เล่ห์ร้าย ซ่อนใจรัก

ลำดับตอนที่ #3 : บุพเพอาละวาด

    ฝ่ายต้นอ้อที่เจรจากับวินเสร็จแล้ว  ก็เดินทางกลับมาบ้านอย่างอารมณ์เสีย.. พอเจ้าหล่อนเดินเข้าบ้านมา  เจออะไรก่อน  สิ่งนั้นก็รับเคราะห์ไปทั้งหมด.. เพราะถูกเตะ!!!  
   
    เมื่อเตะจนหนำใจแล้ว  ก็เดินกระแทกเท้าปึงปังๆเข้ามาในบ้าน.. เมได้ยินเสียงแปลกจึงออกมาดู

" อ้าว!! จิ้งจก แกกลับมาแล้วหรอ " เมทักเสียงใส

" เออดิ.. ก็เห็นนั่งอยู่  นึกว่าเป็นเต้ยรึไงห๊ะ " ต้นอ้อ ตอบเพื่อนรักเซ็งๆ  ที่ตัวเองโดนแซวตลอด

" แหม.. ช่างกล้านะ  เต้ย.. แหวะ!!!  อย่างแกอ่ะ  ตูบดีกว่ามั้ง " เมยังไม่หยุด

" เออ!!! น่ารัก " ต้นอ้อตอบรับแบบตัดบท   เมเห็นท่าทางของต้นอ้อ  จึงหยุดเล่น

" แล้วทำไมถึงทำหน้าบูดแบบนั้นล่ะ  ลูกค้าคุยไม่รู้เรื่องหรอ  เอ๊ะ!! หรือว่าลูกค้าไม่หล่อ"

" หล่อกะผีอะไรล่ะ  หน้าก็เหมือนปลวก ดันบ้ากามซะอีก  เฮ้อ!! " ต้นอ้อทอดถอนไงเบื่อหน่ายกับชีวิต

" อ๊าย!! รู้นะว่าชอบ  อิอิ  เถื่อนๆดิบๆอ่ะ ของโปรดแกไม่ใช่หรอ  ฮ่าๆๆ " เมพูดขำๆ  แต่ต้นอ้อไม่ขำด้วย

" จริงๆนะเว้ย!! ไอ้บ้านี่บ้ากามมากๆเลย  ทุเรศจริงๆ ร้านอาหารก็ไม่เว้น "

" นี่มันลวนลามแกหรอ บอกมาเลย.. จะตามไปหาถึงบ้านเลยคอยดู "

" แหม.. รักเพื่อนหรอ.. น่ารักจังเลย  แต่ช่างมันเหอะ.. มันไม่ได้ลวนลามอะไรฉันหรอก  แค่กวนโอ๊ยนิดหน่อยเอง "  ต้นอ้อมองหน้าเพื่อนรักยิ้มๆ ที่เพื่อนเป็นเดือดเป็นร้อนแทน  ถึงขนาดจะตามไปถึงบ้าน

"  เปล๊า!!! แค่จะตามไปขอบคุณเขาไง  ก็เป็นเวลานานนมกาเลมากแล้วนี่นา  ที่แกไม่ได้ผู้ชายมากินเลยซักกะคนเดียว  ฮ่าๆๆ " พูดจบเมก็วิ่งหนีทันที  เพราะแลเห็นไกลๆ ว่ามีวัตถุบางอย่างลองลอยมาทางเธอ.. โดยมีจุดหมายปลายทาง ณ หัวของเธอ

" แกตาย!!! "  ต้นอ้อคำรามก่อนจะกระโจนไล่ฟัดเมทันที

    ทั้งคู่ไล่ฟัดกันอยู่นาน  จนสุดท้ายก็หอบเหนื่อยกันทั้งคู่  จึงสงบศึก..

