คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หวงทั้งที่(ยัง)ไม่มีสิทธิ์
ใช้เวลาเพียงไม่นาน.. ภาคีกับเมก็มาถึงสถานที่นัดหมายแรก ที่ทั้งสองได้นัดลูกค้าเอาไว้เมื่อถึงจุดหมาย ทั้งสองก็ลงไปพบลูกค้าทันที
" สวัสดีครับคุณไพศาล " ภาคไหว้อย่างนอบน้อม เนื่องจากลูกค้สมีอายุมากกว่าเขา
" สวัสดีค่ะ " เมเองก็ส่งเสียงทักทายเช่นกัน
" สวัสดีครับคุณ.. "
" ผมภาคีครับ และนี่คุณเมครับ " ภาคีผายมือแนะนำเมอย่างสุภาพ
" ยินดีที่ได้รู้จักครับ " คุไพศาลพูดสุภาพยิ้มๆ
" เช่นกันครับ/ค่ะ " ทั้งสองตอบรับพร้อมกัน
" เชิญทางนี้ครับ ผมเตรียมห้องรับรองไว้แล้ว " เขาเชื้อเชิญทั้งสอง พลางเดินนำทางไปทันที
ภาคกับเม ก็เดินตามไป พลางมองสำรวจไปรอบๆ อย่างสนใจ เพราะที่แห่งนี้เหมือนบ้าน แต่ข้างในเป็นออฟฟิศทำงาน เมนึกชื่นชมคุณไพศาลอยู่ในใจที่เขาสามารถผสมผสานและออกแบบบ้านกับออฟฟิศได้อย่างลงตัว และน่าอยู่เป็นที่สุด
และเมื่อทั้งสองเดินมาถึงก็พบว่าห้องรับรองที่คุณไพศาลเตรียมไว้นั้นเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ดูดี สวยงาม ดูธรรมชาติแต่แฝงด้วยความหรูหราแบบโมเดิร์นๆ
" เอ่อ.. ที่นี่สวยมากเลยครับ " ภาคีพูดทึ่ง พลางมองไปรอบๆ
" ฮ่าๆ หรือครับ ขอบคุณครับ ที่นี่เป็นที่ทำงาน แต่หลายคนชอบทักว่าเป็นบ้านมากกว่าน่ะครับ " ไพศาลพูดยิ้มๆ
" ดูทั่วไปก็เหมือนบ้านมากนะค่ะ ดูเผินๆก็เป็นการดีไซน์เรียบๆ เน้นตกแต่งแบบธรรมชาติ
แต่แฝงไปด้วยความหรูหรา มีสไตน์เป็นของตัวเอง " เมสำทับ
" ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ " ไพศาลพูดเสียงดัง พลางปรบมืออย่างชอบใจ
" อะ เอ่อ.. ค่ะ " เมรับงงๆ
" ไม่เคยมีใครมองที่นี่ได้ละเอียดเท่าคุณเลยนะ ผมเฝ้ามองหามัณฑนากรดีๆ ซักคน ที่จะมาออกแบบบ้านหลังสุดท้ายที่ผมจะอยู่ แต่ก็ไม่เคยมีเลยซักคนเดียว จนกระทั่งผมมาเจอคุณ "
" คุณเมเธอเก่งด้านนี้มากๆ ครับ ผมเองยังชื่นชมเธอเลยครับ " ภาคีกล่าวเสริมขึ้น ในใจของเขาก็นึกไปถึงอดีตที่เขาเคยเห็นเมออกแบบงานหลายชิ้นที่บริษัท ก่อนที่เขาจะย้ายมาเป็นเจ้านายของเธอ
" คุณโชคดีมากนะ ที่มีคนมีฝีมือเช่นนี้ทำงานด้วย "
" ขอบคุณครับ "
" ที่ผมนัดพวกคุณมาเนี่ย ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากจะให้พวกคุณมาออกแบบบ้านหลังสุดท้ายของผมให้หน่อย " ไพศาลพูดเรียบๆ
" แล้วตอนนี้ท่านพักที่ไหนล่ะครับ ขอโทษนะครับที่ละลาบละล้วง " ภาคีเอ่ย
