คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หัวเหลืองปะทะหัววุ้น
“ดึ๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“หงับ” โปริ่งสวมมงกุฎ ตัวหนึ่งได้กระโดดไปมาในป่าโปริ่งแห่งนี้ แล้วอยู่ ๆ มันก็เจอเป้าหมายของมันเป็นวัตถุทรงกลมสีเหลืองมันจึงพุ่งเข้าไปงับทันที
“อะอุ๊บ”
“บุ๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” เด็กหนุ่มผมสีเหลืองนามว่าไครีบลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีเพราะอยู่ ๆ เขานั้นรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองนั้นสำลักน้ำขึ้นมา
“พรวดดดดดดดดดดด”
“แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ”
“อะ อะไรกันเนี่ย”
“แค่หลับเพราะเหนื่อยไปนิดเท่านั้นเอง”
“ทำไมพี่สาวคาฟ่าคนนั้นปลุกเราโหดจัง” ไคกำลังคิดว่าเขานั้นโดนคาฟ่าคนดังกล่าวจับกดน้ำเพื่อปลุกนั้นเอง
แต่แล้วเมื่อเขามองภาพโดยรอบก็พบว่าตัวเองนั้นอยู่ในป่าแห่งหนึ่งแล้วเบื้องหน้ายังมีมอนสเตอร์ที่ตัวเองไม่เคยเห็นมาก่อน
“ปะโปริ่งสวมมงกุฎ” เขาร้องอุทานออกมา
“มันมีด้วยเหรอไงกันนั้น”
“ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“แหงะ” ก่อนที่ไคจะได้คิดอะไรเขาก็ต้องหันไปมองที่โปริ่งสวมมงกุฎอีกครั้งนึงเพราะในตอนนี้มันนั้นกำลังมองเขาแถมน้ำลายไหลโชก
“หะเห้ ๆ ๆ ๆ”
“อย่าบอกนะว่า....................”
“ดึ๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ”
“อ้า..............หงับ”
“เย้ย” เป็นดังที่เขาคาดเพราะโปริ่งสวมมงกุฎตัวนี้มันเห็นเขาเป็นอาหารจานหลักซะแล้ว เนื่องจากรู้อยู่ก่อนแล้วเขาจึงตั้งหลักหลบการงับของมันไปได้อย่างหวุดหวิด
ผู้เล่นไคสามารถหลบการโจมตีของบอสระดับ MVP ได้ ทางระบบจึงขอมอบทักษะพริ้วไหวตามลมซึ่งเป็นทักษะติดตัวให้ค่ะ
“พริวไหวตามลมง๊านเหรอ”
“จะหลบเก่งพวกอาชีพแอซซาซินเปล่าหนอ”
“เห้ยยยยยยยยยยยย”
“อย่าบอกนะว่าไอโปริ่งสวมมงกุฎตัวนี้มันเป็นบอสอ่ะ”
“งั้นโกยล่ะจ้า” แล้วเขาก็ตัดสินใจวิ่งป่าราบในทันที
5 นาทีต่อมา
“ดึ๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” โปริ่งสวมมงกุฎได้เดินมาที่ต้นไม้สูงแห่งนึงก่อนที่จะแหงนมองไปยังสุดกิ่งไม้แห่งนี้
“ดะดีนะเนี่ย”
“ที่โปริ่งมันปืนต้นไม้ไม่ได้”
“ไม่งั้นตรูดวงกุดแน่”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”
“เป็นไงล่ะตามฉันขึ้นมาไม่ได้ซิท่า”
“แบร่ ๆ ๆ ๆ” ไคแลบลิ้นเยอะเย้ยโปริ่งสวมมงกุฎจากบนยอดไม้ด้วยความสะใจ
“บุ๋ง”
“ดึ๋ง ๆ ๆ ๆ” แต่ดูเหมือนมันจะนึกอะไรออกมันจึงกระโดดห่างออกไปจากต้นไม้ต้นนี้ก่อนที่จะ
“ดึ๋งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” กระโดดเข้ามาหาต้นไม้อย่างรวดเร็วพร้อมกับ
“เปรี้ยงงงงงงงงงงง”
“เปราะ ๆ ๆ ๆ”
“หะเห้ย”
“เป็นแค่โปริ่งสวมมงกุฎ”
“ไหงเอ๊งแรงเยอะขนาดหักต้นไม้ต้นนี้ได้ฟร่ะ”
“แล้วเราเอาไงดีนะเนี่ย”
“เปราะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” เสียงต้นไม้ที่ไคเกาะอยู่กำลังทำท่าว่าจะโค่นล้มลง
“เอาล่ะวุ้ยเป็นไงเป็นกัน”
“หมับ”
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกก” ก่อนที่เขาจะตัดสินใจโหนเถาวัลย์ด้วยความจวนตัว
“โคร้มมมมมมม”
“ตึงงงงงงงงงงงงง”
“แอ็ก” แต่ด้วยความรีบร้อนนั้นเองเขาก็ได้กระแทกกับต้นไม้เบื้องหน้าอย่างจังทำให้พลังชีวิตนั้นลดลงไปครึ่งนึงเลยทีเดียว
“จะจุก ๆ แฮะ”
“ไม่ได้ ๆ ไม่ใช่เวลาที่จะมาโอดโอยแล้ว”
“ต้องรีบโกยล่ะ”
“เอ๋”
“ฮะ ๆ ๆ ๆ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” อยู่ ๆ ไคที่ทำท่าจะวิ่งนั้นก็ปล่อยหัวเราะก้ากออกมาเสียงดังก็เพราะว่าต้นไม้ที่เพิ่งโค่นล้มลงไปเมื่อครู่นั้นน่ะมันดันทับร่างของโปริ่งสวมมงกุฎทำให้มันนั้นไม่สามารถที่จะดิ้นหลุดออกมาได้
“โอ้ยจะบอกว่าไงดีเนี่ย...........”
