คลังสมบัติของสล็อต

ลำดับตอนที่ #1 : [Fic Reborn I KHR] Hi My Master! :: สวัสดีค่ะเจ้านาย โปรดช่วยดูแลฉันที {สมัครตัวละคร}

上司は約束できますか？

เจ้านายของฉันสัญญาได้รึเปล่า?

私を放棄しないことを約束する

สัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งฉัน

私と一緒にいることを約束する

สัญญาว่าจะอยู่กับฉัน

消えないことを約束する

สัญญาว่าจะไม่หายไป

私は一人になりたくありません。

ฉันไม่ต้องการอยู่คนเดียว

ケーク  ボスは約束した。

คิคิ เจ้านายสัญญาแล้วนะ

私は自分の言葉を話さない。

อย่าผิดคำพูดตัวเองนะค่ะ

Register

"ฉันไม่เป็นไรจริงๆน๊า^0^"

ชื่อ I สกุล :: ซุมาอิรุ คานาชิ [Sumairu Kanashi]

ชื่อเล่น I ฉายา :: คานะ [Kana]

                            -ไม่มีฉายา -

ความหมายของชื่อ :: ซุมาอิรุ [Sumairu] : รอยยิ้ม

                                  คานาชิ [Kanashi] : เศร้าหมอง

                                  รวมกัน : ผู้มีรอยยิ้มภายใต้ความเศร้าหมอง

อายุ :: 19 ปี

สัตว์ที่กลายเป็น :: แมวพันธุ์หิมาลายัน | เป็นแมวพันธุ์ผสมระหว่างแมวเปอร์เซียกับแมวไทยพันธุ์วิเชียรมาศ มีขนทั้งตัวเป็นสีขาวเหมือนหิมะในฤดูหนาว มีขนที่ปุกปุยแสนนุ่มนิ้มเหมือนกับผ้าไหม มีนัยน์ตาสีฟ้าเหมือนกับท้องนภายามที่ฟ้าโปร่งใสไร้ซึ่งเมฆพายุบดบัง  เป็นแมวขนาดเล็ก  ขาค่อนข้างเล็ก หูสั้น จมูกสั้น แก้มนูนเต็มพอกับสายพันธุ์ต้นกำเนิดของแมวพันธุ์หิมาลายัน  มีขนยาวบริเวณรอบเอวมีขนอ่อนนุ่ม รอบๆคอและแก้มมีขนครุยห้อย บริเวณหาง ขนขึ้นหนาทึบ ที่หูจะมีขนยาวเป็นกระจุกย้อยลงมาเหมือนกับพันธุ์เปอร์เซีย  แต่มีแต้มแบบแมววิเชียรมาศ 9 จุด ได้แก่ ครอบหน้า 1, หู 2, ขาทั้ง4, หาง 1 และอวัยวะเพศ 1  จึงทำให้แมวพันธุ์นี้มีลักษณะที่โดดเด่นออกไป

<<<<ตอนโต

ตอนเด็ก>>>>

สัญชาติ :: ญี่ปุ่น

เชื้อชาติ :: ญี่ปุ่น

ลักษณะภายนอก :: คานาชิเธอเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้ารูปใข่เนียนสวยไร้จุดด่างทำให้รู้ว่าเธอดูแลบำรุงผิวเป็นอย่างดีไม่มีข้อบกพร่อง ใบหน้าของเธอนั้นถูกล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีเทาหม่นที่นุ่มราวกับแพรไหม เรือนผมของเธอจะสุกสกาวยามต้องแสงจากดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า คานาชิตัดผมหน้าม้าสูงกว่าคิ้วที่โค้งมนต์เล็กน้อย ไล่ลงมาก็คือแพรขนตาหนาสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวแบบเป็นธรรมชาติ ดวงกลมโตตาสีฟ้าใสราวกับท้องนภาหลังเมฆพายุพัดผ่านมันสดใสและทอประกายระยิบระยับเหมือนกับดวงดาราที่อยู่บนท้องนภาในยามราตรี แต่บางครั้งเธอก็แสดงสีหน้าเศร้าสร้อยจนดวงตาที่ทอประกายสดใสนั้นกลับเหมือนมีเมฆหมองมาบดบังทัศนียภาพจนหมดสิ้น จุดเด่นของคานาชิก็คือไฝใต้หางตาซ้าย จมูกของคานาชินั้นเป็นสันปรายจมูกเชิดขึ้นเล็กน้อยแสดงให้เห็นถึงนิสัยไม่ค่อยจะยอมใครของเจ้าหล่อน คานาชิมีกรีบปากเป็นปากรูปกระจับ เรียวปากบางหยักลึกและมุมปากจะยกขึ้นคล้ายยิ้มละไมอยู่บนใบหน้าเสมอ แก้มทั้งสองข้างนุ่มนิ่มเหมือนปุยเมฆที่ลอยสง่าอยู่บนท้องนภา ร่างกายของเธอจะมีกลิ่นหอมอ่อนๆคล้ายกับดอกจินโซเกะจึงมีผู้คนมากมายที่หลงไหลกับกลิ่นหอมนี้ รูปร่างของเธอถือว่าดีมากส่วนเว้าส่วนโค้งเห็นชัดเจนและมีหน้าอกที่ไม่ใหญ่หรือเล็กจนเกินไป เอวคอดเล็กและสะโพกที่ผายออกพอประมาณหน้าท้องที่แบนราบไร้ไขมันส่วนเกิน เด็กสาวสูง 169 เซนติเมตร หนัก 50 กิโลกรัม 