" ไม่เป็นไรครับ ผมก็มีบ้านแหละครับ แต่ผมเบื่อชีวิตที่นี่แล้ว ผมกับภรรยาจึงจะยกบ้านที่อาศัยอยู่ให้ลูกชายคนเดียวของผมน่ะครับ แล้วก็ให้เขามาดูแลงานที่นี่แทนผม ส่วนผมกับภรรยาก็จะไปปลูกบ้านใหม่ซักหลัง อยู่แบบสมถะ เงียบๆ น่ะครับ "
" แล้วไม่ทราบว่าคุณจะไปสร้างที่ไหนครับ "
" ที่กาญจนบุรีครับ ผมอยากรบกวนพวกคุณให้ไปดูที่กับผม ก่อนที่เราจะออกแบบบ้านด้วยกัน "
" วันนี้เลยหรือครับ " ภาคีถามอย่างตกใจที่อะไรมันปุ๊บปับ
" เปล่าครับ ก็แล้วแต่คุณจะสะดวก แต่เราอาจจะต้องไปค้างคืน เพราะเดินทางกลับกลางคืนมันอันตราย " ไพศาลบอกหน้านิ่ง แต่ก็ลุ้นคำตอบ
" ผมขอปรึกษาเลขาก่อนนะครับ " ภาคีบอกพลางจูงมือเมมาอีกด้านหนึ่ง
" ว่าไง..คุณเม คุณสะดวกรึป่าว " ภาคีถามเบาๆ
" ก็ว่างนะค่ะ ช่วงนี้ไม่ต้องไปไหน " เมตอบเรียบๆ แอบลอบมองเจ้านายหนุ่มเป็นระยะๆ
" โอเค.. งั้นตามนี้ ขอบคุณนะครับที่ทำเพื่อเรา " ภาคีขอบคุณแทนบริษัท แต่ก็มอง
หน้าสวยของร่างบาง แบบใจหวิวๆ เช่นกัน
" อ๋อ!!ค่ะ ยินดีค่ะ " เมพูดยิ้มๆ ก่อนเดินไปหานายไพศาลเพื่อคุยถึงรายละเอียดของงาน
" ยัยนี่ก็น่ารักใช่เล่นแฮะ!! " ภาคีพูดกับตัวเองยิ้มๆ แววตาเย็นชาที่มีม่นานหายไปแวบ
หนึ่ง ก่อนจะกลับมาเป็นแบบเดิมเมื่อเขาเดินเข้าไปหานายไพศาล
" สรุปตามนี้นะครับ ถ้างั้นวันมะรืนเจอกันครับ " ไพศาลพูดยิ้มๆ ที่ทั้งสองตกลง
" งั้นก็ขอตัวก่อนนะครับ แล้วเจอกันครับ " ภาคียกมือไหว้ลา ซึ่งเมก็เช่นกัน
หลังจากที่คุยถึงการนัดหมายเรียบร้อยแล้ว ภาคีเห็นว่าเที่ยงแล้ว จึงพาเมไปร้านอาหารแห่งหนึ่ง
" คุณจะมาทานข้าวหรือค่ะ " เมถามพลางมองรอบๆ
" อ้าว!! คุณ ก็มานั่งที่ร้านอาหาร คุณจะให้ผมมาซักผ้าหรือไงล่ะ ถามแปลกๆ " ภาคี
พูดเรียบๆ แต่ในใจนึกขำ
" ก็ไม่บอกนี่นาว่าหิว แถวๆนี้บ้านดิฉันเอง ฉันทำให้คุณกินที่บ้านก็ได้ " เมพูดอย่างมีน้ำใจภาคีมองนิ่งๆ ก่อนตอบ
" บ้านคุณอยู่แถวๆนี้หรอ "
" ใช่ค่ะ บ้านดิฉันอยู่ถัดจากนี้ไปอีก 3 กิโลเองค่ะ "
" อืม!!!ครับ เออนี่คุณ เลิกแทนตัวเองว่าดิฉันได้ละ มันห่างเหินไปนะ " ชายหนุมจ้อง
หน้าร่างบาง จนเธอใจสั่น
" ดะ ได้ค่ะ " เมพูดไม่ออก เมื่อเขาจ้องมาที่เธอ สายตาของเขาแม้ดูเย็นชา ไร้ความรู้สึกแต่หากมองลึกลงไป เหมือนกับว่าเขาไม่ใช่คนแบบนี้
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ลงมือทานอาหารกัน จนกระทั่งเสร็จ ภาคีจึงพาเมไปหาลูกค้ารายต่อไป.. และเมื่อว่าถึงปลายทาง ทั้งเจ้านายหนุ่มและลูกน้องสาว ก็ต่างพากันไปเจรจางาน
