เล่ห์ร้าย ซ่อนใจรัก

ลำดับตอนที่ #4 : ท้าทาย!!!

~ ติ๊ดๆ  ติ๊ดๆ  ~

     เสียงโทรศัพท์แสนรักแสนหวงของต้นอ้อดัวขึ้น ขณะที่เธอกำลังขับรถอยู่..  เพื่อเตรียมตัวจะไปทำงาน

    ต้นอ้อมองดูเบอร์  ก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ  เพราะเบอร์ที่โชว์อยู่นั้นช่างไม่คุ้นตาเอาเสียเลย  ต้นอ้อตัดสินใจนิดหนึ่งก่อนจอดรถที่ข้างทางและกดปุ่มรับสาย
( โทรไม่ขับ!!! )

" ฮัลโหล.. สวัสดีค่ะ " เสียงถูกกรอกไปตามสาย

" ขอสายคุณต้นอ้อครับ " เสียงจากอีกฝ่ายตอบรับกลับมา บ่งบอกว่าเป็นผู้ชาย

" อ๋อ!!  กำลังพูดอยู่ค่ะ " ต้นอ้อพูดอย่างเป็นมิตร

" นี่คุณ.. คุณช่วยเข้ามาที่บริษัทผมหน่อยได้ไหม  ผมมีเรื่องปรึกษาด่วน " น้ำเสียงร้อน
รนของอีกฝ่ายกล่าวขึ้น  ต้นอ้อชักสีหน้าสงสัยเล็กน้อย  น้ำเสียงมันทะแม่งๆ แฮะ

" เอ่อ.. ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครค่ะ "

" นี่ผมไง.. วินสุดหล่อเองครับ "
 
" ไอ้บ้ากาม.. นะ  นี่นายรู้เบอร์โทรศัพท์ฉันได้ยังไงห๊ะ!! " ต้นอ้อตกใจอย่างแรง 
เพราะไม่คิดว่าผู้ชายที่เธอกำลังคุยด้วยนี้จะเป็นคนที่เธออยากหนีไปให้ไกลมากที่สุด

" จะรู้ได้ยังไงมันไม่สำคัญหรอก  แต่คุณต้องเข้ามาเจอผมเดี๋ยวนี้ " วินตอบกวนๆ

" นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันย่ะ " ต้นอ้อพูดอย่างเป็นต่อ

" ก็ผมเป็นลูกค้าคุณ  แล้วงานที่คุยค้างไว้ก็กำลังต้องการความกระจ่าง  เพราะฉะนั้นถ้าคุณไม่เข้ามาพบผม  งานนี้มันจะสำเร็จได้ยังไงล่ะครับ " วินพูดด้วยเหตุและผล

" แต่วันนี้ฉัน  เอ่อ.. ไม่ว่าง " ต้นอ้อโกหกออกไปเพราะไม่อยากเจอหน้าเขา

   แต่เร็วเท่าความคิดของวิน  เขารู้อยู่แล้วว่าเธอต้องมีข้ออ้าง.. จึงรวบรัดตัดบท

" พรุ่งนี้ผมต้องไปออสเตรเลีย คงไม่ว่างไปอีกนาน.. และถ้างานนี้ไม่คืบหน้า  เมกกะโปร
เจกต์ทั้งหมดคงถูกล้มเลิก  ผมหวังว่าคุณคงหาเวลามาได้นะครับ.. แล้วผมจะรอนะ "
ว่าแล้วเขาก็ตัดสายไปทันที

" ดะ.. เดี๋ยว.. " ต้นอ้อกำลังจะอ้าปาก แต่ไม่ทัน

' ไอ้บ้าวินเอ๊ย!! ' ต้นอ้อสบถในใจอย่างหัวเสีย..