“กรรมตามสนองแล้วล่ะ” แล้วไคก็เดินไปก้มลงมองหน้าโปริ่งสวมมงกุฎอย่างเยาะเย้ย
“บุ๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ” และดูเหมือนเจ้าโปริ่งสวมมงกุฎจะมองเขาอย่างโมโห
“เห้ยนั้นเสียงอะไรว่ะ”
“หรือว่าบอสใหม่แห่งป่าโปริ่งจะปรากฏตัวออกมาแล้ว” แต่ทว่าอยู่ ๆ กลับเกิดเสียงของผู้เล่นต่าง ๆ ดังขึ้นมา
“ด้วยระดับของฉันในตอนนี้ทำให้ไม่สามารถจัดการกับแกได้หรอกนะ”
“เพราะงั้นปล่อยให้คนอื่นเล่นงานแกไปก็ล่ะกัน”
“ส่วนฉันไปล่ะ” แล้วไคก็เดินจากมา เพียง 3 ก้าวก่อนที่จะหันกลับไปมองดูสภาพของโปริ่งสวมมงกุฎที่นอนหน้าสลดเตรียมรอผู้เล่นมาเจอแล้วสังหารมัน
“เฮ้ออออออออออออ”
“เอาฟร่ะอย่างมากก็คาตายล่ะนะ”
“เอ๊าอึบบบบบบบบ”
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ไคเดินมายกต้นไม้ขึ้นอย่างสุดร้อง
“ระรีบ ๆ ออกมาซิเว๊ยไอหัววุ้นอยากตายเหรอไงห๋า” พร้อมกับตะคอกไล่ให้โปริ่งสวมมงกุฎนั้นรีบกระโดดออกมา
“ตึงงงงงงงงงงงง”
“แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ”
“เหนื่อยโวยยยยยยยยยยยยย”
“ไม่มีแรงแล้ว”
“แกจะฆ่าจะแกงฉันก็เชิญเลย” แล้วไคก็นอนลงพื้นอย่างหมดแรง โดยที่มีโปริ่งสวมมงกุฎกระโดดมาอยู่บนตัวของเขามองเขาอย่างพิจาณา
“พรวดดดดดดดดด” แล้วซักพักนึงมันก็คายเอาเยลลี่สีทองใส่จานใบนึงออกมาจากปากของมัน
“ให้ฉันกินงั้นเหรอ”
“บุ๋ง ๆ ๆ ๆ”
“แต่แกคายออกมาแล้วมันแหยงไงพิกล ๆ ง่ะ”
“บุ๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” แล้วโปริ่งสวมมงกุฎก็ร้องออกมาอย่างขัดใจก่อนที่มันจัตัดสินใจจับเยลลี่ในจานเบื้องหน้ายัดใส่ปากไคทันที
“หะเห้ย”
“หงะหงับ”
“เห๋...................อะอร่อยเกินคาดแฮะ”
“วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” แล้วทันใดนั้นเองมงกุฏของโปริ่งสวมมงกุฎก็ลอยไปที่นิ้วชี้ด้านซ้ายของไคก่อนที่จะเปล่าแสงกลายเป็นแหวนสีทองที่มีทับทิมสีต่าง ๆสลักเป็นรูปโปริ่งหลายอันด้วยกัน
ผู้เล่นไคได้ทำพันธะสัญญาคู่หูกับราชาแห่งโปริ่งแล้วค่ะ
ผู้เล่นไคได้รับทักษะพิเศษพันธะมิตรแห่งโปริ่งซึ่งจะทำให้เข้าใจและสื่อสารโปริ่งได้ค่ะ
และผู้เล่นไคจะไม่สามารถสังหารมอนสเตอร์ประเภทโปริ่งได้ค่ะ
“=[]=”
“นี่ไอหัววุ้นนี่มันดึงเราเข้าพวกเลยเหร๊อ”
