★รักอลวน⌒คนจี๊ดจ๊าด ★

ลำดับตอนที่ #2 : จับคู่ T^T

ตอน 2 = ^จับคู่^ =

ฉันเริ่มมองหาคู่  แล้วใครมันจะยอมโชคร้ายมานั่งกับฉันวะ  ฉันมองหาคุณเพื่อนๆทั้งหลาย อะ o_o
“ เฮ่ย ไอ้ผึ้ง แกขี้โกงอ่า แกเอาไอ้ตี๋ไปแล้วหรอ”

“ใครดีใครได้โว้ย”

“-*- ” แล้วฉันจะไปนั่งกะใคร อ๋อ ไอ้เบส ไอ้ปาล์ม

“ ยู้ฮู่ พวกฉันมีแล้วนะโว้ย ” มันยืนโบกมือพร้อมกับยิ้มร่า

“น่ารักไหมวะ” โหยยไอ้เบส แกเล่นเด็กอินเตอร์หรอ เฮ้ยไอ้ปาล์มก็อีกคน ว่าแต่น่ารักมากเลยอ่ะ ฉันเพิ่งเห็น
นะเนี่ย   ตายแล้วห้องเราก็มีคนน่ารักเพิ่มมาอีกแล้วละสิ^^ ฉันจะชวนมาเป็นเพื่อนดีกว่า (ฉันต้องเก็บคนน่ารักไว้)

“ นี่เธอสองคนนั้นอะ ระวังไอ้สองตัวนี้ด้วยนะ”  อุ๊ย  ยิ้มน่ารักอ๊า (ผู้หญิงนะเว้ย)

“เฮ่ยๆ”

“แบร่ ไอ้หน้าม่อ”

ฉันแลบลิ้บใส่ไอ้ปาล์มมัน  มันทำท่าจะลุกจากโต๊ะแต่แล้วก็นั่งลงอย่างเดิม  โห นึกว่าจะแน่

“ไอ้จิ๊ด แกไปหาคู่ของแกดีกว่าป่ะ เดี๋ยวเจ๊แกมา แกจะโดน”  ไอ้ผึ้งเป็นคนห้ามทัพไว้

“-*- เออน่า กำลังมองๆอยู่ ”

“เรย์ที่ร๊ากก แกคู่กับฉันนะ”

ฉันพูดด้วยเสียงออดอ้อนสุดๆแล้วเดินไปหาไอ้เรย์ที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโต๊ะ เก๊กมาก-*-

“ไม่โว้ย ฉันคู่กับฮอร์นอะ ใครคู่กับแกก็นับว่าโชคร้ายโคตรแล้ว”

 โห ไอ้ปากเสีย  ฉันไม่ง้อแกก็ได้กะอีแค่นี้เองมีคนอยากจานั่งกับฉันตั้งแยะ

แต่พอฉันหันไปมองรอบๆก็เหมือนว่า เพื่อนจะมีคู่กันจบครบหมดแล้วอะนะ-*-

“ ไอ้เรย์ ”

“มีไร ฉันมีคู่แล้วนะ^*^”

“ ....-*-....”เออ ย้ำอยู่ได้  เฮ้อ ฉันละเหนื่อยจริงๆ ถ้าฉันคิดไม่ผิดอะไร ไอ้เรย์ไปนั่งกับฮอร์น  คนๆเดียวที่เหลืออยู่ก็คือ

“เอ่อ แล้วธัณละ ”   ฮอร์นหันไปถามไอ้เรย์ที่ตอนนี้กำลังยิ้มอย่างสุดปลื้ม

“อ้อ ก็นี่ไงให้ไอ้ธัณคู่กะไอ้จิ๊ด เหลือคู่สุดท้ายแล้ว แกก็เอาๆไปเหอะธัณ” 

มันส่งยิ้มอย่างอุบาตๆพร้อมโบกมือไฉวมาทางฉัน
 
โว้ยย ไอ้ชาติที่ไม่ใช่คนเอ้ยย พวกแกทิ้งฉัน แล้วจะให้ฉันคู่กะนายแว่นเนี่ยนะ อยากตาย 

ตอนนี้อาจารย์ราชพฤกษ์เดินเข้ามาในห้องแล้ว แล้วฉันจะทำไงอ่า T^T

“ว่าไงคะ นักเรียนเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”

อาจารย์ขยับแว่นเล็กน้อยแล้วสอดส่องดูว่านักเรียนเรียบร้อยกันหรือยัง  แต่สายตาของจารย์ก็มาหยุดที่ฉันกับตานี่ 

T^T เสียวสันหลังอะ ใครก็ได้ช่วยปิดตาจารย์แกที ดูเหมือนจะมีไฟลุกอยู่ที่ตายังไงพิกล

“กุลนิษท์ เธอมีปัญหาอะไรหรอ ทำไมถึงยังไม่นั่งที่ละ”