" หึๆ รู้ฤทธิ์ผมน้อยไป " คนตัวโตที่กำลังนั่งรอการมาหาของหญิงสาวที่เขาหมายปอง  หัวเราะอย่างชอบใจกับวิธีของตนเอง

~ ตู๊ด  ตู๊ดดดดดด ~

   เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของเมดังขึ้น  เธอเงยหน้าขึ้นมองก่อนยกโทรศัพท์แนบหู

" สวัสดีค่ะ " เมพูดเสียงหวาน

" เตรียมตัวให้พร้อม  อีก 15 นาที ผมจะออกไปเจอคุณ แล้วเราจะออกไปพบลูกค้ากัน "
ภาคี เจ้านายหนุ่มสั่งการผ่านสายโทรศัพท์ให้เลขาสาวรับรู้

" เอ่อ.. แต่ว่า  เรานัดลูกค้าไว้ตอนบ่ายไม่ใช่หรอค่ะ " เมแย้งขึ้น

" พอดีมีลูกค้าโทรเข้ามานัดเพิ่มนะ  ขอโทษทีที่ไม่ได้บอกคุณล่วงหน้า หวังว่าคุณคงพร้อม "

" อ๋อ! ค่ะ  ถ้าเช่นนั้นดิฉันจะเตรียมเอกสารให้พร้อมนะค่ะ "

" ดีครับ.. อีก 15 นาที ผมออกไป " เขาพูดก่อนวางสายไป
    
    เมวางโทรศัพท์ไปแบบงงนิดๆ  เจ้านายเขาจะสร้างเรื่องเซอร์ไพรซ์บ่อยๆ รึป่าวนะ..

    เวลาผ่านไปไม่นาน  เจ้านายหนุ่มของเมก็เดินออกมาจากห้อง

" พร้อมรึยังครับคุณเม " เขาถามเธออย่างสุภาพ  แต่แววตาเย็นชา ไร้ความรู้สึก

" พร้อมแล้วค่ะ  ไปกันเลยค่ะบอส " เมตอบรับรวดเร็ว 

   แต่ภาคีกลับทำหน้านิ่งในคำตอบ  จนเมรู้สึกว่าเธอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า..

" มีอะไรรึเปล่าค่ะบอส "  เมถามเมื่อภาคทำหน้านิ่งๆ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

" ผมว่าคุณเรียกผมว่าภาคี หรือ คี  ดีกว่านะ  มันจะได้ดูสนิทสนมกันหน่อย  ไม่ดูห่างเหินกันมากไป  เพราะผมก็ไม่ได้ยึดติดอะไรกับคำว่า เจ้านาย  หรือลูกน้อง "  ภาคีบอกเม  แต่ใบหน้าขณะพูดของเขากลับเย็นชา ไม่เหมือนสิ่งที่พูดออกมาเลยแม้แต่น้อย

" ค่ะ.. คุณคี "  เมตอบรับอย่างว่าง่าย 

   แล้วทั้งสองคนก็เดินออกไปเพื่อไปเจอลูกค้าตามที่ได้ตกลงกันไว้

    ฝ่ายต้นอ้อเองก็ได้เข้ามาที่บริษัทของวิน  เพื่อมาคุยงานกับเขา  ด้วยเกรงว่างานจะไม่คืบหน้า

" สวัสดีค่ะ  คุณณัฐรดาใช่ไหมค่ะ " เสียงของรัศมีเลขาสาวของวินถามขึ้น  เมื่อต้นอ้อเดิน
มาถึงหน้าห้องของวิน

" อ๋อ!! ค่ะ   แล้วไม่ทราบว่าคุณวินเขาอยู่ในห้องนี้หรือเปล่าค่ะ "  ต้นอ้อถามพลางชี้ไป
ที่ห้องวิน

" ค่ะ  ท่านประธานรอพบคุณอยู่ในห้องแล้วค่ะ  เชิญคุณเข้าไปด้านในเลยนะค่ะ " รัศมีผาย
มือเป็นการเชื้อเชิญต้นอ้อให้เข้าไปด้านใน

" ขอบคุณค่ะ " ต้นอ้อขอบคุณเธอยิ้มๆ  ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของลูกค้าตัวแสบ...