เวลาผ่านไปจนถึงเย็น.. ภาคีก็เดินมาขึ้นรถ
" นี่คุณเม เมื่อตะกี๊ลูกค้าเขาให้เราไปที่ร้านนี้ เพื่อเป็นการขอบคุณ คุณจะไปไหม " ภาคีส่งกระดาษที่จดชื่อร้านให้เม
'chicago pub' สมองเมเริ่มประมวลผล
" นี่มันผับนี่ค่ะ " เมตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นเป็นชื่อผับ
" ใช่.. พอดีเขาเป็นเจ้าของน่ะ เราก็เลยได้ไปเที่ยวฟรีเลย " ภาคีตอบแต่ก็ขับรถไปช้าๆ
" .... "
" คุณจะไปไหมล่ะ ถ้าไปเดี๋ยวผมไปส่งเอารถ แล้ว 2 ทุ่มผมไปรับ " ภาคีเสนอน้ำใจให้
" เอ่อ.. ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ เอาเป็นว่าคุณคีไปเองเถอะนะค่ะ
ฉันอยากกลับบ้านมากกว่า " เมตอบนิ่มนวล มองหน้าภาคีเสียวๆ
ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะพูดอะไรกันต่อ เสียงโทรศัพท์ของภาคีก็เข้ามาขัดจังหวะ เขามองเบอร์ก็พบว่าเป็นเจ้าของผับโทรมาคอนเฟิร์มนัดแน่ๆ เขาจึงส่งให้เมรับแทน
" อะไรค่ะ " เมรับมางงๆ
" ผมขับรถอยู่ คุณรับให้ผมที " ภาคีบอกเรียบๆ สายตามองถนนข้างหน้า
เมกดปุ่มรับสาย และกรอกเสียงลงไป..
" สวัสดีค่ะ "
" ผมศิลานะครับ นั่นใช่คุณเลขาของคุณภาคีหรือเปล่า "
" ค่ะ ดิฉันเองค่ะ "
" โอ้!! คุณเม ตกลงมาตามนัดใช่ไหมครับ ผมแค่โทรมาคอนเฟิร์มนัดน่ะครับ "
" เอ่อ.. คือว่า เอ่อ.. " เมอึกอักไม่กล้าพูดว่าไม่อยากไป
" เอาเป็นว่าผมจะรอคุณทั้งสองนะครับ มาให้ได้นะครับ " ปลายสายพูด ก่อนวางสายไป
เมทำหน้ามึนๆ ที่เขาวางสายไปโดยที่เธอยังไม่ทันได้ปฏิเสธ
" ว่าไงคุณเม คุณศิลาเขาว่าไงบ้าง "
" สงสัยฉันคงต้องไปแล้วล่ะค่ะ ยังไม่ทันได้ปฏิเสธเลย เขาก็วางสายไปแล้ว " เมพูดพลางมองหน้าเจ้านายหนุ่มแบบขอความคิดเห็น
" งั้นผมว่าคุณก็ควรจะไปนะ เดี๋ยวจะเสียน้ำใจกันเปล่าๆ " ภาคีแนะนำ
" ถ้างั้นรบกวนคุณไปส่งฉันที่บริษัททีเถอะค่ะ ฉันจะไปเอารถ "
" ได้ครับ "
...................
ต้นอ้อที่โกรธวินก็เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าบริษัท ยังไม่ทันที่เธอจะเข้าห้องทำงาน ก็มีพนักงานวิ่งกระหืดกระหอบมาหา
" คะ คุณต้นอ้อค่ะ แฮ่กๆ "
" ใจเย็นๆ หายใจก่อน เดี๋ยวก็ขาดอากาศตายพอดี " ต้นอ้อรีบปราม
" คือว่าบอสเรียกพบด่วนค่ะ "
" อืม.. ขอบใจนะ " พูดจบ ต้นอ้อก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานของเจ้านายเธอทันที..