อุปนิสัย :: 

เด็กสาวผู้ที่พูดก่อนคิด

          คานาชิเป็นพวกที่ชอบพูดก่อนคิดอยู่เสมอ พูดออกไปโดยที่ไม่ได้คิดว่ามันจะไปกระทบกระเทือนจิตใจของคนอื่นมากแค่ไหน เธอสักแต่ว่าพูดโดยไม่นึกถึงผลที่จะตามมาเลย และเพราะแบบนี้เลยทำให้คนอื่นคิดว่าเธอเป็นคนตรงๆทั้งๆที่มันไม่ใช่อย่างนั้นเลยซักนิด เธอเป็นพวกปากไวไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลัง แต่พอเธอพูดเสร็จแล้วเธอค่อยมาคิดที่หลังว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นมันมีผลร้ายแรงมากแค่ไหน แถมพูดแล้วไม่ยอมขอโทษเนื่องจากรู้สึกผิดและไม่กล้าที่จะพูด ทำให้มีคนไม่ค่อยพอใจเธออยู่เยอะเหมือนกัน

เด็กสาวผู้ไม่สนใจคำนินทาของคนอื่น

          คานาชิเป็นพวกไม่สนใจคำนินทาของคนอื่น ใครจะคิดยังไงกับเธอก็ช่างจะนินทาว่าร้ายให้เธอแค่ไหนเธอก็ไม่เคยแคร์ เพราะถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นพูดจะสนใจทำไมละจริงไหม? เธอจะชอบถูกนินทาบ่อยๆไม่ว่าจะเรื่องหน้าตาหรือนิสัยแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอสพทกสะท้านเลย เธอถือคติว่าจะนินทาก็นินทาไปไม่ใช่บิดามารดาจะไปสนทำไมก็แค่ลมปากที่ออกมาจากปากของสุนัขที่ชอบเห่าหอน

เด็กสาวผู้ขาดความมั่นใจในตนเอง

          คานาชิเป็นพวกที่ขาดความมั่นใจในตนเองกล้าคิดแต่ไม่กล้าทำเสียเท่าไหร่ เวลาพบปะผู้คนเธอจะมีอาการเกร็ง เธอไม่ชอบแต่งหน้าหรือแต่งตัวเสียเท่าไหร่เพราะคิดว่าคงไม่เหมาะกับเธอ แต่ถ้าจะแต่งจริงๆเธอจะแต่งอยู่แค่ในบ้าน ไม่เคยแต่งออกมานอกบ้านซักครั้งยกเว้นเวลาออกงานสังคม(โดนบังคับให้แต่ง)

เด็กสาวผู้มีความอดทนสูง

        คานาชิเธอเป็นพวกที่มีความอดทนสูงในเรื่องการทำงานถึงเธอจะขี้เกียจเพียงใดแต่ว่างานก็ต้องมาก่อนความขี้เกียจเสมอถ้างานไม่เสร็จผลเสียต่างๆก็จะตามทีหลัง ซึ่งเธอไม่ชอบมันเอาเสียเลยทั้งยุ่งยากและน่ารำคาญสู้ทำงานให้เสร็จๆไปแล้วจะได้ไม่ต้องมานั่งรับผลเสียที่จะตามมาในภายหลังดีกว่า ถึงจะปวดหลังปวดมือเธอมากขนานไหนเธอก็จะทำงานจนกว่าจะเสร็จถึงจะมีพักบ้างบางเวลาแต่ก็ไม่เคยทิ้งงานที่ได้รับมอบหมายเลยสักครั้ง

เด็กสาวผู้ร่าเริงทั้งๆที่ในใจเจ็บเจียนตาย

        คานาชิเป็นพวกเก็บความรู้สึกเก่งและจะทำตัวร่าเริงเสมอถึงข้างในเธอจะเจ็บเจียนตายยยังไงเธอก็จะยิ้มและแสดงออกมาว่าเธอไม่เป็นไรอย่าได้ห่วงเลย เธอเป็นพวกแคร์ความรู้สึกพื่อนมากกว่าความรู้สึกของตนเอง ที่เธอทำตัวร่าเริงทั้งๆที่เจ็บจนจะทนไม่ไหหวอยู่เพราะไม่อยากให้คนรอบข้างเป็นห่วงจนไม่เป็นอันจะกิน เธอเป็นพวกยิ้มรับกับความทุกข์ที่เข้ามาเสมอ ไม่ว่าจะทุกข์หรือจะสุขเธอก็จะยิ้มและทำตัวร่าเริงแต่บางครั้งเธอก็แสดงสีหน้าเศร้าสร้อยออกมาพอคนรอบข้างถามว่าเป็นอะไรเธอก็จะยิ้มและบอกว่าไม่เป็นอะไรอย่าได้ห่วงเลย