" แกชอบบอกว่าผู้ชายหน้าเหมือนปลวก  ไอ้คนที่แกว่าเหมือนปลวกอ่ะ  หล่อขั้นเทพทุกคนเลย " เมว่า

" เว้นคนนี้ " ต้นอ้อพูดเซ็งๆ

" พอละๆ  หล่อไม่หล่อก็ช่าง  โตๆกันแล้ว  อย่าทำตัวติ๊งต๊องกันอีกเลย " เมว่าต้นอ้อ

" แหม.. แม่คุณไม่ติ๊งต๊อง  ไม่ทราบคุณเธอกับฉันเนี่ยมันต่างกันตรงไหนย่ะ  มันก็ผีตัวเดียวกันนั่นแหละ "ต้นอ้อสวนทันควัน

" ว่าฉันติ๊งต๊อง  งั้นก็เชิญไปหาอะไรกินเองเลยไป๊!!  ไม่ต้องเหยียบย่างเข้าห้องครัวเลยนะ  ไม่อนุญาต "   เมคาดโทษต้นอ้อด้วยอาหารเย็น  เพราะตั้งแต่ทั้งสองคนเรียนจบ และมาเช้าบ้านอยู่ด้วยกันนั้น.. เมก็รับหน้าที่เป็นแม่ครัวเสมอมา  ส่วนต้นอ้อนั้นหนักไปทางทำความสะอาดบ้านเป็นส่วนใหญ่

" โอ๋ๆๆ  อย่างอนนะตัวเอง  เค้าผิดไปแล้ว.. งั้นเราไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ  หิวแล้ว " ต้นอ้อรีบอ้อนทันทีก่อนที่มื้ออาหารอันโอชะจะอันตรธานหายไป

" รีบเปลี่ยนสีเชียวนะ.. จิ้งจก  แล้ววันนี้แกจะกินอะไรละ  ตับยุงทอด  ผัดเผ็ดตุ๊กแก  ตำยำคากคก  หรือสเต็กเนื้อแมลงสาบ "

" โอ้โห!! เมนูแต่ละอย่าง.. หลุดโลกสุดๆ  คือว่า.. แบบว่า ไม่เอาได้ป่าวอ่ะ  เอาแบบธรรมดาๆ "  ต้นอ้อชักเริ่มขนลุก  ก่อนส่งสายตาเว้าวอน..  เพื่อนรักสุดชีวิต เพื่อหลีกเมนูแปลกประหลาดเหล่านั้น

" อืม..  ก็ได้  งั้นกรุณามาช่วยงานในครัวด้วย " เมสั่งเข้ม

" จ้าๆ  ไปจ๊ะไป "  ต้นอ้อรับแบบหมดทางเถียง

" เออ..  แล้ววันนี้แกไม่ไปทำงานหรอ  หรือว่าเขาไล่ออกแล้ว "  ต้นอ้อถามเมระหว่างที่เดินเข้าห้องครัว(แต่ออกแนวแช่ง)

" ไม่อ่ะ  วันนี้ตอนแรกจะไปพบลูกค้ากับบอสใหม่  แต่บอสใหม่ไม่อยู่  ไม่รู้หายไปไหน  สงสัยไปเกิดใหม่แล้วมั้ง"

" โห!! ไปว่าให้เขา  แล้วบอสคนเก่าเขาไปไหนล่ะ "

" ไปประจำที่ต่างประเทศ  เห็นว่าคนนี้ย้ายมาจากต่างประเทศเชียวนะ  คนที่เขาทำงานด้วยบอกว่าเขาเป็นคนขรึมๆอ่ะ  เงียบๆไม่ค่อยมีใครกล้าพูดด้วยหรอก  สงสัยกลัวหูหาย "

" นี่บอสแก คนรึตุ่นว่ะ  งับหูด้วย   เหอะๆ " 

" ก็คนนั่นแหละ  แต่คงมียีนส์แฝงเป็นตัวตุ๊กตุ่น " เมพูดหน้าตาย  ก่อนเดินไปทำอาหารเงียบๆ

" ฮัดเช้ย!!!! "  เสียงจามดังลั่นของชายคนหนึ่งดังขึ้น  แพร่เชื้อไปอย่างมากมายมหาศาล

" เป็นไรไปว่ะ  ฮัดเช้ยซะ  สมองเกือบไหลมาเลยไหมนั่น ฮ่าๆ " วินถามเพื่อนรักที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ ยิ้มๆ