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น..
ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งในห้องนั่น ละสายตาจากแฟ้มงานบนโต๊ะ
" เชิญครับ "
" สวัสดีค่ะ คุณเคน ไม่ทราบว่ามีธุระด่วนรึเปล่าค่ะ " ต้นอ้อถามทันทีเมื่อสบตาเจ้านายหนุ่มแต่ทว่าเขากลับส่ายหน้าช้าๆ
" เปล่าครับ.. ไม่มีธุระด่วนอะไร แค่อยากถามความคืบหน้าของงานที่อ้อรับผิดชอบอยู่ไง
ครับ " เคนจิ เจ้านายของเธอพูดยิ้มๆ สายตาบ่งบอกถึงความห่วงใย
" อ๋อ!! ค่ะ งานก็ราบรื่นดีค่ะ วันนี้อ้อไปคุยกับลูกค้ามาค่ะ เลยเข้าบริษัทช้า "
" วันนี้ตอนค่ำว่างไหม " เขาถามพลางเดินมายืนใกล้ๆ
" น่าจะว่างค่ะ คุณเคนมีอะไรหรอค่ะ " ต้นอ้อสงสัย
" ไม่เอาๆ ไม่เรียกคุณนะอ้อ เรียกว่าพี่เคนสิ เราทำงานกันมานานแล้วนะ ควรจะสนิทกันได้แล้ว " เคนจิพูดแบบสนิทสนม นั่นก็ทำให้ต้นอ้อถึงกับขำ
" ก็มันไม่ค่อยชินนี่ค่ะ เรียกว่าคุณหรือบอสน่าจะดีกว่า "
" ก็ทำให้ชินสิ เรียกพี่บ่อยๆไง "
" แต่อ้อเกรงว่ามันจะไม่เหมาะสมนะค่ะ เพราะคนอื่นเขาก็เรียกบอสกันทั้งนั้น "
" ก็เรียกว่าบอสเฉพาะตอนที่อยู่ต่อหน้าพนักงานทั่วไปสิ ส่วนคนที่สนิทๆ เราก็เรียกพี่ว่าพี่ " เคนจิไม่ยอม จะให้ต้นอ้อเรียกว่าพี่ให้ได้
" ก็ได้ค่ะ พี่เคน " ต้นอ้อเรียกเบาๆ และนั่นก็ทำให้เคนจิถึงกับยิ้มกว้าง
" ดีมาก.. น่ารักนะเรา " เคนจิขยี้หัวต้นอ้อเบาๆ
" แล้วเมื่อกี๊พี่เคนถามอ้อว่าว่างหรือเปล่า พี่เคนจะทำอะไรค่ะ "
" อ๋อ!! พี่จะพาเราไปกินข้าวไง ตกลงนะ งั้น 1 ทุ่มพี่ไปรับที่บ้านนะครับ " เคนจิ
บอก
" ก็ได้ค่ะ ไม่ได้กินข้าวกับพี่ชายนานล่ะ " ต้นอ้อพูดยิ้มๆ แต่คำว่า"พี่ชาย" ก็ทำให้เคนจิ
สะอึกไป
" ครับ.. งั้นตามนี้นะ แล้วพี่จะไปรับละกัน "
" ค่ะ งั้นอ้อขอตัวก่อนนะค่ะ " ต้นอ้อขอตัวไปทำงาน ก่อนจะเดินออกไปทันที
เคนจิมองตามต้นอ้ออย่างสุดรัก.. แต่ความรู้สึกนี้เขาก็ไม่กล้าพอที่จะบอกให้เธอผู้คนได้รับรู้เลยแม้แต่น้อย
" พี่ไม่อยากเป็นพี่ชาย แต่อยากเป็นอย่างอื่น.. " เคนจิพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
..............