เด็กสาวผู้มีลุคบ้ามากกว่าคนปกติ

          คานาชิเธอเป็นคนที่มีอารมณ์ไม่ค่อยคงที่เท่าไหร่แต่ถ้าอารมณ์ที่เธอแสดงออกมาให้เห็นบ่อยๆนั้นก็คือความบ้าและความไร้สาระ เธอสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนได้ด้วยการทำตัวไร้สาระและทำตัวตลกๆ ถึงเพื่อนจะบอกว่าบ้าแต่เธอก็ยังทำเพื่อให้คนรอบข้างมีความสุขรวมถึงตัวเธอเองด้วย

เด็กสาวขี้อ้อน

          คานาชิถ้าเธออยากได้อะไรจากใครเธอก็จะอ้อนคนๆนั้นอย่างการเข้าไปคลอเคลียและทำตาหวานใสแล้วกระพริบตาปิ้งๆเพื่อเพิ่มความน่ารักของเธอ เวลานานเธอจะชอบหนุนตักหรือพิงไหล่ของคนอื่นมากกว่าใช้หมอนหนุนเพราะมันคือกาอ้อนอีกแบบของเธอ และเวลาเดินกับเพื่อนเธอจะชอบเดินเข้าไปกอดแขน

เด็กสาวผู้เลือกกินแค่ของที่ชอบ

          คานาชิเป็นพวกเลือกกิน เธอจะเลิกกินแค่เนื้อและของหวานบางชนิดเพราะเวลาเธอกินผักทีไรก็จะอวกออกมาทุกที ซึ่งเธอก็ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมถึงเป็บแบบนี้  ถ้าในจานกับข้าวมีผักเธอก็จะเขี่ยๆออกมาไว้ขอบจาน และถ้าถูกบังคับก็จะพูดตอกกลับไปทันทีว่า'เป็นแม่ฉันรึไง บังคับอยู่ได้ อยากกินก็ไม่บอก'พอพูดเสร็จแล้วเธอจะเอาผักที่เขี่ยไว้ข้างจานแถลงใส่จานของคนที่บังคับเธอจากนั้นก็เดินเอาจานไปล้างจานโดยไม่สนใจคนที่โวยวายข้างหลังเลยสักนิด

เด็กสาวผู้ที่เกลียดที่ๆเสียงดังๆ

          คานาชิเป็นพวกขี้รำคาญจึงทำให้เธอเกลียดที่ๆเสียงดังๆ เธอเป็นพวกรักสงบและเกลียดความวุ่นวาย ถ้าความวุ่นวายเกินขึ้นที่ไหนเธอก็จะหนีไปอยู่ที่ๆสงบเสมอ หรือถ้ามีคนมาทำให้ที่ๆเธออยู่วุ่นวายเธอก็จะโวยวายออกมาว่า'ผีเจาะปากมาพูดรึไงพูดอยู่ได้คนอื่นเค้าก็รำคาญเป็นเหมือนกันนะ'ถ้าเธอพูดถึงขนาดนีแล้วยังไม่มีใครหยุดเธอก็จะหยิบสิ่งของที่อยู่ข้างๆแล้วโยนมันเข้ากลางวงความวุ่นวายและพูดว่า'โทษทีมือมันลั่น'เธอจะพูดพร้อมกับทำสายตาหน้ากลัวและปล่อยจิตสังหารออกมาโดยไม่รู้ตัว

เด็กสาวผู้เรียนรู้เร็วแต่ขี้ลืม

         คานาชิเป็นพวกที่เรียนรู้เร็วมากอย่างไม่น่าเชื่อแค่ดูตัวอย่างครั้งสองครั้งเธอก็สามารถจำได้แล้วแต่ว่าพอผ่านไปสองถึงสาววันเธอก็จะลืมสิ่งที่พึ่งสอนไปเมื่อไม่นาน เธอจะจำได้แต่สิ่งที่เธอเรียนรู้เองโดยที่ไม่มีคนสอนซึ่งมันจะใช้เวลานานกว่าสิ่งที่มีคนสอนประมาณยี่สิบนาทีเธอถึงจะเข้าใจและมันก็จะจำได้โดยที่ไม่เคยลืมและก็ถ้าเป็นในสิ่งที่เธอชอบแล้วละก็จะไม่มีวันลืมเหมือนกัน แถมเวลาที่เธอวางสิ่งของไว้ที่หนึ่งแล้วเดินไปทำอะไรบางอย่างพอจะหาของที่วางไว้เธอกลับลืมที่อยู่มันสะงั้น

เด็กสาวขี้หงุดหงิด

          คานาชิมีข้อเสียอีกอย่างหนึ่งก็คือเธอขี้หงุดหงิดเกินเวลาหงุดหงิดพอมีคนถามอะไรก็จะกระชากเสียงตอบซึ่งมันเป็นนิสัยที่แก้ไม่หาย แต่เธอก็พยายามที่จะไม่ให้นิสัยนี้ลุดออกมาเพื่อนมันอาจจะทำให้เธอกับเพื่อนผิดกันก็ได้เธอจึงไม่ค่อยชอบนิสัยนี้ของเธอเสียเท่าไหร่