" ไม่รู้ว่ะ  สงสัยมีคนแอบนินทา " ภาคี  รัตนะพาณิชย์  ชายหนุ่มรูปงาม  หล่อบาดใจ บาดตับของสาวๆ  ซึ่งเขาเป็นเพื่อนสนิทของวิน  แต่ไม่มีนิสัยเจ้าชู้แบบเจ้าเพื่อนรักแม้แต่น้อย  เขาเป็นคนนิ่งขรึม จนหลายคนค่อนข้างจะเกรงขามเอ่ยเรียบๆ

" อืม.. เออนี่ไอ้คี  มีเรื่องจะเล่าให้ฟังว่ะ "

" ว่ามาสิ "
 
" คือวันนี้ฉันไปเจอผู้หญิงมาคนนึง  เธอน่ารักดีนะ  สายดี แต่ปากจัดน่าดูว่ะ "

" แล้วไง "
 
" ก็ถูกชะตาไง  เธอคิดว่าฉันเนี่ยเป็นพวกบ้ากาม " วินเริ่มสาธยาย

" มันก็คือเรื่องจริง " ภาคตอบรับ

" ว่าฉันเนี่ยโรคจิต  " วินต่อ

" ก็น่าจะจริง " ภาคีรับอีก

" ฉันเลยอยากแกล้งยัยคนนี้เล่นว่ะ  ลองจีบดู  เผื่อติด.. คงจะดีไม่น้อย " วินพูดด้วยสายตาเจ้าชู้สูงส่ง

" เฮ้อ!!! สรุปง่ายๆ เหยื่อรายต่อไปของแก "

" เฮ้ย!! อย่าว่างั้นดิ เดี๋ยวฝ่ายหญิงเขาเสียหายหมด " วินรีบปรามเพื่อนรัก

" ถ้าแกกลัวฝ่ายหญิงเขาเสียหายนะ  งั้นฉันว่าแกกลับไปรับผิดชอบสาวๆ ที่แกฟันเล่นๆ มาก่อนให้ได้เหอะ.. เป็นแสน " ภาคีตอกเน้นๆ

" โห!!  เราก็แค่รักสนุกกันชั่วคราว  ไม่มีอะไรในกอไผ่เลย " วินรีบแก้ตัวทันที

" แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมาจากไหนว่ะ " ภาคีถามหน้าเฉยเมย เหมือนไม่ค่อยสนใจในคำตอบเท่าไรนัก

" เป็นลูกค้าว่ะ.. แต่ฉันคงทำงานกับเธออีกนานโขอยู่  เพราะมีเมกกะโปรเจ็กต์อีกหลายอย่างเลย  ที่ต้องทำร่วมกัน "  วินบอก

" เออๆ   แต่ให้มันเพลาๆลงบ้างก็ได้นะ  แล้วสรุปนี่แกคิดจะจีบผู้หญิงคนนั้นจริงๆ หรอว่ะ " ภาคีถามย้ำ

" แน่นอน!!!  รักจริงหวังแต่ง " วินยิ้มรับ

" แน่นะ  หรือแค่สนุกๆ "  ภาคถามย้ำอีกครั้ง

" น่าจะรักจริงแหละ  ก็แม่คุณน่ารักซะขนาดนั้น  เฮ้อ!!  เทพธิดามาโปรดแล้ว "  วินชักเริ่มเพ้อฝัน(ปนเพ้อเจ้อ)

      ภาคีส่ายหน้าเอือมๆ  สุดท้ายก็คงเหมือนเดิม..  คำว่าผู้หญิงสมหรับวินนั้นก็แค่ของเล่น  ภาคีคิดในใจเงียบๆเมื่อเพื่อนรักไม่เห็นค่าของผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย...

