* งานเขียนสารคดี *

ลำดับตอนที่ #6 : เด็กดี...ลานสานฝัน # Moony

5

ชฎา หรือที่นักอ่านในเด็กดีทั้งหลายเรียกว่า Moony เธออายุมากกว่า 35 ปีแล้ว มีผลงานตีพิมพ์มา 10 เรื่อง ต้องแอบบอกว่าฉันก็เป็นคนหนึ่งเหมือนกันที่ติดตามอ่านเรื่องของเธอ แนวที่เธอเลือกให้เป็นส่วนหนึ่งในการแต่ง เติมฝันก็คือ แฟนตาซี

“ชอบนะ... ฉันชอบการอ่าน การเขียน มันทำให้อยากที่จะเขียนเรื่องราวในแบบของตัวเองบ้าง” นี่คือแรงบันดาลใจที่ทำให้เธอหันมาเขียนนิยาย

ส่วนสิ่งที่หวัง อยากให้คนอ่านแค่เห็นนามปากกาก็เกิดความมั่นใจในผลงาน แบบที่ไปตามซื้อตามอ่านได้ทันทีโดยไม่ลังเล มาถึงคำถามที่เราไม่พลาดจะถามทุกคนกันแล้ว ว่าทำไมถึงเลือกที่จะโพสลงในเด็กดีแห่งนี้ เธอตอบเราอย่างสั้นๆ ง่ายๆ ว่ามีคนแนะนำให้เอามาลง

แล้วมีขั้นตอนการเขียนอย่างไรบ้าง? อันดับแรกหาข้อมูล เธอเก็บเกี่ยวทุกอย่างในชีวิต มองทุกมุม รับฟังความคิดของทุกคน เพื่อนำมาประยุกต์ใช้ และค้นหาความรู้ตลอดเวลา ทั้งจากหนังสือ อินเทอร์เน็ต การสนทนา หรือแม้แต่หนังที่นั่งดูตอนผ่อนคลาย เรียกได้ว่าทุกอย่างในชีวิตของเธอคือข้อมูล มาถึงการวางโครงเรื่อง มีอยู่ 2 กรณี หนึ่ง บอกแน่นอนไม่ได้ บางครั้งพล๊อตจะวิ่งเข้ามาเองเพียงแค่เห็นอะไรที่ถูกใจ สอง จากการวางโครงเรื่อง จะเกิดหลังวางคาแร็คเตอร์หลักเกือบทุกครั้ง โดยคิดแกนหลักก่อน จากนั้นจึงวางจุดเริ่มต้น และบทสุดท้าย เสร็จแล้วค่อยวางส่วนกลางของเรื่อง ซึ่งเปรียบเสมือนจุดเชื่อมต่อระหว่างต้นเรื่องกับบทสรุป และขยายทุกส่วนทีละบท

อุปสรรคล่ะมีบ้างไหม?

“คงต้องบอกว่าเสียง การเขียนงานต้องใช้สมาธิอย่างมาก ต้องหาที่เงียบและมีความเป็นส่วนตัวจริงๆ แต่ก็หาไม่ค่อยจะได้ ที่สำคัญเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก ดังนั้นในช่วงเขียนงานจะไม่พูดคุยกับคนภายนอกมากนัก ปัญหาคือระหว่างเดินพัก สมองวิ่ง มักหลุดเวลาถูกเรียกคุย” เธอบอก

มาถึงคำถามสุดท้าย ถึงเวลาที่มันจะออกมาแบ่งปันให้คนอื่นได้ร่วมรับรู้บ้างแล้ว นั่นคือ ความรู้สึกที่มีต่อการเขียน

“แค่ได้เขียนนิยายในแนวทางของเรา ได้สร้างเรื่องราวที่เราอยากให้เป็นหรือใฝ่ฝันถึง มันก็เหมือนได้เข้าไปอยู่ในโลกของเราเอง ยิ่งถ้าสามารถทำให้คนอ่านเข้าถึงตัวละครที่เราสร้างขึ้น ตื่นเต้น ดีใจ ร้องไห้ หัวเราะ หรือลุ้นไปกับการกระทำต่างๆ นั่นคือ ความสุข เพราะนั่นหมายถึงบัดนี้ ตัวละครที่เรารักได้มีชีวิต มีลมหายใจร่วมไปกับคนในโลกแห่งความจริง สรุปง่ายๆ คือ ขอให้รู้สึกมีความสุขในสิ่งที่เรากำลังกระทำเท่านั้นก็พอ” เธอเล่าความรู้สึกผ่านตัวอักษรเหล่านี้

อืม...คำพูดของเธอโดนใจฉันจัง สำหรับฉัน ในฐานะนักอ่าน เรื่องทุกเรื่องที่ได้อ่าน มันจะมีชีวิตมีเรื่องราวโลดแล่นอยู่ในใจ ทำให้ฉันอยากรู้เรื่องราวของมันต่อไปเรื่อยๆ  ยิ่งถ้าเรื่องไหนสนุกมากๆ มันก็จะมีชีวิตมีลมหายใจอยู่กับฉันไปอีกนานเลยล่ะ มันจะไม่ลบเลือนไปจากใจฉันง่ายๆ หรอก