" ขอคุณนะค่ะ " เมบอกก่อนจะเปิดประตูรถลงไป
" นี่คุณเม ซัก2 ทุ่มผมไปรับนะ " ภาคีชะโงกหน้าออกมาบอก
" ฉันไปเองได้ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ "
" คุณรู้หรอว่าผับอยู่ที่ไหน " ภาคีถาม
' เออนั่นดิ เธอจะรู้ได้ไงเนี่ย ก็ในกระดาษมีแค่ชื่อไม่มีที่อยู่' เมคิดในใจ
" งั้นก็ไปกับผมนี่แหละ ผมรู้.. ผมเคยไป "
" เอ่อ.. ค่ะ งั้นรบกวนด้วยนะค่ะ " เมพูดอย่างเกรงใจ รู้สึกรบกวนเจ้านายหนุ่มมากไป
กลัวเขาจะรำคาญ
" ไม่เป็นไร แล้วบ้านคุณอยู่แถวไหนล่ะ " เขาถามรายละเอียด
เมก็ร่ายยาวเรื่องบ้านของเธอให้ภาคีฟัง เพียงแค่บอกรอบเดียวเขาก็จำได้..
" โอเค.. แล้วเจอกันครับ " ภาคีบอกหน้าตาย ก่อนขับรถออกไป
เมมองตามก่อนครุ่นคิด
'พูดรอบเดียวก็จำได้ล่ะ ความจำเป็นเลิศจริงๆ ' เมนึกทึ่งภาคีในใจ เพราะตัวเธบางอย่าง
พยายามท่องไม่ต่ำกว่า 20 รอบ แต่เธอก็ยังลืมได้ เธอคงเป็นปลาทองขั้นเทพมากกว่า!!!
..............
เมื่อเมขับรถกลับมาบ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัว เพื่อไปตามนัด ระหว่างที่เธอกำลังเดินเข้าบ้านก็พบต้นอ้อนั่งเหม่ออยู่บนโซฟาตัวโต หน้าทีวี
เมค่อยๆ ย่องไปหาต้นอ้อ ซึ่งต้นอ้อกำลังนึกถึงเรื่องวินอยู่...
" อ๊ะจ๊าก!!! " เมกระโดดดีดดั้งของต้นอ้ออย่างแรง
" โอ๊ย!! " ต้นอ้อร้องเสียงดัง ตื่นจากภวังค์ทันที
" ฮ่าๆๆ จิ้งจกเหม่อลอย เป็นไรอ่ะ.. " เมถามกวนๆ
" เจ็บนะเว้ย!! ก็ไม่ได้เป็นไร ทีนี้กรุณาเรียกดีๆหน่อยได้ไหม " ต้นอ้อตะคอก
" จ้าๆๆ แล้วเป็นไรล่ะ "
" ก็เปล่าคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย รอตุ๊กแกกลับบ้าน " ต้นอ้อกวน
" เออจิ้งจก "
" แล้วไหนว่าจะกลับค่ำไง นี่ก็ยังไม่ค่ำนี่นา " ต้นอ้อถามเพื่อนรัก
" เดี๋ยวก็ต้องออกไปฉลองกับลูกค้าอีก เขาเลี้ยงขอบคุณ ไม่ไปก็ไม่ได้ " เมพูดเนือยๆ
" อืม.. "
" งั้นแกก็อยู่คนเดียว อยู่ได้ไหม " เมถามอย่างเป็นห่วง
" ไม่อ่ะ เดี๋ยวจะออกไปกินข้าวกับเพื่อน " ต้นอ้อว่า
" ใครว่ะ "
" พี่เคน เจ้านายฉัน "
" โอ้ว!! มายก็อด ริจะกินเจ้านายหรอเนี่ย สาวไฟแรง ฮ่าๆๆ " เมล้อขำๆ
" จะบ้าหรือไง เราเป็นพี่ชายน้องสาวกัน ไม่มีเกินเลยไปมากกว่านี้ "
" อ๋อหรอ.. เห็นหลายคู่ล่ะ ที่บอกว่าเป็นพี่น้องกัน แต่สุดท้ายร่อนการ์ดแต่งงานตลอดเลย "
" แต่ไม่ใช่ฉัน พอๆ ฉันไปอาบน้ำล่ะ " พูดจบต้นอ้อก็เดินไปทันที เมเองก็เดินขึ้นห้อง
ตัวเองไปเช่นกัน
.......................