    รุ่งอรุณที่แสนสดใส  มาเยือนในตอนเช้า.. ให้ชาวโลกได้ชื่นชมมาถึงแล้ว  ผู้คนมากมายต่างก็ต้องเตรียมตัวไปทำหน้าที่ของตนเอง  เมและต้นอ้อก็เช่นกัน.. ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังเขมือบอาหารเช้าอย่างอร่อยเหาะ

" นี่อ้อ.. วันนี้ฉันอาจจะกลับช้าหน่อยนะ  เพราะว่าจะไปพบลูกค้า  ไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ " เมบอกเพื่อนรักขณะที่อิ่มแล้ว  แต่เจ้าเพื่อนตัวแสบยังโซ้ยอยู่

" อืมๆ  อย่าแอบไปยั่วเจ้านายใหม่ล่ะ " ต้นอ้อแซวยิ้มๆ

" เออน่า.. เดี๋ยววันนี้ขอสำรวจลักษณะนิสัยก่อน  แล้วเราจะมารายงานท่านเป็นระยะๆ  จบข่าวจากสำนักข่าวwxyz " เมพูดขำๆ

" อืม..  งั้นคืนนี้เจอกันนะ บายๆ "  ต้นอ้อโบกบือบาย

" บาย "  เมโบกมือให้ต้นอ้อ  ก่อนจะเดินออกไป.. แต่ฉุกคิดขึ้นมาได้รีบบอก

" นี่จิ้งจก  กินเสร็จแล้วกรุณาเก็บไปล้างด้วนนะย่ะ  ถ้ากลับมาไม่ล้าง.. แกไม่รอดแน่!!! " เมพูดก่อนส่งสายตาพิฆาตมาให้ต้นอ้อ

" ค่าาาาา  คุณท่าน "  ต้นอ้อขานรับกวนๆ  มองเมที่สั่งเหมือนกับเป็นแม่คนที่สอง

" อ้าว!! พี่ปลา  มานานรึยังค่ะเนี่ย "  เม ที่พอถึงออฟฟิศปุ๊บ!! ก็เริ่มสานสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานทันที

" ก็ซักพักแล้วจ๊ะเม  นี่เมมาก็ดีแล้ว  ช่วยเอาแฟ้มนี่ไปให้บอสในห้องหน่อยสิ " พี่ปลา  เพื่อนร่วมงานของเมเอ่ยขึ้น

" อ๋อค่ะ!! ได้ค่ะ  แล้วบอสเขามาแล้วหรอค่ะ " 

" ยังเลย.. แต่เดี๋ยวคงมาแหละ  พี่ไม่กล้าเข้าไปอ่ะ  น้องเมช่วยหน่อยนะ " พี่ปลาเริ่มอ้อนวอน

" ทำไมหรอค่ะ  พี่ปลาเคยเห็นหน้าบอสแล้วหรอ " เมสงสัย

" ใช่.. หน้าตาก็ดีนะ  หล่อขั้นเทพเลยแหละ!!  แต่เสียดายชอบทำหน้าอมทุกข์ไปหน่อย  เลยดูสง่าราศีหมดไปเยอะ " พี่ปลาอธิบายเป็นฉากๆ  เมก็พยักหน้าหงึกๆ

" งั้นเมเอาเข้าไปไว้แล้วนะ " ว่าแล้วเมก็เดินเข้าไปห้องเจ้านายของเธอไปทันที..

   เมื่อเธอเอาเอกสารมาวางไว้บนโต๊ะแล้ว.. เมก็มองสำรวจรอบๆห้องของเจ้านายใหม่เธอ
' สะอาดดีแฮะ เรียบร้อยด้วย.. เป็นเกย์ป่าวเนี่ย ' เมคิดอกุศลอยู่ในใจ  แล้วเธอก็เดินเลยไปมองรูปต่างๆ ที่ตั้ง
ไว้ แต่ก็มีแค่ 2-3 รูปเท่านั้น  แต่หนึ่งในนั้นก็มีรูปของชายหน้าตาดีคนหนึ่ง ถ่ายรูปคู่กับสาวสวยอีกคนหนึ่งอย่าง
ใกล้ชิดสนิทสนม  าดว่าเขาคงเป็นแฟนกันก็คงเดาไม่ผิด..
' แหม.. มีเจ้าของซะล่ะ '  แต่เมก็ยังมองรูปนั้นไม่วางตา..

