ตัดจบ สัประยุทธ์ออนไลน์ - เหล่าศาสตราครองใต้หล้า

ลำดับตอนที่ #8 : อวสาน(ตัดจบ) 1 ปีต่อมา

“ขอบคุณมากนะครับน้าตาล” 

“ยังไงก็ช่วยไปถึงที่นั่นให้เร็วที่สุดด้วยนะครับ”    เมื่อโอคได้ทำการออกจากเกมมาแล้วเขาก็รีบโทรไปยังน้าสาวของเขาอีกคนที่อยู่ในบ้านหลังนี้แต่พอดีวันนี้เธอต้องเคลียงานที่บริษัทรับจ้างคุ้มครองของเธอที่ติดอันดับในโลกก็เลยไม่ได้กลับบ้าน

            อาจเพราะเขาเกิดการสะกิดใจในท่าทางไม่พูดอะไรออกมาของฟ้าใจตัวเขาก็เลย แอบติดต่อเจให้ใช้เส้นของฟ้าใจตรวจการเชื่อมต่อออนไลน์ของหแม่ของฟ้าใสดูก็พบว่าแม่ของฟ้าใสไม่ได้เล่นเกมด้วยเครื่องเล่นเกมส่วนตัวตามคาด แถมแม่ของฟ้าใสนี้ก็ยังเล่นเกมยังร้านเกมที่เขาคุ้นเคยดีด้วย

“ฮาโหลแนน”

“คือไงดีอ่ะตอนนี้ฉันขอรบกวนอะไรเธอด่วน ๆ เลยได้ไหม”  เบอร์ทัดไปที่เขาโทรไปหานั้นก็คือร้านของแนนนั่นเอง

“อืมจ๊ะมีอะไรเหรอโอค”  เจ้าของร้านเกมที่เป็นเพื่อนของเขาตอบรับในทันที

“ในตอนนี้มีหญิงชราคนหนึ่งออฟไลน์ออกไปจากร้านเกมของเธอหรือยัง” 

“อ๋อก็กำลังคิดเงินอยู่พอดีเลยจ๊ะ”

“ทำไมเหรอคุณป้าค้าเป็นคนรู้จักนายเหรอ”  น้ำเสียงฉงนจากปลายสายถามเข้ามา

“แนนอย่างเพิ่งตกใจนะทำตามที่ฉันบอกก่อน”

“อย่างแรกดูไปที่กล้องวงจรปิดรอบ ๆ ร้าน ว่ามีคนแปลกหน้ากำลังเพ่นพ่านอยู่ไหม”  โอคพูดจบแนนก็ทำตามทันทีซึ่งเธอก็พบว่าได้มีเหล่าสายท่าทางอันตพาลกำลังเดินวนรอบ ๆ ร้านของเธออยู่โดยไม่ไกลมากนักกับรถตู้สีขาวที่จอดไปฝั่งตรงข้ามถนนกับร้านของเธอ

“มีจริง ๆ ด้วยซิ”

“ให้ชั้นทำไงอะไรว่ามาเลยโอค”  แนนเปลี่ยนท่าทีจากสบาย ๆ ในการคุยเป็นจริงจังขึ้นมาทันที

“เธอเปิดระบบป้องกันภัยฉุกเฉินของร้านเอาไว้ก่อนเลยแล้วอธิบายลูกค้าในยังใช้การเชื่อมต่อคลื่นสมองอยู่ว่ามีการปล้นกันหรืออะไรทำนองนี้ที่พวกผู้ร้ายจะเข้ามาในร้านของเธอก็ได้”

“ไม่นานหรอกแนนเดี๋ยวฉันไปหานะ”   เพียงโอคพูดจบแนนก็รั้งตัวแม่ของฟ้าใสเอาไว้ก่อนที่เธอจะเปิดระบบป้องกันฉุกเฉินโดยทำให้ตามประตูหน้าต่างของร้านนั้นได้มีบานประตูเหล็กร่วงปิดลงมาทันที

“ขอบใจมากนะแนน”  ว่าแล้วโอคก็รีบวางสายไปก่อนที่จะโทรไปยังอีกสายนึง

“เฮ้ยไอ้โอคนี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วเนี่ย”  เสียงจากปลายจากทักขึ้นมาอย่างงัวเงีย

“มีงานด่วนให้ทำเจ้าหน้าที่ล็อคอาย” 

“ถุยยยยย”

“ไอ้ตูดอย่ามาเรียกฉายาที่บริษัทน้าแกตั้งให้ฉันหน่อยเลยว่ะไอ้เกลอ”

“ว่ามามีอะไร”  แน่นอนว่าปลายสายก็คือเดีย 1ในเพื่อนสนิทของเขานี่เอง โดยเมื่อเดียรู้ว่าโอคโทรเข้ามานั้น เขาก็เตรียมพร้อมตัวเองในทันที

“ไปซุ่มโป่งอยู่แถว ๆ ร้านยัยแนนก่อน”

“ถ้าเห็นใครทำท่าทีจะบุกเข้าไป ก็จัดการเก็บให้เรียบเลย”

“หวังว่า เจ้าของฉายา ล็อคอาย 1 นัด พิทักษ์ชีวิตจะทำได้นะ”  โอคกล่าวกับปลายสายอย่างจริงจัง

“เหอะ ๆ”

“ในเมื่อแกขอมาก็จัดให้แล้วก็อย่าลืมส่งข้อมูลของคนที่ฉันต้องคุ้มกันเผื่อแกมาไม่ทันมาด้วยล่ะ”  เดียตอบกลับสายไปในตอนนี้เขาได้เดินแบกกระเป๋ากีตาร์ใบโตแล้วเดินออกจากบ้านไปสตาร์ทรถยนต์ของตนเองแล้ว

“ส่วนนั้นเดี๋ยวยัยแนนจะส่งไปให้แกเอง รบกวนด้วย ไอ้เดีย”  หลังจากวางสายแนนไปแล้วเขาเองก็เตรียมตัวเช่นกัน โดยเดินไปยังลานจอดรถของบ้านแล้วทำการกดปุ่มเพื่อเปิดประตูเก็บอะไหล่รถยนต์

“ปึกกกกกกกกกก”  เสียงประตูเปิดออกมาเบา ๆ พร้อมกับข้างในได้มีอาวุธดัดแปลงนำสมัยมากมาย โดยโอคเลือกหยิบเอาชุดสูทสีดำ ที่มีตราสัญลักษณ์ของบริษัทของน้าสาวของเขามาใส่ โดยภายในเสื้อสูทได้บรรจุอาวุธปืนสั้นต่าง ๆ 4 กระบอก และอาวุธลับต่าง ๆ มากมายที่ซ่อนเอาไว้ใต้สูท กางเกง และ รองเท้า

“ต้องรีบแล้วแล้ว”  เขาหันไปมองรถยนต์โฟวิลสีน้ำเงินเข้มอีกคันในโรงรถก่อนที่จะเปิดไปเปิดรีโมทเบา ๆ

“กึกกกกกกกกก”

“วืดดดดดดดดดดดดดดดดด”   เสียงพื้นที่ทั้งหมดในโรงรถยุบลงไปราวกับว่ามันเป็นลิฟที่เชื่อมต่อทางใต้ดินดังขึ้นมาเบา ๆ