เด็กสาวผู้เกลียดการเอารัดเอาเปรียบ

          คานาชิเป็นคนที่เกลียดการเอาเปรียบกันมากที่สุด เพราะเธอรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเอาสะเลย เพราะถ้าคนที่ทำดีอยู่แล้วพอมาเห็นว่าคนที่ไม่ได้ทำอะไรเลยแล้วไม่ถูกลงโทษที่คนที่ทำดีอยู่แล้วก็จะเกิดอาการน้อยใจ แล้วเลิกทำดีในที่สุด เธอจึงไม่เคยเอารัดเอาเปรียบใครไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เพราะทุกคนมี่สิทธิเท่าเทียมกัน ไม่มีใครดีกว่าหรือด้อยกว่า ทุกคนก็เป็นมนุษย์เหมือนๆกันสิ่งที่ไม่เหมือนกันก็แค่ถานะทางการเงินเท่านั้น

เด็กสาวผู้มีความคิดสร้างสรรค์เป็นเลิศ

          คานาชิมีความคิดสร้างสรรค์เป็นเลิศเธอมักจะคิดไอเดียดีๆในการทำงานได้เสมอ และผลงานที่เธอทำออกมาก็เป็นที่พึงพอใจของทุกคนไม่ว่าจะเพื่อนหรือครูบาอาจารย์ เวลาทำงานกลุ่มเธอก็จะเป็นคนที่คอยคิดว่าจะเขียนตรงนี้ยังไงจะวาดหรือตกแต่งผลงานยังไงดี และเพราะเธอมีความคิดสร้างสรรค์เธอเลยได้ไปประกวดวาดรูปอยู่บ่อยๆ

เด็กสาวผู้รักในเสียงดนตรี

          คานาชิเป็นคนที่ชอบเล่นดนตรีและร้องเพลง เวลาว่างเธอก็จะนั่งร้องเพลงอยู่กับเพื่อนสาวคนสนิทของเธอ เธอเคยได้รับเลือกให้ไปประกวดร้องเพลงอยู่บ่อยๆ ถึงเธอจะเป็นคนที่เกลียดที่เสียงดังๆและขี้รำคาญแต่ว่าเธอก็จะชอบที่ๆมีเสียง นั้นเป็นเพราะเวลาอ่านนิยายเธอจะชอบเพื่อนเพลงฟังและอ่านนิยายไปด้วยซึ่งมันทำให้มีสมาธิมากกว่าไปนั่งในที่ๆรายล้อมไปด้วยผู้คนแล้วก็มีเสียงดั้งเจี้ยวจ้าวน่ารำคาญนั้น

ประวัติ :: คานาชิเกิดที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น พ่อของเธอเป็นนักธุรกิจรายใหญ่ส่วนแม่ของเธอเป็นนักร้องชื่อดังในวงการบันเทิง คานาชิถึงจะมีถานะร่ำรวยแต่เธอก็ไม่ได้มีความสุขอย่างที่ใครหลายๆคนคิด ตรงกันข้ามเลยด้วยซ้ำเธอไม่เคยมีความสุขเลยที่มีถานะร่ำรวยเพราะพ่อกับแม่ของเธอทะเลาะกันทุกวันและเพราะเหตุนี้เธอเลยกลายเป็นคนที่เกลียดคามวุ่นวาย มีวันหนึ่งพ่อกับแม่ของเธอทะเลาะกันรุนแรงมาก

          "นี้คุณไปมีชู้งั้นหรอ อยู่กับผมมันไม่ดีรึไง!!"

          "นี่คุณคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นงั้นหรอ!!"

          "แล้วไอ้ที่คุณยื่นกอดกับผู้ชายอยู่นั้นมันคืออะไรล่ะห่ะ!!"

          "นั้นมันก็แค่เพื่อนของฉัน!!"

          เอาอีกแล้ว ทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระอีกแล้ว

          เสียงของพ่อและแม่ของเธอดังขึ้นมายังชั้นสองของบ้านและเป็นที่ๆห้องของคานาชิอยู่ เธอกำลังทำการบ้านอยู่แต่ว่าก็ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันจนไม่มีสมาธิทำการบ้าน เธอเลยวางมือจากการบ้านแล้วลุกเดินไปที่เตียงนอนเพื่อที่จะข่มตาหลับแล้วตื่นขึ้นมาพบกับเช้าที่สดใส แต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่เธอคิด

          "คานะลูกจะอยู่กับพ่อหรือแม่"คานาชิถูกปลุกตั้งแต่เข้าเพื่อมาเลือกว่าจะอยู่กับใครระหว่างผู้ที่คลอดเธอออกมากับผู้ที่ทำใหเธอเกิด ซึ่งเธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี

          ฉันจะเลือกใครดีล่ะ? ก็ฉันต้องการอยู่กับพวกท่านทั้งสอง

          "หนูไม่รู้ ทำไมคุณพ่อกับคุณแม่ต้องทะเลาะกันด้วย?"คานาชิก้มหน้าถามผู้มีพระคุณทั้งสองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

          "นี่แกไม่รู้หรอว่าแม่แกมีชู้"

          "ฉันไม่ได้มีชู้ซักหน่อยคุณนะกล่าวหาฉันเอง"

  

          อย่าทะเลาะกันจะได้ไหมค่ะ

          "คานะเลือกเร็วๆว่าจะอยู่กับใคร"

          "นะ..หนูจะอยู่กับ.."