" หน้าตาแบบนี้.. ไม่น่าโหดแฮะ!! หน้าเหมือนก็อตซิลล่าเลย "  เมพูดกับตัวเอง

" คุณไม่มีสิทธิ์มาวิพากย์วิจารย์รูปของผม!!! " เสียงทุ้มของคนตัวใหญ่ดังขึ้น  น้ำเสียงบ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจอย่างแรง  ที่โดนข้อหากล่าวว่าเป็นก็อตซิลล่าโดยไม่ได้นัดหมาย

  เมรีบหันไปดูทางต้นเสียง  ก็พบว่าเป็นคนๆเดียวกับที่อยู่ในรูป

" เอ่อ.. เอ่อ.. คือว่า "  เมพูดไม่ออก  ก้มหน้างุด

" แล้วคุณเข้ามาในนี้ทำไม  คุณเข้ามาทำไมในห้องของผม " คนที่คาดว่าจะมาเป็นเจ้านายใหม่ที่นี่เอ่ยถามเสียงเข้ม

" เอ่อ.. คืดว่าดิฉันเอาแฟ้มข้อมูลที่ต้องใช้มาให้ค่ะ  แต่เห็นว่าไม่อยู่เลยวางไว้บนโต๊ะ " เมตอบเรียบๆ แต่ยังไม่สบตา

" อืม.. คุณคงรู้นะ ว่าผมจะมาเป็นเจ้านายใหม่ที่นี่ " เขาถาม

" ค่ะ  ทราบแล้วค่ะ "

" เงยหน้าขึ้นสิ " เขาพูดเสียงเย็น

" หืม..  เอ่อ.. ค่ะ  "  เมค่อยๆเงยหน้าขึ้น   และเมื่อสายตาประสานกันเธอก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของ
เจ้านายใหม่ชัดเจนเต็มสองตา
' โคตรหล่อเลย ' เมอุทานในใจ

" คุณเป็นเลขาผมรึเปล่า " เขาถามเธอขณะที่เดินไปนั่งที่เก้าอี้

" ค่ะ " เมตอบรับ

" คุณชื่ออะไร "

" เมทนีค่ะ หรือเรียกสั้นว่าเม ก็ได้ค่ะ " เมตอบเรียบๆ  

' นี่ฉันมาสอบสัมภาษณ์รึไงนะ  จำได้ว่าฉันมีงานทำแล้วนี่นา ' เมคิดในใจ

" อืม.. คุณเม  ส่วนผม.. ภาคีครับ  ต่อไปเราคงต้องร่วมงานกันอีกนาน  ยินดีที่ได้รู้จักครับ "

" ค่ะ.. ยินดีเช่นกันค่ะ "

" คุณมีอะไรไปทำก็เชิญครับ  เมื่อถึงเวลา.. เราจะออกไปพบลูกค้ากัน " ภาคีพูดเย็นชา  ไร้ความรู้สึก

" ค่ะ  ขอตัวนะค่ะ " ว่าแล้วเมก็เดินออกไปทันที..  ไปเจอหน้าพี่ปลาที่ยืนหน้าซีดอยู่หน้าประตู

" เป็นไงบ้างน้องเม  พี่ขอโทษนะ ำไม่คิดว่าบอสจะมาเร็ว " พี่ปลารีบขอโทษขอโพย

" ไม่เป็นไรหรอกพี่ปลา  บอสก็ไม่น่ากลัวมากนี่นา  แค่ขี้เก๊กๆ " เมพูด

" จุ๊ๆ น้องเม  งั้นเอาเป็นว่าพี่ไปทำงานก่อนนะ แล้วเจอกันจ๊ะ " ว่าแล้วก็เดินไปอย่างรวดเร็ว

   เมมองตามขำๆ กับท่าทีของพี่ปลา..

" คนบ้าอะไรน้า!! หล่อก็หล่อ  แต่ดูเย็นชาชะมัดเลย  "เมพึมพำกับตัวเองเบาๆ  ก่อนเดินไปนั่งทำงานต่อ...

 




เรียบร้อยแล้วน้า!!!  แล้วเจอกันตอนต่อไปค่ะ