เวลาผ่านไป ทั้งต้นอ้อและเมก็เดินออกมารอที่ชานบ้าน เพียงไม่นานเคนจิก็ขับรถมารับต้นอ้อ
เธอจึงโบกมือให้กับเมก่อนเดินออกไป กับเจ้านาย
ฝ่ายเมก็รอภาคี แม้ว่าจะยังไม่ถึงเวลา แต่เธอก็กลัวว่าเขาจะหลง.. จึงมีท่าทางเหมือนหนูติดจั่นไม่มีผิด
เวลาผ่านไปไม่นานต้นอ้อ กับเคนจิก็มาถึงร้านอาหาร
" เชิญนั่งครับ " เคนจิรับดึงเก้าอี้ออกมาให้ต้นอ้อนั่ง
" ขอบคุณค่ะ " ต้นอ้อกล่าวขอบคุณยิ้มๆ และก้มมองอาหารที่วางอยู่อย่างมากมายบนโต๊ะ
" โอ้โห.. ขืนกินหมดนี่มีหวังอ้วนแหงๆเลย " ต้นอ้อแซวคนสั่งอาหาร
" ฮ่าๆๆครับ " เคนจิอาย
แล้วทั้งคู่ก็ลงมือทานอาหาร และคุยกันไปเรื่อยเปื่อย..
และโต๊ะใกล้ๆ กันนั่นเอง ก็มีชายหนุ่มหล่อ พาสาวสวยเข้ามานั่งเช่นกัน
" เชิญสั่งตามสบายเลยนะครับ " วินบอกหญิงสาวสวย หนึ่งในสต็อกสาวๆของเขา
" ค่ะ ทำไมวันนี้วินถึงมีเวลาว่างให้มินนี่ล่ะค่ะ ปกติเห็นบอกว่าติดงานอยู่บ่อยๆ " หญิงสาวที่นั่งตรงข้ามถามคนตัวโตอย่างมีจริต
" ก็ช่วงนี้ผมเคลียร์เสร็จแล้วไงครับ ถึงได้ว่าง พอว่างปุ๊บก็เลยนึกถึงคุณทันทีเลย " วินพูด
เสียงหวาน ทำเอาสาวตรงหน้ายิ้มเอียงอาย เขินๆ
" วินก็.. ปากหวานเสมอเลยนะค่ะ "
" ก็กับคุณคนเดียวแหละครับ " วินยิ้มกว้าง อันที่จริงแล้วเขาเบื่อคู่ขาคนเดิมๆ ต่างหากเลยนัดเธอคนนี้มา เพื่อนำสิ่งแปลกใหม่มาให้เขาลิ้มลองบ้าง
แต่พลันสายตาเขาก็มองไปเห็นหญิงสาว ใบหน้าสวยงาม ที่ตราตรึงใจเขามานั่งกินข้าวกับชายคนหนึ่ง และดูท่าสนิทสนมมาก เขารู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันที..