          "....."พ่อกับแม่ของคานาชิเงียบเพื่อรอฟังการตัดสินใจของลูกสาว

          "คะ..คุณพ่อค่ะ หนูจะอยู่กับคุณพ่อ"

          ขอโทษนะค่ะคุณแม่ แต่หนูต้องการจะรู้ว่าสิ่งที่คุณพ่อพูดเป็นความจริงรึเปล่า

          "นี่แกเห็นมันสำคัญกว่าฉันที่คลอดแกออกมางั้นหรอ นางลูกไม่รักดี"แม่ของคานาชิเมื่อได้ฟังตำตอบของลูกสาวเธอก็เดินมาตบหน้าของคานาชิดังเพี๊ยะ หน้าของคานาชิหันไปตามแรงตบของผู้เป็นมารดา แก้มที่ขาวอมชมพูก็ค่อยๆปรากฎรอยฝ่ามือขึ้นมา

.

.

.

.

.

          สามปีฝ่านไปหลังจากที่แม่ของคานาชิหย่าร้างกับพ่อของเธอ พอทั้งสองแยกทางกัันพ่อของเธอก็ไปมีภรรยาคนใหม่ เธอเป็นคนที่สวยไม่ต่างจากแม่ของเธอเสียเท่าไหร่ เธอมาพร้อมกับลูกสาวของเธอ ใช่พ่อของเธอรับแม่ม่ายลูกติดมาเป็นเมีย แม่เลี้ยงของเธอทำอย่างกับเธอไม่ใช่คน เธอใช้งานคานาชิสารพัด ไม่ว่าจะกวดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า ล้างจาน แม่เลี้ยงของเธอจะให้เธอทำหมดทุกอย่าง ส่วนคนใช้ทั้งหมดเธอก็ให้ไปคอยปรนนิบัติรับใช้ลูกสาวของเธอ

          "ทำไมลูกถึงโทรมอย่างนี้ล่ะคานะ หัดดูแลตัวเองเหมือนพี่เขาซะบ้าง"

          "....ค่ะ"

          เธอตอบพ่อของเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบและรีบเดินกลับขึ้นห้องของเธอไปในที่สุด

          "คานาชิจังวันนี้ลูกจกินอะไรดีจ่ะ"

          "อะไรก็ได้ค่ะ"

          พอพ่อของเธออยู่ที่บ้านแม่เลี้ยงก็จะคอยประคบประงบเธอราวกับไข่ในหิน แต่เมื่อใดที่เท้าทั้งสองของพ่อเธอได้ย่างกรายออกไปจากเขตบริเวณบ้าน แม่เลี้ยงจากนางฟ้าผู้แสนดีก็จะกลายเป็นนางมารที่แสนเลวทันที

        "คุณค่ะ ฉันกับคุณเราก็มีลูกกันแล้วนะค่ะ ทำไมคุณถึงไม่จดทะเบียนสมรสกับฉันซักทีละค่ะ"

          "คานะลูกอยากมีแม่ใหม่ไหม"

          "....ไม่ค่ะ"

          อ่า เธอรู้แล้วล่ะว่าคนที่นอกใจไม่ใช่แม่แต่เป็นพ่อของเธอเอง พ่อแอบไปมีเมียน้อยและเมียน้อยของคุณพ่อก็สร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อใส่ร้ายคุณแม่เพื่อให้คุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะกัน ในที่สุดธอก็เข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว แต่ถึงยังไงพ่อของเธอก็ยังรักเธอไม่เคยเปลี่ยนถึงจะพาเมียน้อยเข้าบ้านก็เถอะนะ และแล้ววันที่ชี้ชะตาของเธอก็มาถึง วันที่พ่อถูกแม่เลี้ยงวางยาพิษในอาหารจนท่าน...ตาย

          "ไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ"

          "ขอโทษนะค่ะแต่คงจะไม่ได้ ฉันไม่สามารถให้คนที่ฆ่าคุณพ่ออยู่ที่นี้ได้หรอกนะค่ะ"

          ใช่บ้านหลังนี้จะเป็นของคนที่ฆ่าคุณพ่อได้ยังไง

          "แกว่ายังไงนะ!!"

          "ก็อย่างที่หนูพูดนั้นแหละค่ะ ที่หนูยอมคุณทุกอย่างเป็นเพราะคุณพ่อหรอกนะค่ะ"

          "งั้นแกก็ตายตามพ่อแกไปแล้วกัน!!"

          พอจบคำพูดของแม่เลี้ยงแล้วเธอรู้สึกเหมือนมีอะไรซักอย่างแทงอยู่กลางอกพอก้มลงมองก็จะเห็นมีดเล่มงามที่มีด้มจีบสีดำส่วนตัวมีดนั้นเงางามสะท้อนแสงอาทิตย์อยู่และมันยังแทงทะลุหัวใจของเธออีกเลือดสีแดงสดค่อยๆไหลย้อยออกมาจากบาดแผลฉกรรจ์โดยไม่มีท่าทีจะหยุดไหลเลยแม้แต่น้อย

.

.

