* งานเขียนสารคดี *

ลำดับตอนที่ #4 : เด็กดี...ลานสานฝัน # Qua’Os

 

 

                คิว หรือที่รู้จักกันอีกชื่อว่า Qua’Os อายุ 26 ปี ตอนนี้ทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือน เขาชอบอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่ว่าจะเป็นหนังสือประเภทไหนก็ตาม โดยเฉพาะเรื่องความรู้แปลกๆ เรียกได้ว่า อ่านเกือบทุกอย่างที่ขวางหน้า วันๆ ชอบนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย หลายครั้งเข้าก็นั่งวาดแปลนเครื่องจักร ออกแบบเกม เขียนแผนที่ฉาก ต่อมาก็พัฒนาเป็นความรู้สึกอยากที่จะเขียน ถ่ายทอดเรื่องราวลงไปบนกระดาษมากขึ้น เริ่มจากเขียนการ์ตูน แต่ก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่นัก พอขึ้นชั้นมัธยมก็เขียนเรื่องสั้น ตามด้วยบทความเกี่ยวกับสังคม ระบบการศึกษา ลงในอินเทอร์เน็ต ช่วงม.ปลาย ปีสุดท้ายก่อนจบ ได้มีผลงานให้เพื่อนๆ ในกลุ่มได้อ่าน เป็นเรื่องล้อเลียนสั้นๆ แนวซอมบี้บุกโรงเรียน โดยมีเพื่อนร่วมชั้นเป็นเหล่าตัวละคร คิวยังบอกเราอีกว่า จริงๆ แล้ว เขียนอย่างเต็มตัวตอนเข้ามหาวิทยาลัย กับเรื่องสั้น ซึ่งสั้นจริงๆ หลังจากนั้นก็แต่งแฟนฟิค จนมาเป็นนิยายออริจินอลเต็มรูปแบบในที่สุด เป็นแนวล้อเลียนเสียดสีสังคม มักเกี่ยวกับประสบการณ์การเดินทาง ชีวิตรักของตัวเอง มีเรื่องปรัชญาศาสนา ศาสตร์เร้นลับต่างๆ แทรกอยู่เยอะ ซึ่งเป็นสิ่งที่แฝงอยู่ในจิตใต้สำนึกของทุกคนและมีอิทธิพลมากไม่ว่าจะยุคสมัยไหน เป็นตัวเปิดมุมมองให้ผู้อ่านได้คิดตาม

                สำหรับคิวนั้นหวังกับงานเขียนไว้สูงมาก เขาอยากเผยแพร่สิ่งที่เขียนให้เป็นที่รู้จักทั่วโลก และถ้าได้ผลตอบแทนจากการเขียนมาเสริมเป็นหลักประกันว่า สามารถใช้เพื่อหาเลี้ยงชีพได้ โดยที่ไม่ต้องทำงานประจำก็จะดีมาก

                เหตุที่เลือกลงกับเด็กดีคิวบอกว่า เพราะมีการจัดเก็บและแสดงต้นฉบับให้คนเข้ามาเลือกอ่านอย่างเป็นระบบที่ดี ซึ่งบอร์ดและบล็อกต่างๆให้ตรงนี้ไม่ได้ ทั้งยังเป็นเว็บกลางๆที่ไม่ได้ขึ้นกับสำนักพิมพ์ใด ทำให้เอาผลงานมาลงได้โดยไม่รู้สึกว่าถูกผูกมัด หรือมีพันธะทางใจกับสำนักพิมพ์ใด นอกจากนั้นยังมีการพัฒนาให้เป็นกึ่งเว็บเครือข่ายสังคม (Social Network) ที่มีหน้า My.ID ไว้จัดแสดงผลงานของตน ก็เหมือนเป็นบ้านอีกหลังของตนดีๆนี่เอง และยังมีกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆ นักเขียนนักอ่านได้หลายอย่างด้วย เป็นการสร้างความสัมพันธ์และมิตรภาพดีๆ ให้เกิดขึ้น ไม่ว่าคุณจะอยู่ส่วนไหนของทุกมุมโลก ก็สามารถเชื่อมโยงถึงกันได้