“อ๊ะลืมไป !!!”   โอคร้องเสียงหลงออกมาให้ตายซินี่เขาลืมเรื่องสำคัญไปได้ยังไงกันเนี่ย

            เขาจึงทำการกดหยุดลิฟเอาไว้ก่อนแล้วรีบวิ่งออกจากโรงรถเพื่อตรงไปยังห้องรับแขก เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาเขาก็พบว่าคุณยายของเขากำลังนอนอยู่บนโซฟา

            แน่ล่ะเขาเองก็(แอบ)รับการป้องกันผู้ว่าจ้างจากบริษัทของน้าตาลมาบ่อย ๆ จนทุกครั้งที่เมื่อก่อนไว้ว่าเขาหรือน้าตาลจะแอบออกจากบ้านไปทำงานเร่งด่วนกลางดึก ซึ่งแน่นอนว่าคุณยายของเขาก็จะแอบตื่นมาคอยแอบให้กำลังใจเงียบ ๆ อยู่ในห้องรับแขกที่มองรอดหน้าต่างออกไปจะเห็นส่าโรงรถมีการใช้งาน

“ยายครับโอคขอกำลังใจหน่อยนะครับ”   ว่าแล้วเขาก็เดินลงไปนั่งยอง ๆ แล้วสวมกอดคุณยายของเขาที่แกล้งหลับอย่างไม่ค่อยจะเนียน

“ฟอดดดดดด”  เมื่อคลายการกอดแล้วเขาก็หอมแก้มคุณยายของเขาทั้ง 2 ข้าง

“โอคไปก่อนนะครับงานคราวนี้ด่วนจริง ๆ”   ว่าแล้วเขาก็รีบวิ่งออกไป แต่ยังไม่พ้นประตูบ้านเสียงยายของเขาก็ดังขึ้นมา

“ตอนกลับมาอยากกินอะไรไหมลูก”

“กึก !!!”   โอคเกิดอาการชะงักกึกขึ้นมาทันที

“อะ.......อะไรก็ได้ครับยายทำอะไรก็อร่อยหมดทุกอย่างอยู่แล้ว”

“แล้วเจอกันนะครับ”   ว่าแล้วเขาก็ปิดประตูบ้านไป

            นี่เองคงเป็นเหตุผลหลักที่เขากับน้าตาลเลิกทำงานเป็นนักคุ้มกัน หาใช่เรื่องที่เขาตามหาจอนนี่แต่อย่างใดไม่ เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขาเคยออกไปทำงานกับน้าตาล แล้วเห็นเงาวูบวาบหลังม่านเขากับน้าตาลก็เลยรู้ว่ายายของเขานั้นเป็นห่วงเขากับคุณน้ามากแค่ไหน

            น้าตาลจึงไปทำงานตำแหน่งเจ้าของบริษัทอย่างเต็มตัวและงดงานออกพื้นที่ใด ๆ ทั้งสิ้น ส่วนโอคนั้นประจวบเหมาะกับจอนนี่หายไปพอดิบพอดี เขาจึงลาออก (แต่โดนน้าตาลยกเลิกไป)

            ส่วนที่ทำให้โอคชะงักกึกไปนั่นคงเพราะตัวเขาเองก็เป็นเด็กวัยรุ่นติดเพื่อนทั่ว ๆ ไป ซึ่งเมื่อจอนนี่หายไปเขานั้นได้ทำการออกตามหาแบบเป็นบ้าเป็นหลังโดยลืมมองไปยังมีคนที่เป็นห่วงเขาอยู่ อย่างคุณยาย น้าตาลและเพื่อน ๆ ที่ปรารถนาดีต่อเขาอีกไม่น้อย

            แต่ก็ยังดีที่เขาสำนึกได้ก่อนที่มันจะสายไปเกินไป อาจเพราะว่าเขานั้นได้โตมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าจนเมื่อมาถึงม.ต้น คุณยายได้นำเขามาเลี้ยงต่อนี่เอง ที่จึงเป็นเหตุผลที่ว่าตัวเขาที่ไม่มีอะไรยังได้รับสิ่งตอบแทนต่าง ๆ มามากมายที่ใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด และการที่เขาทำให้บุคคลที่รักและเป็นห่วงอย่างที่สุดแม้จะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันมาคอยเป็นห่วงแบบนี้มันใช่หรือ ตั้งแต่วินาทีนี้ไปเขาจะไม่จมอยู่กับความทุกข์อีกแล้ว ต่อให้แม้ว่าอนาคตเขาจะเสียจอนนี่กับจินไปก็ตามแต่เขาก็ต้องอยู่ให้ได้ เพราะคนที่คอยปลอบใจให้กำลังใจห่วงใยเขาน่ะมันมีมากมายเหลือล้นเสียเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นเหล่า AI ในเกม หรือแม้กระทั่งบุคคลที่สำคัญในชีวิตของเขาก็ตาม  เขาก็คงต้องยืนยิ้มร่าให้กับชีวิตแม้สิ่งที่ได้พบมันจะเศร้าเอามากมายแค่ไหนก็ตาม

            โอคยิ้มออกมาอย่างสุขใจ และจากในจริง ๆ ไม่ใช่ที่เขาเสแสร้งแสดงออกมาในตอนที่จอนนี่หายไปอีกแล้วต่อไปนี้เขาจะรับความสุขที่ทุกส่งมาให้เขาอย่างเต็มใจแล้วพร้อมก้าวไปข้างหน้าจากความเจ็บปวดซักที

                                                                                                สัประยุทธ์ออนไลน์ อวสาน

            ....................

            เตรียมรับคำด่าและสาปแช่งต่าง ๆ มากมายที่เหล่านักอ่านที่ติดตามมานาน ส่งมาให้แล้วครับ สาเหตุที่ตัดจบเพราะว่า ตอนนี้ติดเรื่องตั้งแต่เรียนจบ รวมถึงเดินหางาน และงานรับปริญญา ทำให้ได้รับความเครียดสะสมต่าง ๆ มากมาย (ถึงตอนนี้นักอ่านบางท่านจะมาบอกว่าแม่มแก้ตัวชัด ๆ) ก็ไม่ว่ากันครับ เพราะอาจไม่มีเวลาแต่งอีกแล้วเลยก็ว่าได้ ส่วนถ้าแต่งใหม่อะไรยังไง จะขอนำตัวละครทั้งหมดยกไปยังเรื่องใหม่ก็แล้วกันครับ

            แต่ไม่ขอรับปากนะครับเพราะว่าไม่ได้แต่งมานานเกือบ ๆ หลายปีเลยทำให้ความขยันในการแป้นพิมการที่จะนั่งจิ้ม ๆ พิม ๆ อะไรลงไปนั้นไม่ค่อยทนเอาซะเลยแถมยังใช้เวลามากกว่าเดิมเยอะพอสมควร ทำให้ผมที่เป็นคนแต่งเองกล้าบอกได้แล้วว่า ไปไม่รอดแน่ครับนิยายเรื่องนี้ถ้าหากจะยังดันทุลังแต่งต่อไป จึงขอกล้ำกลืนฝืนใจตัดจบนิยายเรื่องนี้ไปตอนนี้เลยดีกว่า ดีกว่าปล่อยให้มันไร้อนาคตไปแบบนี้

