “เป็นอะไรของแก ไอพริ้ม นี่มันสองห่อสุดท้ายนะเว้ย”

                นี่คือสิ่งที่ไอขวัญเสียดาย -_-“ ปล่อยไอปั๊บใจสลายกับพรมผืนละสองหมื่นห้าของมันไป

                “พวกแกเห็นนี่มั้ย”

                ฉันกางหนังสือพิมพ์ให้เพื่อนรักทั้งสองดู ไอปั๊บตะโกนทั้งน้ำตา

                “เห็น TOT เอาค่าพรมตูคืนมา”

                ไอขวัญผลักไอปั๊บไปให้พ้นทางแล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดูรูปชัดๆ            

                ฐานทัพแฟนเก่าของฉันตอนม.3 กำลังโบกมือให้กับกล้อง ใต้รูปเป็นพาดหัวข่าวขนาดใหญ่เขียนว่า “พบแล้วทายาทเศรษฐี รับมรดกพันล้าน”

                ฉันกับไอขวัญมองหน้ากัน

                “กรี๊ดดดดดดดดดดด”

-          - - - - - ^O^- - - - - - -

                “สรุปว่า”

                ไอขวัญโยนหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะเมื่ออ่านจบ ปุ๊บปั๊บกำลังพยายามดึงเส้นมาม่าออกจากพรมทั้งน้ำตา

                “ฐานทัพเป็นลูกของเหลนของหลานของน้าของทวดของเศรษฐีประเทศสกองปิดอง พูดง่ายๆคือ หมอนั่นเป็นทายาทคนสุดท้ายของตระกูลนี้ แล้วอยู่ดีๆก็เลยได้รับมรดกไปเต็มๆ”

                “ประเทศอะไรนะ -_-“”

                มันใช้คำนี้บัญญัติเป็นชื่อประเทศจริงดิ -_-“

                “เป็นประเทศเกิดใหม่อยู่แถวๆฝรั่งเศส -_-(แน่เหรอว่ะ =_=”) แต่คนในประเทศนี้รวยนะเว้ย จากที่อ่านตระกูลของทัพก็มีบริษัทในไทยตั้งหลายที่”

                ไอประเทศนี้มันมีอยู่ในแผนที่โลกมั้ยวะ -_-“

                “ถ้างั้น o_o วินาทีนี้ ทัพก็มีเงินเป็นพันล้านแล้วซิแก”

                “ก็ใช่ -_- แต่ไอพริ้ม ฉันอยากบอกแกว่า หนังสือพิมพ์ฉบับนี้มันตั้งแต่สองสัปดาห์ที่แล้ว แล้วนะเว้ย”

                “ยิ่งแสดงว่า O_O ทัพเป็นเศรษฐีมาสองสัปดาห์แล้วซิแก”

                “ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ -_- แต่แกหยุดสนใจเรื่องไอทัพ แล้วมาสนใจเรื่องตัวเองดีกว่ามั้ย”

                “ได้ไงละแก >_< ฉันกับทัพเคยรักกันมาก่อนนะ เอ่อ -_- ก็ได้(ไอขวัญทำหน้าแบบนี้ -_-^ ) ฉันไม่ได้รักทัพหรอกที่คบก็แค่เห็นว่าหมอนั่นหน้าตาดีแถมโด่งดัง แต่ก็ยังไงละแก >_< ฉันก็เคยคบทัพใช่มั้ยละ ฉันก็ควรได้ส่วนแบ่ง เอ้ย ไม่ใช่ ฉันก็ควรไปแสดงความยินดีกับเขาด้วยจริงมั้ย”

                “แล้วยังไงต่อ -_-“

                “พรุ่งนี้ฉันจะรีบไปโรงเรียนแต่เช้า >_< แล้วก็เข้าไปคุยกับทัพ จากนั้นก็จะชวนทัพไปกินข้าว แล้วก็…..”