    ต้นอ้อเดินเข้ามาก็พบว่าห้องว่างเปล่า  ไม่มีเงาใครอยู่ในห้องนี้เลยซักคน

" อ้าว!! หายไปไหนเนี่ย  สงสัยตกตึกตายไปแล้วมั้ง " ต้นอ้อแช่งวินเบาๆ  ก่อนจะเดิน
เอาแฟ้มงานไปวางบนโต๊ะของเขา  และเดินเลยไปดูที่หน้าต่าง เผื่อข้อสัณนิษฐานของเธอจะเป็นความจริง

" หน้าต่างก็ล็อคนี่นา.. แล้วหายไปไหนนะ " ต้นอ้อพึมพำอีกครั้ง  เธอคิดว่าเลขาของ
เขาคงจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาอยู่ในห้อง  ทั้งที่จริงเขาอาจจะอยู่ที่อื่น  เธอจึงหมุนตัวหันหลังเพื่อจะออกไปหาเลขาของวิน

" จ๊ะเอ๋!!! " วินโผล่ออกมาจากด้านหลังของต้นอ้อเงียบๆ  จนต้นอ้อตกใจ

พลั่ก!!!  เสียงบางสิ่งที่กระทบกันดังขึ้น  ซึ่งเป็นเสียงหมัดของต้นอ้อ ที่เหวี่ยงไปกระทบใบ
หน้าของวินเต็มๆ

" โอ๊ย!!! " เสียงโอดครวญตามหลังมา..

" นี่คุณจะบ้าไปแล้วรึไง  อยู่ดีๆ มาต่อยผมทำไมเนี่ย "  วินถามอย่างไม่เข้าใจ  ขณะที่มือ
ข้างหนึ่งก็จับรอยที่โดนต่อยไว้อย่างเจ็บปวด

" ก็ถ้าอยู่ดีๆจริงๆ ใครเขาจะไปต่อยล่ะ  นี่คุณเล่นพิเรนทร์เองนะ  ก็ใครใช้ให้โผล่มาเงียบๆล่ะฉันตกใจ  ก็เลยเผลอไปนิดหน่อย "  ต้นอ้อยิ้มแหยๆ ให้วิน  แต่นัยตาแฝงไปด้วยการหัวเราะเยาะอย่างสะใจ

" แน่ใจหรอว่านิดหน่อยน่ะ  ผู้หญิงบ้าอะไรหมัดหนักเป็นบ้า " วินลูบๆ ใบหน้าอย่างเจ็บๆ
ซึ่งต้นอ้อก็มองภาพนั้นอย่างขำๆ  วินเห็นสายตาก็โกรธ

" นี่คำขอโทษอ่ะ  ไม่มีบ้างหรอคุณ อย่าให้ผมต้องว่านะ " 

" จะว่าอะไรก็ตามสบายสิ ฉันไม่ห้าม.. ก็ฉันไม่ผิด  ฉันย่อมไม่จำเป็นต้องขอโทษนาย "
ต้นอ้อพูดเยาะๆ

" คุณ!!! " วินกัดฟันกรอด

" นี่พอล่ะ  เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่า " ต้นอ้อตัดบทเดินไปหยิบแฟ้มงานที่วางบนโต๊ะส่ง
ให้วิน

" นี่คือรายละเอียดเพิ่มเติมของงาน คุณลองศึกษาเพิ่มเติมดูได้  ส่วนสถานที่ถ่ายทำจริง  อีกไม่นานเราคงได้ข้อสรุป " ต้นอ้อกล่าวเป็นการเป็นงาน  วินพยักหน้าเข้าใจ

" แล้วสถานที่คุณคิดไว้หรือยังว่าจะไปที่ไหน "

" ฉันคิดว่าอยากจะให้ไปทะเลในบ้านเรานี่แหละ  อาจจะเป็นหัวหิน  เสม็ด  หรือตรุเตาก็ได้ "