            สุดท้ายนี้บทสรุปแบบตัดจบเอาง่าย ๆ โดยเงื่อนงำของปมของเรื่องที่แทบจะไม่มีเลยเของนิยายเรื่องนี้จะเป็นแบบนี้นะครับ

1.จินตาย เพราะอาการสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง เนื่องจากฝืนดัดแปลงเครื่องเล่นเกมให้ไม่มีการบังคับออฟไลน์ แน่นอนว่าผิดกฎหมาย  1 เดือนต่อมาหลังจากที่โอคช่วยเหลือฟ้าใสกับแม่ได้สำเร็จแล้วเขาก็ได้เบาะแสชิ้นหนึ่งจากเสี่ยฮ่งเกี่ยวกับเรื่องของจอนนี่ ซึ่งเท้าความไปถึงความลับของเกม สัประยุทธ์ ออนไลน์

2.ความลับของเกมที่ว่านี่คือ ระบบ AI หรือ NPC ของเกมที่ใช้คนจริง ๆ ที่เกิดความพิการไม่สามารถมีชีวิตตามปกติได้ในโลกจริง ๆ โดยการถูกนำมาล้างสมองให้สวมบทบาทในเกม และยังได้มีการจ่ายเงินค่าอัพเกรดไอดีแบบลับ ๆ ให้สามารถมีเพศสัมพันธุ์ในเกมได้

3.เจคือจอนนี่(ที่ตายไปแล้วในกรณีเดียวกับจีน) แต่ได้รับการใช้วิทยาการคลื่นสมองทำการล้างความทรงจำและคอยช่วยเหลือ หญิงในเกมผ่านทางผู้บริหารของบริษัท และเจที่เป็นคนจริง ๆ ก็ถูกคนของผู้บริหารให้ไปสวมบทบาทเพื่อปกปิดความลับของเกมกับหญิง โดยเมื่อความลับของเกมเปิดเผย แน่นอนว่าเกมเจ๊งไปเป็นที่เรียบร้อย

            จากข้อ 1-3 นั้นจะเป็นการจบแบบโคตร ๆ แบดเอ็นดิ้งล่ะครับ ดังนั้นจากข้อที่ 4 เป็นต้นไปนี้จะเป็นส่วนที่ช่วยให้เนื้อเรื่องจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งกันบ้าง

4.เปิดเผยเรื่องราวของโอคที่ว่าทำไปถึงมาอยู่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า  โดยที่ตัวของเขาตอนสมัยเด็ก ๆ ครอบครัวได้แตกแยกเนื่องจากมีพ่อเป็นนักวิทยาศาสตร์นาโนแมชชีนที่ทุ่มอยู่กับกับงานจนทำให้แม่ของเขาหย่าร้างเอาลูกไปเลี้ยง และแต่งงานใหม่

            4.1 แต่แม่ของโอคดันไปเจอผู้ชายขี้เหล้าติดการพนันเสียได้  และคอยเอาแต่ทำร้ายทุบตีโอคอยู่เสมอ แถมแม่ของเขายังหลงผู้ชายคนนี้จนหัวปักหัวปำและไม่สนใจโอคเลยแม้แต่น้อย (เอิ่มนอกเรื่องซักนิดนะครับ อย่างหาว่าโลกสวยเลยแม่แบบนี้มีอยู่จริง ๆ นะเออว์ ผิดหวังจากชีวิตคู่และทุ่มให้กับชีวิตใหม่จนหน้ามืดตามัวหลงผู้ชายคนใหม่จนไม่แม้แต่แยแสสายเลือดของตัวเอง)

            4.2 จากเหตุการณ์ที่ 4.1 มีครั้งนึงโอคได้โดนพ่อเลี้ยงทำร้ายจนเกือบตาย โดยมีแม่แท้ ๆ ของเขาเห็นดีเห็นงามด้วยอันเนื่องมาจากแม่ของโอคนั้นมีอาการทางจิตที่ไม่ว่าพอเลี้ยงทำอะไรเขาก็จะรู้สึกเห็นด้วย  ทำให้พ่อแท้ ๆ ของโอคที่มาแอบพบหน้าลูก คลั่ง ทำร้ายพ่อเลี้ยงรวมถึงแม่ของโอค(โดยไม่ได้ตั้งใจ) สาหัส  และในสภาพที่โอคกำลังล่อแล่อยู่นั้นพ่อของโอคก็ได้ฉีดสารนาโนแมชชีนที่ใช้ดีเอ็นเอของตัวเองคิดค้นขึ้นมา ฉีดเพื่อช่วยชีวิตของโอค และสำเร็จอย่างงดงาม นี่จึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมตัวเอกของนิยายเรื่องนี้ทำอะไรต่าง ๆ ได้โคตรเทพ เพราะนาโนแมชชีนนี่มันช่างเป็นอะไรที่สุด ๆ จริง ๆ ในการเปลี่ยนคนธรรมดาให้กลายเป็นยอดคน

5.พ่อของโอคถูกจับ 2 ปี(โดนลดหย่อยโทษเพราะช่วยลูกแม้จะทำเกินกว่าเหตุ) ในข้อหาพยายามฆ่า และแม่กับพ่อเลี้ยงของเขาถูกส่งรักษาตัวแต่เนื่องจากโดยยอดมนุษย์(ฮา) พ่อของโอคทำร้าย จึงกลายเป็นคนวิกลจริตไป และปัจจุบันยังอยู่ในโรงบางรักษาอาการทางจิต ทำให้เขาที่ไร้ครอบครัวนั้นตกไปอยู่สถานรับเลี้ยงนี่เอง

6.ช่วงเวลาหลังจากที่ โอคใช้ชีวิตในสถานรับเลี้ยง มาอยู่กับคุณยายใจดีและน้าตาล รวมถึงได้ใช้ชีวิตต่าง ๆ หลายปี พ่อของโอคก็พ้นโทษและได้เข้าร่วมทำการวิจัยนาโนแมชชีนอย่างจริง ๆ จัง ๆกับบริษัทที่ขึ้นชื่อเรื่องการปลุกถ่ายอวัยวะเทียมด้วยเทคโนโลยี

7.พ่อของโอคได้กลายเป็นคนดังของโลกในทันทีเนื่องจากนาโนแมชชีนของเขาได้ทำการปลุกถ่ายอวัยวะทุกส่วนของร่างกาย (ย้ำว่าทุกส่วน) จากคนพิการให้กับมาเป็นคนปกติได้อีกครั้ง และได้กลายเป็นเจ้าของบริษัทนี้ในต่อมา เขาจึงมีหน้ามาพบกับลูกชายของตัวเองอีกครั้ง

8.แน่ล่ะว่าโอคได้ขอร้องให้เรื่องที่เขาเป็นลูกของนายอดิชัย(ชื่อพ่อของโอค) ให้ปิดเป็นความลับต่อไป และรู้เฉพาะคนที่ไว้ใจได้เท่านั้นรวมถึงการนี่ของให้พ่อของเขาใช้นาโนแมชชีนช่วยเหลือเหล่าผู้พิการที่โดนผู้บริหารของหญิง จับมาทำเป็น AI ในเกม

