คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ซวย ซวย ซวย
3
ซวย ซวย ซวย
ณ มหาวิทยาลัย เซนซิเวีย
พวกเขาเดินเข้าไปในห้องพักของอาจารย์ ห้องนี้ตกเเต่งอย่างเลิศหรูเต็มไปด้วยหนังสือเล่มหนาราคาเเพง เเล้วก็ตู้โชว์ถ้วยรางวัล เเละป้ายเกียรติยศ ไว้มากมาย ทุกคนโดนสั่งให้ไปนั่งบนโซฟายาวริมประตู ยกเว้นเสียเเต่ มาตินี่ ที่ต้องทนนั่งคุกเเข่ากับพื้น
เฮ้อล่ะเซ็งอาจารย์ทำไมฟ่ะ ต้องมาเห็นตอนจบเราชนะทุกทีซิน่า ฉันเลยโดนทุกที(+ซวยอ่ะรู้จักมั๊ย ยัยต๊อง)
“เธอ คุณ วาเธเชีย นี้ครั้งที่เท่าไหร่เเล้ว”
เอ๋ ครั้งที่เท่าไหร่หว่า ไม่รู้ดิไม่เคยนับอ่ะ เเต่จะตอบไปก็ใช่เรื่อง ได้เเต่ทำหน้าเซ็งอ่ะ เซ็ง เชิญอาจารย์ว่าด่าเลยค่ะเชิญ “เธอ เป็นถึงนักเรียนทุนเรียนก็ดี เเถมเป็นถึงหมอปี 6 ปีสุดท้าย” ขอบคุณค่ะอาจารย์ที่ชม ค่อยยิ้มออกหน่อย (ยัยนี่ไม่ได้รู้สำนึกเลย)
“เธอก็พวกเธอก็จะจบกันเเล้วทำตัวดีๆกันหน่อยไม่ได้เลยรึไง เฮ้อ ฉันล่ะเหนื่อยใจกับพวกเธอ”
จากนั้นฉันกับช็อกโก้ เเล้วก็ไอ้พวก Area นั่งฟังอาจารย์ปนไป สัก 3ชั่วโมง ก็ถูกปล่อยตัวออกมา เเยกย้ายทางใครทางมัน เพราะอาจารย์ไม่รู้จะลงโทษยังไงเเล้ว เเกคงเอือมเต็มทน
ฉันกับไอ้ช็อกโก้มานั่งที่ คอฟฟี่ชอป เลือกสั่งกาเเฟร้อนๆ เอสเปกโซ่มาสองเเก้ว มองไปรอบๆมีเเต่สาวๆจ้องไอ้เพื่อนตัวดีตาเป็นมัน มันหล่อตรงไหนฟ่ะ สงสัยอยู่กับมันมานานเลยไม่เห็นความหล่อของมัน
“ดีน่ะเนี้ยวันนี้เเกมาเร็ว หน้าหล่อๆ ของฉันเลยไม่บุบสลาย เดี๋ยวสาวๆ จะร้องไห้กันใหญ่” ช็อกโก้พูดขึ้น
“เออ พูดดีไป เเกทำฉันซวยอีกเเล้ว ยังไม่สำนึก อีก อย่างเเกมีด้วยเหรอที่ว่ามาน่ะฮะ”
“เเกมันตาบอดว่ะพูดได้คำเดียวเลย ดูจากพวกสาวๆที่มองฉันดิเห็นมั๊ย”
เออก้ออยากยอมรับนะ เเต่ถ้ายอมมันคงจ้อไม่เลิก เลยทำได้เเต่พยักหน้าเบบเซ็งๆ
“เออ เย็นนี้เจอที่เดิม เดี๋ยวยายคอฟฟี่เลิกก็จะได้ไปรับฉันที่ หวอด กับเเก ”
“เออรู้เเล้ว ทำไมว่ะเเกชอบให้ฉันเดินกับยัยบ๊องนั่น คนยิ่งชอบหาว่าฉันกับยัยนั่นเป็นแฟนกันอยู่ ” ช็อกโก้บ่น
“แล้วเเกจะไปมั๊ย”
“ไป” เขาตอบ
“เเค่เนี้ยจบ” ฉันรู้เเล้วว่ามันบ่นไปงั้นเอง
