ยัยคาสโนวีสุดสวย ปะทะ นายคาสโนว่าจอมป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : ยัยคาสโนวี

“เฮ้อ........” ฉันถอนหายใจยาวๆ ด้วยความเหนื่อย ใครจะไปรู้เนอะว่าการสับตารางรถไฟเพื่อไม่ให้มันชนกันนี่เหนื่อยน่าดูเมื่อตอนเช้าพี่แพนโทรมานัดไปทานข้าว ส่วนตอนกลางวันพี่เต๋านัดช้อปปิ้ง เฮ้อ....... นี่ก็พึ่งกลับมาจากช้อปปิ้งกับพี่เต๋า

มันเจ็บจะขาดใจ อยู่ตรงหน้าเธอแต่ต้องเก็บไว้ไม่แสดงว่าเสียใจ ~~~~~

ปิ๊ป เฮ้อ ใครโทรมาอีกเนี่ย อย่าบอกนะว่าพี่เจมส์อ่ะ สาธุอย่าใช่เลยล่ะกัน

“ฮัลโหล กิ๊กพูดค่ะ”

“น้องกิ๊กจะมีเวลาว่างให้พี่เจมส์คนนี้ไหมจ๊ะ” โอ๊ยจะบ้าตายพี่เจมส์จริงจริงหรอเนี่ย เฮ้อเนี่ยอีกแหละ......

“ทำไมหรอคะ”

“นี่ก็เที่ยงแล้วด้วยพี่กะว่าจะพาน้องกิ๊กไปทานข้าวด้วยกันน่ะครับ”

“เออ คือว่ากิ๊กทานแล้วน่ะค่ะ” ฉันตอบพี่เจมส์ด้วยความเหนื่อย แล้วฉันก็อิ่มจนไม่รู้จะบอกว่าอะไรแล้ว

“งั้นไปเที่ยวห้างกลับพี่ก็ได้นะ”

“เออ ไม่ดีกว่าค่ะกิ๊กอยากเรียนต่อค่ะ ไม่อยากโดดเรียน” น่านความอยากเรียนโผล่ขึ้นมาในใจของยัยกิ๊กผู้ไม่ได้อยากเรียนทันที

“งั้นพรุ่งนี้ล่ะกันนะ เดี๋ยวพี่รออยู่ที่ร้านเดิมหน้าปากซอยที่เดิมนะ”

“เออ.........” ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไร พี่เจมส์ก็วางสายทันที

ตู๊ด ตู๊ดๆๆๆๆ

เฮ้อ...... ต้องจัดตารางใหม่อีกแล้ว เหนื่อยจริงจริงเลยแหะ

“ไงแกกิ๊ก เป็นไงมั่งตารางรถไฟชนกันมั่งยัง”

“ยังเลยอ่ะ นี่ยังโชคช่วยสุดๆแล้วเนี่ยยัยปิ๊ง ที่ไม่ให้รถไฟชนกัน”

“หึ หึ หึ แต่สักวันมันก็ต้องชนกันมั่งละวะ”

“อือ แต่ก็ขอให้มาช้าช้าหน่อยก็แล้วกัน ยังไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย”

“จ้า จ้า เป็นหมาหวงก้างขึ้นมาเชียะ”

“เถอะน่า แต่ขึ้นห้องเถอะ”

“อือ” ฉันและยัยปิ๊งก็เดินขึ้นห้องโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้างที่หันมามองฉันและยัยปิ๊ง ทุกคนไม่ต้องสนใจอะไรมากหรอกก็ฉันพึ่งได้รับรางวัลที่ไม่รู้ว่าน่าจะยินดีหรือเปล่าน่ะสิก็รางวัลคาสโนวี ผู้หญิงจับผู้ชายสุดเก่ง เฮ้อนี่ถ้าเป็นรางวัลแบบว่าอือ คัดลายมือ ร้องเพลง หรืออะไรก็ได้แต่นี่มัน มั๊น คือรางวัลคาสโนวี =0=^^