.

.

.

.

          ที่นี่..ที่ไหนกัน?

          "จิ๊บๆ"เสียงของนกตัวน้อยดังอยู่ข้างหนูแมวตัวสีขาวขนปุกปุยเหมือนกะต่าย

          "เหมี๊ยว~"เสียงร้องตอบรับของแมวตัวน้อยทำนกตัวนั้นบินหนีไปบนดาดฟ้าของโรงเรียนแห่งหนึ่ง

          นี่มันอะไรกัน..ฉัน..กลายเป็นแมวไปแล้วงั้นหรอ?

          "เหมี๊ยว~"

          "....."อยู่ก็มีชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลเดินเข้ามาอุ้มคานาชิที่อยู่ในร่างแมวขึ้นมาโดยไม่มีคำพูดใดๆออมาจากปากของชายหนุ่มเลย

          "เหมี๊ยว!!!"เจ้าเหมียวตัวจ้อย(คานาชิ)เมื่อเห็นว่ามีใครที่ไหนไม่รู้อุ้มเธอขึ้นเธอก็ดิ้นไปดินมา

          "ฮิบาริ~ ฮิบาริ~"เสียงนกน้อยตัวสีเหลืองป้อมร้องเรียกเจ้านายของตนและบินมาเกาะอยู่บนหัวของชายหนุ่ม

          "เหมี๊ยว*0*"เมื่อคานาชิเห็นนกตัวนั้นเธอก็หยุดดิ้นแล้วส่งสายตาแปร่ประกายแวววาวดุจดัางอัญมณียามต้องแสงจากดวงอาทิตย์ไปให้นกตัวนั้นราวกับเจอของล้ำค่า

          นะ..น่ารัก นกอะไรน่ารักจัง

          "หืม? ผมจะให้แมวอย่างเธอมาอยู่ด้วยแต่ห้ามทำร้ายนกของผมเด็ดขาดไม่งั้นโดนขย้ำแน่"

           เจ้าค่ะ..ดิฉันจะไม่ทำร้ายนกของท่าน ใครจะไปทำร้ายมันลงกันล่ะ น่ารักซะขนาดนั้น

คู่ :: ฮิบาริ เคียวยะ

สิ่งที่ชอบ :: ของหวาน | เวลาไม่ได้กินแล้วจะหงุดหงิดง่ายเป็นพิเศษเลยชอบกินเพื่อไม่ให้หงุดหงิดจนเกินไปจนกลายเป็นติดพวกของหวานซะงั้น

                   นิยายแนวสืบสวน | มันทั้งลี้ลับและน่าค้นหาดี

                   ที่สงบๆ | จะได้มีเวลาอ่านหนังสือนิยาย

สิ่งที่ไม่ชอบ I เกลียด ::แมลงสาป | เธอไม่ชอบเพราะว่ามันชอบออกมาเดินเล่นในขณะที่เธอกำลังอาบน้ำ

                                     คนที่ชอบเอาเปรียบคนอื่น | มันไม่ยุติธรรม

                                     ที่ๆเสียงดังๆ | มันน่ารำคาญ

สิ่งที่กลัว I เเพ้ :: -

งานอดิเรก ::อ่านนิยาย(เพราะมันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย)/ไล่จับฮิเบิร์ด(เพราะเธออยากเล่นกับมันแต่เพราะเป็นแมวเลยถูกเข้าใจผิดว่าจะกินฮิเบิร์ดแทนซะงั้น)/อ้อนเพื่อน/กอดแขนเพื่อน(เธอทำเฉพาะกับผู้หญิง)

ลักษณะการพูด :: คานาชิเป็นคนที่ชอบพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงและมีชีวิตชีวา เธอจะชอบแทนตัวเองว่าฉันหรือเรากับคนที่อายุเท่ากันและแทนว่าหนูกับคนที่มีอายุมากกว่า และจะแทนคนที่มีอายุเท่าเธอว่าเธอและนายแต่ถ้าเป็นผู้ที่ดูมีอายุมากกว่าคานาชิก็จะแทนว่าคุณ 

ตัวอย่างการพูดในเวลาปกติ

          คานาชิกำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายที่รูปปกเป็นรูปกระปอกปืนไคว้กันสีดำเงาแวววาวอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างจนเพื่อนสาวของเธอทนไม่ไหวเดินมามาสะกิดไหล่ของคานาชิเบาๆเพื่อให้คานาชิหันมาสนใจที่จะคุยกับตนบ้าง

          "นี่คานะจังสนใจแต่หนังสือนั้นอ่ะ หันมาคุยกับเราบ้างสิ"เพื่อนของเธอหันมาสนใจเธอและชักชวนให้คุยด้วย

          "ได้สิ~ แต่ว่าเค้าขออ่านนิยายเรื่องนี้จบก่อนได้ไหมอ่า~"คานาชิก้มลงมองหนังสือนิยายของตัวเองสักพักและหันมาตอบเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงร่าเริงพร้อมกับข้อต่อรอง

          "โหย~คานะจังเห็นหนังสือนิยายสำคัญกว่าเพื่อนหรอ"

   