9.ฮาเร็มชีวิตจริงบังเกิด !!! หลังจากที่ สาว ๆ NPC ในเกมที่เป็นผู้ติดตามของโอค ได้รับการช่วยเหลือรวมถึงสามารถใช้ชีวิตปกติได้ อาจต้องลืมเรื่องราวต่าง ๆ ในเกมไปเลย แต่ทว่าปาฏิหาริย์มีจริงเพราะพวกเธอเหล่านี้ ดันยังจำเรื่องราวต่าง ๆ ของโอคในเกมได้ แถมยังรู้อีกว่าเขาเป็นวีรบุรุษที่ช่วยพวกเธอออกมาจากในเกมและได้ช่วยให้พวกเธอใช้ชีวิตแบบปกติได้แม้จะมีความทรงจำส่วนที่ก่อนเข้าเกมมาไม่ได้ก็ตาม

 10. 1 ปีต่อมาพ่อของโอคได้ให้ของขวัญวันเกิด(เซอร์ไพส์)กับลูกชายของเขา โดยการที่ให้เขาทำหน้าที่โคตรผู้เล่นในเกมออนไลน์คลื่นสมอง ที่เขาซื้อฐานข้อมูลมาจากเกม สัประยุทธ์ออนไลน์ โดยเปลี่ยนชื่อเกมใหม่ว่าเกม NEW WORLD OF LEGEND ONLINEโลกใบใหม่แห่งตำนาน ที่ตีตลาดแตกเพราะระบบ AI ที่เป็น AI ประมวลผลการทำงานของหุ่นสารพัดประโยชน์จากนาโนแมชชีนอย่าง แอนดรอย์นั้นสามารถให้เหล่าผู้เล่นสัมผัสกันได้เหมือนคนจริง ๆ นี่เอง

            แน่นอนว่าครับว่าถ้าผมแต่งนิยายเรื่องใหม่คงมีชื่อว่าเรื่องNEW WORLD OF LEGEND ONLINE แน่นอน ครับ

            สุดท้ายนี้ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่รอคอยและติดตาม แต่ต้องมาเจอกับความผิดหวัง กับนิยายเรื่องนี้ด้วยจริง ๆ นะครับ


บทส่งท้าย

1  ปีต่อมา

“ฮ้าววววววววววววววววว”   ชายหนุ่มผมสั้นสีดำฟู ๆ ในมาดเซอร์แต่ใบหน้าแสนกล ขยับตัวอย่างขี้เกียจไปมา ก่อนที่จะเดินมารับเอาพัสดุที่มาส่งหน้าบ้านของเขา

“อ้าวของเดอะเตี่ยนี่หว่า ส่งอะไรมาให้เราละเนี่ย”  ชายหนุ่มแกะห่อของออกมาก็พบกับเครื่องเล่นเกม NEW WORLD OF LEGEND ONLINE ที่กำลังฮิตในตอนนี้ที่เจ้าของบริษัทผู้ให้บริการเกมก็คือ นายอดิชัย หรือ พ่อแท้ ๆ ของเขานี่เอง

“เหอะ ๆ”

“นี่อ่ะเหร๊อ เซอร์ไพส์วันเกิดเรา”  เด็กหนุ่มหยิบเอาเครื่องเล่นเกมมาทำการชาร์ตไฟเบื้องต้นก่อนที่จะหยิบเอานาฬิกาข้อมือมาสวมใส่ แล้วเปิดหน้าจอฮาโลแกรมมาตรวจดูสิ่งที่เขามาร์คเอาไว้ว่าวันนี้มีอะไรให้ทำบ้าง แน่นอนว่าอุปกรณ์ที่เขากำลังใช้อย่างไฮเทคนี้ก็คือ ดีไวส์อุปกรณ์สร้างความบันเทิง และ ติดต่อสื่อสารอเนกประสงค์ ที่บริษัทพ่อของเขาผลิตออกมา ใช้แทนทีวี เครื่องฟังเพลง  โดยจะส่งเสียงให้ได้ยินเฉพาะในหัวของเจ้าของหรือคนที่ร่วมฟังด้วย และแทนที่โทรศัพท์ไปเลย

“เบื่อจิ๊บ เรียนจบมาก็ตั้ง 1 ปีแล้ว ยังหางานทำไม่ได้เร๊ยยยยยยยย”

“แถมคุณยายกับน้าตาลก็หนีไปเที่ยวเมืองเหนือกัน 2 คน อี๊กกกกกกกกกก”

“เบื่อ เหงา อ้างว้าง เดียวดายจริง ๆ ชีวิตตรู”   ชายหนุ่มกล่าวอย่างเซ็ง ๆ ก่อนที่จะเดินมาทำอะไรง่าย ๆ ในห้องครัวของบ้านกิน

            ใช่แล้วจากเหตุการณ์เกมสัประยุทธ์ออนไลน์เจ๊งไป เขาก็ได้กลายเป็นวีรบุรุษเพื่อตีแผ่เรื่องราวความจริงไปในทันที แต่เรื่องนี้มีคนที่รู้จริง ๆ ไม่กี่คนเท่านั้น อันเนื่องมาจาก เขาไม่ได้อยากเด่นหรืออยากดังแต่อย่างใด จึงได้ให้ความดีความชอบเป็นของบริษัทของน้าตาลไปแทน และจาก 1 ปีมานี้เขาก็ได้เรียบจบปริญญาตรีสาขาโปรแกรมเมอร์ไปเป็นที่เรียบร้อยแต่เขาดันหางานทำไม่ได้แม้แต่น้อย ไอ้ครั้นจะกลับไปทำงานเสี่ยงภัยที่บริษัทน้าตาลก็กลัวคุณยายจะเป็นโรคนอนไม่หลับอีก ถ้าถามว่าเขาลำบากไหมในการตกงานตลอด 1 ปี ของบอกว่าไม่ใช่ เพราะว่า ต่อของเขา ได้ส่งเงินมาให้เขาผลาญชนิดว่าเดือน ๆ นึงหากไม่ถอนออกมาบริจาคจนหมดตัวล่ะก็ เขาคงจะมองเลขในบัญชี 9 หลัก ตาลายแน่ ๆ อันเนื่องมาจากพ่อของเขาขอชดเฉยเขาด้วยความร่ำรวย ความสะดวกสบายจากเทคโนโลยี เพื่อขอให้ทดแทนช่วงเวลาที่ไม่สามารถมาเลี้ยงดูเขาในช่วงที่ลำบากที่สุดมาได้ ตามจริงเขาเองก็ซึ้งในพระคุณพ่อตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วล่ะนะ หากไม่ได้พ่อช่วยไว้เขาคงโดนซ้อมจนตายไปแล้ว