                ไอขวัญโยนหมอนใส่ฉัน

                “เบรกเลยนะ ไอเลว แค่แกอ้าปากฉันก็เห็นกระเพาะอาหารบวกม้ามของแกแล้ว ทัพเป็นคนดีนะเว้ย แถมตอนนั้นแกก็ทิ้งเขาอย่างไม่เหลือเยื่อใย พอเขาได้ดีเลยจะกลับไปหาเนี้ยนะ ชั่วบรมจริงๆ”

                “แล้วไงละ >O< ฉันกำลังจะจมนะเว้ย ตอนนี้ไม่ว่าฟางเส้นไหนลอยมา ฉันก็คว้าไว้หมดแหละ อีกอย่าง ทัพเคยรักฉันมากนะเว้ย ตอนนี้ ทัพอาจจะยังรักฉันอยู่ก็ได้ ว่าแต่ทัพอยู่ห้องไหนนะ -_-a ฉลาดๆอย่างทัพต้องอยู่สายวิทย์ห้องคิงแน่เลย สายวิทย์เรามีกี่ห้องนะ สี่ห้องใช่มั้ย ถ้าไปดักรอหน้าห้องหนึ่งพรุ่งนี้ตอนแปดโมงเช้า….”

                “ทัพไม่อยู่แล้วละ”

                ฉันหยุดนับนิ้วแล้วหันไปมองหน้าขวัญดาว

                “ฐานทัพย้ายไปเข้า ม.ปลายโรงเรียนอื่น นี่แกไม่รู้เลยเหรอไอพริ้ม”

                “หา o_O นี่ทัพไม่ได้อยู่ในโรงเรียนนี้มาสองปีแล้วเหรอ ทำไมฉันถึงไม่รู้เลยฟะ”

                “ก็แกเคยสนใจใครที่ไหนล่ะ พอแกเลิกกับทัพ แกก็ไม่สนใจทัพเลย เจอหน้าก็ไม่มอง ไม่ทัก ตอนนั้นแกเลวกับทัพมากเลยนะเว้ย”

                ก็คนมันกำลังเห่อพี่โจ๊กอยู่นี่หว่า -_-“ แม้จะเพิ่งรู้ทีหลังว่าเป็นคนเต่าเหม็นมากก็เถอะ

                ไอปั๊บเช็ดมาม่าเสร็จแล้วเดินมานั่งกับพวกเรา ฉันมองหน้าทัพอยู่นาน จนตัดสินใจอะไรบางอย่างได้

                “ไม่รู้ล่ะ ฉันจะไปเจอทัพ”

                เพื่อนทั้งสองส่ายหน้า ไอปั๊บพูดขึ้นก่อน

                “มันไม่ง่ายนะ อีพริ้ม ตอนนี้เขากลายเป็นมหาเศรษฐีไปแล้ว จะพบแกง่ายๆได้ไง ประเด็นที่สอง แกก็เคยทำร้ายเขาบาดเจ็บสาหัส เขาคงจำไม่ลืมแหละ ประเด็นที่สาม เขาอาจจะมีแฟนใหม่ไปแล้วก็ได้ และประเด็นที่สี่ แกเพิ่งโดนหลอกมาเองนะเว้ย อย่าไปทำร้ายคนดีๆอย่างฐานทัพเลย……..”

                “ถ้าฉันได้เป็นแฟนฐานทัพอีกรอบ ฉันก็จะมีเงินมาซื้อพรมหนังวัวผืนใหม่ให้แก”

                “งั้นข้ามประเด็นที่สี่ไปก็ได้นะ -..-“

                ไอขวัญมองหน้าไอปั๊บ ก่อนจะหันกลับมามองฉัน

                “แล้วประเด็นที่หนึ่งถึงสามละ”

                ฉันจ้องแก้วน้ำในมือแล้วจึงมองหน้าเพื่อนทั้งสอง

                “ประเด็นที่หนึ่ง ก็เพราะว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีนี่แหละ ฉันถึงเข้าพบเขาได้ง่ายกว่าที่คิด ประเด็นที่สอง ทัพเคยรักฉันมาก เพราะงั้นจะกลับไปคบกันก็ไม่ยากเกินหรอก ประเด็นที่สาม ถ้าทัพมีแฟนใหม่ ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นนาตาลี เกลโบวา”

                ฉันวางแก้วน้ำที่กินหมดแล้วลงบนโต๊ะ

                “ฉันก็จะแย่งมาให้ได้”