" ทำไมคุณถึงอยากไปแถวนี้ละ " วินถามพลางนั่งลงตรงข้ามกับต้นอ้อ

" ก็คอนเซ็ปต์ของงานคือ ต้องการโปรโมทสินค้าของเราเองโดยมีเอกลักษณ์ที่โดดเด่นเป็นของตัวเอง  เราก็ควรที่จะถ่ายทำในบ้านเรา โดยยึดความโดดเด่นของสินค้า และนำมาผสมผสานกับศาสตร์ของความสวยงามที่แบล็คกราวน์ ก็คือทะเล  และอีกอย่างโฆษณานี้ก็ต้องเผยแพร่ไปที่เครือข่ายของเราในต่างประเทศด้วย  เราก็ควรจะช่วยกัน
โปรโมทเมืองไทยกันหน่อย ให้ต่างชาติเขารู้ไง ว่าเมืองไทยมีดีและน่าอยู่  น่ามาเที่ยว " ต้นอ้อร่ายยาว

" เยี่ยม!! เป็นไอเดียที่ยอดมาก  ผมสนใจไอเดียนี้ " วินกล่าวชื่นชม

" แล้วตัวนักแสดงล่ะ คุณคิดไว้หรือยัง "

" ก็มีบ้างนะ  กำลังส่งแมวมองไปมองอยู่  แต่โฆษณามันหลายชิ้น ผมเลยต้องหามาเยอะหน่อยส่วนหนึ่งก็จับมาออดิชั่นเองเลย  เอาสวยแบบไทย "

" ก็เอาสถานที่เด่นๆ ของไทยสิ  ผสมผสานศิลปะวัฒนธรรมของแต่ละภาค  แต่ละจังหวัด  มันจะได้ไม่จำเจไง  บ้านเราที่เที่ยวเยอะแยะ  ไม่ต้องห่วง "

" อืม..  แต่เสม็ด  ผมจะเลือกเป็นที่สุดท้ายละกัน  เพราะทำงานเสร็จก็ให้ทีมงานพักผ่อน
ต่อที่นั่นไปเลย  คุณว่าดีไหม "  วินขอความเห็น

" ตามใจคุณสิ  ฉันยังไงได้ " ต้นอ้อบอกเรียบๆ

" ไปเสม็ด.. คุณระวังตัวไว้นะ เหมี๊ยวววว!!! " วินทำท่าทางเหมือนแมวยั่วสวาท
พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าต้นอ้อ

~ เพลี๊ยะ!!! ~
   
   ต้นอ้อฟาดฝ่ามืออรหันต์ใส่หน้าวินอีกครั้ง  ที่บังอาจมาทำท่าทางลวนลามเธอ  วินกุมหน้าตัวเองงงๆ

" อะไรอีกเนี่ย " วินไม่เข้าใจ

" ก็ใครใช้ให้เอาหน้ามาใกล้ล่ะ ไอ้บ้ากาม "  ต้นอ้อเชิด

" อยากโดนใช่ไหม " วินคำราม

" น้ำหน้าบวกหนังหน้าอย่างนายจะมีปัญญาทำอะไรฉันห๊ะ!! ไอ้บ้ากาม " ต้นอ้อท้าทาย

" ก็ทำแบบนี้ไง " วินเดินไปกระชากตัวต้นอ้อเขามาจูบอย่างรุนแรง...

  ต้นอ้อทั้งดิ้น  ทั้งทุบ  ทั้งข่วน  แต่วินก็ไม่สะทกสะท้าน  จนเมื่อเธอเริ่มหมดแรง  การขัดขืนจึงค่อยๆ ลดน้อยลงไป..

  วินในตอนแรกก็กะจะแค่สั่งสอนต้นอ้อที่บังอาจมาท้าทายเขา  แต่เมื่อได้สัมผัสเธอแล้ว  เขากลับตกอยู่ในภวังค์ของความหอมหวานจากปากของต้นอ้อ  จนยากจะถอนตัว..
  เขาค่อยๆ ผลักเธอลงไปที่โซฟาตัวโตที่อยู่ใกล้นั้น  ก่อนจะคร่อมร่างเธอเอาไว้