            ใช่แล้ว ชายหนุ่มคนนี้ก็คือโอคนี่เอง ในตอนนี้เขาอายุ 25 ปี (เข้าวัยเบญจเพศ) ไปแล้วแต่ยังหางานทำไม่ได้ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเดอะเตี่ยของเขานี่แหละได้ใช้อำนาจทางธุรกิจสั่งห้ามไม่ให้บริษัทไหน ๆ เอาเขาเข้าทำงานแบบลับ ๆ

“อืมมมมมมมมม”

“ทำอะไรดีหว่า ว๊างว่างงงงงงงงงงง”

“ฮ้าววววววววววววววววววววววววววววว”   จากการใช้ชีวิตปกติสุขสบายก็แทบจะทำให้โอคกลายเป็นคนขี้เกียจไปเลยทีเดียว

“หืมนั่น........”  โอคหรี่ตามองเป้าหมายเป็นคู่รักวัยม.ปลาย 1 คู่กำลังเดินจูงมือกันไปโรงเรียนผ่านหน้าบ้านของเขา

“น้อง 2 คนนั้นน่ะครับ”

“ถ้าจะเดินกันแบบนั้นไม่กลัวมดเดินตามกันเป็นทางเหร๊อ”

“หวานเชียววุ้ย”  โอคเดินมาเกาะรั้วหน้าบ้านของเขาแล้วเอ่ยปากแซวบุคคลสนิทขึ้นมา

“ง่าพี่โอคอ่ะ”   เด็กสาวมีสีหน้าอาย ๆ ออกมา โดยที่คู่หมั้นของเธอฉีกยิ้มตอบโอคกลับไป

“เด่อ.......อย่ามาทำแซวพวกผมหน่อยเลยพี่โอค”

“ผมคงไม่กล้าอาจเอื้อมเทียบเคียงท่านราชาฮาเร็มหรอกคร้าบ”

“คิดดูซินะ เจน สาว ๆ แต่ละคนที่มาหาพี่โอคสวย ๆ น่ารักทั้งนั้น”

“ถ้าพวกผมแค่จับมือเดินกันแล้วมดไล่ตาม พี่โอคระวังหัวกระไดของตัวเองเถ๊อะ”

“พวกมดมารุมกันจนกลายเป็นจอมปลวกแล้วม๊างงงงงง”  เด็กชายเองก็เอ่ยปากแซวกลับไปอย่างแสบสันเช่นกัน

“พอเลยไอ้เจ้าปอ แกตะโกนมาแบบนี้พวกชาวบ้านแถวนี้เขาจะมองฉันยังไงกันฮึ”  โอคส่ายหัวปลง ๆ กับเด็กหนุ่มนามว่าปอ ที่ตลอด 1 ปีหลังรู้จักกันเด็กหนุ่มคนนี้อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่เขารัก โดยมาขอให้โอคช่วย ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน ที่โอคกล้ายืนยันเลยว่าการเรียนผ่านโลกคลื่นสมองนั้นสามารถทำให้เจ้าปอเรียนจบปริญญาเอกมาได้หลายใบเลยทีเดียว

            ยังไม่รวมถึงการต่อสู้ป้องกันตัวเองและการใช้อุปกรณ์เทคโนโลยีต่าง ๆ นะ เพราะเจ้าเด็กนี่ดันสามารถสอบผ่านใบรับรองอาชีพนักคุ้มกันจากบริษัทน้าของโอคมาได้ซะด้วย ด้วยความมุ่งมั่นของปอที่พิสูจน์ตนเองอย่างแน่วแน่นี่เองทำให้ เจน เด็กสาวร้านอาหารตามสั่งแถวบ้านโอคได้ยอมใจอ่อนแล้วมองปอจากเด็กแว๊นตัวปัญหาของหมู่บ้านมาเป็นคนมีอนาคต และด้วยความจริงใจนี่เองปอจึงได้จีบเธอติดขึ้นมา

            แต่ปอไม่หยุดแค่นั้นเขาเอาเงินทั้งหมดที่ได้จากการทำงานเป็นนักคุ้มกันมาหมั้นกับเจนอีกด้วย แน่นอนว่าเถ้าแก่ที่ไปสู่ขอไม่ใช่ใครที่ไหนยายของโอคนี่เอง

“เฮ้ออออออออ”

“เห็นเด็ก ๆ มันมีความรักแล้วเราเองก็.......”  โอคพูดเว้นช่วงตาลอย ๆ เอาไว้ก่อนที่จะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เลยทีเดียว

            เพราะหลังจากที่เรื่องราวทุกอย่างลงตัวแล้วนั้นยายของโอคก็ได้ถามว่าสาว ๆ ทั้งหมดที่เขาได้ช่วยเอาไว้ และยังสาว ๆ นอกเกมอีก เขาจะเลือกใคร โอคก็เลยยอมรับอย่างเต็มอกต่อให้โดนตราหน้าว่าเจ้าชู้หลายใจยังไงก็ช่าง เพราะเขาไม่สามารถขาดพวกเธอได้แม้แต่คนเดียวแล้วความรู้สึกรักผูกพันธ์ที่พวกเธอมีมาให้และปลอบใจเขาในตอนที่เสียเพื่อนรักอย่างจินและจอนนี่ไป ทำให้เขาเลือกใช้ทางเดินในการสร้างฮาเร็มมันซะเลย

“โอ๊ะ”

“หืมอะไรกันเนี่ย”  อยู่ ๆ ดีไวส์ของโอคก็มีการส่งข้อมูลภาพถ่ายมาจากเบอร์ 2 เบอร์โดยเขาเปิดดูเบอร์แลกเป็นเบอร์ของ ลูซ หรือลูซิเฟอร์  ที่หลังจากเรื่องราวจบลงและลงตัว บรรดาสาว ๆ 7 บาปและหญิงที่ล้มละลายได้รับทุนจากพ่อของเขาให้ไปตั้งตัว โดยพวกเธอได้เปิดสถานรับเลี้ยงเด็กด้อยโอกาสขึ้นมา แล้วภาพที่ถ่ายมานั้นก็คือภาพของเหล่าเด็ก ๆ รุ่นแรกที่พวกเธอรับเลี้ยงดูถ่ายรวมกับพวกเธอ โดยข้อความที่ลูซส่งมานั้นก็ทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นเลยทีเดียว

“ขอบคุณมากนะโอคที่ช่วยให้พวกชั้นได้อยู่กับแม่อีกครั้ง และขอบคุณที่ช่วยให้พวกเราได้รับโอกาสใช้ชีวิตทำในสิ่งที่ตนเองเจอเป้าหมาย ว่าง ๆ ก็มาเยี่ยมกันบ้างนะเจ้านะ อุ๊บขอโทษนะโอคความทรงจำจากในเกมยังคงติดอยู่น่ะ อิอิ”

            และอีกภาพนึงเป็นภาพของ วีนัส หรือเมดูซ่าที่ส่งเมนูการทำอาหารของวันนี้ให้เขาดู หลังจากที่วีนัส โทวกะ เปอเซีย ได้รับการช่วยเหลือจากเกมแล้ว พวกเธอทั้ง 3 ก็ได้มาอยู่ด้วยกัน โดยที่ วีนัสเรียนทำอาหารการบ้านการเรือน เป็นแม่บ้าน  โทวกะ เรียนกฏหมายในโลกจำลองคลื่นสมองจนจบและเป็นทนายอิสระคอยช่วยเหลือคดี ที่เกี่ยวกับสตรีและเด็ก  เปอร์เซียเลือกเรียนต่อยังโรงเรียนม.ปลายแบบปกติตามวัยของเธอ