เเล้วทั้งสองก็เเยกย้ายกันไปเรียน
ช็อกโก้เรียน บริหาร ส่วน คอฟฟี่เป็นเพื่อนอีกคนรู้จักกันมาตอนมัธยมต้น เธอสวยน่ารัก บอกบางตัวเล็กเเต่ก็สูงกว่าฉันถึง 3 เซน ผมสีดำ ใบหน้าขาวอมชมพู ตากลมโตสีน้ำตาล ทำให้หน้าเธอหวาน เธอเรียนคณะ ศิลปกรรม สาขาการละคร เเต่ไม่ใช่เพระาเธออยากเป็นนักเเสดงหรอกน่ะ เเต่เพราะพ่อของเธอเป็นเจ้าของเกี่ยวกับศิลปิน ดารา นักรัอง นักเเสดง นายเเบบนางเเบบ เธอเลยต้องมีความรู้ด้านนี้ไว้ช่วยพ่อบริหารค่าย ส่วนฉันเรียนเเพทย์ ปี 6 ข้ามขั้นมาสอง ปี1 กับปี 2 ไม่ได้เรียน เพราะมหาลัยนี้คนที่มีความรู้ สามารถสอบเลื่อนขั้นมาได้ เเต่ต้องเรียนวิชาปฏิบัติ เเละคะเเนนที่สอบเพื่อเลื่อนปีจะต้องไม่ต่ำกว่า 85 % โหดมั๊ยล่ะ ฉันเลยได้สอบมาเรียนปี 3เลย เเต่ก็เรียนปฏิบัติของปี2 กับ ปี 1 นิดหน่อย เเต่คนที่ผ่านมาได้ถึงปี3 มีไม่ถึง 10 คน ฉันอยู่ปี 6 ต้องเข้า หวอด คอยดูเเลเเละตรวจผู้ป่วย โดยมีอาจารย์หมอคอยดูเเล....
ถึงเวลาที่นัดไว้ล่ะ ฉันค่อยๆเดินไปตามทางเดิน เพื่อไปสู่ ร้านกาเเฟเล็กๆ ข้างโรงอาหารในโรงพยาบาล พอเข้าไปถึงก็เห็นไอ้เพื่อนตัวเเสบตั้งหน้าตั้งตาเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย พอเข้าไปถึงได้ฟังชัดว่าเรื่องอะไร ๆ เฮ้อ..เรื่องไร้สาระอีกล่ะ
“ไม่เห็นได้เรื่องเลย” ช็อกโก้พูดขึ้น
“นายนี่ ไม่มีรสนิยมเอาซะเลย” คอฟฟี่เถียง
“นั่นไง ติน มาเเล้ว ให้ตินตัดสิน” คอฟฟี่ออกความเห็น
“ชอนบี กะ เอฟาย ใช่ ป่ะ ฉันว่าพี่เรนหล่อสุด” เออไอ้พวกนี้ไม่ได้หว่างฉันเลย
“เฮ้ย ฉันไม่สนเเล้วว่ะเเกเปนไรว่ะ เปียกยังกะลูกหมาตกน้ำเเถมเลอะสุดๆ ฮาว่ะ ฮา”ช็อกโก้สังเกตุเห็นหลังจากมองเพื่อนสาวตัวดีชัดๆ ไม่ใช่เธอไม่สวยน่ะเเต่ว่าสวยมากๆ ดวงตาสีเขียวอ่อนราวมรกตชั้นดี ผิวขาวอมชมพู ตัวหน้าใส ริมฝีปากเรียวบางช่ำสีโอรสที่ถูกทาไว้ด้วยลิปสติก ผมหยักโศกม้วนตัวสวยสีน้ำตาลอ่อน ตัวสูง 167 ได้ รูปร่างเอวบาง หน้าอกเหรอ คัฟ B36 ผมเคยชมมันเเล้วเเต่มันบอกว่าเเกเมาป่าวว่ะ ตาบอด ไร้สมอง คงประสาทกลับ จากนั้นผมก็ไม่เคยชมมันอีกเลย....