" ยะ.. อย่า  อย่าทำฉัน "  ต้นอ้อพยายามขอร้องเมื่อเขาถอดจุมพิตออก

   แต่วินก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธอ  แต่เขากลับโน้มตัวลงไปหาความหอมหวานจากซอกคอ  และปากของเธออย่างเอาแต่ใจ..  ต้นอ้อพยายามผลักเขาให้ออกไปจากร่างของเธอ  แต่ดูเหมือนเขาจะยิ่งรุกล้ำเข้ามาในกายของเธอเรื่อยๆ  มือหนาซุกซนอยู่บริเวณหน้าทองของเธอต้นอ้อหมดหนทางดิ้นรน  จึงนอนนิ่งๆ ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
 
   วินรุกรานเธอสักพักก็รับรู้ถึงน้ำตาที่ไหลยาวของเธอ  เขาๆค่อยๆเงยหน้ามามองใบหน้าสวยที่ตอนนี้เปื้อนน้ำตา..  เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจอย่างแรง  จนผงะออกจากเธอทันที

   วินนั่งมองหน้าของต้นอ้ออย่างหลากหลายความรู้สึก  ทำไมเขาเห็นน้ำตาของเธอแล้วถึงรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจได้นะ 

  ต้นอ้อเมื่อเป็นอิสระ เธอปาดน้ำตา  แล้วก็รีบลุกขึ้นเตรียมวิ่งออกไปทันที   แต่ก็ถูกมือหนาคว้าตัวเอาไว้เขาดึงเธอมานั่งลงที่ตักของเขา  ต้นอ้อก็ดิ้นรนขัดขืนเต็มที่..

" ถ้าคุณยังไม่หยุดดิ้นนะ  ผมจะทำมากกว่าที่ผมทำเมื่อกี๊ซะอีก "  วินขู่

     แต่เหมือนคำสั่งประกาศิต  ส่งผลให้ต้นอ้อหยุดดิ้นทันที

" พูดแล้วฟังแบบนี้สิ  ค่อยน่ารักหน่อย " วินกระซิบเธอเบาๆ

" ปล่อยฉันนะไอ้บ้ากาม   ปล่อย.. ฉันบอกให้ปล่อย "  ต้นอ้อบอกเขาเสียงดังลั่น

" จุ๊ๆ  เบาๆหน่อย  ผมไม่ทำอะไรคุณแล้วล่ะ  แต่ถ้าคุณไม่เชื่อฟังผม  รับรองไม่รอดแน่ "
วินส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ต้นอ้อ

" นายมีอะไรกับฉันอีก " ต้นอ้อถามไม่พอใจ

" ผมขอโทษ.. ผมเสียใจที่ทำกับคุณเมื่อกี๊ " วินพูดเนิบๆ  แต่มือยังกอดต้นอ้อไว้แน่น

"  นายรู้จักขอโทษคนอื่นเป็นด้วยหรอ "  ต้นอ้อแขวะ แต่ก็ยังรู้สึกดีบ้าง ที่เขาสำนึกผิด

" ผมขอโทษนะ  ผมเสียใจจริงๆ "  วินพูดจริงใจและจริงจัง   ต้นอ้อยังไม่ทันจะพูดอะไร
ต่อ  เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา

" ฮัลโหล.. สวัสดีค่ะ  คุณเคน " ต้นอ้อฉวยโอกาสลุกขึ้นตอนที่วินเผลอคลายมือออก
วิ่งหนีเข้าไปหลังโต๊ะทำงานก่อนรับโทรศัพท์

" คุณอ้อเป็นอะไรหรือเปล่าครับ  ผมเห็นคุณไม่มาทำงาน " เคนจิ  เจ้านายของบริษัทต้นอ้อถามมา  เขาเป็นหนุ่มญี่ปุ่นที่พูดไทยได้ชัดเจน  เพราะมาอยู่เมืองไทยนานแล้ว  เขาเป็นชายหนุ่มที่รูปงามคนหนึ่ง  เป็นที่หมายปองของสาวๆ  แต่เขาก็ไม่มีทีท่าที่จะจีบใคร  นอกจากต้นอ้อ..  แต่ต้นอ้อก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขาเกินเจ้านาย-ลูกน้องเลยแม้แต่น้อย