            แต่ทว่าก็ดันหลายคนอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วย ชื่อของพวกเธอคือวีเดล (จากภาค I Will Reborn) ที่โอคเจอกับเธอในเควสหาเส้นใยวิญญาณ แล้วช่วยเธอออกมาจากการเควสโรคจิตที่ไม่มีใครผ่านได้ออกมา

ส่วนคนอื่น ๆ ได้แก่ เก็นจัง (เก็นบุเต่าดำ) เซย์จัง(เซย์ริว มังกรฟ้า)  ปัจจุบันเธอได้เป็นทั้งนางแบบชั้นนำ และเจ้าของแฟชั่นเสื้อผ้าสตรีสำหรับสาววัยทำงานของประเทศไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“แกร๊ก.......แอ๊ดดดดดดดดดดดดด”  เสียงประตูจากบ้านข้าง ๆ ดังขึ้นพร้อมกับสาวมหาลัยสวยสดใสทั้ง 4 เดินออกมานอกบ้าน

“ให้ไปส่งไหม หลินไผ่   ริวบิ  ชานะ ฉิงมีน”   โอคเอ่ยปากทักนักศึกษาสาวข้างบ้านที่เป็นคนคุ้นเคยจากอดีตตำแหน่งนางฟ้าแห่งสัตว์เทพ4ทิศของเกม โดยเฉพาะ หลินไผ่ กับ ริวบิ

“ไม่เป็นไรหรอกโอค เดี๋ยวชั้นขับรถไปกันเองได้”  หลินไผ่เอามือทุบอกแสดงความภาคภูมิใจที่เธอได้ใบขับขี่ แม้จะเป็นคนสุดท้ายของบ้าน 4 สาวล่ะสาว

“ชะใช่ค่ะ” 

“แค่คุณโอคช่วยพวกเราออกมาจากเกมแถมยังให้โอกาสพวกเราใช้ชีวิตปกติได้แบบนี้ก็เกรงใจจะแย่แล้วล่ะ”  ฉิงมีน เด็กสาววัยแรกมหาลัยน้องใหม่หน้าใสปี 1 เอ่ยปากขึ้นมาอย่างอาย ๆ  อาจเพราะนิสัยของเธอนั้นขี้อาย(เฉพาะกับโอคเพราะเธอทำตัวไม่ถูกนี่เองจากที่โดนผนึกอยู่ในเกมไม่เห็นเดือนเห็นตะวันวัน ๆ ฆ่าแต่ผู้เล่นที่มาปองร้าย เบียโกะ) และเขาเป็นผู้ชายคนที่ 2 ที่เธอสนิทด้วยแถมยังบุคลิคแลดูอบอุ่นเหมือนชายที่เป็นรักแรกของเธออย่างเจ ที่เขาบุกเข้าเกมไปเอาอาวุธเทพ 4 ทิศมาให้โอคและปลดปล่อยเธอออกมา

            แน่นอนว่ารักแรกของเธอนั้นหาได้สมหวังไม่หลังจากที่เธอรู้เรื่องตัวจริงของเจ และในช่วงที่เริ่มมาใช้ชีวิตปกตินั้นก็ได้โอคที่แหละที่มีความรู้สึกคล้าย ๆ เธอที่สูญเสียคนสำคัญไป คอยปลอบใจและให้กำลังเธอเสมอมาตามประสาคนมีแผลใจ จนทำให้เธอรู้สึกอายและประหม่าทุกครั้งที่เจอกับโอค ซึ่งเธอเองก็รู้ว่าหญิงเองก็รู้สึกไม่คล้ายเธอนักแถมยังเจ็บกว่าด้วยซ้ำไป

“ฮั่นแน่ !!!”

“พี่โอคขา.........”

“หนูหิวข้าวจังเลยอ่า”

“อย่าเพิ่งปักธงใส่เพื่อนหนูตอนนี้ได้ไหมค่ะ”

“ขอตังกินข้าวซิ นะค่ะ ๆ”  เด็กสาวหน้าตาสวยคมนิสัยเฮฮาออกแนวทะเล้นด้วยซ้ำไป เดินมาส่งสายตาหนูน้อยหิวข้าวแบมือขอเงินโอค เธอคนนี้ก็คือสาวแก่นประจำบ้านอย่างชานะนี่เอง

“เรื่องเซ่”

“ฉานตกงานอยู่นะยัยชานะ”

“อีกอย่างพวกเธอเองถ้ารู้จักประหยัด ๆ หน่อยเงินที่ทางบริษัทเดอะเตี่ยของฉันส่งมาให้พวกเธอเพื่อตอบแทนที่ยอมเสี่ยงทดลองใช้นาโนแมชชีนซ่อมแซมร่างกายชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่อดตายหรอกเฟ้ย”  โอคยิ้มแยกเขี้ยวใส่ชานะราวกับรู้ทัน

“จิ๊พี่โอคขี้งกอ่า......”  ชานะทำแก้มป่องราวเด็กสาวตัวน้อยถูกขัดใจ

“ว่าฉ๊านเหร๊อ”

“นี่แหนะ”  ว่าแล้วโอคก็ทำการสำเร็จโทษโดยการยีผมสั้น ๆ ของเธออย่างหมั่นเขี้ยวโดยที่เขาหารู้ไม่ว่าชานะชอบให้เขาลูบหัวเธออยู่แล้วก็เป็นได้อาจเพราะว่า ตอนแรกที่เธอได้รับการช่วยเหลือฟื้นฟูร่างกายนั้นทำให้เธอแทบจะหวาดกลัวต่อโลกภายนอกเป็นอย่างมากโดยที่มีโอคนี่แหละที่หมั่นแวะเข้ามาหาเธอให้กำลังใจในการใช้ชีวิตกับเธอแทบทุกวัน แล้วคอยปลอบโยนเธอในยามที่เธอหวาดกลัวด้วยการกอดอย่างอบอุ่นแล้วคอยลูบหัวปลอบในตอนนี่เธอร้องไห้ออกมา

“หืมว่าแต่ริวบิเธอเป็นอะไรน่ะถึงได้ทำหน้าบูดตั้งแต่วันจันทร์แบบนี้”  แล้วสายตาของโอคก็หยุดมองไปยังริวบิที่ทำหน้าเซ็ง ๆ ออกมา

“อย่าคุณ// พี่ โอค  !!!”  ทั้งสามสาวเอ่ยเอ่ยปากห้ามเขาออกมาแทบไม่ทัน

“เฮ้อ”

“ก็คุณหนูน่ะซินะค่ะ โอค”

“เธอ”

“บลา ๆ ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ”   แล้วการผล่ามยาว ๆ ของริวบิเกี่ยวกับเซนะก็ออกมาจากปากของริวบิร่วม ๆ ครึ่งชั่วโมง

