คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พันธมิตรแห่งโปลิ่งและกระผมจะเก็บเวลไงล่ะนั้น
“หืมมมมมมมมมมมมม”
“เดี๋ยวนะ”
“ที่นี่เป็นป่าแห่งโปริ่งซินะ” อยู่ ๆ ไคก็นึกอะไรออกก่อนที่เขาจะเดินตามราชาโปริ่งตัวนี้ไป และทั้งคู่ก็ได้ตกลงกันแล้วว่าจะเรียกกันและกันว่าอะไร ไคนั้นเรียกราชาโปริ่งว่าหัววุ้น ส่วนราชาโปริ่งนั้นจะเรียกเขาว่าคู่หูนั้นเอง
“แล้วทำไมหรือคู่หู” หัววุ้นที่นั่งอยู่บนหัวของไคเพื่อตบตาผู้เล่นในป่าโปริ่งแห่งนี้ตามแผนของไค ทำให้ผู้เล่นที่ออกล่า เหล่าบอสแห่งป่าโปริ่งคิดว่าไคนั้นสวมหมวกโปริ่งอยู่นั้นเองเพียงแต่มันเป็นสีเงินก็เท่านั้น
“งั้นฉันจะเก็บเลเวลกับอารายอ่ะ”
“ในเมื่อป่าแห่งนี้มันมีแต่โปริ่งเต็มไปหมดเนี่ยยยยยยย” ไคเพิ่งนึกเรื่องที่เขานั้นต้องกังวลเป็นอันดับแรกออก เพราะในเกมแร็คนาล็อคแล้วมอนสเตอร์ที่ควรเก็บเลเวลด้วยอย่างยิ่งสำหรับโนวิดระดับ 1 อย่างเขาก็คือ โปริ่งนั้นเอง
“เรื่องนั้นสบายมาก”
“ดูนั้นนะ”
“จิ๊บ ๆ ๆ ๆ ๆ” อยู่ ๆ เจ้าหัววุ้นก็เห็นเป้าหมายของมัน ก่อนที่จะ........
“วูบบบบบบบบบบบบบบบ” กลับเป็นกระบองหนามอันใหญ่ฟาดใส่ร่างของพิกกี้หรือลูกนกตัวเล็กตัวนี้สิ้นใจตายไปทันที
ผู้เล่นไคโตะได้เลื่อนระดับเป็นระดับ 3 ค่ะ
ผู้เล่นไคได้เลื่อนระดับทักษะอาชีพเป็นระดับ 3 ค่ะ
“วะว๊าววววววววววว”
“แปาะ ๆ ๆ ๆ ๆ” ไคตบมือชมหัววุ้นอย่างชื่นชม
“หึหึหึ”
“ก็บอกแล้วถ้าเจ้าให้ข้ากินอาวุธในตำนานล่ะก็นะรับรองข้าน่ะเก่งกว่านี้อีกนะเฟ้ย”
เจ้าหัววุ้นอวดอ้างความเก่ง
“แล้วนั้นเจ้าตั๊กแตนสีไวโอลีนนั้นอ่ะ” ไคชี้ไปที่มอนสเตอร์อีกตัว
***ขออภัยจำชื่อมอนสเตอร์มิได้คร้าบ***
“กระจอกน่าก่ะอิห่าตั๊กแตนยักษ์ดัดจริตยืน 2 ขาสีไวโอลีน”
“ย้ากกกกกกกกกก” แล้วเจ้าหัววุ้นก็กลายเป็นหอกสำหรับปาแล้วมันก็พุ่งเข้าใส่เจ้าตั๊กแตนตัวนั้นแทงทะลุร่างของมันตายคาที่ทันที
“โหวสุดยอด...............”
“แล้วแมงสาปยักษ์ตัวนั้น............” ไคชี้ไปที่มอนสเตอร์อีกตัว
“จิ๊บ ๆ น่า”
“วิ้ง ๆ ๆ ๆ” คราวนี้เจ้าหัววุ้นกลายเป้นขวานเล่มใหญ่เตรียมพร้อมจะจามใส่ร่างของแมงสาปเคราห์ร้ายที่กำลังจะชะตาขาดแต่ทว่า............