                แล้วขั้นตอนการเขียนล่ะ ทำอย่างไรบ้าง... การหาข้อมูลก็ได้ตั้งแต่ประสบการณ์ชีวิต การเดินทางไปในที่ต่างๆ ได้พบเห็นเรื่องราวมากมาย และการค้นคว้าจากอินเทอร์เน็ต หนังสือ นิยายอื่นบ้าง พวกตำรา คัมภีร์วรรณกรรมโบราณ อะไรพวกนี้ ส่วนการวางโครงเรื่องคิวเล่าว่า ส่วนใหญ่เริ่มจากการเอาความคิดหรือเรื่องราว อย่างหนึ่งที่อยากเขียนลงไปก่อน โครงเรื่องค่อยตามมาเป็นลำดับ ซึ่งจะจัดองค์ประกอบย่อยๆ ให้กับเรื่องราวนั้นๆ ในภาพรวมทั้งหมดก่อน แล้วจึงมีข้อมูลเบื้องหลัง

                เหมือนกับเรามองเห็นเมืองๆหนึ่งที่มีเรื่องราวมีชีวิตของตัวละครต่างๆ อยู่ในนั้น เป็นทัศนียภาพที่เราเห็นอยู่ไกลลิบๆ เป็นสิ่งที่รองรับเมืองหรือหมู่บ้านทั้งหมด

                เขาช่างเปรียบเทียบ ฉันเห็นภาพตามเลยล่ะ มันเหมือนอะไรที่มีชีวิต มีเรื่องราวของมันเอง ชวนให้เราติดตาม แต่ในขณะเดียวกันก็จะเห็นมันอยู่ไกลมากๆ ถ้าเรายังทำมันไม่เสร็จ หรือยังไม่สมบูรณ์ แล้วจากนั้นก็ค่อยนึกถึงพล๊อต การดำเนินเรื่อง  เหมือนกับการลากเส้นเชื่อมระหว่างส่วนต่างๆ ในเรื่องนั้น พอได้โครงเรื่องคร่าวๆ ก็ซอยย่อยเป็นช่วงๆ ใส่โครงกับ Theme แต่ละตอน แล้วลงมือเขียน แต่พอเขียนๆไป เรื่องจะมีการคลี่คลายของมันเอง เลยต้องปรับเปลี่ยนโครงเรื่องย่อยๆ ตลอด แต่ภาพรวมยังเหมือนเดิม ไปในเส้นทางเดิมทางสายหลัก

                “เมื่อก่อนสมัยเรียน ผมยังเขียนได้สม่ำเสมอกว่านี้ ทำงานแล้ว มันก็หาเวลายากขึ้น อีกอย่าง หลายครั้งที่เนื้อเรื่องมีการเชื่อมโยงหรือล้อเลียน ได้มาจากเค้าโครงเรื่องจริง เลยเกิดปัญหา เช่น ในกลุ่มเพื่อน ทำให้กระทบกับงานเขียนไปด้วย อาจต้องจับงานเขียนยัดลงหม้อฝังดินไว้ไม่มีกำหนด โดยคิดว่าในอนาคตจะเอามาแก้โครงเรื่องแล้วเขียนใหม่ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้หยิบเอามาเขียนใหม่เลย” เขารู้สึกเสียดายเรารับรู้ได้

                “ผมอาจจะบอกไม่ได้ว่างานเขียนคือชีวิต หรือมีเป้าหมายว่าจะเป็นสุดยอดนักเขียน แต่ผมรู้สึกว่าการเขียน การสร้างผลงาน การถ่ายทอดความคิดออกไปให้โลกรับรู้คือ ธรรมชาติอย่างหนึ่งของผม เป็นวิธีที่จะทำให้ภารกิจแห่งชีวิตหลายๆอย่างสำเร็จไปได้ เพราะฉะนั้น ผมจึกรักงานเขียน” เขาได้ถ่ายทอดจิตวิณญาณผ่านข้อความเหล่านี้

...............................