“วิ้งงงงงงงงงงงงงงง” แล้วทันใดนั้นเองเจ้าโปริ่งสวมมงกุฎที่เสียมงกุฏไปแล้วนั้นก็กลายร่างเป็นโปริ่งสีเงินส่องแวววาวสว่างจ้าไปทั่ว
“แกเป็นพรีเซ็นเตอร์โอโม้เหรอไงกันฟร่ะ ไอหัววุ่นหยุดเปล่าแสงนะเว๊ย”
ด้วยความแสบตาไคหันไปร้องห้ามให้เจ้าโปริ่งตรงหน้าหยุดส่องแสง
“ไม่เบานิหว่าไอหัวเหลือง”
“=[]=”
“ใครก็ได้บอกผมทีว่าเมื่อกี้โปริ่งมันชมผมเนี่ย”
“ไม่ต้องตกใจไปหรอกน่า”
“จงควรจะภูมิใจด้วยซ้ำไปนะที่ข้าราชาแห่งโปริ่งทั้งปวงยอมเป็นคู่หูให้เนี่ย”
“เหอะ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“โปริ่งยอมเป็นคู่หู”
“เหอะ ๆ ๆ ๆ ๆ” ดูเหมือนว่าไคนั้นจะสติหลุดลอยไปไกลซะแล้ว
“อย่ามาดูถูกข้าเชียวนะเฟ้ย”
“วิ้ง ๆ ๆ ๆ ๆ” เจ้าโปริ่งตรงหน้าร้องอย่าโมโหก่อนที่มันจะแปรงร่างเป็นฆ้อนขนาดใหญ่สีเงินฟาดใส่พื้นตรงหน้าไคทำให้เกิดหลุมลึกน่าดู
“โอ้วววววววววววว”
“พลังโจมตีตอนแปลงเป็นศาสตรรุนแรงขนาดนี้แสดงว่าแกเป็นผู้ที่ชำนาญทักษะการใช้อาวุธสูงสุดแล้วล่ะซิ”
“หะเห้ย”
“แกเป็นอะไรน่ะ” อยู่ ๆ โปริ่งก็เกิดอาการเหงื่อแตกพลักเพราะว่าไคนั้นมองมันด้วยแววตาแปลก ๆ
“เจ๊งมากเจ้าหัววุ้น” ไคพูดจบก็กระโดดกอดโปริ่งที่ตอนนี้แปรงเป็นค้อนเงินขนาดใหญ่
“ยังน้อยไปซิ”
“หากเจ้าหาอาวุธในตำนานมาให้ข้าหม่ำได้ล่ะก็”
“รับรองว่าข้าจะแปลงเป็นพวกมันได้แน่นอน”
“ห๋า...............เลือกกินด้วยเหรอ” ไคร้องเสียงหลง
“แล้วเอ๊งอยากจะเก่งขึ้นไหมล่ะ”
“ถ้าอยากเก่งขึ้นก็ห้ามบ่น” โปริ่งหันมาตะคอกใส่ไค
“โอ๊ะหล่น” แต่อยู่ ๆ ไคนั้นก้ทำมีดตกลงพื้น
“+ +” เกิดประกายแสงในตาของโปริ่งตัวนี้พร้อมกับมันรีบกระโดดด้วยความเร็วสูงสุดไปงับมีดของไคลงท้องในทันที
“หือ.............เนี่ยนะเลือกกิน” ไคมองมันอย่างดูถูก ๆ
“อะเอ่อ............แบบว่ามันเผลอไป” โปริ่งพูดแก้ตัวด้วยน้ำเสียงอายเหลือทน
“เหอะ ๆ”
เนี่ยแหละน๊านิสัยของโปริ่งแก้ให้ตายก็ไม่หายหร๊อก”
เป็นไงมั่งคับนิยายเรื่องนี้หนุกหรือเปล่าเอ่ย ยังไงก็อย่าลืมเม๊นท์ให้บ้างนะครับ
“เหะเห้ยไอหัววุ้นแกอย่าเพิ่งเพิ่งย่อยมีดของฉันนะเฟ้ย”
“ต่อให้แกแปรงเป็นอาวุธได้ไงมันก็ต้องมีสำรองอยู่ดี”
“เฮือกกกกก” โปริ่งคู่หูของไคสะดุ้งเฮือกก่อนที่มันจะยอมคายมีดโนวิดคืนไคแต่โดยดี
ความคิดเห็น