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ไอเจ้าบ้า..............”
“ให้ข้าจัดการสิ่งมีชีวิตสกปรกแบบนี้ได้ไงกานฟร่ะ”
“ดึ๋ง ๆ ๆ ๆ ๆ” แต่อยู่ ๆ เจ้าหัววุ้นกลับเบรคขวานกลางอากาศแล้วกลับมาเป้นโปริ่งอีกครั้งก่อนที่จะกระโดดไต่ร่างของไคเพื่อหนีแมงสาปตรงหน้าไปอยู่บนหัวของเขาทันที
“= =”
“เห้ยไอหัววุ้นฉันมีคำถามจะถามแก”
“อะอะไรล่ะว่ามา”
“ข้อแรกแกเป็นเพศอะไร”
“อย่าถามเรื่องไร้สาระน่าคู่หูราชาโปริ่งอย่างข้าก็ต้องเป็นเพศชายซิ”
“เหรอชักรู้สึกคำตอบเมื่อกี้มันไม่น่าเชื่อถือยังไงพิกล ๆ นะ”
“เออหน่ะ”
“คนเราต้องมีอะไรที่ไม่ชอบกันมั่งแหละน่า”
“เป็นลูกผู้ชายคิดเล็กคิดน้อยได้ไงกัน”
“โอเชขอรับ”
“งั้นเกล้ากระผมจะทำเป็นลืม ๆ ไปแล้วกันนะขอรับ”
“ว่าท่านราชาโปริ่งผู้ยิ่งหย่ายกรี๊ดลั่นป่าเพราะแมงสาปตัวเดียว”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
“เอ้ออออออออ อย่าให้ข้ารู้ก็แล้วกันนะว่าเจ้ากลัวอะไรน่ะคู่หู”
“เอ๊าน้อยใจซะแล้วแฮะ”
“ว่าแต่ว่าที่นี่มันป่าโปริ่งใช่ไหม”
“ทำไมหรือคู่หู”
“แล้วทำไมถึงมีมอนสเตอร์ตัวอื่นโผล่มาล่ะ”
“หะหรือว่าจะเป็น...........”
“ม่ะม่ายม๊างงงงงงงงงงงง” แล้วไคก็หันไปมองยังทิศทางที่เขาเห็นพวกมอนสเตอร์ที่ไม่น่าจะปรากฏออกมาได้ก็พบกับฝูงมอนสเตอร์ขนาดใหญ่กำลังเดินหน้าทำลายล้างทุก ๆ อย่างที่ขวางหน้านั้นเอง
“เหอะ ๆ ๆ ๆ”
“ไอบ้าตัวไหนมันหักไม้ผีล่ะเนี่ย”
“ดีนะที่ไหวตัวทันก่อน”
“เลี่ยงไปอีกทางดีกว่าแฮะเรา” ไคคิดได้ดังนั้นเขาก็ตัดสินใจชิ่งเดินไปอีกทางทันทีแต่ทว่าอยู่ ๆ กลับมีเสียงร้องขอความช่วยเหลือขึ้นมาซะงั้น
“วะว๊ายยยยยยยยยยยยยย”
“อยะอย่าเข้ามานะ”
“พะพวกแกปล่อยเพื่อนของชั้นเดี๋ยวนี้น๊า” ผู้เล่นหญิงอาชีพนักบวชขั้นต้นคนนึงกำลังใช้ไม้เท้าเวทมนต์เคาะใส่ร่างของต้นไม้กินคนนามฟลอล่าที่ตอนนี้กำลังใช้เถาวัลย์ของมันนั้นพันขาของนักดาบหญิงอีกคนกับผู้เล่นหญิงอาชีพโจรอีกคนนึง
“ง่า...........”