" คือว่าอ้อมาคุยธุระกับลูกค้าค่ะ เขานัดด่วนมาค่ะ  ขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้านะค่ะ "
ต้นอ้อพูดอย่างเกรงใจ

   วินมองท่าทางการพูดคุยแบบเป็นห่วงเป็นใยของต้นอ้อแล้วรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันใด  ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร

" โอเคค่ะ  เดี๋ยวอ้อก็กลับบริษัทแล้วค่ะ  ขอบคุณนะค่ะที่เป็นห่วง  ค่ะๆ สวัสดีค่ะ " ต้นอ้อ
พูดก่อนวางสายไป  และเธอก็รีบเดินไปที่ปะตูทันที

" คุณจะไปไหน " วินถามขึ้น

" ฉันจะกลับบริษัท  ก็ตามที่คุยกันนั่นแหละ  ส่วนที่เพิ่มเติมก็อยู่ในแฟ้มงาน  ดูเอาเอง "
ต้นอ้อพูดโดยไม่มองหน้าวิน  เพราะยังรู้สึกตื่นตระหนกๆ กับเรื่องเกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้

" ทำไม.. จะรีบกลับไปหาที่รักหรอไง " วินกระแนะกระแหน

" เขาไม่ใช่แฟนฉัน  กรุณาเข้าใจใหม่ด้วย " ต้นอ้อพูดเซ็งๆ

  วินแอบดีใจที่ได้ยินคำตอบนี้จากต้นอ้อ

" ดีล่ะ  ผมจะได้จีบคุณสะดวกๆ หน่อย " เขาพูดหน้าตาเฉย

" ฉันไม่ขอรับไมตรีจากนายละกัน "

" แต่ผมต้องชนะใจคุณให้ได้ "

" ฉันไม่ต้องการ!!! "

" จะต้องการหรือไม่ก็ตามแต่.. แต่ผมรับรองว่าผมต้องชนะคุณได้แน่นอน "  วินพูด
อย่างมั่นใจในฝีมือตัวเอง

" ฉันไม่มีวันชอบนาย.. จำไว้!!! " ต้นอ้อพูดเฉียบขาด

" แล้วก็คอยดู  ว่าใครมันจะแน่กว่ากัน " วินพูดท้าทาย

" ไม่ต้องคอยดูหรอก  เพราะฉันไม่มีวันรักผู้ชายเจ้าชู้อย่างนายแน่นอน!!! " ต้นอ้อก็
พูดเสียงนิ่ง ฟังดูเฉียบคมมาก  พลางจ้องหน้าเขาอย่างไม่กลัว

   ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครกลัวใคร  สักครู่วินก็พูดขึ้น..

" แล้วเราเจอกันใหม่นะครับ.. ที่รัก!! " วินพูดจบ ก็กระโดดไปหอมแก้มต้นอ้อหนึ่ง
ที  ต้นอ้อตกใจอ้าปากค้าง ก่อนจะรวบรวมสติได้ยกมือขึ้นจะต่อย  แต่วินชี้หน้าห้ามเสียก่อน..

" อ๊ะๆ  อย่านะครับ  ไม่งั้นโดน.." วินทำท่าจูจุ๊บส่งมาให้ต้นอ้อ   ต้นอ้อโกรธแต่ก็ทำอะไร
ไม่ได้จึงเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป...

' ไอ้บ้ากาม..อย่าให้ถึงทีของฉันบ้างนะ ฉันจะเล่นนายให้น่าดูเชียว 'ต้นอ้อคาดโทษวินไว้
ในใจกะว่าซักวันจะต้องเอาคืนให้ได้!!!

   ทางด้านวินก็มานั่งแปลกใจตัวเองที่ปล่อยให้ต้นอ้อหลุดมือไปโดยไม่ทำอะไรเธอมากนักอย่างที่เคยเป็นมาเมื่อเขาอยู่กับสาวๆ ทั้งหลาย.. แต่วินก็ไม่สามารถให้คำตอบตัวเองได้เลย..

   




   พบกันใหม่ตอนหน้านะค่ะ

    รักคนอ่านซาเหมอ!!!