          "ไม่ใช่น๊า~แต่ว่ามันค้างคาใจอ่ะ แถมกำลังสนุกอยู่ด้วยเราอ่านแปปเดียวเองเธอก็รู้นิว่าเราอ่านหนังสือเร็วแค่ไหน"

ตัวอย่างการพูดในเวลาที่เศร้า

          "นี่คานะจังเป็นอะไรหรอ? เห็นทำหน้าเศร้าๆตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ?"เพื่อนสาวคนสนิทของคานาชิถามเธอและแสดงสีหน้าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัดเนื่องจากคานาชิทำหน้าเศร้ามาตั้งแต่เช้า

          "มะ..ไม่เป็นไร ฉันนะ..ไม่เป็นไรหรอก"คานาชิตอบอย่างตะกุกตะกักด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงก็ไม่ใช้จะเศร้าก็ไม่เชิงส่วนคำสุดท้ายนั้นเธอพูดออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับจะปล่อยให้มันผ่านไปกับสายลมที่กำลังพัดผ่านร่างของเธอไป

          "อย่าโกหกเลยนะ ถ้ามีอะไรล่ะก็เล่าให้ฟังได้นะ"

          "ไม่ต้องห่วงนะเราไม่ได้เป็นอะไรจริงๆเห็นม่ะแข็งแรงดีจะตาย"คานาชิพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงพร้อมทั้งยกแขนขึ้นมาแบ่งก้ามให้เพื่อนสาวดูแต่แววตาที่ทอประกายสดใสทุกครั้งกลับหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด

ตัวอย่างการพูดในเวลาที่ดีใจ

          ร่างเล็กของเด็กสาวกำลังนั่งรอลุ้นว่าใครกันที่จะชนะการประกวดวาดภาพในงานโรงเรียนระหว่างเธอและคนที่เข้าประกวดคนอื่นๆ

          "ผู้ชนะได้แก่ซุมาอิรุ คานาชิครับ"เมื่อพิธีกรบนเวทีประกาศชื่อผู้ชนะแล้วคานาชิก็กระโดนกอดเพื่อนสาวของเธอทันนี

          "ชนะแล้วๆ"คานาชิฉีกยิ้มกว้างและกระโดดดีใจทั้งๆที่กอดเพื่อนสาวไว้อยู่

          "วันนี้เราไปเลี้ยงฉลองกันเถอะนะ"คานาชิหันไปถามคนในอ้อมกอดของตัวเองที่หัวเราะคิกคักในการทำตัวร่าเริงจนเกิดเหตุของเธอ

ตัวอย่างการพูดในเวลาที่โกรธ

          เด็กสาวร่างบางที่กำลังนั่งระงับอารมณ์โทสะของตัวเองอยู่เนื่องจากในขณะที่เธอกำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่เงียบๆในห้องสมุดก็มีกลุ่มคนเข้ามาส่งเสียงเจี้ยวจ้าวน่ารำคาญใกล้เธอเธอ

          "ขอโทษด้วยนะค่ะ แต่นี่มันห้องสมุดกรุณาอย่าส่งเสียงดังถ้าพวกคุณมีตาหรือสามัญสำนึกก็คงจะได้อ่านกฎในการใช้ห้องสมุดแล้วสินะค่ะ ฉะนั้นก็กรุณาทำตามกฎด้วยค่ะ"คานาชิพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆเหมือนปกติ และพูดน้ำเสียงแข็งกร้าว ที่ไม่เข้ากับหน้าที่กำลังยิ้มแย้มของเธอเลยซักนิด

          "แล้วเธอเป็นใครละ?ถึงได้มาสั่งมาสอนพวกเรา"

          "ฉันหรอค่ะ? ฉันก็เป็นมนุษย์ไงค่ะ ไม่ใช่สัตว์เดรัจฉานสักหน่อย"

เพิ่มเติม :: -คานาชิเกิดวันที่ 14 กุมภาพันธุ์ (วันวาเลนไทน์) ราศรีกุมภ์ มีเลือดกรุ๊ป O

                  -คานาชิชอบดูหนังเลือดสาดและหนังที่เกี่ยวกับการฆ่าฟัน

                  -คานาชิถนัดมือขวา

Character Talk 

"เอ้า ตื่นเถอะๆ ลุกมาคุยกันหน่อยนะ!" เด็กสาวผมสีทองสว่าง นัยน์ตาสีฟ้าแย้มยิ้มขณะจิ้มที่แก้มของคุณ "สวัสดีคุณชื่ออะไรงั้นเหรอคะ?" เธอเอียงคอถามอย่างน่าเอ็นดู

Ans.  "อ่ะ!"คานาชิสดุ้งเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอันแผ่วเบาที่แก้มของเธอ เธอจึงยกมือขึ้นไปจับบริเวณที่ถูกสัมผัสตามสัญชาตญาณของมนุษย์ และหันไปหาผู้ที่สัมผัสกับแก้มของเธอจนพบกับเด็กสาวผมสีทองสว่าง

          "ฉะ...ฉันชื่อซุมาอิรุ คานาชิค่ะ"คานาชิตอบอย่างตะกุกตะกักอย่างไม่ไว้ใจเด็กสาวตรงหน้าและไม่เข้าใจสถานะการณ์ในตอนนี้เท่าไหร่นัก