" เป็นไรไปค่ะวิน ดูหน้าบึ้งๆ " มินนี่ถามเมื่อเห็นหน้าของเขาเหมือนคนกำลังโกรธ
" ปะ.. เปล่าครับ ไม่มีอะไร " วินแก้ตัวอึกอัก
จากนั้นทั้งสองก็ลงมือทานอาหาร โดยวินก็แอบมองกิริยาทุกสิ่งของต้นอ้อ โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิด
" พี่เคนค่ะ อ้อขอตัวไปห้องน้ำแปบนึงนะค่ะ เดี๋ยวมาค่ะ " ต้นอ้อบอกยิ้มๆ ก่อนลุกไปเข้า
ห้องน้ำ
วินที่แอบมองต้นอ้ออยู่แล้วจึงทำทีไปเข้าห้องน้ำบ้าง
" มินนี่จ๋า.. ผมไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมมานะที่รัก "
" กลับไปเข้าที่คอนโดเลยสิค่ะ มินนี่อิ่มแล้ว "
" คือผมไม่ไหวแล้วครับ แปบเดียวนะครับ แล้วเดี๋ยวเราไปต่อกันที่คอนโดผมนะครบ " วิน
พูดหน้าซื่อ มินนี่นึกรู้ ก็ยิ้มอายๆ แล้ววินก็เดินตามต้นอ้อไป
เขาไม่ได้มาเข้าห้องน้ำแต่เดินมาดักรอต้นอ้ออยู่ที่หน้าปากประตูห้องน้ำ เมื่อเธอเดินออกมาเขาก็ลากเธอไปมุมมืดหลังร้าน
" ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะไอ้บ้ากาม!!! " ต้นอ้อดิ้นรน ขณะถูกวินลากมา
" แหม.. ทีผมทำเป็นรังเกียจ ที่ไอ้บ้านั่นระริกระรี้เชียวนะ " วินหมั่นไส้
" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายมิทราบ ฉันจะไประริกระรี้กับใครมันก็เรื่องของฉัน สิทธิ์ของฉันนายอย่ามายุ่ง "
" ผู้หญิงสมัยนี้ทำตัวร่านได้ขนาดนี้เลยหรอ มีแค่คนเดียวคงไม่พอใช่ไหม " วินตะคอก
~ เพลี๊ยะ ~ เสียงฝ่ามือพิฆาตกระทบใบหน้าคมเข้ม
" นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน เพราะฉันไม่เคยเป็นอะไรกับนายทั้งนั้น เราก็แค่รู้จักกันผิวเผิน นายไม่มีสิทธิ์มาก้าวล้ำความเป็นส่วนตัวของฉัน " ต้นอ้อแว้กกลับ
" อยากรู้จักผมให้มากกว่านี้ไหมล่ะ " เขาเดินเข้ามาใกล้ตัวเธอ จับข้อมือเธอไว้ ก่อนโน้มใบหน้าเกือบติดกัน ลมหายใจอุ่นๆ รดใส่กันและกัน
" ออกไปนะ นายมันทุเรศที่ฉัน รู้ว่าฉันไม่ชอบก็ตื้ออยู่นั่นแหละ ผู้หญิงมีตั้งกี่ล้านคน นายเว้นฉันไว้ซักคนได้หรือเปล่า " ต้นอ้อเริ่มใช้ไม้อ่อน ขอร้องเขา
" ไม่!!! ก็คุณนั่นแหละ แม่ของลูกผม " วินพูดหน้าซื่อ
" ไม่มีทาง ใครจะไปอยากมีลูกกับผู้ชายเจ้าชู้อย่างนาย มีหวังอยู่กันไป ช้ำใจตายแน่ๆ "
วินไม่พูดอะไร ก้มมาหอมแก้มหญิงสาวเบาๆ เธอตะลึงซักพัก ก่อนผลักเขาออกไป..
" ฉันไม่เคยอยากได้แฟนเจ้าชู้ ฉันเกลียดคนแบบนี้ที่สุด จำไว้!!! " ต้นอ้อประกาศกร้าว
และวิ่งหนีไปทันที
ต้นอ้อวิ่งกลับมาที่โต๊ะ ก่อนจะบอกให้เคนจิพากลับบ้านทันที เคนจิซึ่งงงๆอยู่ แต่ก็พาเธอกลับตามที่เธอต้องการ
" มินนี่.. เราไปกันเถอะ " วินพูดกับหญิงสาวแบบนิ่งๆ เหมือนคนหัวใจหลุดลอย
" ค่ะ " เธอรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนที่ทั้งสองจะพากันไปคอนโดของวิน..
" ขอบคุณสำหรับมื้อค่ำในวันนี้นะค่ะ " ต้นอ้อกล่าวยิ้มๆ กับเคนจิ เมื่ออยู่หน้าบ้านของเธอเอง
" ไม่เป็นไรครับ แล้วเจอกันครับ " จากนั้นเคนจิก็ขอตัวกลับไป..
ต้นอ้อจึงประตูหน้าบ้าน ก่อนเดินเข้าบ้านไป
" สังสัยยัยตุ๊กแก คงออกไปแล้วแหละ " ต้นอ้อพึมพำกับตัวเองเบาๆ ที่บ้านเงียบเชียบ..
แล้วพบกันตอนหน้านะค่ะ
ความคิดเห็น