“เอ่อ ก็มีปัญหาค่ะ” โอ้ ฉันพูดไรไปเว่ย   ฉันมองหน้าจารย์แกแบบว่า ปวดอึ แล้วอะนะ -*-

“หึ เธอมีปัญหาหรอกุลนิษท์ งั้นเธอจะเจออะไรดีล่ะ”

“งั้นไม่ดีกว่าค่ะ”

“เธอก็นั่งที่สิ เธอไม่มีเพื่อนคบหรอไง ถึงไม่มีใครไปนั่งกับเธอน่ะ”

“เปล่านะคะอาจารย์ ”  ฮึ่มม คนอย่างฉันหรอไม่มีเพื่อน ไม่มีทาง T^T แล้วเพื่อนฉันมันหายไปหนายย
 
“งั้นเธอก็คู่กับธัณฑาสิ”

“ไม่อ่าวค่ะ หนูยอมตายดีกว่า”
 
แล้วทำไมนายนี่ต้องใช้สายตาแบบนั่นเหล่มองฉันด้วยล่ะ นั่นมันมองด้วยหางตานะยะ

“งั้นเธออยากตายจริงๆใช่มั้ย  พวกเธอนี่มันจริงๆ เลยฉันจะบอกพ่อเธอให้ทราบพฤติกรรมของเธอในห้องเรียน และให้ทราบว่าเธอไม่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีกับคนอื่นเลย”
     
อ๊า อาจารย์อ่า ทำไมเอาพ่อมาเกี่ยวด้วยเล่า ถ้าพ่อรู้ฉันก็อดตังค์ดิ  เงิน  ศักดิ์ศรี  เงิน  ศักดิ์ศรี สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจได้ว่า ฉันเลือก....

“ก็ได้ค่ะ -_-’’  เงิน*

“ดีมาก หุหุ เอาเป็นว่าเรียบร้อยดีทุกอย่าง ยังไงก็ขอให้โชคดี แล้ววันนี้พวกเธอคงรู้ว่ายังไม่มีการเรียนการสอน ก็
จะมีแต่การแนะนำเล็กๆน้อยๆ ดังนั้น ขอให้อยู่ในความสงบด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีการเลือกหัวหน้าห้อง ก็เตรียมตัว
กันด้วยนะ ว่าจะเลือกใคร ทำความรู้จักกันวันนี้เลยนะ  ครูไปละนะ  สวัสดีค่ะ”

“หวัดดีครับ/ค่ะ”

สุดท้าย ก็.สรุปว่า...ฉันต้องนั่งกับนายแว่น ฮือๆ ชีวิตฉัน

อ๋ายย  ฉันหันไปอีกที นายแว่นก็ไปนั่งริมหน้าต่างซะแล้ว อ๊า ที่ฉันอ่า ไม่ยอมน้า
 
“นี่นาย ลุกเลยๆ ”
 นายนั่นขยับแว่นกรอบสีดำนั่นแล้วลุกขึ้นยืน แต่แล้วมันก็นั่งลงตามเดิม กรี๊ดดด ฉันเกลียดนาย

“ไอ้จิ๊ดเจอคู่แข่งแล้วโว้ย สุดท้ายพวกเราก็หาเจอ ฮ่าๆๆ ”

นั่นเป็นแค่เสียงหมาหอนเท่านั้น และมันก็ไม่ทำให้ฉันสั่นเท่ากับนายแว่นนี้เลย ภายใต้แว่นกรอบดำนั่น มีผมปรกอยู่ข้างหน้า แม้เวลาที่เงยหน้าขึ้นมามอง ก็แทบจะมองไม่เห็นลูกตาเลย    ถ้าไม่รวมว่านายนี้ปากไม่ดี ขี้ดื้อ หน้าด้าน ขี้แกล้งละก็ ฉันคงคิดว่ามันเป็นคนที่ใส่แว่นแล้วดูมีเสน่ห์จริงๆ  แต่นั่นก็ทำให้ฝันแตกสลาย มันเลวร้ายกว่าที่ฉันคิด

“นาย ฉันบอกให้ลุกไง ฉันจะไปนั่งริมหน้าต่างนะ”

ฉันจ้องหน้านายแว่น  นายนั่นไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด  อ๊ากกก ฆ่าคนโดยเจตนามันผิดกฎหมายไหมเนี่ย
 
“ฉันมานั่งก่อน แล้วตอนนี้ฉันกำลังอ่านหนังสือ เงียบซะยัยขี้ขโมย ”
 ช้านเกลียดมานน  แต่ว่านั่นมันการ์ตูนไม่ใช่หรอ ?