“ก็อยากจะช่วยอยู่หรอกนา”
“แต่โนวิดตาดำ ๆ แบบฉันเนี่ยจะช่วยใครได้เล่า........” ไคหันไปมองอย่างอ่อนใจ
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคู่หู”
“ลูกบ้าของเจ้าน่ะมีเยอะจะตาย”
“ในตอนที่เจ้าช่วยข้าน่ะ”
“เจ้ายังทำได้เลยนี่”
“และอาจจะจริงที่เจ้าไม่สามารถช่วยพวกนางได้”
“แต่นั้นมันเมื่อก่อนนะตอนนี้เจ้าใช่ว่าจะอยู่คนเดียวซะเมื่อไหร่กันเล่า”
เจ้าหัววุ้นพูดขึ้นมาโดยแฝงความหมาย
“อะอ๋อแปลว่าให้ฉันใช้แกงั้นหรือหัววุ้น”
“จัดไปเลยคู่หู”
“ละแล้วใช้ไงง่ะ”
“=*=”
“หลับตาลงแล้วนึกถึงอาวุธที่สามารถช่วยพวกนางได้ก็พอ”
“อะอื้อ” แล้วไคก็หลับตาลงโดยที่เจ้าหัววุ้นนั้นได้ลงไปอยู่ในมือของเขา
“วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง” ทันใดนั้นเองเจ้าหัววุ้นก็เปล่งแสงขึ้นมาแล้วมันก็กลายเป็น.... ปืนยิงระระเบิด
“โฮะ ๆ ๆ ๆ”
“ช่างกล้าคิดนะ”
“แต่เจ้าคนเดียวจะหาม 3 คนนั้นไหวเหร๊อ” หัววุ้นหันมาถามไคทันที
“เอาเถอะน่า”
“ว่าแต่กระสุนยาสลบที่แกผลิตออกมาเนี่ยมันมีผลกี่ชั่วโมง”
“4 ชั่วโมงอย่างต่ำอ่านะ”
“งั้นลุย”
“เกร๊ง” แล้วไคก็นั่งลองย่อเข่ากับพื้นก่อนที่จะตั้งอกศาแขนและเมื่อได้ระยะที่เขาหวังผลแล้วก็หลับตาลงเพื่อเพ่งจิตไปยังทิศทางของลม
“ดีละลมกำลังพัดไปทางนั้นพอดี”
“ยิงเลย”
“ปุ้งงงงงงงงงงงง”
“ฟิ้วววววววววววววววววววว”
“ตูมมมมม”
“ฟู่ว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ไคได้ยิงกระสุนออกไปก็พุ่งไปยังท้องฟ้าก่อนที่จะตกลงระเบิดกลายเป็นควันฟุ้งไปทั่ว และเพียงไม่นานทั้ง 3 สาวผู้เล่นแล้ว เหล่ามอนสเตอร์ในบริเวณนั้นก็กลับหลับไหลกันไปหมด
“จัดการเรียบร้อยแล้วแล้วเจ้าจะเอาไงต่อล่ะ” เจ้าหัววุ้นเอ่ยถามไคขึ้นมา
“ฝากด้วยนะ”
“วูมมมมมมมมมมมมมม” ไคพูดออกมายิ้ม ๆ ก่อนที่จะหันไปมองเจ้าหัววุ้นอย่างคาดหวัง
“ระรู้สึกว่าเจ้าเนี่ย”
“จะประมาทไม่ได้เลยนะนั้น” หัววุ้นพูดเหน็บแนมไคก่อนที่จะผิวปากทีเดียวก็มีโปริ่งโผล่มาจำนวนนับไม่ถ้วนแถมยังลายล้อมไปทั่วบริเวณแห่งนี้
“รีบ ๆ พาคนพวกนี้ไปยังที่กบดานของข้าเร็วเข้า”
“รับทราบท่านราชา” เหล่าโปริ่งหลากหลายสีสันต่างรับคำสั่งราชาของพวกมันแล้วพากันกระโดดไปกลายเป็นเบาะให้กับผู้เล่น 3 สาวที่นอนหลับเพราะระเบิดควันเมื่อครู่พร้อมกับเคลื่อนย้ายร่างของพวกเธอเหล่านี้ไปยังที่หลบซ่อนของพวกมัน
ความคิดเห็น