“แกกิ๊กชินกับสายตาอย่างงี้หรือยังวะ” -- --

“ยังอ่ะ เขาบอกว่าข่าวลือเรื่องอะไรก็แล้วแต่ 77 วันมันจะซาลงเอง”

“ 77 วัน!!!! โอ๊ยจะเป็นลมเกือบสามเดือนเนี่ยนะ”

                “ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าไปคิดมาก แต่วันนี้ฉันมีนัดเดทกะพี่บอยตอนเย็น เพราะฉะนั้นแกต้องไปช่วยฉันเลือกชุด”

                “จ้า ฉันยัยปิ๊งคนนี้ย่อมโดนเรื่องแบบนี้เสมอ”

                “แหม เราเป็นเพื่อนกันนี่น่า”

                “เออ”

                “เย้ !!”ฉันร้องด้วยความดีใจที่ยัยปิ๊งยอมเลือกชุดให้ฉัน มันเลือกให้ฉันทีไร ฉันสวยทุกที ไม่อยากชมตัวเองเลยจริงจริง แต่มันก็อดไม่ได้อ่ะนะก็คนมันสวยไม่ให้ชมตัวเองแล้วจะชมหมาตัวไหนล่ะเนอะ^0^

                “แล้วแกจะแต่งแนวไหนล่ะ”

            “เอา แบบหวานหวานก็แล้วกันเห็นเขาพูดกันว่าพี่บอยชอบผู้หญิงเรียบร้อยๆ หวานๆ น่ารักๆ อ่ะนะ เอาแบบเนี้ยมีป่ะ”

                “เยอะแยะ นับไม่ถ้วน”

            “งั้นเย็นนี้  ไปเปลี่ยนชุดบ้านแกนะ”

                “อือ อือ” ยัยปิ๊งตอบมาอย่างเหนื่อยเหนื่อย ก็ถ้าฉันไปบ้านมันบ้านมันจะกลายเป็นกองขยะทันที ก็ถ้าฉันเห็นอะไรที่ชอบฉันก็รื้อออกมาดูสักพักฉันก็วางเรี่ยราดต้องเหนื่อยยัยปิ๊งทุกที

                “แต่ปิ๊ง ฉันต้องไปคุยกับพี่ปลายทางเอ็มอีกอ่ะ ทำไงดีทำไงดี”

                “เอางี้เดี๋ยวถึงเวลาแล้วฉันจะเอาชุดมาให้ที่ร้านเน็ตแล้วเธอก็เปลี่ยนในห้องน้ำโอเค้”

                “อือ ก็ได้”ตารางนัดแน่นเอี้ยดเลยแหะ  รู้งี้บอกเลิกพี่ปลายตั้งแต่แรกก็ดีแล้วไม่น่าทนคบนานเลยแหะ

                “งั้นเจอกันร้านเน็ตที่เดิมนะ”

                “อือ” และหลังจากนั้นอาจารย์ก็เข้ามาสอน 1 คาบผ่านไป 2 คาบ 3 คาบพอฉันเรียนเสร็จฉันรีบดิ่งไปที่ร้านเน็ตทันทีก็นัดกับพี่ปลายทางเน็ตไว้นี่น่า พี่ปลายเขาจะเล่นเน็ตเร็วกว่าฉัน 15 นาที เพราะพี่ปลายเขาเลิกเรียนเร็ว

                * ร้านอินเตอร์เน็ต *

            “ชั่วโมงนึงค่ะ”

                “ครับ” พี่แกคนนี้ก็พาไปยังที่ว่างทันที ฉันรีบเข้าเอ็มอย่างไม่รอช้าแต่สิ่งสุดท้ายและท้ายสุดคือ อ้าว!!!! พี่ปลายไม่ว่างหรอเนี่ยแย่จังแล้วจะคุยกับใครดีวะเนี่ย

                ปี๊ป ๆๆๆๆ

เอ๊ะใครเข้ามาคุยด้วยวะเนี่ย ไม่เคยให้เมลล์ใครนี่น่า แต่ช่างเหอะคุยแก้เบื่อตั้งชั่วโมงนึง