“ฉันไม่ใช่ยัยขี้ขโมยนะ แล้วฉันก็จะนั่งริมหน้าต่างด้วย ไอ้เด็กใหม่” ดีมาก หุหุ คราวนี้แหละ นายต้องแพ้ฉันแน่

“ ใครเด็กใหม่ฮะ ฉันมาเรียนที่นี้ตั้งแต่ อนุบาลแล้ว ยัยขี้ขโมยซื่อบื้อ”
 
ไอ้.! ...แว่น  ก็มันบอกว่ามันเรียนตั้งแต่อนุบาล ฉันเข้าที่นี้ตอนม.1  ฉันเลยเรียกมันว่าเด็กใหม่ไม่ได้อะดิ

“นายก็ไอ้ซื่อบื้อเหมือนกันละน่า ”

“ยัยขี้ขโมย !”  เพื่อนต่างหันมามองนายแว่นกับฉันที่กำลังตีค่ายกันอยู่
 
ทำไมต้องแหกปากดังขนาดนั้นด้วย  บ้านขายลำโพงรึไง

“เอ่อธัณจ๊ะ นายให้จิ๊ดไปนั่งริมหน้าต่างเถอะนะ” 

“......”  -*- เวงกำ (นึกว่าจาได้ผล)
     
กริ๊งงง~ ~+ กริ่งดังแล้วหรอ ได้เวลาสวาปามแล้วสินะ

“ไอ้จิ๊ด ไปกินข้าวกัน ฮอร์นจ๋าไปกินข้าวกัน ”

“แหม ฉันนึกว่าแกจะลืมฉันไปแล้วซะอีก”

“ ฉันจะลืมเพื่อนอย่างแกได้ไง โฮ๊ะๆ^^  ’’ มันตบหลังฉันเบาๆ นี่มันไม่ได้เรียกว่าเบานี่หว่า

“ผึ้ง จิ๊ด วันนี้ฉันขอไปกินข้าวกับธัณได้ไหม”

“อ๋อ ได้จ้ะ” 

“ไอ้ผึ้งทำไมแกปล่อยเพื่อนเราไปง่ายแบบนี้อะ เดี๋ยวไอ้สัตว์ประหลาดมันก็คาบไปกินหรอก”

ฉันกระซิบถามไอ้ผึ้ง แต่มีความรู้สึกว่าฉันพูดเกินคำว่ากระซิบอะนะ

“เค้าสองคนเป็นญาติกานนะเว้ย เพื่อนกานๆ”  มันเอามือมาตบหัวนู๋อีกแล้ว ตกลงนั่นมันมือหรือเท้ากานแน่วะ

เชอะ  นี่เห็นว่าเห็นญาติหรอกนะ ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเพื่อนฉันไปแน่

 “อ่าว ผึ้งไอ้สี่ตัวนั้นหายไปไหนอ่ะ”

ฉันละสายตาไปมองหาไอ้ปาล์มกะไอ้เบส แล้วก็ไอ้เรย์กะไอ้คิว รวมกันว่าแก๊งห่อย  พูดชื่อนี้แล้วฮา กร๊ากๆๆ
ฉันตั้งให้มันยังนั้นไปแหละ เห็นพวกมันชอบทำหน้าห่อยๆอะ >o<   พอตอนหลังมาคิดอีกทีว่าทำไมถึงตั้งได้โคตรน่าเกลียดขนาดนี้ ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดได้ไง ที่จริงแล้วมันจะหอยก็ไม่หอย จะเห่ยก้อไม่เห่ย แต่เป็นห่อยเฉยเลย

“ไอ้เรย์กะคิวไปกินข้าวแล้ว มันบอวกว่าจะรออะ ส่วนไอ้บาสกะไอ้ปาล์มก็ไปกะสาวน้อยข้างโต๊ะมันอ่ะ ”

“โหยยยไอ้พวกนี้”

“เอ่อ ว่าแต่ดูเหมือนแกจะชอบสองคนนั้นหรอ”

“อื้มน่าร๊าก^^ ” ฉันหันไปมองไอ้ผึ้งซึ่งตอนนี้หน้ามันก็เป็นแบบนี้ ค่ะ >*<

“อือๆ ก็ดี แต่ผู้หญิงฉันไม่สนอยู่แล้ว” ดูมัน นี่คือเหตุผล-*-

“งั้นไปกินข้าวกันเถอะ  ฉันหิวแล้ว^^ ”   แล้วไอ้ผึ้งก็ลากฉันไปกินข้าวพร้อมด้วยมีสัตว์ประหลาดกะนางงามเดินไล่หลังมา หลังจากที่สัตว์ประหลาดกะนางงามเล่นจ้ำจี้กันอยู่
-----------------------------------------------------
หวาดดีคร้า^o^ เปงเรื่องแรกเลยม่ะรู้จะชอบกานเปล่า  
ตอนแรกอาจจางงชื่อกันหน่อย 
  เม้นกานเยอะๆนะคะ *