            ทางริวบิเองหลังจากทุกอย่างลงตัวแล้วเธอก็ขอให้โอคช่วยตามหาเซนะ จนเขาสืบพบมาว่าเซนะเป็นลูกคุณหนู(จอมเอาแต่ใจ)ของคนรวมหมู่บ้านใกล้ ๆ บ้านของเขา ที่เปลี่ยนพี่เลี้ยงมานับร้อยนับพันคนแล้ว

            แน่นอนว่าสาว ๆ เหล่านี้ความทรงจำในเกมยังไม่หายไป ริวบิจึงขอร้องให้โอคพาไปพบเธอ แต่เมื่อทั้ง 2 เจอหน้ากัน ก็พลันพากันสวมกอดทั้งน้ำตา โดยที่โอคเองก็แทบสะดุ้งเฮือกเลยทีเดียว ที่ทำไมเหล่าน้องเมดหรือสาวใช้หน้าตาดีในบ้านของเซนะมีร่วม ๆ เป็นกองทับนับร้อยเลยล่ะ สาวใช้เหล่านี้ก็คือเหล่าลาเมียในหมู่บ้านลาเมียใต้อานัติของเซนะในเกมที่ถูกปิดไปนี่เอง

            ริวบิเองก็ตัดสินใจขอเป็นพี่เลี้ยงของเซนะ ซึ่งเซนะเองก็ตอบตกลงในทันทีเช่นกัน โดยที่ก่อนจะตกลงเวลาทำงานเพราะริวบินั้นยังเป็นนักศึกษาสาวมหาลัยปี 1 โดยเธอจะมาทำงานเป็นพี่เลี้ยงของเซนะในทุก ๆ วันหยุดนี่เอง

“ฉันรู้หรอกนะเธอจะหาเรื่องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเซนะน่ะ”

“อย่าทำอะไรเกินเลยนะเฟ้ยยัยริวบิไม่งั้นฉันจะแฉเรื่องที่เธอเป็นยูริจริง ๆ นะเออว์”  โอคเองก็ไม่อยากให้ริวบิเผลอพรากผู้เยาว์(เซนะ) เขาจึงเอ่ยปากขู่เธอออกมากันเอาไว้ก่อน

            กลับมาปัจจุบัน

“บ๊ายบาย..............ตั้งใจเรียนกันด้วยล่ะ”  โอคโบกมือลาหยอย ๆ ส่งทั้ง 4 สาวที่ขับรถออกไปจากบ้าน

“อึ๊บบบบบบบบบบบบ”

“แล้วหนุ่มวัยเบญจเพศตกงานแบบเราทำอะไรดีล่ะนั่น”  โอคพูดกับตัวเองก่อนที่เขาจะดูกำหนดการณ์ว่ามีอะไรแจ้งเตือนไว้ในไหมในการไปช่วยงานในบริษัทของน้าตาลหรือพ่อของเขาซึ่งมันไม่มีเลย

“กว่าเกมจะชาร์ตเสร็จก็ปาไปเที่ยงนู้นนนน”

“โอ๊ยว๊างว่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”   โอคตะโกนออกมาด้วยความเบื่อหน่ายสุดขีดก่อนที่อยู่ ๆ จะมีรถซีมูลีนสุดหรูคันสีขาวมาจอดหน้าบ้านของเขาพร้อมกับเหล่าบอดี้การ์ดชายผู้มีอาชีพเป็นยากุซ่าหน้าเฮี้ยมเดินลงมาระวังภัยให้กับหญิงสาวร่างบางที่ลงมาจากรถ

“หวัดดีแนล.........”  โอคเอ่ยทักหญิงสาวด้วยชื่อเล่นของเธอแต่เขาดันโดยสายตาอันคมกริบจากใบหน้าเย็ยชามองจ้องตาทันที

“โทษที คุณนางฟ้า”   แต่เพียงโอคเปลี่ยนสรรพนามการเรียกนั้นเองใบหน้านิ่ง ๆ เย็นชาก็พลันยิ้มแย้มออกมาราวกับจากราชินีน้ำแข็งเป็นรอยยิ้มของนางฟ้าตัวน้อยน่ารักน่ากอดขึ้นมาในทันที

“โอ้ววววววววว สมกับเป็นลูกพี่โอคจริง ๆ ที่ทำให้คุณหนูของพวกเรายิ้มออกมาได้นับเป็นบุญของพวกเราแท้ ๆ”  เหล่ายากุซ่าพากับแสดงความซาบซึ้งน้ำตาซึมบางคนถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความปิติก็มี

“เหอะ ๆ”

“บอกกี่ที ๆ แล้วพวกเอ๊งอย่าเรียกฉันลูกพี่ดิฟร่ะ”

“เดี๋ยวคนแถวบ้านก็พากันเข้าใจผิดหรอกวุ้ยยยย”   โอคเองก็บ่นไปงั้น ๆ แหละ แม้พวกยากุซ่าเหล่านี้จะหน้าตาไม่น่าคบหาก็ตามทีแต่พอรู้จักกันจริง ๆ คนพวกนี้แหละน่าคบหากว่าพวกที่หน้าซื่อ ๆ ยิ้มแย้มตลอดเวลาซะอีก เพราะว่าเขาเจอมากับตัวเลยล่ะว่ายากุซ่าเหล่านี้แม้หน้าตากิริยาท่าทางจะเถื่อนแต่โคตรมีความจริงใจเลยล่ะ

“แล้วนางฟ้ามาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า”  โอคถามออกมาอย่างซื่อ ๆ ทำให้ใบหน้ายิ้มแย้มของแนลนั้นพลันหุบลงไปแถมยังแสดงบรรยากาศมาคุ ๆ ออกมาเสียอีก

“แงะ”

“ถะถ้างั้นถ้าคุณหนูจะกลับค่อยโทรตามพวกเราอีกทีล่ะกันนะครับ”

“ชะโชคดีนะครับลูกพี่”  เหมือนพลันรู้ตัวว่าหายนะมาเยือนเหล่าลูกน้องที่ดีของแนลได้พากันขับรถจากไปโดยเร็ว

“เข้ามาก่อนซิ”  และโอคเองก็เดินไปเปิดประตูบ้านให้แนลเดินหน้านิ่งเข้ามาแล้วตามเขาไปยังห้องรับแขก

“นั่งลงก่อนนะเดี๋ยวไปหาอะไรมาให้กิน”  แนลก็นั่งลงแต่โดยดี

            เพียงไม่นานโอคก็ยกชาผลไม้กับขนมคัพเค้กที่เขาอบทำเองฆ่าเวลารองานทำ พร้อมกับเครื่องปล่อยกลิ่นสมุนไพรที่ช่วยทำให้เกิดการผ่อนคลายมาด้วย

“อร่อย”  แนลพูดออกมาสั้น ๆ ด้วยใบหน้านิ่ง ๆ หลังจากจิบชาแล้วทานคัพเค้กของโอค ซึ่งการแสดงออกของเธอนั้นแค่คำพูดก็เกินพอแล้วล่ะมั้ง เพราะมือของเธอยังตักเค้กเข้าปากไม่หยุด โดยไม่สนใจเลยว่ามันจะเปื้อนมุมปากเธอมากแค่ไหน

“หูยยยคงจะหิวล่ะซินะ”