“ไอ้เพื่อนเวร ไม่ช่วยยังมาซ้ำ อีก” เฮ้อเซ็ง
“ขอนั่งก่อนได้ป่ะเนี้ย”
“ใครเค้าห้ามเเก” ไอ้นี้นิถ้าไม่ติกเหนื่อยอยู่จะซัดซะเปรี้ยง ว่าเเล้วก็เอาหนังสือ ตบหัวไปที่นึง
“โอ้หนังสือหนักจะตายฟาดมาได้”ช็อกโก้อุทานเสียงหลง
“เออ ก็ ไม่มีเรื่องไรมาก เดินเข้าหวอด เเม่บ้านทำน้ำหกใส่ฉัน พอเดินไปดู ยาย ยายอาละวาดอยู่เลยขว้าง จาน เเตงโมมาให้ เเกคงกลัวฉันหิวมั้ง” เฮ้อพูดไปเเล้วเซ็ง
“ เเกโดนเเบบนี้บ่อยมากอ่ะ ฉันว่าใส่เสื้อกันฝนไว้ดีกว่าน่ะ” ยัยคอฟฟี่เเกคิดได้เนอะ
ฉันชดชาเย็นไปอึกใหญ่ เเล้วก็เล่าต่อ
“บ้านเเกดิ หมอเค้ามีเเต่ใส่เสื้อกราว เเกเคยเห็นหมอใส่เสื้อกันฝนไปตรวจคนไข้ป่ะ ” ยัยนั่นได้เเต่ส่ายหน้า
“เล่าต่อๆ เเถมก่อนออกมาน่ะโว้ย อาจารย์หมอทำเเก้วกาเเฟหกใส่ฉันอีก เเกตกใจคนไข้พิเศษของเเก” ซวยซะมัดยาดเลย
จากนั้นพวกเราก็ไปทานข้าวร้านเจ้าประจำร้านนั้นขายอาหาร ญี่ปุ่น เป็นร้านเล็กๆ เเต่ก็เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ฉันกับไอ้พวนเนี้ยมากินจนเจ้าของร้านจำรวมไปถึง พนักงานจำหน้าได้หมดล่ะทั้งพนักงานเก่าใหม่
“เฮ้ยเนี้ยดึกเเล้วฉันมีสอบย่อยว่ะขอกลับหอเลยล่ะกัน” ฉันออกความคิดเห็นเพราะเหนื่อยจริงๆ
“ได้ฉันไปส่งยัย คอฟฟี่ก่อนเเลยไปค่อยส่งเเกเหมือนเดิมล่ะกัน” ช็อกโก้เป็นสารถีของพวกเราอยู่เเล้ว
“ทำไมไม่ไปส่ง ติน ก่อนอ่ะ ”คอฟฟี่ถามขึ้นด้วยความอยากรู้เพรามันเปนเเบบนี้ทุกที
“ฉันไม่อยากไปส่งเเกสองต่อสองไงขี้เกียจเจอเเม่เเกเพ่งเล็ง”ไอ้ช็อดโก้นิพูดไม่ได้รักษาน้ำใจยัยฟี่เลย
“ฉันก็ไม่ได้อยากไปกับนายสองคนเหมือนกันเเหละ” คอฟฟี่พูดกลับด้วยอารมณ์น้อยใจ
“เออ เเล้วไง พูดมาทำไม” ช็อกโก้ตอบ
“พอๆ ฉันจะไปอ่านหนังสือเร็วง่วง” ฉันอีกนั่นเเหละห้ามทัพ
เเล้วก็ได้กลับหอสักทีเเล้วฉันก็ลงตัวลงนอน ตาค่อยๆหลับลงช้าๆเเละเเล้วทุกอย่างก็มืดสนิด
ความคิดเห็น