"ตอนนี้คุณตายแล้วนะคะ รู้ตัวใช่มั้ยล่ะ?" เด็กสาวเอามือไขว้หลังแล้วยิ้มอย่างซุกซนให้คุณ

Ans.   "ค่ะ รู้ค่ะ ฉันนะตายด้วยน้ำมือของแม่เลี้ยง"คานาชิตอบด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับไว้แต่นัยน์ตาของเธอกลับมืดหมนราวกกับมีเมฆหมอกมาบดบัง

"อ๊ะๆ แต่ไม่ต้องสลดไป เพราะว่าคุณจะได้ไปเกิดใหม่อีกครั้งล่ะ!" กล่าวอย่างตื่นเต้นแล้วรอคอยปฏิกริยาของอีกฝั่งหนึ่ง

Ans.  "เอ๋?? เกิดใหม่??"คานาชิทวนคำพูดของเด็กสาวผมทองอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหูของตัวเอง

"ก่อนไปเราขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยล่ะ?" เด็กสาวทำหน้าลังเลใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มเฉ่ง "ต่อให้คุณไม่ให้ถามเราก็ต้องถามล่ะนะ นี่ๆ สำหรับคุณคิดว่า 'รักแท้' น่ะมันคืออะไรหรอ"

Ans.  "ได้ค่ะถามมาเลย"คานาชิตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและอ่อนหวานพร้อมทั้งมอบรอยยิ้มสดใสไปให้

          "อืม~ รักแท้สำหรับฉันหรอค่ะ?..."พอพูดถึงตรงนี้คานาชิก็นึกถึงผู้มีพระคุณทั้งสองของเธอขึ้นมาทันที

          "....สำหรับฉันรักแท้คือความรักที่คุณพ่อกับคุณแม่ให้มาค่ะ"พูดจบเธอก็ยิ้มละไมให้กับเด็กสาวตรงหน้า

"เป็นคำตอบที่ไม่เลวนะ งั้นก็บ๊ายบาย สนุกให้มากๆล่ะ กับ ชี-วิต-ใหม่!" โบกมือลาอย่างร่าเริงก่อนที่ร่างจะเลือนลางหางไปกับหมอกควัน

Ans.  "อ่ะ..เดี๋ยวก่อน..ค่ะ  ไปซะแหละ"คานาชิพูดยังไม่ทันได้พูดให้จบเด็กสาวตรงหน้าก็ค่อยๆเลือนหายไปกับหมอกควัญทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าราวกับว่าที่ๆเธอเลือนหายไปไม่เคยมีใครอยู่ตรงนั้น

Mazami Talk

สวัสดีค่ะ เรามีนามว่ามาซามิ แล้วคุณผปค.ที่น่ารักล่ะคะ? 

::นาโอกิค่ะ จะเรียกนาโอะก็ได้นะคะ

ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้หรอคะ? 

::เนื้อหาน่าสนใจดีค่ะ

แนวความรักที่อยากได้เป็นประมาณไหนคะ? 

::อืม~~ อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะเพราะว่าไม่เคยมีความรัก ^^;; งั้นแล้วแต่ไรท์จะจัดการเลยค่ะ

ถ้าหากลูกสาวไม่ติดจะโกรธมั้ยคะ (. .;;;) 

::ไม่โกรธค่ะ^^ แต่จะไปนั่งมุมมืดคนเดียวแทนค่ะ เพราะเราไม่มีสิทธิไปโกรธไรท์นิค่ะ ที่ไม่ติดก็เพราะเรากรอกใบสมัครไม่น่าสนใจเอง

หากในเรื่องลูกสาวของท่านลูกคาร์ไปบ้างก็ต้องขอโทษล่วงหน้าเลยนะคะ>< 

::ไม่เป็นไรค่ะ^^

สุดท้ายนี้ขอบคุณที่มาสมัครฟิคของเรา และขอให้โชคดีนะคะ #โค้ง  

::ค่ะ^^ เราก็ต้องขอคุณไรท์ที่เข้ามาดูใบสมัครของเราเหมือนกันนะค่ะ^0^

ดอกจินโชเกะเป็นต้นไม้ที่ปลูกทั่วไปที่สวนหน้าบ้าน ทางเดิน ไปจนสวนสาธารณะ ดอกมีลักษณะคล้ายหลอดเล็กๆมีปลายแยกเป็นสี่แฉก ดอกรวมตัวกันเป็นพุ่มดอก มีสีขาวและชมพูอ่อน ดอกไม้ชนิดนี้มีกลิ่นหอมมากๆจึงมักดึงดูดความสนใจของผู้คนได้เป็นอย่างดี

ดอกจินโชเกะมีความหมายดังนี้คือ ความรุ่งเรือง ความเป็นอมตะและความปิติยินดี

ซึมาอิรุ คาโอมิ

แม่ของคานาชิ

ซึมาอิรุ ทานาตะ

พ่อของคานาชิ

โยโรนะ ซายากะ

แม่เลี้ยงของคานาชิ

โยโรนะ มิยูกิ

ลูกสาวของแม่เลี้ยง

ยามาดะ มิคารุ

เพื่อนสนิทของคานาชิ