“อุตสาห์มาหากันทั้ง ๆ ที่เพิ่งกลับเหนื่อย ๆ จากการเจรจาเรื่องธุรกิจสำคัญของทางบ้านเธอแท้ ๆ”  เขายิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาก่อนจะค่อย ๆ บรรจงหยิบเอาทิชชูมาเช็ดปากให้ โดยก่อนที่เขาจะดึงมือกลับไปนั้นแนลก็ได้คว้าจับมือของเขาแน่น แล้วอุทานออกมาเบา ๆ

“โอครู้ได้ไง”

“อ่า..............”  โอคเอามืออีกข้างเกาหน้าเก้อ ๆ ก่อนจะพูดออกมา

“ก็แบบว่าไงดีล่ะ........ได้ยินจากเดอะเตี่ยของฉันบอกว่าเธอไปติดต่อกับนักธุรกิจญี่ปุ่นคนหนึ่งที่ชื่อเสียงไม่ค่อยดีนักในการลวนลามผู้เจรจา”

“ไอ้ครั้นจะให้อยู่เฉย ๆ มันก็ทำใจลำบากด้วยซิ.......”

“เอ๊าโถ่........”

“ก็ได้ครับก็ได้คร้าบบบบบ”

“ฉันแอบตามเธอไปโดยคอยดูอยู่ห่าง ๆ ก็มันอดเป็นห่วงไม่ได้จริง ๆ นิฟ่า”   โอคสารภาพทุกอย่างออกมาอย่าหมดเปลือกเพราะเขาเพิ่งกลับไปมาเมื่อ 1 วันก่อนนี่เอง

“อิอิอิ”

“ถึงว่าซิ”

“ขอบคุณนะโอค”  ว่าแล้วเธอก็ดึงร่างของเขามานั่งข้าง ๆ ก่อนที่จะเอนหัวมาซบไหล่แถมยังกอดแขนของเขาแน่นราวกับขอซึมซับช่วงเวลาดี ๆ ที่ได้อยู่ด้วยกัน

            ตามจริงเหล่าบอดี้การ์ดของเธอก็แจ้งมาแล้วล่ะว่าโอคแอบตามเธอมาในโรงแรม แน่นอนว่าคู่เจรจาของเธอทำสายตาลวนลามเธอด้วยจริง ๆ แต่ติดที่ฐานะของเธอทำให้มันไม่สามารถแตะเนื้อต้องตัวเธอได้ พอเธอเจรจาเสร็จวันรุ่งขึ้นเธอกลับพบว่าบริษัทของคู่เจรจาของเธอนั้นล้มละลายโดยมีนายอดิชัยหรือพ่อของโอคมาเทคโอเวอร์ต่อทำให้ธุรกิจของเธอไม่เสียหายไปด้วยนี่เอง แค่นี่เองที่พอเธอทำธุระให้ที่บ้านเสร็จก็จะมาหาโอคเพื่อขอบคุณที่แอบทำอะไรลับหลังเป็นการช่วยเธอ แต่พอเธอมาถึงไม่ทันไรเขากลับถามเธอว่ามาทำไมอย่างซื่อ ๆ เสียได้ จากที่กลับมาเหนื่อย ๆ ยังเจอคนที่ชอบทำแบบนี้ใส่ เธอจึงหงุดหงิดพอควรก็ใช่ซินะ เธอมันเป็นลูกสาวยากุซ่าตัวอันตรายนี่ ไม่เหมือนสาว ๆ น่ารักสดใสอ่อนหวานใกล้ ๆ ตัวของโอค คิดแบบนั้นความน้อยใจก็ตามมาถาถมความเหนื่อยเข้าไปอีก แต่ด้วยความที่ว่าบ้านของเธอสอนมาอย่างดีในการเก็บสีหน้าและอาการเธอจึงไม่แสดงอาการเหนื่อยใจออกมา

            แต่การแสดงออกเมื่อครู่ของโอคนั้นทำให้เธอเปลี่ยนจากน้อยใจมาเป็นชื่นใจในทันที เพราะการที่ธุรกิจที่บ้านของเธอกดดันให้เธอนั้นไม่สามารถแสดงความรู้สึกต่าง ๆ ออกมาได้เว้นแต่ตอนอยู่กับโอคและเหล่าสาว ๆ (ในฮาเร็ม)

            แถมเขายังแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเธอออกมาซึ่ง ๆ มาไม่ขี้เก็กทำเป็นพูดจาร้าย ๆ ออกมาแก้เขินอีกต่างหากทำให้เธออบอุ่นใจแล้วหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยทีเดียว

“อ้าว.......แหงะ”  อยู่ ๆ โอคร้องออกมาเบา ๆ จากร่างบางนุ่มนิ่มที่ซบไหล่เขาอยู่ ๆ นั้นดันร่วงลงมานอนแหมะบนตักเขาพอดี ไอ้ครั้นจะปลุกก็เกรงใจเธอตงิด ๆ เนื่องจากเขาไปก้าวก่ายธุรกิจของเธอซะได้

“เฮ้ออออออออ” โอคค่อย ๆ เอามือซางผมที่ปรกหน้าของเธอมาทัดหูแม้จะมองจากด้านหลังก็ตามแต่ใบหน้ายามหลับของหญิงสาวบนตักนั้นเขาก็ทำให้เขารู้สึกอยากจะปกป้องเธอด้วยกำลังทั้งหมดของเขาด้วยซ้ำ  เขารู้สึกเห็นใจในการแสดงออกของเธอที่ต้องฝืนปิดกั้นความรู้สึกให้แสดงออกมาเย็นชา แม้เขาจะช่วยเคลียกับพ่อของเธอแล้วก็ตามที แต่นี่ก็ดีแค่ไหนแล้วที่เธอแสดงออกถึงตัวตนที่แท้จริงที่ขี้อ้อนเขาแบบสุด ๆ ราวกับนางฟ้าตัวน้อยก็ไม่ปาน

“ให้ฉันได้ปกป้องเธอ”

“ให้ฉันได้ปกป้องใบหน้ายามหลับอย่างสุขสบายของเธอในตอนนี้”

“ให้ฉันได้คอยเป็นที่พักพิงในยามเหนื่อยล้าอ่อนแรงของเธอ”

“ได้ไหมกันนะนางฟ้าตัวน้อย”   เขาลำพึงออกมาเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงฟังดูอบอุ่น

“ง่า........ตาโอคบ้า”

“แค่นี้ชั้นก็ใจเต้นโครมครามแล้วนะ”

“จะทำให้ชั้นหลงรักนายหัวปักหัวปำเลยหรือไงกันค่ะ”

“อ๊ายยยยยยย เค้าเอามือมาลูบหัวเราแล้ว.......”

“งื้อออออออออ”  แม้โอคจะไม่ได้เห็นใบหน้าของแนลในตอนนี้ก็ตาม หากแต่เขาได้เห็นเขาคงได้รู้เลยว่าคำขอของเขาได้รับการยอมรับเงียบ ๆ ในใจที่ว้าวุ่นของเจ้าของร่างบางที่แสดงออกมาด้วยสีหน้าเปี่ยมสุขในเวลานี้แล้ว